Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2016

Oi Εχθροί και οι προσευχή...( επανάληψη)




Ό,τι γράφω εδώ μέσα, από το καλοκαίρι
 (του 2009, που έφυγε για την άνω Ιερουσαλήμ)
η μάνα μου (η Καλλιρρόη) και μετά... 
λατρεμένο μου, το ξέρεις 
είναι ένας βυθομετρητής της προσωπικής μου πνευματικής ένδειας
και παράλληλα, μια πληκτρολογημένη προσευχή για σένα. 

Από τότε που σε πρωτοσυνάντησα προσεύχομαι κάθε μέρα για την ψυχή σου- θα με πιστέψεις;
Των αδυνάτων αδύνατο, να σε ξεχάσω ό,τι και αν μου συμβεί, ό,τι και αν κάνω. 
Πώς να ξεχάσει κάποιος το χρυσαφένιο φως της αυγής;
Μονάχα όταν κοιμάται αλλά και κεί...πάλι ...μπορεί να το ονειρεύεται.
Πώς να ξεχάσει να πιεί καθάριο νεράκι μέσα στη μέρα; 
Πώς να ξεχάσει να πάρει ανάσα; 
Των αδυνάτων αδύνατον!

Μνημονευτέον Θεού δει, ή αναπνευστέον λέει ο άγιος του Θεού, και επειδή το Θεό δεν τον βλέπουμε εμείς οι εμπαθείς δια των σωματικών οφθαλμών μας, το Πανάγιο Πνεύμα , με την παιδαγωγική Του σοφία, μας αναγκάζει να Τον θυμηθούμε, συνδέοντας το όνομα του Κυρίου με την αναζήτηση κάθε ευ-λογίας για τους αγαπημένους μας.

Σκέφτομαι συχνά, ότι αν τα πράγματα στη ζωή μας, πήγαιναν όλα όπως θα άρεσε στην α-νόητη και ξεπεσμένη μας διάνοια, τότε- σχεδόν- κανείς μας για τίποτα και για κανέναν δε θα προσευχόταν επειδή απαιτεί αγάπης κόπο και αυτοσυγκέντρωση και νηστεία και ελεημοσύνη, το έργο της προσευχής.

Όμως τα πράγματα δεν πάνε ποτέ όπως θα φανταζόμασταν. 

Η βούλησή μας αντιμετωπίζει συνέχεια τους σκόπελους της άκρας ματαίωσης για πολλά...και τότε...θυμούμαστε και την προσευχή, σαν ένα μέσον βοήθειας.

Η προσευχή είναι ο τρόπος μας -τρόπος να σπρώχνουμε τη βαριά πέτρα των γεγονότων στην κορφή του βουνού της καθημερινότητας εκεί, όπου πρέπει σαν το Σίσυφο, ο καθένας να σκαρφαλώσει. 

Επειδή γίνονται και θαύματα με τη μυστική δύναμή της, περιστεράκι μου. 

Θαύματα πολλά και παμμέγιστα, ο καθένας κάτι θα είχε να σου αναφέρει 
-ακόμη και από τον προσωπικό του το βίο, αν μπορούσε να σε εμπιστευτεί και τα σώψυχά του, να καταθέσει.

Σχετικά με μένα την ίδια -διότι κυρίως την προσωπική μου εμπειρία μπορώ να αναφέρω-έχω να πώ ότι -παιδιόθεν-έστω χαζά, έστω επιφανειακά- σχεδόν καθημερινά προσευχόμουνα.

Είχα την ευλογία να μου διδάξουν την καλή συνήθεια της προσευχής οι απλοί γονείς μου.

Κυρίως, με το προσωπικό τους παράδειγμα.

Κυρίως, ο σκληρός μου πατέρας- τον οποίο ενθυμούμαι επί δεκαετίες να μη βγαίνει έξω απο το σπίτι, αν προηγουμένως δεν έκλεινε τα μάτια για λίγο χρόνο κατά τη μεριά της ανατολής(αν το δωμάτιο δε διέθετε κάποια εικόνα) όπου εκεί- με τα μάτια κλειστά και σε στάση ευλαβικής προσοχής το σώμα του- σταυροκοπιόταν. 
Μετά έφευγε. 
Πού πήγαινε; 
Οπουδήποτε. 
Στη δουλειά του. 
Σε διασκέδαση. 
Ακόμη και στο σπίτι της φιλενάδας του.

Αλλά η προσευχή προσευχή και πάνω από όλα!

-Γελάς, λατρεμένο μου;

Μου τον κατηγορείς για ασυνέπεια;

Τότε για τα ίδια και γω τον κατηγορούσα και τον κοίταγα υπό... γωνίαν και ενδομύχως νευριασμένα.

Χρειάστηκε να μεγαλώσω πολύ για να καταλάβω ότι και κείνο το νήμα το αραχνοΰφαντο, το προσευχητικό του ελάχιστου χρόνου που αφιέρωνε, προκειμένου να συνδέεται με τον Κύριο της Δόξης, τον προφύλασσε ώστε να μην κατακρημνιστεί σε μεγαλύτερη άβυσσο...επειδή πάντα καραδοκούν για την κάθε ψυχή ,κρυφοί μεγαλύτεροι δαίμονες, μεγαλύτερο εσώτερο χάος.

Άνθρωπος ζωντανός, δεν διαθέτει τη δυνατότητα, του να γνωρίζει τι διαβολικό τέρας θα ήταν έκαστος εξ ημών, αν η Χάρη του Κυρίου- στο βαθμό που της το επιτρέπουμε- αν δεν μας περιέλαμπε προστατευτικά με την αόρατη- πλην απολύτως υπαρκτή- θεία ενέργεια.

Για την προσευχή έχουν γραφτεί τόμοι, το γνωρίζω.

Και έχουν διαβαστεί άλλοι τόσοι, είναι αλήθεια επίσης.

Το πρόβλημα είναι ότι παρόλα τα όσα άκουσα και διάβασα επί χρόνια, κάποιο ουσιαστικότατο σημείο-λόγω της σκληροκαρδίας μου- δεν το είχα συλλάβει. 

Ένα βράδυ,λοιπόν, πριν πάω για ύπνο και εκεί που κοίταζα την εικόνα του Λατρεμένου Χριστούλη, Του μουρμούρισα στενοχωρημένη :

- Κύριε! Σε έχω κουράσει!
Με την απεγνωσμένη πολυλογία μου σε έχω ζαλίσει και παρόλα τούτα, Εσύ δεν φανερώνεις το πρόσωπό Σου, να δώσει μια λύση, εκεί... κι εδώ... πές μου, γιατί;

Γιατί τόση καθυστέρηση Κύριε;

Τι πρέπει να κάνω για να μου απαντήσεις πιο γρήγορα;

Αυτά ξεστόμισα, λυπημένη και-δε θα ντραπώ να το ομολογήσω- κουρασμένη από την... κουφαμάρα Του.

Και τι νομίζεις ότι μου απάντησε ο Κύριος;

Νομίζεις ότι μου είπε:

-Δεν σου απαντώ διότι ΕΣΥ είσαι το κουφάλογο, μανδάμ Σαλογραία!

Αυτό νομίζεις ότι μου είπε;

Ε, λοιπόν, πέτυχες διάνοια!

Αυτό ακριβώς μου είπε! 

Όχι, βέβαια, με τη σαλή αγένεια τη δική μου.

Μου το είπε, λεπτά και ευγενικά, έμμεσα και ειρηνικά , όπως ταιριάζει να εκφράζεται ο Κύριος της Δόξης.

Τι εννοώ;

Θέλω να πώ ότι ενώ τέλειωσα το άθλιο προσευχητικό μου παραλήρημα- με γκρινιάρικο ύφος- πλησίασα στη βιβλιοθήκη μου, όπου- σαν μαυροντυμένα στρατιωτάκια- αραδιάζονται όλοι οι τόμοι της Πατρολογίας του Migne.

Τράβηξα έναν τόμο μηχανικά, τον άνοιξα επίσης μηχανικά -και- αφηρημένα αρχικά- άρχισα να διαβάζω μια ρήση ενός αββά Ζωσιμά -ιδέα δεν έχω ποιος είναι- που έγραφε:
- Αδελφέ, αν θες να απαντήσει γρήγορα ο Θεός στις προσευχές σου, πρέπει ΠΡΙΝ προσευχηθείς για οποιονδήποτε άλλον, να προσευχηθείςπρώτα, για τους εχθρούς σου.

Και όταν προσευχηθείς πρώτα με αγάπη για τους εχθρούς σου, τότε ο Θεός θα ακούσει και θα απαντήσει γρήγορα και στα αιτήματα για όλους τους αγαπημένους σου!

Αυτό ήταν το σκηνικό, περιστεράκι μου.

Έμεινα τόσο έκπληκτη, ώστε έκλεισα τον τόμο, τον έβαλα στη θέση του, και μετά από δευτερόλεπτα- όταν συνήλθα -από την απάντηση που με αυτόν τον απροσδόκητο τρόπο,μου δόθηκε- και προσπάθησα να ξαναβρώ πού βρίσκονταν το εν λόγω κείμενο, στάθηκε -των αδυνάτων- αδύνατον να το πετύχω.

Όμως, το μήνυμα, στη νεαντερτάλεια συνείδησή μου, χαράχτηκε.

Χαράχτηκε με ανεξίτηλο τρόπο.

Και κατάλαβα.

Κατάλαβα γιατί η Πάνσοφη Ορθόδοξη Εκκλησία μας, προτρέπει να προσευχηθούμε με αγάπη και πόνο, 
π ρ ώ τ α υπέρ των εχθρών
και έ π ε ι τ α υπέρ των αγαπημένων μας. 

Διότι εκφωνώντας τα λόγια τα άγια της προσευχής- έστω και μηχανικά εκφωνώντας τα- υπέρ του ...εχθρού-που στην ουσία είναι φίλος, μεταμφιεσμένος σε "εχθρό"- εκείνη την ώρα, η καρδιά μας-δηλαδή ο συναισθηματικός κόσμος- έστω και αθέλητα, μαλακώνει...

Εξ αποστάσεως, δυνατόν, να μαλακώνει και η ψυχή του... εχθρού που προσλαμβάνει εν Αγίω Πνεύματι, τις ευχές μας και τότε, με την αγάπη- αυτή τη λιγοστή, την εκ της προαιρέσεώς μας εκπορευόμενη- βρίσκει ευκαιρία η Χάρη και θεραπεύει μέσα μας πληγές, θεραπεύει συμπεριφορές και δίνει πληροφορίες θετικές, και επιρροές αγαθές σε κείνους υπέρ των οποίων ευχόμαστε, επιρροές που εξακτινώνονται ευεργετικά σε εχθρούς και φίλους και οι εχθροί -εν τέλει- από άγρια λιοντάρια, μετατρέπονται απλά σε μεγαλούτσικες, συμπαθητικές γατούλες- για όποιον -εν Κυρίω Ιησού- ελευθερώθηκε από τή βλακεία του μίσους...

Αν έχουμε ...εχθρούς, δηλαδή ανθρώπους για τους οποίους κουβαλάμε προσωπική οργή και θυμό και μνησικακία, προσευχόμενοι υπέρ αυτών,πρώτιστα την ύπαρξή μας λυτρώνουμε και ευεργετούμε, αυτό και οι κοσμικοί θεραπευτές, σήμερα -σε μύριους τόνους- το βεβαιώνουν.

Αλλά επειδή δεν το ψηλαφούμε πώς ακριβώς συμβαίνει τούτο- διότι τα πνευματικά μας αισθητήρια φαίνονται ή νεκρά ακόμα ή εξαιρετικά αμβλυμμένα- αρνούμαστε-οι α-νόητοι- να ακολουθήσουμε την υγιαίνουσα πρακτική των Αγίων, και μή προσευχόμενοι πρώτα καθημερινά, υπερ των θλιβόντων και καταρωμένων ημάς, μοιάζουμε σαν να χτυπάμε το κεφάλι μας, σε σκληρό και αδιαπέραστο τοίχο...και οι προσευχές μας, αργούν να λάβουν απάντηση...

Όποιος δι ευχών της Κυρίας Θεοτόκου και Πάντων των Αγίων, φωτιστεί και εννοήσει το μέγιστο, της υπέρ των εχθρών προσευχής, μεγάλη ευλογία θα επισύρει στης ψυχής του τα βάθη.

Το ομολογούν όλοι όσοι το εφάρμοσαν στην πράξη και είδαν τα αποτελέσματα.
..........................

-Κύριε...βοήθησέ μας, να υλοποιήσουμε κατά πρώτον, την εντολή, της υπέρ των εχθρών προσευχής διότι ήδη είναι αργά ...και το σκοτάδι από παντού, μας έχει περικυκλώσει...

Μόνο με αυτή την προσευχή έχουμε ελπίδα να αντικρίσουμε λίγο απ' το Φως Σου...

Ευανθία η Σαλογραία

(Επανάληψη από την παλιότερη ανάρτηση)

7 σχόλια:

  1. Περα απο το πολυ ωραιο και διδακτικο κειμενο σου καλη μου Σαλη φιλη, θα πω μονο τουτο..... το αρχαιοελληνικο:

    Τα "εν Οικω ΜΗ εν Δημω"....

    Τιμω τους γονείς μου διχως φτυαρι....
    Το φτυαρι το αφηνω για τον Κυριο....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θανάκο μου
    και άγνωστέ μου, στον πραγματικό κόσμο, διαδικτυακέ φίλε

    τα έχουμε ξαναπεί αυτά.
    ;-)
    Ο χαρακτήρας και ο ΒΙΟΣ του κάθε ανθρωπου, σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση δεν μένει ούτε μυστικός ούτε κρυφός, ειδικά σήμερα που τα ΠΑΝΤΑ παρακολουθούνται και φακελώνονται μέχρι τη Συντέλεια του κόσμου...
    ;-)
    Ο συχωρεμένος ο μπαμπάς καυχιόταν δημόσια για τις ...κατακτήσεις του. Δεν περίμενε εμένα να τον ξεμπροστιάσω.

    Ξεμπροστιαζόταν από μόνος του.
    ;-)
    Κάτι σαν το συχωρεμένο τον Ανδρέα τον Παπανδρέου (τον ολετήρα των Ελλήνων) αλλά με πολύ πιο μετρημένο τραπεζικό λογαριασμό!
    :-)
    Ο μακαρίτης ο μπαμπάς με μύριους τρόπους με δίδαξε ηθελημένα και αθέλητα, να σιχαίνουμαι (όσο δεν μπορείς να φανταστείς ) την υποκρισία που αποσκοπεί στην εκμετάλλευση του πλησίον και την δόλια, ή φοβισμένη επίδειξη καθωσπρέπει προσωπείων.

    Προτιμώ, λοιπόν, αν είναι να διαλέξω, τα ΜΗ καθωσπρέπει προσωπεία...

    (ναυτία, με πιάνει με τα καθωσπρέπει που καταστρέφουν το λαό μας, τόσες δεκαετίες...)

    ....παρά να φορώ τα παραπλανητικά, ευσεβιστικά, των κεκονιαμένων φαρισαϊκών τάφων όπου μέσα τους είναι γεμάτα από νεοταξοσκώληκες και δυσωδία...
    ;-)
    Γι αυτό άλλωστε υπερ-αγαπώ τους Δια Χριστόν σαλούς...και ζητώ τις πρεσβείες τους...

    Επειδή αυτοί απέξω τους έδειχναν ένα μάτσο χάλια στα μάτια των συνανθρώπων, αλλά από μεσα τους ύπήρξαν καθαρότατοι ήλιοι και περικαλΛέστατοι ναοί, όπου λατρευόταν μυστικώς, η Παναγία Τριάδα...

    Με εννοείς;
    ;-)
    Διατηρώ την ελπίδα...επειδή μπορούμε να διαφωνούμε πάντα εν αγάπη...

    Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο...

    Φιλιά στο λατρεμένο Ευάκι σου!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς ομως καμία τιμή δεν περικλείει και καμία διδαχή κατά της υποκρισίας δεν μπορει να γινει από καποιον που εξευτελίζει τον συνανθρωπο που του έδωσε ο Θεός για σύντροφο, διατυμπανίζοντας δεξια κι αριστερα ότι τον εχει κερατωμενο και απατημένο....

      Καμία διαφορά δεν βρίσκω από τον τυπο που έχει κοψει το κεφάλι ενος ανθρώπου και περιφέρεται με το κομμενο κεφαλι στα χερια επιδεικνυοντας το στους υπολοιπους....

      Νομιζω οτι κι αυτός μπορει καλιστα να ισχυριστεί ότι δεν είναι ..... υποκριτης.

      Αντίθετα είναι παντελως υποκριτικό να κανεις τον Σταυρό σου και μετα να ακολουθείς τον δρόμο που σου χαραζει ο Σατανας...

      Υπο αυτην την έννοια και με το αντιστροφο παράδειγμα (δηλαδη το κακό παράδειγμα) μπορεί να διδαχθεί το παιδι ίσως τι σημαίνει υποκρισία...

      Το πιο αστείο μαλιστα είναι όταν ακουω τους αντρες ή και τις γυναίκες να λενε ότι "εγω την/τον εχω κορωνα στο κεφαλι μου τον/την -κερατωμενο-συζυγο".....

      Μεγαλη πλακα....

      Τελοσπαντων γενικα δεν μου αρεσει να μιλαω για τους νεκρους ανθρωπους....
      Εχω κι εγω μερικους κοντινους (οχι τοσο βεβαια) συγγενείς με παρόμοια συμπεριφορά...
      Αλλά προσπαθω να κραταω μονο το κακό παραδειγμα τους προς αποφυγήν...

      Ο Θεός μισεί τρομακτικα την υποκρισία....

      ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΗΝ.....

      Στο ποδοσφαιρο και στο μπασκετ όταν γυρισεις και βαλεις επιτηδες αυτογκολ ή αυτοκαλαθι... στο δικο σου τερμα ή καλαθι... αντίστοιχα, ο διαιτητής σου ρίχνει κάρτα ή σε αποβάλλει για "διακωμώδηση του αθληματος...."..
      Αυτός είναι ο λόγος...

      Εδω εχουμε να κανουμε με διακωμώδηση της ζωής....

      Κι εντάξει αυτός που ντρεπεται για τον αμαρτωλο βίο του εχει μια συναίσθηση της πράξης του και προσπαθεί να κρυφτεί....

      Ο άλλος την διατυμπανίζει κιολας!!!!!!

      Ξέρεις γιατί ο Θεός μισεί τόσο την υποκρισία;

      Διοτι όταν οι πρωτοπλαστοι έφαγαν τον απαγορευμενο καρπό με προτροπή του διαβολου μετά ντραπηκαν και κρυφτηκαν και προσπαθουσαν να αποφύγουν τον Θεό... γιατί ειχαν παρακουσει...

      Ο Θεός φυσικα τα ηξερε ολα και τους επεπληξε και τους τιμώρησε καταλλήλως...
      Κι ετσι εχουμε το προπατορικο αμάρτημα... που μας ταλαιπωρησε και ταλαιπωρει ακομα τους αβαπτιστους...

      Οι πρωτοπλαστοι ομως έδειξαν αυτο το στοιχείο της ντροπής που δειχνει μεταμελεια και ισως ο Θεός να τους χαριστηκε λιγο στην τιμωρία...

      Φαντασου να γυρναγε ο Αδαμ και η Ευα και να αρχιζανε τα:
      - "Ασε ρε Κύριε.... ετσι γουσταραμε και το φαγαμε.... εσυ μας ειπες να μην το κανουμε, αλλά εμας ετσι μας άρεσε.... γιατι ειμαστε μαγκες... καταλαβες;"...

      Τι είδους τιμωρία αραγε θα επεφυλασσε τοτε ο Θεός γι αυτους;

      Η υποκρισία λοιπον είναι χειροτερη απο το προπατορικο αμαρτημα...

      Γι αυτό λοιπόν ο Κύριος σιχαίνεται τον υποκριτή που καγχάζει σαν τον Φαρισαίο...
      Και προσπαθεί να μετατρέψει σε προτέρημα το ψυχοφθορο παραστρατημά του.... παριστανωντας τον μάγκα....

      Το κακο είναι ότι ενίοτε και για διαφορα θεματα ολοι μας μπορει να πιαστουμε υποκριτες...
      Ισως οχι σε τοσο σοβαρα αλλά σίγουρα .... μερικές φορές "κάτι παριστάνουμε"...

      Διαγραφή
  3. Θανάκο μου
    δεν κατάλαβα τι ΑΚΡΙΒΩς θες να πεις με το δεύτερο σχόλιό σου.

    Νομίζω ότι εσύ, κατακρίνεις τον νεκρό μου πατέρα, εν προκειμένω, περισσότερο από ό,τι τον κατηγόρησα εγώ στο ποστάκι μου.
    Ετσι μου φάνηκε. Ή κάνω λάθος;
    ;-)
    Μετά...μου παρουσιάζεις με τα λεγόμενά σου έναν Θεό σαν ΚΑΚΟ ΠΕΘΕΡΟ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΟ...αυτό είναι θεολογικό ολίσθημα νομίζω, αλλά...δεν θα το συζητήσουμε εδώ.

    Το θέμα μας εδώ είναι η προσευχή για τους Εχθρούς, που στην ουσία είναι φίλοι μεταμφιεσμένοι...

    Τα λοιπά, αποτελούν θέματα μιας άλλης ανάρτησης.

    Πάντως για να ησυχάσεις και να κοιμηθείς αναπαυμένος σου λέω ότι τον πατέρα του τον ΤΙΜΩ και τον ΑΓΑΠΩ, αλλά ανέφερα κάπως ξώφαλτσα τις σκιές του βίου του, όπως θα ανέφερα π. χ. στο βίο του Αγίου Ιακώβου που τιμά η Ορθοδοξη Εκκλησία στις 28 Ιανουαρίου, το γεγονός ότι αυτός ο αγιώτατος ασκητής, στη δύση του βίου του έπεσε στα θανάσιμα αμαρτήματα της πορνείας και του φόνου...όμως ο Θεός ΔΕΝ του κράτησε μούτρα, ευτυχώς...με κάτι τέτοιους βίους, οι άνθρωποι μπορούμε να ελπίζουμε στο θείο Ελεος και να παρηγοριόμαστε..
    ;-)
    Και πάλι σε ευχαριστώ για το σχόλιο
    που ξέρω ότι από πλεόνασμα αγάπης και...ποιμαντικής φροντίδας, προς τους αναγνώστες των ποστακίων μου, το έγραψες...

    Να είσαι πάντα ένας χαρούμενος και τιμημένος σύζυγος εύχομαι...
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ζητω συγνωμη καλη μου φιλη και δεν ειχα αυτην την προθεση, αλλά παρασυρθηκα....
    ... και στο ειπα οτι δεν ειναι πρεπον να λεμε τα εν Οικω στον Δημο... και μπορει ο καλος σου πατερας να ειχε το ατοπημα, αλλα το ιντερνετ δεν ειναι το καφενειο του χωριου...

    Τελοσπαντων το καταλαβαινω οτι ειναι λιγο αθεολογητο να παρουσιαζω τοσο απλοϊκά και σχεδον παιδιάστικα τον "τιμωρό" Θεό αλλά αυτό σιγουρα για τους συγκεκριμενους αναγνωστες του ιστολογιου σου δεν ειναι και τοσο δυσκολο να το καταλαβουν...

    Αλλωστε ειναι τοσες πολλες οι θεολογικες αναφορες στο τι ειδους ειναι οι τιμωρίες που προερχονται οχι απο τον Θεό αλλά απο την ιδια την αμαρτία που δεν υπαρχει λογος να το τονιζουμε ολη την ωρα...

    Οπως και να εχει και παλι ζητω συγνωμη αν αθελα μου προσβαλλα την μνημη του αγαπητου σου πατερα καλη μου φιλη...
    Και παρηγορουμαι οτι το ερμηνευσες ως ποιμαντικη φροντιδα προς τους αναγνωστες...

    Αλλωστε μαλλον και η δικη σου αβαφορα γενικως στον πατερα σου ειχε παρομοια ερμηνεία...
    Και παλι ζητω συγνωμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Θανάκο φίλτατε
    Νο πρόβλεμ!
    ;-)
    Γνωρίζω τις αγνές σου προθέσεις και την αγάπη.
    Αυτό για μένα- το πρώτο και μέγιστο!

    Για τά άλλα, υπάρχουν διαφορές απόψεων, ο Θεός είναι ο μόνος άσφαλτος Κριτής, ελπίζουμε σε Εκείνον και Τον εμπιστευόμαστε όπως το τριάχρονο εμπιστεύεται ανενδοίαστα, τον καλό του πατέρα.

    Να έχεις ειρήνη και δύναμη στον καθημερινό σου αγώνα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ευανθία μου, τα πνέοντα εκ της καρδίας μου ευχαριστήρια γιά την καθόλα ωφέλιμη παρηγορητική ανάρτηση, καί τις ευχές μου για νά αποτελέσει τα εφαλτήρια γιά πνευματική ανάταση, καθώς στό στάδιο των αρετών προετοιμαζόμαστε να εισέλθουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή