Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2015

Σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία του Πατρίου Εορτολογίου, τίμησε τον μεγάλο ασκητή με το άφθορο λείψανο, τον Άγιο Γεράσιμο (1506-1579)



(Επανάληψη   σε πρώτο πλάνο,
το  ποστάκι του 2009: Με αφορμή τον Άγιο Γεράσιμο )

Mία απο τις μορφές των Αγίων που με συγκινούν είναι και ο Άγιος Γεράσιμος.

Πηγαίνοντας για προσκύνημα στην Κεφαλονιά, κατέβηκα στην κρύπτη όπου έμπαινε για προσευχή και χανόταν με τις ώρες -ίσως και τις μέρες- μέσα στο σκοτεινό λαγούμι...


Προσπαθώ να καταλάβω την αιτία του τόσου του...μαζοχισμού.
Εντάξει να είναι καλόγερος. 
Εντάξει να προσεύχεται ατελείωτα αφού έτσι του έκανε κέφι -ας πούμε- αλλά γιατί σε τέτοιο βαθύ και στα έγκατα της γής, μπουντρούμι, βρε παιδί; 


Την είχα την απορία για χρόνια...
Τελευταία, νομίζω πως το κατάλαβα...


Το έκανε ίσως, επειδή ήθελε να δυναμώσει την προσευχή του, εστιάζοντας ό λ ο του το συναίσθημα, στα λόγια που ο νούς του εξέπεμπε, χωρίς κανένα εκ των σωματικών του αισθήσεων, περισπασμό.


Μου αρέσει να σκέφτομαι το συναίσθημα του μέσου ανθρώπου, σαν ένα φως σκόρπιο.


Και το συναίσθημα των Αγίων, σαν ένα φως εστιασμένο- με τη δύναμη του Ονόματος του Κυρίου Ιησού Χριστού- σε ένα ασύγκριτο λέιζερ που πραγματοποιεί ακόμη και στον αισθητό κόσμο,όταν χρειάζεται, συναρπαστικές επεμβάσεις.


Πώς να φέρει αποτέλεσμα η προσευχή η δική μας, που γίνεται εν μέσω μυρίων περισπασμών;


Οι Άγιοι έκλειναν την πόρτα στον ερεθισμό των σωματικών αισθήσεων, προκειμένου να ενεργοποιήσουν τις άλλες, τις αισθήσεις του πνεύματος.

Κοπιαστική εργασία, εκ πρώτης όψεως.


Γι αυτό και την αναλαμβάνουν δια βίου,οι μεγάλοι εραστές του Θεού, οι ελάχιστοι.


Οι ανταμοιβές οι μυστικές, που δέχονται  απ' τον Παράκλητο, το Πνεύμα της Αληθείας, 

πράγματι είναι τεράστιες...

Εμείς, οι άσχετοι απο τη δική τους την εμπειρία, επάνω σε αυτό, μπορούμε να κάνουμε μονάχα μακρινές υποθέσεις...

Ευανθία η Σαλογραία

.......................................................................................................
.......................................................................................................
Στη συνέχεια...


Από τα θαύματα του Αγίου Γερασίμου Κεφαλληνίας (20 Οκτωβρίου).


[…] Δεν θα επεκταθούμε σε αφηγήσεις θαυμάτων έκτος από κάποιο πρόσφατο όπου συνέβη σε γνωστό μας πρόσωπο. Γιατί πάντοτε στις βιογραφίες αγίων του Θεού διακηρύξαμε ότι η ίδια η ζωή και ο πλανήτης όπου ζούμε αποτελεί θαύμα. Όταν ο άνθρωπος απαιτεί πρώτα να δει αντιστροφή της ισορροπίας για να γίνει πιστός και στο πέρασμά του να πετύχει το βραβείο της σωτηρίας, παραπέμπεται στην παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου. «.. είπε δε· ερωτώ ουν σε πάτερ, ίνα πέμψης αυτόν εις τον οίκον του πατρός μου. Έχω γαρ πέντε αδελφούς όπως διαμαρτύρεται αυτοίς, ίνα μη και αυτοί έλθωσιν εις τον τόπον τούτον της βασάνου. Λέγει αυτώ· Αβραάμ έχουσι Μωϋσέα και τους προφήτας… ει Μωϋσέως και των προφητών ουκ ακούουσιν ουδέ εάν τις εκ νεκρών αναστή πεισθήσονται».
Άπειρα είναι τα θαύματα του αγίου τα οποία όντως προκαλούν το θαυμασμό, την περίσκεψη, την ανάταση της καρδιάς. Όποιος ταξιδέψει στην πανέμορφη Κεφαλωνιά με τις ταντελωτές ακρογιαλιές και την «ομιλούσα» άγρια φύση και ρωτήσει τον πρώτο τυχόντα κάτοικό της σχετικά έχει να του βεβαιώσει ένα και δύο και τρία θαύματα άμεσης αυτοψίας.
Ο άγιος σαν δαιμονοδιώκτης ντυμένος ήδη τον λευκό χιτώνα με τον οποίο τον στόλισε ο Λυτρωτής που μετεμορφώθη στο Θαβώρ κάνει τα πνεύματα του σκότους να ξαφνιάζονται, να τρέμουν, να ζητούν επιείκεια στην καταδίκη.
-Πού να πάω Καψάλη; φώναζε το δαιμόνιο, τώρα στις ήμερες μας με το στόμα νεαρής μητέρας.
-Πες μου πού θέλεις να πάω..
Αθέατος ο άγιος, αθέατος ο δαίμονας, άγνωστο και τ’ όνομά του. Καθόλου απίθανο να ήταν πολλοί. Να ήταν «λεγεών». Θεατή η γυναίκα όπου σπάραζε και τραβούσε τα μαλλιά της, θεατοί και οι συγγενείς που την συγκρατούσαν να μη πάρει τους δρόμους και τραβήξει να πνιγεί στα πηγάδια.
-Μα πού θέλεις επιτέλους να πάω;
Η αγωνία κράτησε σχεδόν είκοσι λεπτά. Όταν ο άγιος έβγαλε την απόφασή του, το δαιμόνιο έγρουξε σαν κόρακας. Του κακοφάνηκε. Σίγουρα έλαβε διαταγή να τραβήξει ώσαμε την συντέλεια στην άβυσσο του χάους. 
Και βγαίνοντας έρριξε την κοπέλλα κατάχαμα νεκρή. Ύστερα από μια ώρα και με την προσευχή των ιερέων και τα δάκρυα των συγγενών συνήλθε. Αναστέναξε, ντράπηκε για την γύμνια της ζήτησε να φιλήσει τον τίμιο σταυρό. Και αναλύθηκε σε λυγμούς.
Χρειάζεται λοιπόν να επεκταθούμε; Όμως ας προσθέσουμε και μιά ακόμη σύγχρονη μαρτυρία από πρόσφατη αφήγηση. Ο Αντώνιος Έρτσος οικογενειάρχης περίπου σαράντα τότε χρονών από το Ληξούρι, βρέθηκε να εργάζεται μαζί μου σε γνωστή βιομηχανία σαν πλασιέ-παραγγελιοδόχος. Ήταν δύσκολη η δουλειά του γιατί τον συναγωνίζονταν άλλοι επτά. Ωστόσο σαν Κεφαλωνίτης τα κατάφερνε με τέχνη, ρέγουλα και μαστοριά. 
Μου έκανε εντύπωση η ευλάβειά του.
-Πιστεύεις με ειλικρίνεια; τον ρώτησα κάποια μέρα.
-Απόλυτα.
-Δε δείχνεις άτομο με θρησκοληψία.
Η θρησκοληψία, μου αποκρίθηκε, δεν είναι πίστη. Είναι λαθεμένη τακτική. Συχνά καταντάει υποκρισία. Εγώ όμως πιστεύω και αν θέλεις να πληροφορηθείς έχω ακράδαντη την πίστη μου. 
Για τον Ιησού Χριστό, μα τον άγιο πέφτω στη φωτιά.
-Μπράβο. Με εκπλήσσεις.
-Την έλαβα από τον άγιο της πατρίδας.
-Δηλαδή;
-Εδώ και δώδεκα χρόνια ο αδελφός μου ο Μεμάς, ασυρματιστής σε καράβια του Βεργωτή βρέθηκε σε φουρτούνα χαμού. Στο Βισθαϊκό κόλπο, έξω από το Γιβραλτάρ, στο λεγόμενο Μπεϊ – Μπίσκι. Όταν εκεί τα μποφώρ φτάσουν τα δέκα δεν γλιτώνει μήτε γλάρος. Βλέποντας από λεπτό σε λεπτό στους μανιασμένους αφρούς το θάνατο, έκανε το σταυρό του, θυμήθηκε τον άγιο και τον παρακάλεσε; «Σώσε με λυπήσου τη μάνα μου» φώναξε. «Και να σου ξαποστείλω λαμπάδα τρία μέτρα μαζί με δύο τενεκέδες αγουρόλαδο για τα καντήλια». Πως ακολούθησε το θαύμα, ακριβώς δεν γνωρίζω. Είπαν με ξαφνική παρουσία ελικόπτερου. Είπαν και για ξέβρασμα στην αμμουδιά. Πάντως όταν ύστερα από ένα χρόνο καλοκαίρι μετά τον δεκαπενταύγουστο κουβαλούσαμε με τη μητέρα μου οι δυό μας την τεράστια λαμπάδα και τους τενεκέδες (Ο Μεμάς ταξίδευε, βρισκόταν στον Αρχάγγελο, στην Ιαπωνία) κάποια νέα δαιμονισμένη με ξέπλεκα μαλλιά που την έσπρωχναν για τα  Ομαλά φώναξε:
-Να η μητέρα του Έρτσου του βλάστημου ασυρματιστή που ήθελα να πνίξω στην Τζιμπεράλτα. 
Ενώ το είχα σίγουρο, αστόχησα. Την τελευταία στιγμή ο άτιμος αναζήτησε τον φίλο του ξυλοσταυρωμένου, τον Καψάλη. Αχ και μού γλύτωσε ο ερίφης. Τ
ώρα κύτταξε εκεί η μάνα του και ο αδελφός του κουβαλάνε το λάδι. Χι, χι, χι!

(Σώτου Χονδρόπουλου, «Στυλοβάτες στο Ιόνιο. Γεράσιμος Νοταράς», Αθήνα 1983, σ. 82-84)
το διάβασα στη σελίδα: https://fdathanasiou.wordpress.com
..................................................................................................................
Πληροφορία από τη wikipedia η επόμενη παράγραφος: 
Το σκήνος του Άγιου Γεράσιμου έμεινε ως εκ θαύματος ανέπαφο. Όταν στις 20 Οκτωβρίου 1581 ανακτήθη, ο παριστάμενος πατριαρχικός έξαρχος Γαβριήλ Σεβήρος αποφάσισε τον εκ νέου ενταφιασμό, μέχρι που την 20ή Οκτωβρίου 1582 ανακτήθηκε εκ νέου, πάλι ανέπαφο από την φθορά του χρόνου. Είναι ένα από τα τρία άφθορα λείψανα στο Ιόνιο, του Άγιου Σπυρίδωνα,της Αγίας Θεοδωρας, του Αγίου Γερασίμου και του Αγίου Διονυσίου


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου