Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

κάθε φορά όταν ακούω ότι πέφτει ένα αεροπλάνο πληγώνομαι...


Περιστεράκι  μου,

κάθε φορά όταν  ακούω ότι πέφτει ένα αεροπλάνο, πληγώνομαι, 
όπως πληγώνεται ο πάσχων από αρχόμενη φαλάκρα και ατενίζων 
-με εσωτερικήν φρίκην, ου την τυχούσαν- 
τα μαλλάκια του, ίδια με  αλαλιασμένους  αλεξιπτωτιστές
να προσγειώνονται  στου μπάνιου το  δάπεδο.

Εάν όμως  τις αναπόφευκτες κατά καιρούς  πτώσεις των αεροπλάνων
τις πάρουμε κατάκαρδα
και συ το νιάτο  και γω το... ώριμο φρούτο (τρόπος του λέγειν " ώριμο" ..) 
θα γεράσουμε πρόωρα, 
(μη σου πω ότι μπορεί και να πεθάνουμε πριν της ώρας μας)
γι αυτό...
θα προτείνω σε σένα τον ευγενή επισκέπτη αυτής  της σελίδας
να διαβάσεις την αισιόδοξη και  αληθινότατη 
ιστορία της σωτηρίας Μιράζ 2000 από τον Άγιο Δαβίδ της Εύβοιας, 
στα τέλη της  δεκαετίας του 1990, 
που την περιέγραψα με  ακρίβεια
όπως   μου  αφηγήθηκε αυτήκοος μάρτυς,  φίλος πιλότος. 

Την ανάρτηση θα την βρείς κάνοντας κλικ ΕΔΩ.


Τελικά..η  σωτηρία της ψυχής ( και των αεροπλάνων)
είναι μεγάαααλο πράγμα...

Ευανθία η Σαλογραία
.......................................................................................................................



Προσωπικά βρίσκομαι μακριά από κάθε απολυταρχικό καθεστώς...


" Kάποια πράγματα δεν αλλάζουν ανάλογα με τις εποχές.
 
Απλώς κάθε εποχή βρίσκει τα δικά της επιχειρήματα, 
αυτά που της ταιριάζουν καλύτερα για να δικαιολογηθεί
ενώπιον της Ιστορίας. 

Προσωπικά βρίσκομαι μακριά
από κάθε απολυταρχικό καθεστώς. 

Η απολυταρχία  θεωρεί τον άνθρωπο ένα κομμάτι μέταλλο
που πρέπει να  σφυρηλατηθεί, να δαμαστεί ή να σπάσει.
Τύποι σαν τον Μεταξά, σαν τον Στάλιν, τον Χίτλερ, τον Φράνκο
κάτι τέτοιο είχαν στο άρρωστο μυαλό τους. 

Εγώ δεν το νομίζω αυτό. 

Ο άνθρωπος είναι μαλακός -ένα δεμάτι χόρτα- 
γι' αυτό ασχολείται ακόμα ο Θεός μαζί μας
και δεν μας ρίχνει σ' ένα  καμίνι να λιώσουμε, να ξεμπερδεύει. 
Άραγε αφού ο Απόλυτος Θεός διατηρεί τον κόσμο όπως αυτός είναι, 
με ποιό δικαίωμα κάποιοι αποφασίζουν 
ότι πρέπει να τον εξαναγκάσουν με το σίδερο και τη φωτιά
να γίνει κάτι άλλο;" 

ΕΛΕΝΗ ΡΑΒΑΝΗ 
(για περισσότερα κείμενα της Ελένης Ραβάνη, 
επισκέψου το μπλογκ para-cosmos )

Προτιμότερος ο θάνατος από τη δαιμονική θεραπεία.



st-john-chrysostom.jpg



ΠΡΟΤΙΜΟΤΕΡΟΣ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

 Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

"  Γι’ αυτό και καλούμαστε και είμαστε Χριστιανοί, για να κάνουμε υπακοή στο Χριστό και όχι να τρέχουμε στους εχθρούς.  Αν, πάλι, αυτός προβάλη ωρισμένες θεραπείες και σου λέγη, ότι αυτοί υπόσχονται ότι θεραπεύουν και γι’ αυτό τρέχω προς αυτούς, αποκάλυψέ του τις μαγγανείες τους, τα μαγικά τους λόγια, τα φυλακτήρια και τις μαγείες τους.  Διότι δεν φαίνονται να θεραπεύουν με κανένα άλλον τρόπο, αλλ’ ούτε βέβαια και θεραπεύουν με κανένα άλλον τρόπο, αλλ’ ούτε βέβαια και θεραπεύουν στην πραγματικότητα, μη γένοιτο!
Εγώ, όμως, φθάνω και σε μία άλλη υπερβολή και λέγω και αυτό, ότι, κι αν ακόμη θεραπεύουν πραγματικά, καλύτερα είναι να πεθάνω παρά να τρέξω στους εχθρούς του Θεού και έτσι να θεραπευθώ.  Διότι ποιο το όφελος της σωματικής θεραπείας, όταν χαθή η ψυχή; Ποιο το κέρδος το να πετύχουμε στην εδώ ζωή κάποια ανακούφισι, τη στιγμή που πρόκειται να παραπεμφθούμε στο αθάνατο πυρ;  (…)
Γνώρισμα εκείνου, που αγαπά, είναι να μην εγκαταλείπη εκείνον που αγαπά, κι αν ακόμη αυτοί, που προσπαθούν να τον απομακρύνουν από κοντά του, ανασταίνουν νεκρούς.  Και αν αυτά τα έλεγε στους Ιουδαίους, πολύ περισσότερο τα λέει σε μας, που μας ωδήγησε σε μία ανώτερη φιλοσοφία, που μας άνοιξε τη θύρα της αναστάσεως και μας προτρέπει να μην ασχολούμαστε με τα παρόντα, αλλά να έχουμε όλες τις ελπίδες μας στραμμένες προς την μέλλουσα ζωή" .

«Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΚΑΙ Η ΜΑΓΕΙΑ»  ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΥΠΟ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
Έκδοσις:  Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγίου Όρους
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ, Η ΜΑΓΕΙΑ. 
ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΤΑΝΥΞΙΣ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ
http://katanixis.blogspot.gr/2014/12/blog-post_42.html 
..................................................................................................................
..............................................................................................................................

Περιστεράκι μου..
Αυτά τα παραπάνω είναι ξεκάθαρος πατερικός Ορθόδοξος λόγος.
Πόσοι σήμερα είναι διατεθειμένοι να τον εφαρμόσουν;  
Φοβούμαι, ελάχιστοι.
Και έχω και σένα αγαπημένο, που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις 
δυο γαϊδουριώνε άχερα!
- Δηλαδή; 
- Δηλαδή δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τη διαφορά της Χάρης του Αγίου Πνεύματος
από τη δαιμονική ενέργεια των ακαθάρτων πνευμάτων.
- Εύκολο το 'χεις μωρή Σαλογραία;  
- Ενέργεια και το ένα ενέργεια και το άλλο. Πώς να το ξεμπερδέψω; 
Και ειδικά όταν ο Εξαποδώς φέρνει αποτελέσματα στο πιτς φιτίλι, 
πώς θές να μη συγκινηθεί ο πάσα ένας; 
- Ναι. Πράγματι. Έχεις ένα δίκιο εδώ, μου ανοίγεις μεγάααλη κουβέντα.
- Να την κάνουμε κάτω από άλλη ανάρτηση γιατί τώρα δεν προλαβαίνω; 
- Να την κάνουμε.
- Άντε, σε φιλώ στα μάτια και στα φρύδια
- Κλείσε πόρτες και παρεθύρια! 



Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

Το θέαμα, ένα φοβερό πνευματικό όπλο. Οι απόψεις του μαρξιστή Λέοντος Τρότσκυ για τη χρήση του θεάματος εναντίον του εκκλησιασμού

ΤΟ ΘΕΑΜΑ, ΕΝΑ ΦΟΒΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΟΠΛΟ
Το θέαμα, ένα φοβερό πνευματικό όπλο

Οι απόψεις του μαρξιστή Λέοντος Τρότσκυ για τη χρήση του θεάματος
εναντίον του εκκλησιασμού


Δημοσιεύουμε αποσπάσματα από άρθρο του περιώνυμου Ρώσου μπολσεβίκου και μαρξιστή Λέοντος Τρότσκυ  (1879-1940), ενός από τους ηγέτες της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, δευτέρου μετά τον Βλαδίμηρο Λένιν, σχετικά με τη δύναμη του θεάματος (συγκεκριμένα του κινηματογράφου, τότε) ως μέσου απομάκρυνσης του λαού από τον εκκλησιασμό.

Το άρθρο αυτό, «Η βότκα, η Εκκλησία και ο κινηματογράφος»,πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πράβντα» στις 12 Ιουλίου του 1923. Εμείς το δημοσιεύουμε αποσπασματικώς από αγγλική μετάφρασή του στο Διαδίκτυο (http://www.marxists.org/archive/trotsky/women/life/23_07_12.htm).

Το άρθρο είναι ενδεικτικό πολλών πραγμάτων, για ένα προσεκτικό ερευνητή της Νέας αντιχρίστου Εποχής (που ήδη άρχιζε με την είσοδο του 20ού αι.), ενδεικτικό της νοοτροπίας αλλά και των συνωμοτικών διεργασιών των εκάστοτε κυβερνητών, οι οποίες αποσκοπούν στη χειραγώγηση των πληθυσμών, αλλ’ επίσης ενδεικτικό και της πολύ ρηχής κατανόησης της Εκκλησιαστικής Λατρείας από τους εχθρούς της Εκκλησίας· σφάλμα που στοίχισε στους Μπολσεβίκους την ήττα τους από την Ρωσική Ορθοδοξία, όπως αποδεικνύει περίτρανα τα 20 τελευταία έτη η πανηγυρική επιστροφή της Εκκλησίας σε όλους τους τομείς του ρωσικού βίου.

Ο τηλεοπτικός «οχετός» στις μέρες μας, από τις χαμηλότερες εκφάνσεις του, την καλλιέργεια των σαρκικών και φονικών παθών, μέχρι και τις πλέον «ψυχικές» (Α΄ Κορ. 2,14) ή δαιμονικές, όπως είναι ο τυφλός ορθολογισμός και η μαγεία, επιβάλλει βαρύ φόρο ψυχικής απωλείας στην ανθρωπότητα.

Γι αυτό δημοσιεύουμε το παρόν, προς γνώση και συναίσθηση του φοβερού κινδύνου και των μηχανισμών που όπισθεν της τηλεόρασης, του κινηματογράφου, του διαδικτύου και όλων των λοιπών διαύλων του θεάματος οργανώνουν τη συστηματική κατεδάφιση των ανθρωπίνων αξιών και την καλλιέργεια όλης της υποκουλτούρας της Νέας Τάξης Πραγμάτων και της Νέας Εποχής του Αντιχρίστου. 
................................................................................................

 ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ (από το άρθρο του Λ. Τρότσκυ με τίτλο:«Η βότκα, η Εκκλησία και ο κινηματογράφος»  που ,πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πράβντα» στις 12 Ιουλίου του 1923). 

«Το θέμα της ψυχαγωγίας, σε αυτή τη σύνδεση, αποκτά εξαιρετικά αυξημένη σπουδαιότητα, όσον αφορά στην κουλτούρα και την παιδεία. Ο χαρακτήρας ενός παιδιού αποκαλύπτεται και διαμορφώνεται στο παιχνίδι του. Ο χαρακτήρας ενός ενήλικος εκφαίνεται  καθαρά στο παιχνίδι και τις ψυχαγωγίες του. 

Αλλά στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μιας ολόκληρης τάξης, όταν αυτή η τάξη είναι νεαρή και προοδεύει, όπως το προλεταριάτο, οι ψυχαγωγίες και το παιχνίδι πρέπει να κατέχουν διακεκριμένη θέση. 

Ο μεγάλος Γάλλος ουτοπικός μεταρρυθμιστής, ο Φουριέ, απορρίπτοντας τον χριστιανικό ασκητισμό και την καταπίεση κατά των φυσικών ενστίκτων, κατασκεύασε την “phalanstère” του (τις κοινότητες του μέλλοντος) επί της ορθής και λογικής αξιοποίησης και του συνδυασμού των ανθρωπίνων ενστίκτων και παθών. Αυτή είναι ιδέα βαθεία! 

Το κράτος της εργατικής τάξης δεν είναι ούτε πνευματικό τάγμα ούτε μοναστήρι.

Εκλαμβάνουμε τους ανθρώπους όπως έχουν κατασκευαστεί εκ φύσεως και όπως έχουν μερικώς εκπαιδευθεί και μερικώς παραμορφωθεί από την παλαιά τάξη. Αναζητούμε ένα σημείο υποστήριξης σε αυτό το ζων ανθρώπινο υλικό, για την εφαρμογή του μοχλού του κόμματός μας και του επαναστατικού κράτους μας. Η επιθυμία για ψυχαγωγία, διασκέδαση, ξενάγηση και γέλιο, είναι η πιο νόμιμη επιθυμία της ανθρώπινης φύσης. Είμαστε ικανοί, και πράγματι υποχρεωμένοι, να δώσουμε στην ικανοποίηση της επιθυμίας αυτής μιαν υψηλότερη καλλιτεχνική ποιότητα, κάνοντας ταυτόχρονα την ψυχαγωγία ένα όπλο μαζικής εκπαίδευσης, απελευθερωμένο από την φρούρηση του παιδαγωγού και από την κουραστική συνήθεια να ηθικοποιεί

«Το πιο σημαντικό όπλο σχετικά, ένα όπλο που υπερέχει παντός άλλου, είναι σήμερα ο κινηματογράφος. 

Αυτός ο θαυμαστός νεωτερισμός του θεάματος, έχει  παρέμβει στην ανθρώπινη ζωή με μία επιτυχή ταχύτητα, που ποτέ δεν έχει μαρτυρηθεί στο παρελθόν. 

Στην καθημερινή ζωή των καπιταλιστικών πόλεων, ο κινηματογράφος έχει γίνει τόσο αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, όσο και το μπάνιο, η μπυραρία, η εκκλησία και άλλοι αναφαίρετοι θεσμοί, επαινετοί ή μη.

Το πάθος για τον κινηματογράφο είναι ριζωμένο στην επιθυμία για διασκέδαση, στην επιθυμία να δεί κανείς κάτι νέο και απρόοπτο, να γελάσει και να κλαύσει με τις δυστυχίες των άλλων ανθρώπων, όχι τις δικές του. 

Ο κινηματογράφος ικανοποιεί αυτές τις απαιτήσεις με ένα πολύ άμεσο, οπτικό, γραφικό και ζωντανό τρόπο, χωρίς να απαιτεί τίποτε από τους θεατές. Δεν απαιτεί καν να είναι αυτοί μορφωμένοι. Γι’ αυτό οι θεατές τρέφουν μια τόσο μεγάλη αγάπη για τον κινηματογράφο, αυτό το αστείρευτο σιντριβάνι εντυπώσεων και συναισθημάτων. Αυτό παρέχει ένα σημείο, και όχι απλώς ένα σημείο, αλλά μια τεράστια πλατεία, για την εφαρμογή των δικών μας σοσιαλιστικών εκπαιδευτικών ενεργειών».
«Το γεγονός ότι μέχρι τώρα, δηλαδή σε σχεδόν έξι χρόνια, δεν έχουμε αποκτήσει την κυριότητα του κινηματογράφου, δείχνει πόσο αργοί και απαίδευτοι είμαστε, για να μη πω ειλικρινά, ανόητοι. Αυτό το όπλο, που «κραυγάζει» για να χρησιμοποιηθεί, είναι το καλύτερο εργαλείο για προπαγάνδα: για τεχνική, εκπαιδευτική και βιομηχανική προπαγάνδα, προπαγάνδα κατά του αλκοόλ, υπέρ της υγιεινής, προπαγάνδα πολιτική, κάθε προπαγάνδα που θα θέλατε, μια προπαγάνδα που είναι προσβάσιμη στον καθένα, που είναι ελκυστική, που εισδύει στη μνήμη και μπορεί να γίνει πιθανή πηγή εισοδήματος».
« [...] Μπορούμε να εξασφαλίσουμε αυτό το ασύγκριτο όπλο; Γιατί όχι; Η κυβέρνηση του Τσάρου, μέσα σε λίγα χρόνια, οργάνωσε ένα περίπλοκο δίκτυο κρατικών μπάρ. Η επιχείρηση απέφερε ετήσιο εισόδημα σχεδόν ενός δισεκατομμυρίου χρυσών ρουβλίων. Γιατί η κυβέρνηση των εργατών να μη ιδρύσει ένα δίκτυο κρατικών κινηματογράφων; Αυτός ο μηχανισμός ψυχαγωγίας και εκπαίδευσης θα μπορούσε όλο και περισσότερο να εξελιχθεί σε αναφαίρετο κομμάτι του εθνικού βίου.Χρησιμοποιούμενο για την καταπολέμηση του αλκοολισμού, θα μπορούσε ταυτόχρονα να μετατραπεί και σε μία κερδοφόρο επιχείρηση. Είναι πρακτικό; Γιατί όχι; Φυσικά, δεν είναι εύκολο. Σε κάθε περίπτωση, θα ήταν περισσότερο φυσικό και περισσότερο ταιριαστό με τις οργανωτικές ενέργειες και ικανότητες ενός κράτους εργατών, απ΄ ότι, ας πούμε, μια προσπάθεια να επανασυστήσουμε το μονοπώλιο της βότκα».
«Ο κινηματογράφος ανταγωνίζεται όχι μόνο την ταβέρνα, αλλά επίσης και την εκκλησία. Και αυτός ο ανταγωνισμός μπορεί να αποβεί θανάσιμος για την εκκλησία, αν αναπληρώσουμε τον χωρισμό της εκκλησίας από το σοσιαλιστικό κράτος, με την συγχώνευση του σοσιαλιστικού κράτους με τον κινηματογράφο».

«Η θρησκευτικότητα στις ρωσικές εργατικές τάξεις πρακτικά δεν υπάρχει. 

Ουσιαστικά ποτέ δεν υπήρξε. Η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν καθημερινό έθος και κυβερνητικός θεσμός. Ποτέ δεν ήταν επιτυχής στο να διεισδύσει βαθειά μέσα στη συνείδηση των μαζών, ούτε στο να αναμείξει τα δόγματα και τους κανόνες της με τα εσωτερικά συναισθήματα του λαού. Ο λόγος γι’ αυτό είναι ο ίδιος: η απολίτιστη κατάσταση της παλαιάς Ρωσίας, συμπεριλαμβανομένης της εκκλησίας της. Συνεπώς, όταν αφυπνισθεί πολιτιστικά, ο Ρώσος εργάτης εύκολα απορρίπτει την πτωχή εξωτερική του σχέση με την εκκλησία, μια σχέση που αναπτύχθηκε πάνω του από συνήθεια. 

Για τον χωρικό, σίγουρα, αυτό καθίσταται δυσκολότερο, όχι επειδή ο χωρικός έχει περισσότερο βαθειά και άμεσα εισέλθει στην εκκλησιαστική διδασκαλία – αυτό βεβαίως ποτέ δεν έγινε -  αλλ’ επειδή η αδράνεια και μονοτονία της ζωής του είναι στενά δεμένα με την αδράνεια και μονοτονία των εκκλησιαστικών πρακτικών».

Η σχέση του εργάτη με την εκκλησία (αναφέρομαι στον εκτός κόμματος εργάτη της μάζας) συγκρατιέται κυρίως από το νήμα της συνήθειας, ιδιαιτέρως της συνήθειας των γυναικών. Οι εικόνες ακόμη είναι κρεμασμένες στο σπίτι, επειδή υπάρχουν εκεί· οι εικόνες κοσμούν τους τοίχους· θα ήταν άδειο χωρίς αυτές· οι άνθρωποι δεν θα ήταν συνηθισμένοι σε αυτό. 

Ένας εργάτης δεν θα μπεί στον κόπο να αγοράσει καινούργιες εικόνες, αλλά δεν έχει και αρκετή θέληση να ξεφορτωθεί τις παλιές. Με ποιο τρόπο μπορεί να εορτασθεί η εορτή της άνοιξης παρά μόνο με Πασχάλιο γλυκό; Και το Πασχάλιο γλυκό πρέπει να ευλογηθεί από τον ιερέα, αλλιώς θα είναι απλά χωρίς νόημα. Ως προς τον εκκλησιασμό, οι άνθρωποι δεν πηγαίνουν επειδή είναι θρησκευόμενοι· η εκκλησία είναι λαμπρά φωτισμένη, γεμάτη με άνδρες και γυναίκες ενδεδυμένους με τα καλύτερά τους ρούχα, η ψαλμωδία είναι καλή - ένα πεδίο κοινωνικο -αισθητικών έλξεων που δεν παρέχονται από το εργοστάσιο, την οικογένεια ή την καθημερινότητα του δρόμου. 

Πίστη δεν υπάρχει ή δεν υπάρχει καθόλου έμπρακτα. 

Οπωσδήποτε, δεν υπάρχει σεβασμός για τον κλήρο ή πίστη στη μαγική δύναμη του τελετουργικού. Αλλά δεν υπάρχει ενεργής θέληση να το καταστρέψει ολικά. Τα στοιχεία της διασκέδασης, της ευχαρίστησης και της ψυχαγωγίας παίζουν ένα μεγάλο ρόλο στα εκκλησιαστικά τελετουργικά. Με θεατρικές μεθόδους η εκκλησία ενεργεί πάνω στην όραση, την αίσθηση της όσφρησης (μέσω του θυμιάματος) και μέσω αυτών πάνω στην φαντασία. Η επιθυμία του ανθρώπου για το θεατρικό, επιθυμία να δεί και να ακούσει το ασύνηθες, το εκπληκτικό, η επιθυμία για ρήξη της συνήθους μονοτονίας της ζωής είναι μεγάλη και ανεξάλειπτη· επιμένει από την πρώιμη παιδική μέχρι την προχωρημένη γεροντική ηλικία. 

Αποσκοπώντας στην απελευθέρωση των κοινών μαζών από το τελετουργικό και τον εκκλησιαστικισμό, που αποκτήθηκαν από συνήθεια, δεν είναι αρκετή από μόνη της η αντιθρησκευτική προπαγάνδα. Φυσικά, είναι αναγκαία· αλλ’ η άμεση πρακτική επίδρασή της περιορίζεται σε μια μικρή μειοψηφία όσων είναι περισσότερο γενναίοι στο πνεύμα. 

Η πλειονότητα των ανθρώπων δεν επηρεάζονται από την αντιθρησκευτική προπαγάνδα· αλλά αυτό δεν είναι επειδή η πνευματική τους σχέση με τη θρησκεία είναι τόσο βαθειά. Αντιθέτως, δεν υπάρχει καμμία πνευματική σχέση· υπάρχει μόνο μια άμορφη, νωθρή, μηχανιστική σχέση, η οποία δεν έχει περάσει μέσα από τη συνείδηση· μια σχέση σαν αυτή του ξεναγούμενου οδοιπόρου, ο οποίος περιστασιακά δεν αρνείται να συμμετάσχει σε μια λιτανεία ή σε μια πομπώδη τελετή ούτε να ακούσει την ψαλμωδία ή να κινεί τα χέρια του».

«Ένα τελετουργικό άνευ νοήματος, που κείται στη συνείδηση σαν αδρανές φορτίο, δεν μπορεί να καταστραφεί από μόνη την κριτική· μπορεί να αντικατασταθεί από νέες μορφές ζωής, νέες ψυχαγωγίες, νέα και πιο πολιτισμένα θέατρα. 

Και πάλιν εδώ, οι σκέψεις στρέφονται στο πιο δυνατό - επειδή είναι το πιο δημοκρατικό - όργανο του θεάτρου: στον κινηματογράφο. Χωρίς να απαιτεί κλήρο ενδεδυμένο στόφα κ.λπ. ο κινηματογράφος ξεδιπλώνει επί της λευκής οθόνης θεατικές εικόνες μεγαλύτερης αποδοχής από εκείνες που παρέχει η πλουσιότερη εκκλησία - που έχει γίνει σοφή μέσω εμπειρίας χιλίων ετών - ή ένα τζαμί ή μια συναγωγή. Στην εκκλησία μόνο ένα δράμα εκτελείται, και πάντοτε ένα και το αυτό, μπαίνει χρόνος, βγαίνει χρόνος. Αλλά στον κινηματογράφο της γειτονιάς θα σου δείξουν τα Πάσχα των εθνικών, των Ιουδαίων και των Χριστιανών στην ιστορική τους διαδοχή και με την ομοιότητα του τελετουργικού τους.

 Ο κινηματογράφος ψυχαγωγεί, μορφώνει, βάλλει τη φαντασία με εικόνες και σε απελευθερώνει από την ανάγκη να διασχίσεις την πόρτα της εκκλησίας. 

Ο κινηματογράφος είναι ο μεγάλος ανταγωνιστής όχι μόνο της ταβέρνας, αλλά και της εκκλησίας. 

Ιδού ένα εργαλείο που πρέπει να εξασφαλίσουμε με οποιοδήποτε κόστος».




Να πετάτε μαζί αλλά....


"Αν δεθείτε ο ένας με τον άλλον, 
ακόμα κι αν το κάνετε από αγάπη, 
όχι μόνο θα σέρνεστε στη ζωή σας, αλλά επιπλέον, 
αργά ή γρήγορα, θα αρχίσετε
να πληγώνετε ο ένας τον άλλον. 

Αν θέλετε η αγάπη σας να κρατήσει για πάντα, 
να πετάτε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι."


πηγή
................................................................................
.................................................................................
Σχόλιο εμόν  και  σύντομον: 

Κυρ πσυχιατράκο μου
το πιστεύεις ότι είναι δυνατόνννν 
να μένουν μαζί οι άνθρωποι και να μην δένονται;

-Σοβαρολογείς; 
-Ε, αν σοβαρολογείς, 
είσαι  πολύυυυ μακριά νυχτωμένος!

Ευανθία η Σαλογραία  
.........................................................................

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

Το "ααα" του κόσμου...




Γράφει ο Διονύσης Χαριτόπουλος για το Στέλιο Καζαντζίδη
(το κείμενο βρίσκεται και στο βιβλίο του Διον. Χαριτόπουλου,
με τίτλο: " Ημών των ιδίων"  απ΄ τις εκδόσεις " Τόπος" 
.................................................................................................

Γεννήθηκε με το παράπονο.

Ούτε η επιτυχία και τα χρήματα που ήρθαν

ούτε η λατρεία των θαυμαστών του
κατόρθωσαν να τον παρηγορήσουν.

Η κοντόφθαλμη αριστερά δεν είδε
 πως ήταν το πιο ατόφιοδικό της παιδί· 
οι διανοούμενοι περιφρονούσαν και απέρριπταν τα τραγούδια του.
Δεν κατάλαβαν ότι ο Στέλιος Καζαντζίδης
δεν ήταν απλώς ο κορυφαίος Έλληνας τραγουδιστής
αλλά ένα κοινωνικό φαινόμενο.

Τις δεκαετίες '50-'60 οι Έλληνες ζούσαν υπό τραγικές συνθήκες· 

η οικονομική εξαθλίωσηη αναγκαστική μετανάστευσηη αδικία
τα βάσανα και οι κοινωνικοί αποκλεισμοί
είχαν κάνει τη ζωή τους απελπισία.

Η άρχουσα τάξη της χώρας προσέβλεπε στη Δύση

και περιφρονούσε έως εξοστρακισμού κάθε στοιχείο λαϊκής έκφρασης
που δεν είχε τοδυτικό του αντίστοιχο

Το ρεμπέτικο τραγούδι είχε σβήσει

μέσα στις περιθωριακές ομάδες που εκπροσωπούσε
και στο κρατικό ραδιόφωνο
και στα κοσμικά κέντρα της εποχής
έπαιζαν δυτικότροπα ελαφρά τραγούδια
μάμποτσατσά και ρούμπες.

Τότε ακούστηκε ο Στέλιος.

Μια κρυστάλλινηαρρενωπή φωνή
με κύρος πέρναγε πάνω από τις στέγες των φτωχόσπιτων
και συναντούσε τους ανθρώπους στους δρόμους,
στα καφενείαστις ταβέρνεςστις αυλές των σπιτιών·
έμπαινε από τις ανοιχτές πόρτες στα δωμάτια
που έμεναν ολόκληρες οικογένειες 
και τους έκανε να σωπάσουν συλλογισμένοι

Ήταν μια φωνή που τραγουδούσε τα δικά τους βάσανα

τα ανύψωνε σε δραματικές σφαίρες
και σε ορισμένες περιπτώσεις
τούς προσέδιδε διαστάσεις έπους.

Τα τραγούδια του Στέλιου 

είναι ένα μεγάλης ακρίβειας ρεπορτάζ των παθών
και των αισθημάτων του ελληνικού λαού
Πήρε πάνω του όλο το ψυχικό φορτίο για τη φτώχεια,
την εγκατάλειψητον ξεριζωμό και το χαμένο όνειρο

Αλλά δεν έγινε απλώς ένας χαρισματικός διαμεσολαβητής

μεταξύ κάποιου συνθέτη
και των ακροατών στα μαύρα χρόνια.

Ήταν ο ίδιος απαρηγόρητος.


Η υπόδειξη του Γκράμσι στους ηγέτες της εργατικής τάξης
να προσπαθήσουν να περάσουν από το «κατανοώ» στο «αισθάνομαι»
για τον Καζαντζίδη ήταν περιττή

Η φωνή του 
και ο τρόπος της 
αποκάλυπταν την καταγωγή του και τα δικά του προσωπικά βάσανα. 

Αισθανόταν ώς τα μύχια της ψυχής του αυτά που τραγουδούσε. 


Έφερε τη βαριά δωρεάτης ταυτοπροσωπίας με το έργο του. 


Πόναγε αφόρητα με τα τραγούδια του· ορισμένες φορές 

έκλαιγε την ώρα της ηχογράφησης στο στούντιο. 

Κι αν ο ίδιος ελέγχει για κάτι τον εαυτό του, 

είναι για τις ελάχιστες στιγμές που χάρηκε· 

αυτός ο άνθρωπος με το πένθος ζωής

εξομολογείται πως δεν έπρεπε να πει το
«Σήκω χόρεψε, κουκλί μου»· δεν του ταίριαζε.

Ο Στέλιος ήταν μια ψυχή που κλαίει.


Οι αναίσθητοι τον χλεύασαν πως κλαψουρίζει· 

το κλάμα όμως δεν είναι κακόλυτρωτικό είναι

Η φωνή του ήταν μια αδελφική αγκαλιά

να τρυπώσεις και να παραπονεθείς.

Και οι ανυποψίαστοι που ζήσανε προστατευμένοι

και κόπτονται υπέρ μιας πολυπολιτισμικότητας
(την οποία εννοούν ως πλήρη εκδυτικισμό),
τον κατηγόρησαν
για ορισμένααραβοϊνδόπνευστα τραγούδια· 
ενώ τα παιδιά των καλών σχολείων μπορούν να άδουν εν χορώ τα άνοστα 
«Frere Jacques», «Jingle Bells», «Der Lindenbaum» 
και μαντράχαλοι ακόμη να εύχονται τραγουδιστά «Happy Birthday».


Ο Στέλιος ήταν ανδροπρεπήςευγενικός και βαθιά μελαγχολικός


Η φωνή του και ο τρόπος της ήταν ένα υψηλής αισθητικής άκουσμα· 

έφεραν το ήθος και το ύφος της Ανατολής
με σπάνιας διαύγειας άρθρωση των φωνηέντων· 

ιδίως το παραπονεμένο «ααα» του ήταν άκουσμα

μοναδικής συγκίνησης και ομορφιάς.

Ο αρρενωπός λυγμός του Στέλιου

ήταν ο λυγμός ενός ολόκληρου λαού· 
μιας χώρας που αιμορραγούσε

Ο βρετανικός «Γκάρντιαν» το κατέγραψε:

«Ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά της φωνής του Καζαντζίδη
που του επέτρεψε να περάσει στους ακροατές του
τον πόνο της προδοσίας και του αποχωρισμού
είναι ηάρθρωση του φωνήεντος "α". 

Δεν έμοιαζε με τον τρόπο που το αρθρώνουν οι τραγουδιστές της όπερας

που επιδεικνύουν τις φωνητικές τους ικανότητες
και το πιάνουν πολύ ψηλά

Αντίθεταακουγόταν σαν παιδικός λυγμός

που έβγαινε μέσα από την καρδιά».

Η πραγματικότητα είναι πως το ευρύ λαϊκό κοινό που φιλοδόξησαν 

να κερδίσουν οι συνθέτες του έντεχνου τραγουδιού, ανήκει στον Καζαντζίδη
και στα πάνω από 3.000 περιφρονημένα τραγούδια του.


Οι Έλληνες άκουγαν Θεοδωράκη και Χατζιδάκι

μα τραγουδούσαν Καζαντζίδη

Στη γιορτήστον πόνοστο αυτοσχέδιο γλέντι

στο μεράκιστο ερωτικό βάσανο θέλανε τα«δικά τους»
τραγούδια

Ακόμη και σήμερα άλλα παίζει η τηλεόρασ
η
 και το ραδιόφωνο και άλλα τραγουδάει ο κόσμος.

Η μυθική «Μαντουμπάλα» ακουγόταν παντού

και ήταν επί 10 χρόνια πρώτη σε πωλήσεις· 
εκτοπίστηκε από την κορυφή μόνο από ένα άλλο δικό του τραγούδι

Οι απλοί άνθρωποι βαφτίζανε τα παιδιά τους Στέλιο

και ορκίζονταν στη φωτογραφία του

Σταμάταγε το τρένο και κατέβαιναν ο οδηγός κι οι επιβάτες

 για να τον ακούσουν

Μόνο η ΟυμΚαλσούμ στο Κάιρο και η Φεϊρούζ στον Λίβανο

προκαλούσαν ανάλογα
και ακόμη μεγαλύτερης έντασης γεγονότα.

Ο Στέλιος δεν υπήρξε ποτέ απόμακρο είδωλο ούτε ο ρεμπέτης 

που κανείς δεν ξέρει από πού κρατάει η σκούφια του

Οι πάντες ήξεραν τα πάντα γιαυτόν· η ζωή του ήταν ανοιχτό βιβλίο

όπως η ζωή του γείτοναπαιδί προσφύγων
ορφανό από πατέρααφοσιωμένος γιος 
και με λαϊκή γυναίκα ορατή σε όλους.

Η τέλεια περιφρόνησή του προς τον πλούτο

και την πολυτέλεια έδωσε κουράγιο
και αξιοπρέπεια στους Έλληνες να υπομείνουν τη φτώχεια τους.

Το προσφυγόπαιδο Στέλιος Καζαντζίδης είχε τραβήξει εξ αρχής

μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους αδικημένους
που κατέτασσε και τον εαυτό του
και στουςδυνατούςπου όριζαν τις τύχες των άλλων

Θα μπορούσεόποτε ήθελενα περάσει στην άλλη πλευρά

μα ποτέ δεν το διανοήθηκε.

Παρέμεινε πεισματικά μαζί με τους φτωχούς 

και τους ανυπεράσπιστους
και,  όπως ο ίδιος έλεγε, «φόραγαν το ίδιο παντελόνι».

Αμφισβήτησε έντονα με τη ζωή και τα τραγούδια του το χρήμα· 

τη μία και μοναδική αξία ζωής που εμφανίστηκε τότε
και απειλούσε τη γνησιότητα των αισθημάτων

Τα τραγούδια που διάλεγε 

υμνούσαν τις παραδοσιακές αξίες και τα λαϊκά ήθη· 
εντιμότηταέρωταφιλίαπίστη και αξιοπρέπεια.

Όπως ήταν επόμενοηττήθηκε.

Η δύναμη του χρήματος τις επόμενες δεκαετίες παρέσυρε τα πάντα· 
στα μαγαζιά που δούλευεεμφανίστηκε ένα νεόπλουτο κοινό 
που έσπαγε επιδεικτικά κολόνες πιάτα
και θορυβούσε ξεδιάντροπα όταν εκείνος τραγουδούσε.

Τότε τράπηκε σε φυγή.


Εγκατέλειψε τα κέντρα στην ακμή της καριέρας του (1965)

και παρά τις απίστευτα δελεαστικές προτάσεις
δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά ενώπιον κοινού.

Τελευταία είπαν ότι η εικόνα του

ράγισε στις αίθουσες των δικαστηρίων και στις τηλεοπτικές οθόνες

Πάλι δεν κατάλαβαν

Ο Στέλιος ήταν για άλλη μία φορά ο εαυτός του.

Εκτέθηκε όπως εκτίθενται οι λαϊκοί άνθρωποι

στους άξενους γιαυτούς χώρους γραφείων
και δικαστηρίων· που δεν έχουν τρόπους να αντιμετωπίσουν
τους αεριτζήδες και  τους πονηρούς.

Κι έφυγε με το παράπονο


Πηγή:http://img.pathfinder.gr/clubs/files/22126/6.html

....................................................................................................