Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

Κυνηγώντας το βάτραχο στο φως της νήψεως-Γιάννης Κορναράκης


Κυνηγώντας τόν βάτραχο...στό φς τς νήψεως
Πηγή:agia zoni.gr
Κορναράκης 'Ιωάννης 
(μότιμος Καθηγητής Ποιμαντικς Ψυχολογίας κα ξομολογητικς Πανεπιστημίου θηνν)



ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

1. πονηρός βάτραχος τς Κλίμακος το σίου ωάννου το Σιναΐτου.

σιος ωάννης, συγγραφέας τς Κλίμακος
μς δίνει μία θαυμάσια εκόνα τς συμπεριφορς
καί τς δράσεως το πονηρο λογισμο
στόν νθρώπινο νο
μέ τήν νύποπτη καί φαν
γιά τόν πνευματικό γωνιστή, παρέμβασή του
στήν μετατροπή νός γαθο λογισμο σέ πονηρό!

λογισμός ατός εκονίζεται στό κείμενο τς Κλίμακος
μέ τήν μορφή το θώου καί οσιαστικά κίνδυνου, 
στήν πραγματική καί φυσική του εκόνα,
γιά τήν νθρώπινη ζωή
βατράχου.

Γράφει λοιπόν σιος ωάννης:

«Μερικές φορές, καθώς ντλούσαμε νερό πό τίς πηγές, 
ντλήσαμε μαζί μέ ατό, χωρίς νά τό καταλάβουμε, 
καί ναν βάτραχο. 

Παρόμοια πολλές φορές, καθώς καλλιεργομε τίς ρετές, 
πηρετομε καί τίς κακίες 
πο χωρίς νά φαίνονται, εναι συμπεπλεγμένες μαζί τους. 

πί παραδείγματι, 
μέ τή φιλοξενία συμπλέκεται γαστριμαργία, 
μέ τήν γάπη πορνεία... 
μέ τή φρόνηση πονηρία, 
μέ τήν πραότητα πουλότης καί νωθρότης καί κνηρία καί ντιλογία καί διορρυθμία καί νυπακοή. 

Μέ τήν σιωπή διδασκαλική περοψία. 
Σέ λα ατά κολουθε σάν κοινό κολλύριο
μλλον δηλητήριο, κενοδοξία» (1).


***


Σύμφωνα μέ τό κείμενο ατό το σίου ωάννου
τς Κλίμακας, 
τό πρόβλημα τς θεοφιλος κατακτήσεως τς νήψεως
τς κορυφαίας ατς ρετς τς ρθοδόξου βιοτς, 
ντοπίζεται στήν δυνατότητα το πνευματικο γωνιστο
το πιστο
νά ντιλαμβάνεται τήν παρουσία καί τίς κινήσεις
στό νο του,
το πεχθος ατο βατράχου
καί νά ξουδετερώνει γκαιρα τήν κακοποιό
ες βάρος το γιασμο του, 
δραστηριότητά του.

Προϋπόθεση βέβαια γιά τήν παρξη τς κανότητος ατς 
το πνευματικο γωνιστο
εναι καθαρότητα το νο του
πό μπαθες λογισμούς καί παθογόνα νοήματα, 
δηλαδή καθαρότητά του πό τά ποικίλα πάθη.

σο περισσότερο καθαίρεται πό τά πάθη πνευματικός γωνιστής, 
τόσο καθαρότερα μπορε νά ντιλαμβάνεται
στό νο του
τήν παρουσία το πονηρο βατράχου.

πομένως τό κυνηγητό το βατράχου, 
στό ποο ποδύεται ν λόγ γωνιστής, 
συμπίπτει μέ τήν κάθαρση το νο
πειδή παθογένεση τν πονηρν λογισμν
στήν νθρώπινη ψυχή
δημιουργεται καί μπεδώνεται, 
ς τρόπος προσωπικς ζως
πό τόν πιδέξιο καί κοίμητο μάστορα
καί τεχνίτη τς δημιουργίας τν παθν
τόν δαιμονικό λογισμό
πό τήν χορεία τν πνευμάτων τς πονηρίας,
τά ποα κούραστα κυκλώνουν συνεχς τόν νθρώπινο νο.

Κυνηγώντας λοιπόν τόν βάτραχο, τόν πονηρό λογισμό, 
πνευματικός γωνιστής κάνει οσιαστικά βήματα
πρός τήν καθαρότητα το νο γιά τήν κατάκτηση τς νήψεως. 

Προλαμβάνει τσι τόν σκοτασμό το νο
τήν καταλυτική αχμαλωσία
 καί ποδούλωσή του στήν κυριαρχία τν παθν.


***


λλ τό ρώτημα εναι ελογο

- Γιατί ραγε σιος ωάννης Σιναΐτης, 
συγγραφέας τς Κλίμακας, 
νομάζει χαρακτηρίζει τόν πονηρό λογισμό βάτραχο;

πειδή φρονε βέβαια
τι τό μικροσκοπικό ατό ζωάκι, βάτραχος, 
χει χαρακτηριστικά κινήσεως καί δράσεως, 
τά ποα συμπίπτουν κατά να μεγάλο μέρος
μέ τίς δόλιες συμπεριφορές το πονηρο λογισμο

πως λ.χ.,

1) Τό πηδηχτό περπάτημα το βατράχου
πο το πιτρέπει 
νά κάνει αφνίδιες κινήσεις καί πρόβλεπτες
ς πρός τήν κατεύθυνσή τους, 
γιά κενον τόν νθρωπο πο θά θελε νά τόν συλλάβει.

2) Καθώς τό δέρμα το βατράχου εναι συνήθως 
γρό καί γλοιδες
πό τόν βυθισμό του στήν λώδη κατοικία του, 
προσθέτει τό γεγονός ατό
μία κόμη δυσκολία πιασίματος το βατράχου. 

Τόν βάτραχο δέν τόν πιάνεις εκολα!
πως κριβς τόν πονηρό λογισμό!

3) διαίτερα γροβάτραχος (2) 
χει τήν δυνατότητα νά ξαφανίζεται πρόοπτα
 στά βαθιά λασπώδη δατα τς κατοικίας του ατς.

Κρύβεται αφνίδια καί αφνίδια μφανίζεται.
Βυθίζεται καί ναδύεται, κυριαρχε μέ νεση
στόν γρό γκο το λους του. 

Καί τέλος,

4) Μέ τήν πεχθ καί ποκρουστική, γιά τά νθρώπινα μάτια, εκόνα του, αλλά καί γιά τόν φόβο τυχόν μολύνσεως, 
νθρωπος δέν γίνεται ποτέ οκεος μέ τό μικρό ατό
καί φιλο πό τή φύση του ζωάκι. 

Τόν βάτραχο ο περισσότεροι νθρωποι
τόν πεχθάνονται, τόν «σιχαίνονται»! 

τσι βέβαια πρέπει νά συμπεριφέρονται
 καί στόν πονηρό λογισμό.

δη λοιπόν ατά καί μόνο τά χαρακτηριστικά το βατράχου, κατά να μεγάλο μέρος, ντιστοιχον καί στόν πονηρό λογισμό. 

Τό «περπάτημα» το πονηρο λογισμο εναι «πηδηχτό»!

κόμα κι ν χεις μάτι νηπτικό, 
μόλις τόν βλέπεις μέσα σου, 
τόν χάνεις γρήγορα πό τό πτικό πεδίο το νο σου
γιά νά σέ αφνιδιάσει κάποια λλη στιγμή, 
μέ μία λλη παρόμοια συμπεριφορά του 
καί μέ τή δαιμονική μάσκα κάποιων λλων δόλιων, 
πιθανς «γαθν», λογισμν.

Τόν πονηρό λογισμό δέν μπορες, 
μόλις τόν δες μέσα σου, 
νά τόν «πιάσεις»! 

Δηλαδή νά κατανοήσεις
καί νά συγκρατήσεις τό διαίτερο νόημά του
γιά τήν προσωπική πνευματική σου ζωή. 

πό τή φύση του
εναι πιδεκτικός πολλν ρμηνειν καί κτιμήσεων. 

Γι' ατό ξάλλου τόν λόγο, 
συσκοτίζει πολλές φορές τό διαίτερο νόημά του, 
γιά νά σο προκαλέσει πορίες καί ρωτήσεις, 
χωρίς διαφωτιστικές παντήσεις 
γιά τή δική σου προσωπική πειρασμική προσβολή.

Στόν νυκτερινό οράνιο θόλο το σύμπαντος
πάρχουν κάποιες φορές διάττοντες στέρες! 
Μς δείχνουν γιά κλάσμα δευτερολέπτου τήν τροχιά τους, 
γιά νά χαθον μέσως πό τό νθρώπινο μάτι
στό βαθύ καί χαδες πέραντο νυκτερινό σκοτάδι!

Δέν πάρχουν μως διάττοντες στέρες
μόνο στόν φυσικό ορανό. 

πάρχουν καί διάττοντες πειρασμικοί λογισμοί
στήν νθρώπινη ψυχή, 
πο τήν αφνιδιάζουν καί τήν προβληματίζουν, 
πολύ περισσότερο βέβαια
πό τό αφνίδιο πήδημα το βατράχου
μέσα στό σκοτεινό νερό το λους!

«μιλον, παρατηρε σιος ωάννης τς Κλίμακας, 
ο πιό κριβολόγοι πό τούς γνωστικούς Πατέρας
καί γιά μία λλη ννοια, λεπτότερη πό τίς προηγούμενες, 
ποία σύμφωνα μέ ρισμένους
ποκαλεται παραρριπισμός το νοός 
(σ.σ.: ντονο καί αφνίδιο δαιμονικό φύσημα στό νο). 

Ατή ννοια παρευθύς, 
χωρίς νά μεσολαβήσει χρόνος λόγος εκόνα, 
παρουσιάζει μέ περισσότερη ξύτητα τό πάθος στόν νθρωπο. 

νάμεσα στά πνεύματα το κακο
τίποτε δέν πάρχει πιό ταχ καί πιό διόρατο. 

Μέ μόνη τήν λεπτή καί πλή νθύμηση, χρόνως, φθάστως,
σέ πολλούς δέ καί γνώστως παρουσιάζεται μέσα στήν ψυχή.

άν δέ κάποιος μπόρεσε διά μέσου το πένθους
νά κατανοήσει τήν λεπτότητα ατο το πνεύματος, 
ατός μπορε νά μς διδάξει πς γίνεται
μέ μόνη τήν δράση, 
μέ να νεπαίσθητο βλέμμα
καί γγιγμα χεριο καί κουσμα μελωδίας, 
χωρίς καμμιά ννοια καί σκέψη, 
νά πορνεύσει μπαθς ψυχή» (3).


***


πονηρός Λογισμός
εναι πράγματι νας βάτραχος πικίνδυνος.

χει δυστυχς στή διάθεσή του
λο τόν «ορανό» το νθρώπινου νο
καί λο τόν διάστατο χρο το νθρώπινου ψυχισμο

Εναι σέ θέση νά περπατάει χι μόνο τόν σαρκικό χρο, 
λλα καί τόν πνευματικό. 
Κυκλοφορε νετα καί ν γνοί μας, 
τίς πιό πολλές φορές, στούς σωτερικούς
λλα καί στούς ξωτερικούς χώρους τς πάρξεως! 

Στό νο μας, στά ασθήματά μας, 
στίς ασθήσεις μας καί στίς πιθυμίες μας, 
λλα καί στίς συμπεριφορές μας, 
καί στίς πράξεις καί στά ργα μας. 

Κυκλοφορε μέσα καί ξω στούς χώρους ατούς
σάν νά εναι στό σπίτι του!


***
σιος Μακάριος Αγύπτιος
θά πιβεβαιώσει τό γεγονός ατό
μέ τόν φωτισμό τς δίκης του, πνευματικς μπειρίας.

« κόσμος κυριαρχεται πό τό πάθος τς κακίας
 καί δέν τό γνωρίζει. 

Δυστυχς πάρχει πρ κάθαρτο (πονηρό), 
τό ποο φλογίζει τήν καρδι
καί πό κε διατρέχει λα τά μέλη
καί προτρέπει τούς νθρώπους σέ πράξεις σέλγειας
καί σέ μύρια κακά. 

Ατοί λοιπόν πο ρεθίζονται («γαργαλίζονται») καί δονίζονται, 
πράττουν τήν πορνεία μέσα στήν καρδιά τους πρτα καί, 
ταν τό κακό μεγαλώσει, φτάνουν στήν φανερή πορνεία. 

τσι γίνεται καί μέ τά λλά πάθη
τς φιλαργυρίας, τς κενοδοξίας, τς οήσεως
το ζήλου καί το θυμο

Λοιπόν μαρτία ( πονηρός λογισμός
προκαλε λα ατά τά πάθη
καί ψυχή εφραινομένη
βαρύνεται μέ τό κακό τς μεγάλης ατς μαρτίας» (4).

Αλλά πότε καί πό ποιό χρο ξεκίνησε τό ργο του
πονηρός λογισμός
καί μέ ποιό τρόπο πεκάλυψε τή δόλια καί καταστροφική του παρουσία
γιά τήν νθρώπινη ψυχή;


2. πρώτη παρέμβαση το πονηρο λογισμο, το βατράχου, στόν νθρώπινο νο.

διάλογος το φεως μέ τούς πρωτόπλαστους, 
στόν παράδεισο, 
παρουσιάζεται ς μεθοδική παρέμβαση το βατράχου, 
το πονηρο λογισμο
στόν νθρώπινο νο
προκειμένου νά ξουδετερωθε
γαθός λογισμός τς Εας, 
μμονή της στήν τήρηση τς παραδείσιας ντολς το Θεο
καί νά διολισθήσει κείνη, 
μέσ τς δαιμονικς ατς παρεμβάσεως,
 στήν παρακοή καί τήν θέτηση τς ντολς το Θεο.

Ο πρωτόπλαστοι κατά τήν παραλαβή τς συμβουλς
πρός ατούς το Θεο
νά μή φάγουν τόν καρπό το δένδρου το καλο καί πονηρο
πειδή τό ποτέλεσμα θά εναι γι’ ατούς λέθριο
καί καταστροφικό, 
εχαν τήν παραίτητη νήψη
γιά νά συλλάβουν τήν νοηματική καθαρότητα το μηνύματος το Θεο
Φρόντισαν δέ νά τό διαφυλάξουν στόν νο τους
τό μήνυμα ατό,
νά μή τό λησμονήσουν, 
στε νά εναι σέ θέση
νά πραγματοποιήσουν τήν συμβουλή
το Θεο.

μως φις μέ πλότητα καί φέλεια μεστή πονηρίας δαιμονικς καί μέ ποκριτική φιλική διάθεση, 
ποία κάλυπτε στεγανά τήν πικίνδυνη πειλή
τς πιχειρούμενης πό ατόν παραπλανήσεως
διευκολύνει τόν βάτραχο
νά εσέλθει νύποπτα στόν νο τς Εας.

Καί επεν φις τ γυναικί,
 τί τι επεν Θεός, 
ο μή φάγητε πό παντός ξύλου το ν τ παραδείσ; (5)

Εα, στήν ποία πευθύνεται φις, 
καθώς χει κόμη καθαρό τό νο της 
πό σκέψεις καί δέες πονηρές, 
τελοσε σέ γρήγορση καί νήψη καί γιά τό λόγο ατό, σπευσε νά διορθώσει τό λάθος (τό ψεδος) το φεως, 
προκειμένου νά ποκαταστήσει τήν λήθεια
τν λόγων το Θεο.

Καί επεν γυνή τ φει, πό καρπο το ξύλου το παραδείσου φαγούμεθα, 
πό δέ το καρπο το ξύλου, στίν ν μέσ το παραδείσου, 
επεν Θεός, ο φάγεσθε π' ατο, ο δέ μή ψησθε ατόν, να μή ποθάνητε. (6)

Τό τελευταο τμμα τν λόγων τς Εας ο μή ψησθε ατο
δείχνει τήν θωότητα καί τήν καθαρότητα το νο
καί τς σκέψεως τς Εας, 
φόσον ο λόγοι ατοί δέν περιέχονται στήν παγορευτική ντολή το Θεο

Εα δέν ντιλαμβάνεται τήν πονηρία το φεως καί κλαμβάνει προφανς τόν διάλογο μαζί του
μέσα στό πνεμα τς παραδείσιας,
πό κάθε ποψη, καθαρότητας. 

Φαίνεται νά εναι «παγιδευμένη» στήν παραδείσια θωότητα. 
Γιά τόν λόγο ατό, ξάλλου, φις πιμένει!

στερα πό τό ψεδος τς πολυτοποιήσεως
τς ντολς
το Θεο
τι δθεν ατή φοροσε σέ λα τά δένδρα το παραδείσου, 
προκειμένου νά κλονίσει μέ σχυρότερο πιχείρημα, 
τήν ντίσταση τς Εας στήν νυπακοή, διαψεύδει μεσα πλέον καί μέ πόλυτο, καθησυχαστικό τρόπο γι' ατήν, 
τήν πειλή το «δθεν» πικρεμάμενου θανάτου, 
στήν κεφαλή τν πρωτόπλαστων, 
στήν περίπτωση τς παρακος.

Καί επεν φις τ γυναικί, ο θανάτ ποθανεσθε· 
δει γάρ Θεός, τι ν ν μερ φάγητε π' ατο, διανοιχθήσονται μν ο φθαλμοί
καί σεσθε ς θεοί, γινώσκοντες καλόν καί πονηρόν. (7)

Μέ τούς λόγους του ατούς φις καθησυχάζει τήν Εα, 
τι, 
ν φάγουν τόν παγορευμένο καρπό, 
χι μόνο δέν θά πεθάνουν, 
λλά ντίθετα θά νοίξουν τά μάτια τους καί θά δον
μία νέα εκόνα το αυτο τους τόσο λαμπρή
καί μεγαλειώδη, 
πο θά μοιάζουν μέ θεούς

κόμη δέ, θά πλουτισθε γνώση τους
καί θά γνωρίσουν καλύτερα
χι μόνο τό καλό πο δη ξέρουν λλα καί τό πονηρό, 
τό ποο δέν γνωρίζουν

Θά ποκτήσουν μία νέα γνώση
καί θά γευθον μία νέα μπειρία, 
τήν ποία μόνο ο θεοί γεύονται καί γνωρίζουν.

φις, προσπαθώντας νά πείσει τήν Εα νά παραβε 
τήν ντολή το Θεο
πιδίωξε νά φθάσει στόν σκοπό του
μέσα πό τήν πρόκληση καί τόν ρεθισμό
τν ψυχοδυναμικν λειτουργιν
το δαμικο νθρωπου.

πονηρός δαιμονικός λογισμός δέν μποροσε νά περιορισθε
μόνο στό διανοητικό πεδίο το προσώπου ατο
πειδή πιθυμητή γιά τόν φι 
παράβαση τς ντολς το θεο 
δέν ταν πρόβλημα μόνο το νο το δαμικο νθρώπου
αλλά τς συνολικς ψυχοσωματικς του δυναμικς. 

Γιά τό λόγο ατό, πονηρός φις
προκάλεσε καί φύπνισε
τούς σχυρούς κείνους ψυχοσωματικούς παράγοντες
το δαμικο προσώπου, 
μέσ τν ποίων
θά μποροσαν νά δραστηριοποιηθον καταστροφικά
ο ποικίλες ασθήσεις,
πο ο δυναμικές τους φετηρίες
θά κπορεύοντο πό τήν περιοχή το πιθυμητικο
λλα καί το θυμοειδος. 

πιθυμίες βρώσεως καί πολαύσεως λικν στοιχείων
τς πάρξεως
λλ καί συγκινήσεις καί φέσεις δυπαθν εκόνων
καί παραστάσεων! 

λες ο παιτήσεις τν λικν ασθήσεων το δαμικο προσώπου, 
θά πρεπε νά φυπνισθον πό τήν κατάσταση το «πνου»
τς θωότητας καί τς γνότητος, 
γιά νά δραστηριοποιηθε τό δαμικό νθρώπινο πρόσωπο
ρεμα μέν
λλά καταλυτικά, 
στήν παράνομη καταστρατήγηση
το χαρίσματος τς λευθερίας, 
μέ τό ποο τό προίκισε Θεός!

Καί εδεν γυνή, τι καλόν τό ξύλον ες βρσιν
καί τι ρεστόν τος φθαλμος δεν
καί ραον στι το κατανοσαι,
καί λαβοσα πό το καρπο ατο φαγε. (8)

Εα βλέπει πλέον τό δέντρο το καλο καί πονηρο
καί διαίτερα τόν καρπό του, 
πό μία νέα πλέον πτική γωνία
μέ τήν σύμπραξη τς πιθυμητικς λξεως
τν ασθητν τς πάρξεως! 

Τά μόλις πρίν παγορευμένα, 
γενεσιουργά θανάτου στοιχεα τς φύσεως, 
κοσμονται τώρα, 
μέσα πό τό κάτοπτρο τς νέας ατς πτικς γωνίας, 
μέ λες τίς «ρετές» τν ασθησιακν ξιν τς πάρξεως. 

Ο ποικίλες παθογόνες πλέον ασθήσεις το δαμικο προσώπου, 
σέ μία γαστή λληλοπροσέγγιση, 
πηρετον δη, στό σύνολό τους, 
τόν παράνομο καί νόσιο καί λέθριο γάμο
το νθρώπινου νο
μέ λα τά λικά-παθογόνα ασθητά στοιχεα τς κτίσεως.

Τώρα τό δένδρο κτιμται στό σύνολό του ς καλόν,
μεταποιουμένου καί το πονηρο δυναμικο του
σέ θετική ξία τς πάρξεως. 

Τά μάτια τς Εας
δέν βλέπουν πλέον τήν πραγματικότητα το πονηρο
πειδή τό τελευταο ατό κατεπόθη
 στό βάθος το ψυχικο της κόσμου
τ λείω τς δονς (9), καί γινε στό ξς
νέο πρίσμα ράσεως τν λικν στοιχείων τς πάρξεως.

τσι ραία ασθητή -ασθησιακή- ψη
το δέντρου τς παρακος
θε τήν Εα σέ μία νέα γεύση καί μία σώτερη, 
μέ τό δέντρο ατό, πιθυμητική πικοινωνία καί λληλοπεριχώρηση. 

γνοε μως, χάρη στήν νύποπτη δράση
το πονηρο βατράχου,
τι λληλοπεριχώρηση ατή
εναι πλέον συζυγία θανάτου!


***


βδομος στίχος το τρίτου κεφαλαίου τς Γενέσεως, 
ποος μς πληροφορε γιά τό τελικό παράγωγο ποτέλεσμα
τς παρακος τν πρωτοπλάστων, 
δείχνει τό κατόρθωμα το πονηρο λογισμο,
νά λλοιώσει καί νά διαφθείρει
τήν προσωπική εκόνα το δαμικο νθρώπου
στό βαθμό μις φρικτς ατοαπορρίψεως!

Καί διηνοίχθησαν ο φθαλμοί τν δύο, 
καί γνωσαν τι γυμνοί σαν
 καί ρραψαν φύλλα συκς
 καί ποίησαν αυτος περιζώματα». (10)

λλα στό φόντο τς φρικαλέας ατς πορριπτέας προσωπικς εκόνας
νος τς Εας μπόρεσε νά δε
τό θανατηφόρο πρόσωπο το δαιμονικο φεως.

Μόνο τότε ντιλήφθηκε τή δαιμονική πλάνη
 το πονηρο λογισμο. 

ποτέλεσμα, τό ποο στή θετική του πλευρά
φύπνισε 
τήν παγιδευμένη
στόν πειρασμό το φεως ατοσυνειδησία της. 

Τότε μόνο, ν καί ταν ργά πλέον, «λθε στόν αυτό της»!

τσι, ταν λεγκτικός λόγος το Θεο
παίτησε ξήγηση τς ατίας τς παρακος της, 
τ τοτο ποίησας, 
Εα ταν σέ θέση
νά ποκαλύψει τό ργανο τς πλάνης της: 
φις πάτησέ με, καί φαγον. (11)


***


Ατή ταν πρώτη, οτως λλως, 
«νηπτική» γνωριμία το νθρώπινου νο
μέ τόν πονηρό βάτραχο, 
τόν χθρό το νθρώπου! 

Τόν εδε πρόσωπο μέ πρόσωπο! 

κτοτε τό πρόβλημα το νθρώπου, 
ποος ελογήθηκε μέ τό μυστήριο το βαπτίσματος
καί ντύθηκε τό Χριστό,
εναι τό κυνηγητό το βατράχου ατο
στήν προσπάθειά του νά ποδυθε Χριστιανός νθρωπος
τόν παλαιό νθρωπο
καί νά ναγεννηθε καί νακαινισθε
σέ νέο νθρωπο «ν Χριστ»
κτιζόμενον «ν σιότητι τς ληθείας». (12)


__________________________


1. ΙΩΑΝΝΟΥ τόν ΣΙΝΑΪΤΟΥ, Κλίμαξ, Λόγος ΚΣΤ', Περί διακρίσεως, κδ. . Μ. Παρακλήτου, ρωπός ττικς 1978, σ. 294.

2. ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΥΠΡΟΥ, Περί το ξηροβατράχου, ΡG 43, 53200.

3. π.π., σ. 211.

4. ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΤΟΥ ΑΙΓΥΠΤΙΟΥ, μιλίαι πνευματικοί, 6, ΒΕΠΕΣ, τ. 41, κδ. ποστολικς Διακονίας τς κκλησίας τς λλάδος, θναι 1970, σ. 235.

5. Γέν. 3, 1.

6. π.π., 3, 2.

7. π.π., 3, 4.

8. π.π., 3, 6.

9. τ κατ’ ασθησιν λεί τς δονς (ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ, Ες τήν προσευχήν το Πάτερ μν, ΡG 90, 8880).

10. Γέν. 3, 7.

11. π.π.,3, 13.

12. φεσ. 4, 24.



2 σχόλια:

  1. Κεφαλαιο λογισμοι λοιπον:''σκεπτομουν τον Μεθοδιο...εκανε μια ομιλια για τις ταυτοτητες....
    -----
    Να τους φανερωσεις λοιπον στον πνευματικο σου

    Να προσευχεσαι στον Κυριο με θερμη αναθετοντας σε Εκεινον την ασθενεια σου και ομολογωντας την αδυναμια σου

    Να καλλιεργεις μεσα σου την συντριβη του νου

    Να αγαπησεις τους σωματικους κοπους

    Να ζεις συνεχεια με τη μνημη του θανατου.

    Να αντιπαραθετεις τους μολυσμενους λογισμους μεαλλους θεαρεστους.

    Τελος ,αν εισαι και λιγο δυνατος,περιφρονησε και περιγελασε τους λογισμους και υστερα...προσπερασε τους αδιαφορα.....
    Ο τελευταιος αυτος τροπος
    Ξευτιλιζει τελ;ειως τους δαιμονες.
    Αγ.Δημητριου Ροστωφ
    ''Πνευματικο Αλφαβητο''
    -----
    Απαντησις στην Αναρτηση αγαπητη Σαλογραια και καλο βραδυ στο αναγνωστικο κοινο σας.πην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πην.(ελοπάκι) μου

    το ήξερα καλή μου ότι θα είχες κάτι πατερικό να μας στείλεις.
    ;-)
    Σε ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή