Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Αντόν Τσέχωφ -Ένας αριθμός(διήγημα για το μισθό της δασκάλας)


Ένας αριθμός

         Στο σύντομο αφήγημα του Τσέχωφ «Ένας αριθμός» η δεσποινίς Ιουλία αντιπροσωπεύει τον άβουλο ανθρώπινο τύπο• δεν τολμά να διεκδικήσει τα δικαιώματά της και συχνά πέφτει θύμα οικονομικής και κοινωνικής εκμετάλλευσης. 

O Τσέχωφ σκιαγραφεί με απλό και ευτράπελο τρόπο την παθητική ψυχολογία, η οποία χαρακτήριζε σε μεγάλο βαθμό τη γυναικεία συμπεριφορά τα παλαιότερα χρόνια.

Tις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία, τη δασκάλα των παιδιών.

 Έπρεπε να της δώσω το μισθό της.

         - Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, της είπα. 

Θα 'χεις ανάγκη από χρήματα και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα σου... 

Λοιπόν...  Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια* το μήνα...
         - Για σαράντα.
          - Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. 

Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις δασκάλες...  
Λοιπόν, έχεις δύο μήνες εδώ...

         - Δύο μήνες και πέντε μέρες...
         - Δύο μήνες ακριβώς... Το 'χω σημειώσει... Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια. Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές... δε δουλεύετε τις Κυριακές.


 Πηγαίνετε περίπατο μετα παιδιά. Έπειτα έχουμε τρεις γιορτές...

         Η Ιουλία έγινε κατακόκκινη και άρχισε να τσαλακώνει νευρικά την άκρη του φουστανιού της, μα δεν είπε λέξη.


         - Τρεις γιορτές... μας κάνουν δώδεκα ρούβλια το μήνα... 

Ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα... 
Μονάχα με τη Βαρβάρα ασχολήθηκες... Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να αναπαυτείς μετά το φαγητό... Δώδεκα και εφτά δεκαεννιά. Αφαιρούμε, μας μένουν... Χμ! σαράντα ένα ρούβλια... Σωστά;

         Το αριστερό μάτι της Ιουλίας έγινε κατακκόκινο και νότισε.

 Άρχισε να τρέμει το σαγόνι της. 

Την έπιασε ένας νευρικός βήχας, έβαλε το μαντίλι στη μύτη της, μα δεν έβγαλε άχνα.

         - Την παραμονή της πρωτοχρονιάς έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού με το πιατάκι του... Βγάζουμε δύο ρούβλια... Το φλιτζάνι κάνει ακριβότερα γιατί είναι οικογενειακό κειμήλιο, μα δεν πειράζει... Τόσο το χειρότερο! Προχωρούμε! Μια μέρα δεν πρόσεξες τον Κόλια, ανέβηκε ο μικρός στο δέντρο και έσκισε το σακάκι του... Βγάζουμε άλλα δέκα ρούβλια... Άλλη μια μέρα που δεν πρόσεχες, έκλεψε μια καμαριέρα τα μποτάκια της Βαρβάρας. Πρέπει να 'χεις τα μάτια σου τέσσερα, γι' αυτό σε πληρώνουμε... Λοιπόν, βγάζουμε άλλα πέντε ρούβλια. 

Στις δέκα του Γενάρη σε δάνεισα δέκα ρούβλια...

         - Όχι, δεν έγινε τέτοιο πράμα. μουρμούρισε η Ιουλία.
         - Το 'χω σημειώσει!
         - Καλά...
         - Βγάζουμε είκοσι επτά ρούβλια, μας μένουν δεκατέσσερα.
         Τα μάτια της Ιουλίας γέμισαν δάκρυα. Κόμποι ιδρώτα γυάλιζαν πάνω στη μύτη της. Κακόμοιρο κορίτσι!
         - Μα εγώ μια φορά μονάχα δανείστηκα χρήματα. Μονάχα τρία ρούβλια, από την κυρία, μουρμούρισε η Ιουλία και η φωνή της έτρεμε... Αυτά είναι όλα όλα που δανείστηκα.
         - Μπα; Και γω δεν τα είχα σημειώσει αυτά. Λοιπόν, δεκατέσσερα έξω τρία, μας μένουν έντεκα. Πάρε τα χρήματά σου, αγαπητή μου! Τρία... τρία, τρία... ένα και ένα... Πάρ' τα...
         Και της έδωσα έντεκα ρούβλια. Τα πήρε με τρεμουλιαστά δάχτυλα και τα έβαλε στην τσέπη της.


         - Ευχαριστώ, ψιθύρισε.


         Πετάχτηκα ορθός και άρχισα να βηματίζω πέρα δώθε στο γραφείο. 


Με έπιασαν τα δαιμόνια μου.

         - Και γιατί με ευχαριστείς;
         - Για τα χρήματα.


         - Μα, διάολε, εγώ σε έκλεψα, σε λήστεψα!


 Και μου λες κι ευχαριστώ;

         - Οι άλλοι δε μου 'διναν τίποτα!...


         - Δε σου 'διναν τίποτα. 


Φυσικά! 

Σου έκανα μια φάρσα για να σου γίνει σκληρό μάθημα.

 Πάρε τα ογδόντα σου ρούβλια!
 Τα είχα έτοιμα στο φάκελο!

Μα γιατί δε φωνάζεις για το δίκιο σου; 

Γιατί στέκεσαι έτσι σαν χαζή;

 Μπορείς να ζήσεις σ' αυτό τον κόσμο αν δεν πατήσεις λίγο πόδι, 
αν δε δείξεις τα δόντια σου;

 Γιατί είσαι άβουλη;

         Μουρμούρισε μερικά ευχαριστώ και βγήκε.
Ά. Τσέχωφ, Διηγήματα,
μτφρ. Κ. Σιμόπουλος, Θεμέλιο



24 σχόλια:

  1. Χαίρε!

    Εάν η Ιουλία το έκανε από αδυναμία, κακώς.
    Αν το έκανε από δύναμη, ΑΡΙΣΤΑ.

    Βέβαια ο Τσέχωφ θέλει να δείξει
    (παρουσιάζοντας τα δακρυσμένα μάτια και τις μισοφαγωμένες διακαιoλογίες)
    ότι το έκανε από αδυναμία.

    Όμως ο Κύριος από δύναμη "την γην μεν εκώλυε καταπιείν τους σταυρούντας αυτόν"

    (η μετατροπή στο 3ο πρόσωπο δική μου για τις ανάγκες του κειμένου),

    όπως λέει και το δοξαστικό της Μ.Πέμπτης
    (Μ. Παρασκευής)

    αφήνοντας μας τύπο για το πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε στους αδικούντες ημάς.

    Διάδοχος Αυτού ο Στέφανος:

    "μη στήσοις αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην" κλπ.

    Όχι από αδυναμία αντίδρασης, αλλά από δύναμη.

    Μακάρι να είχαμε την δύναμη να δείχνουμε αδύναμοι.

    Είμαστε αρκετά εγωιστές για κάτι τέτοιο.

    Μάλλον εγγύτερα στο :
    -Ρε, ξέρεις ποιός είμαι εγώ που μου μιλάς έτσι;

    Στέλιος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό το "στήσοις" μου έβγαλε ο μάτι. Ζητώ συγγνώμη από όσους, άκων, εξόρυξα τους οφθαλμούς. Παρακαλώ διαβάζετε "στήσης"
    Στέλιος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ;-)
    Ομολογώ ότι δεν το πρόσεξα!

    Διαβάζω, γράφω επίσης πολύ γρήγορα και μου ξεφεύγουν και μένα διάφορα που τα βλέπω μετά...αλλά...ΔΕΝ πειράζει!

    Διαθέτουμε, κατανόηση επί του θέματος τουλάχιστον...
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Στέλιο, διαφωνώ... Στο σχόλιό σου, δεν εγκωμιάζεις την δύναμη, αλλά την αδυναμία.

    Μας γράφεις: «Μακάρι να είχαμε την δύναμη να δείχνουμε αδύναμοι.»

    Ποιός σου είπε ότι ο Κύριος και οι Αγίοι Μάρτυρες δείχνανε αδύναμοι;

    Κάθε άλλο...

    Δείχνανε αυτό που ήταν. Δυνατοί!

    Έλεγχαν με απαράμιλλο θάρρος, εξαιρετική,δύναμη ακαταμάχητη,τόλμη και ψυχικό σθένος το άδικο, γνωρίζωντας πολύ καλά τις συνέπειες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αγαπητέ Ιωάννη,
    συμφωνώ μαζί σου. Απλά αυτή τη δύναμη, τόλμη και ψυχικό σθένος δεν τα χρησιμοποίησαν για να γίνουν "δυνατοί", δηλ. πλούσιοι Ρωμαίοι πολίτες ή και αξιωματούχοι του Ρωμαϊκού κράτους όπως τους υπόσχονταν.
    Αντίθετα έδειχναν αδύναμοι, ταλαιπωρημένοι, ματωμένοι και υποκείμενοι εις θάνατον μπροστά στους άλλους. Όχι βέβαια ότι το είχαν σαν αυτοσκοπό, αλλά προς δόξαν (και μίμηση) Χριστού.
    Όπως κάνουν δηλαδή έκαναν σε επίσης ακρότατη μορφή οι δια Χριστόν σαλοί: Δια της χάριτος Χριστού "παντοδύναμοι" (προορατικοί, θαυματοποιοί κλπ), για τους ανθρώπους τρελλοί (αδύναμοι).
    Με αυτή την έννοια "Μακάρι να είχαμε τη δύναμη να δείχνουμε αδύναμοι"
    Στέλιος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ο τρόπος και τα μέσα που χρησιμοποιούσαν οι διώκτες της Εκκλησίας για να βασανίσουν τους μάρτυρες της πίστεως μέσα σε όλη τους την ποικιλία ήσαν πάντα τα ίδια. Δεν έχει λοιπόν τόση άξια να λέμε κάθε φορά και να περιγράφουμε πως η εγκληματική φαντασία και εφευρετικότητα των δημίων βασάνισε τον κάθε μάρτυρα, αλλά να προσέχουμε μάλλον στον ιδιαίτερο τρόπο, με τον οποίο κάθε μάρτυρας στέκεται μπροστά στον τύραννο και σηκώνει το μαρτύριο του. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, κι εδώ είναι που φαίνεται η αξία του μαρτυρίου, στο πως δηλαδή αντιδρά ο μάρτυρας στη δοκιμασία του και δέχεται να πεθάνει για την πίστη του. Δεν είναι ζήτημα μόνο αν θα αντέξει ως το τέλος, αλλά και πως θα σηκώσει το μαρτύριό του, όχι μόνο με ποιά σωματική αντοχή, αλλά και με ποιά ψυχική καρτερία και προσωπική αξιοπρέπεια. Ας αφήσουμε το πως αποθνήσκει στο Σταυρό ο Ιησούς Χριστός, αλλά το πως τελειώνεται ο πρωτομάρτυρας Στέφανος μάς είναι πάντα ένα τέλειο παράδειγμα μαρτυρικής ομολογίας και χριστιανικής τελευτής του βίου. Όταν η Εκκλησία δέεται για τα τέλη της ζωής μας να είναι «ανεπαίσχυντα», αυτό εννοεί, να μην ντροπιαστούμε την τελευταία στιγμή, η τελευτή μας να είναι τελείωση· όταν τα μάτια μας θα κλείνουν στο φως του κόσμου, η ελπίδα μας να βλέπει την ανάσταση του Χριστού.
    (Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης Διονυσίου (+). «Ο Λόγος του Θεού», τ. Α΄).Kαλημέρα σε όλους.Αφού κάνουμε κουβέντα για μαρτύριο ας προσθέσω κι εγώ κάτι.
    παπα-Κώστας



    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ;-)
    Και έλεγα που είναι ο παπα-Κώστας μου, πού είναι!
    ..................
    Αγόρασα σήμερα (αυτό το απευθύνω προς όλους )
    από τις εκδόσεις ΕΝ ΠΛΩ ένα νέο βιβλιαράκι για τον γελαστό, μουσάτο νεαρό- τον χωρίς πόδια και χέρια, τον είχα ανεβάσει και σε περασμένη ανάρτηση σε βίντεο, αυτόν που ξέρει, λέει, να ζει τη ζωή και να χαίρεται, παρά την τεράστια αναπηρία του.

    Όταν το διαβάσω θα σας πω εντυπώσεις...

    Πάντως, νομίζω ότι σε καιρούς χαλεπούς είναι πολύ σημαντικό να προσβλέπουμε προς θετικά παραδείγματα.

    Σήμερα συνάντησα τυχαία ένα συνάδελφο και με πληροφόρησε ότι άλλος ένας έγγαμος νέος άνδρας, με τέσσερα παιδιά έκανε απόπειρα κατά της ζωής του, εδώ στην Πάτρα, μάλλον τον έσωσαν.

    Πάλι καλά!

    Ωστόσο, το σκέφτομαι συνέχεια:

    Μας αφαίρεσαν οι Εξαποδοί- δι ενός σαρκολατρικού και αμερικάνικου τρόπου ζωής, ξένο στα δικά μας αρχαία ήθη του Ορθόδοξα πιστού-
    μας αφαίρεσαν, ΤΕΧΝΗΕΝΤΩΣ και δια της ΠΛΥΣΗΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ,
    ΠΡΩΤΑ ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ, και τώρα μας επιβουλεύονται και το τελευταίο εναπομείναν, δηλαδή, μας επιβουλεύονται την ΣΩΜΑΤΙΚΗ μας υπόσταση, με διαβολικές υποβολές του στιλ:

    -ΑΠΟΤΥΧΕΣ.
    ΕΙΣΑΙ ΑΝΑΞΙΟΣ.
    ΤΙ ΘΕΣ ΚΑΙ ΖΕΙΣ;
    ΓΙΑ ΝΑ βιώνεις ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΙΓΕΣΑΙ;
    ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΕΙΣ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΓΙΑ ΧΡΕΗ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΚΑΚΟΠΟΙΟΥΝ ΟΙ ΣΥΓΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ;
    Αυτοκτόνησε, λοιπόν, εξυπνάκια μου, ΝΑ ΓΛΥΤΩΣΕΙΣ.

    -ΑΜ ΔΕ!
    -Κανείς ΔΕΝ ΓΛΥΤΩΝΕΙ αυτοκτονώντας.
    ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΦΟΡΤΙΑ ΑΦΗΝΕΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΓΥΡΩ ΤΟΥ.

    ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΑ.

    Και σκέφτομαι πάλι, τους παλαιότερους Έλληνες, εκείνους που στη Μικρασία, ΕΖΗΣΑΝ ΣΤΟ ΠΕΤΣΙ ΤΟΥΣ, ΦΡΙΧΤΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΒΙΑΣ και ΑΡΠΑΓΗΣ, από τους Τσέτες, τους Τούρκους, εις βάρος των αθώων γυναικών τους και τέκνων, καί όμως, ΟΥΤΕ ΤΡΕΛΑΘΗΚΑΝ, ούτε αυτοκτόνησαν, αλλά ΕΠΙΒΙΩΣΑΝ με ΕΓΚΑΡΤΕΡΗΣΗ, με δόξα μυστική και τιμή, και αν θέλετε ορθοπόδησαν ΚΑΙ οικονομικά, αυτοί που έφτασαν ως την περιοχή μας, αλαλιασμένοι από το ΘΑΝΑΤΙΚΟ, και τη ΒΙΑ,
    ΜΟΝΟ με τα ρούχα που φόραγαν, και κάποια άγια λείψανα φορτωμένοι μαζί με τις λατρεμένες προγονικές εικόνες τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ένα σχόλιο στην τελευταία παράγραφο της Σαλογραίας: Στην Νέα Σμύρνη, υπάρχει η Αγία Φωτεινή (η και πολιούχος). Το τέμπλο της ήρθε κομμάτι-κομμάτι από τη Σμύρνη. Για σκεφτείτε: Κάποιοι Σμυρνιοί δεν πήραν έναν μπόγο με ρούχα ή προμήθειες παραπάνω (στο "συνωστισμό" της βουλευτού), αλλά ένα κομμάτι του τέμπλου! Φανταστείτε μια οικογένεια να παρακαλάει να μπει σε μια βάρκα να περάσει απέναντι, και να κουβαλάει ένα κομμάτι από το τέμπλο...
    Γι αυτό, με την ευλογία του Θεού "με δόξα μυστική και τιμή, και αν θέλετε ορθοπόδησαν ΚΑΙ οικονομικά, αυτοί που έφτασαν ως την περιοχή μας, αλαλιασμένοι από το ΘΑΝΑΤΙΚΟ" !
    Στέλιος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ;-)
    πού βρίσκεις τις σκέψεις μου και τις λεκτικοποιείς, φίλτατε Στέλιο;

    Πραγματικά, αυτό ΑΚΡΙΒΩΣ το έχω συχνά στο νου μου, όποτε τοιμάζω κάποια τσάντα για μικρό ταξίδι και θέλω να πάρω τα απαραίτητα.
    Σκέφτομαι εκείνοι οι άνθρωποι, οι Μικρασιάτες,τότε, ΚΑΙ πεζοπορώντας κάποιοι απ'αυτούς, ΤΙ ιερά ΚΟΥΒΑΛΑΓΑΝ πάνω στο κατάκοπο σώμα τους!

    ΜΕ ΠΟΣΗ ΕΥΛΑΒΕΙΑ!

    Γι αυτό η ΨΥΧΗ τους παρέμεινε ΑΝΕΓΓΙΧΤΗ από τις επιθέσεις του Σκότους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δε νομίζω ότι μας φταίνε άλλοι για την απώλεια των παραδόσεών μας.Μάλλον εμείς δε βλέπαμε την ώρα να τις απωλέσουμε.Άλλωστε τέτοιες περιόδους παρακμής περνάγαμε πάντα.Για τους Μικρασιάτες ωραία τα γράψατε και τώρα ποιος συμμαζεύει τη παπαδιά που καμαρώνει σαν γύφτικο σκερπάνι!Έχει καταγωγή από τα μέρη εκείνα κι εγώ(μισός Ηπειρώτης,μισός Νααυπάκτιος)την κοντράρω συνεχώς!Ζημιά που μου κάνατε!
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ;-)
    παπα-Κώστα μου κατάγεσαι από απέναντι; απ'τους απέκειδες; που λένε οι Πατρινοί;

    (η ίδια πάντως, Πατρι-ΝΙΑ ΔΕΝ είμαι)

    αμ γι αυτό είσαι τετραέξυπνος!

    ("παρολίγον και... διαόλου κάλτσα θα ήτο ο αιδεσιμότατος, εάν δεν ήσουν τόσο ευλαβής, λέμε τώρα!" σκέφτηκε το σχιζοειδές μυαλό μου...)
    ;-)
    Και ρίζα από Ήπειρο; Αααα! όλες οι ρίζες αχτύπητες!
    Δεν υπάρχει λόγος ανταγωνισμού.
    Έκαστος, με τις χάρες του!
    ;-)
    Την είπες πάλι τη φοβερή την κουβέντα:

    " Δε νομίζω ότι μας φταίνε άλλοι για την απώλεια των παραδόσεών μας.Μάλλον εμείς δε βλέπαμε την ώρα να τις απωλέσουμε".

    Νομίζω ότι υπάρχει μια ΕΥΘΥΝΗ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗΣ, από τη μεριά γονέων, ιερέων, επισκόπων, πρωτίστως.

    Τι να κάνουν μετά και οι δάσκαλοι;

    Αυτοί πρέπει να εκτελούν ντιρεκτίβες που δίνει η Πολιτεία που ξέρει, λέει, καλύτερα τα συμφέροντα της Αγωγής του Πολίτη...

    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Τα πάντα ξεκινούν από την οικογένεια.Εγώ δεν πήγα ούτε κατηχητικό ούτε κανένας παπάς μου έμαθε τίποτα.Η γιαγιά μου,μου τα έμαθε τα πρώτα θρησκευτικά!Και έτσι ξεπέρασα και τα χρόνια της θρησκευτικής αμφισβήτησης.Αν δεν τα μάθουν στο σπίτι ούτε στην εκκλησία θα πάνε ούτε στο σχολείο(πονεμένη ιστορία)θα μάθουν τίποτα.
    Ναι,έπιασα όλη τη Δυτική Ελλάδα!Τραχείς και κακότροποι είμαστε είναι η αλήθεια.Αλλά το πόσο μου έχουν λείψει τα πάτρια εδώ που είμαι δε λέγεται!
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. παπα-Κώστα

    μεγάλωσα χωρίς γιαγιάδες, γι αυτό, άργησα ΠΟΛΥ να εκτιμήσω την μέγιστη προσφορά χριστιανών γιαγιάδων, στην οικογένεια και τον περίγυρο.

    Ίσως σε αυτές τις γιαγιάδες να οφείλεται και η αναγέννηση της Ορθοδοξίας στη Ρωσία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Καλά,να μη πιάσουμε τη ρωσική ορθοδοξία γιατί δε νομίζω να πολυσυμφωνήσουμε.
    παπα-Κωστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Όχι ότι δεν διαβάζω πολλούς ρώσους αγίους και δεν τους ευλαβούμαι αλλά πολλά με ξενίζουν στο πως βλεπουν την ορθοδοξία.
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. βγήκαμε πάλι εκτός θέματος παπα -Κώστα μου
    ή μου φαίνεται;
    ;-)
    Άρχισα και διαβάζω και τα σχετικά με τον νέο άνδρα που ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΧΩΡΙΣ ΧΕΡΙΑ ΚΑΙ ΠΟΔΙΑ τον Σέρβικης καταγωγής, τον Νίκ (όλο ξεχνάω το επίθετο) των εκδόσεων ΕΝ ΠΛΩ, σήμερα.

    Διάβασα απόσπασμα απ'το βιβλίο, και σε φίλους έφηβους.

    Εντυπωσιάστηκαν.

    Είχαν ΚΑΘΗΛΩΘΕΙ.

    Νομίζω ότι αυτό το βιβλίο ΑΞΙΖΕΙ να γίνει ευπώλητο στην Ελλάδα τουλάχιστον.

    Η πορεία του νέου αυτού ως τώρα, πράγματι, ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΖΕΙ.

    Μακάρι να αντέξει τον καύσωνα της ημέρας, μέχρι το τέλος της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ενδιαφέρον ακούγεται...
    παπα-Κώστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. ;-)
    Ανέβασα και σχετική φωτογραφία με το εξώφυλλο του βιβλίου κ.λπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Σαλή,
    λές ὁτι οἱ έξαποδοί μάς ἐπέβαλαν αὐτό πού μᾶς ἐπέβαλαν. Ἄν δέν θέλαμε ὅμως ἐμεῖς, πόσο θά μποροῦσαν αὐτοί νά μᾶς τό ἐπιβάλλουν; Ναί, δέχομαι πώς μᾶς πούλησαν πάσης φύσεως φούμαρα (πολιτιστικά, θρησκευτικά) γιά μεταξωτές κορδέλες, καί μεῖς σάν νομιστεράκια κορδώναμε, φορῶντας στό σῶμα μας ρεντιγκότα καί στά πόδια μας τσαρούχια. Ὁποῖα εἰκόνα βλαχομπαρόκ! Ὅμως ὑπῆρξαν ἄνθρωποι πού ἔλεγαν γιά τό πόσο ἐπικίνδυνα ἦταν ὅλα τά "ἐξ' Ἐσπερίας". Δέν ἀκούγαμε ὅμως τότε, ἐνῶ εἴχαμε αὐτιά. Τουτέστιν, δέν εἴμαστε ἄμοιροι τῶν εὐθυνῶν μας, δέν εἴμαστε διανοητικά ἀνάπηροι. Εἴμαστε -σάν λαός - ὑπεύθυνοι γιά τήν μοῖρα καί τήν κατάντια μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Το βιβλίο του "τύπου", αρνούμαι να το κοιτάξω, πόσο μάλλον να το διαβάσω! (Ίσως, μελλοντικά, όταν θα είναι εκτός μόδας). Διότι είναι στη μόδα ο "τύπος". Κόσμος και κοσμάκης έμαθε τον τύπο και τον έχουνε σημαία και τον αναρτούν αβέρτα κουβέρτα.
    Ναι, καλά, τόσα ΑΞΙΟΛΟΓΟΤΑΤΑ παρόμοια βιβλία υπάρχουν, που δε θέλει αυτός ο κοσμάκης ούτε να τα φτύσει. Είναι πρόβατα ο κόσμος. Ό.τι είναι στη μόδα έχει αξία. Ό.τι είναι στη μόδα. Αν δεν είναι στη μόδα, δεν έχει αξία.
    Ο τύπος πουλάει το οτι είναι ανάπηρος και χαρούμενος. Πόσα έχει κερδίσει, πόσο έχει πλουτίσει από το μάρκετινγκ αυτό; Πού ξέρω εγώ οτι δεν ήταν πανεύκολο να προωθηθεί από λέσχες; Πού ακριβώς είναι το τόσο εξαιρετικά εντυπωσιακό κι αξιοπρόσεκτο στο οτι είναι ανάπηρος και χαρούμενος; Πού είναι το δύσκολο στο να είναι κάποιος χαρούμενος (ανάπηρος ή μη); Τι είναι αυτό που τον κάνει χαρούμενο; Η ικανοποίηση προσωπικών επιθυμιών του; Αυτό είναι εύκολο.
    Το οτι κράτησε τίμια στάση ζωής, με κόστος και θυσίες; Αυτό είναι δύσκολο.
    Άνθρωποι οι οποίοι δεν δίνουν δεκάρα για θέματα όπως "ισότητα μεταξύ ανθρώπων, έγνοια για τα δικαιώματα των αναπήρων, αγάπη, συμπόνοια", έρχονται τώρα και φιγουράρουν τον μουσάτο τύπο στις αναρτήσεις βίντεο, εικόνων, κλπ, στους τοίχους τους, μόνο και μόνο επειδή είναι "στη μόδα". Τι ακριβώς πρόσφερε ο "τύπος" εκτός από το να επιδεικνύει την αναπηρία του πασπαλισμένη με φαντασμαγορικά εφφέ; "Κοιτάξτε με, είμαι ανάπηρος, κι όμως είμαι γνωστός σε όλο τον κόσμο!" Δεν πάνε να δώσουν τα χρήματα που κοστίζει το βιβλίο, αντί στην τσέπη του "τύπου", σε κάποιον από τους αρρώστους της χώρας που τους αφήνουν να πΕΘαίΝουΝ με τον ΕΟΠΥΥ κι όλα αυτά, καλύτερα;! Άκουσα χθες πως, τώρα με τα γεννόσημα φάρμακα, θα βρεθούν ξαφνικά τα γεροντάκια να έχουν όλα τα χάπια τους αλλαγμένα. Άλλα ονόματα, άλλα σχήματα, άλλα χρώματα. Άλλο να αλλάξει μόνο 1 χάπι και να εξηγήσει ο γιατρός στο γερόντι οτι "από εδώ και πέρα θα παίρνεις το κίτρινο χάπι αντί το μπλε, κι όλα τα άλλα ίδια" και να του το επαναλάβει αργά και σταθερά κι επίμονα ξανά και ξανά μέχρι να το καταλάβει και να το εμπεδώσει, κι άλλο το να βρεθεί ξαφνικά το γερόντι μέσα σε ένα χάος από κουτιά με χάπια, όλα αλλαγμένα. Είναι παραπάνω από βέβαιο οτι κάποιοι ηλικιωμένοι θα μπερδευτούν. Μπορεί να πάρουν πχ δύο φορές το πράσινο χαπάκι αντί για μία την ημέρα. Όμως, τα χάπια δεν είναι καραμέλες. Άμα πάρει δύο την ημέρα αντί 1, τι θα πάθει; Θα πεθάνει. Είναι παραπάνω από βέβαιο οτι κάποια γερόντια θα πεθάνουν.
    Φυσικά, όλα αυτά δεν ισχύουν για την οικοδέσποινα, η οποία, με εξαιρετικά και συγκινητικά καλές προθέσεις, ανάρτησε κάτι ευχάριστο, με σκοπό να ξεστραβώσει τα ρημάδια τα μάτια διαφόρων, αλλά και να μοιραστεί με ηλεκτρονικούς διαβάτες κάτι γελαστό, όπως το πρόσωπο του τύπου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Μήπως αυτό το τελευταίο σχόλιο του ανων. των 4:29 έπρεπε να είναι στην ανάρτηση την επόμενη;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Αυτό με τα χάπια είναι ΠΟΛΥ σοβαρό ζήτημα. Εχω φίλους φαρμακοποιούς και ΤΡΑΒΑΝΕ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΟΥΣ, με το τι έχουν να πάθουν οι πάσχοντες βαρέως, άσε το δράμα των γερόντων...
    Αρχίζω ότι έχουν πρόγραμμα να μας ξεπαστρέψουν από το χάρτη όσο μπορούν γρηγορότερα ως λαό.
    Τους ενοχλούμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή