Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

"Ζωή χωρίς όρια" του χωρίς χέρια και χωρίς πόδια Nick Vujicic και βίντεο για Christy Brown " My left foot "


 Στην ταινία με τίτλο "Το αριστερό μου πόδι (My left foot),

ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις, ζωντάνεψε στη μεγάλη οθόνη, τη μορφή
του Ιρλανδού ζωγράφου, ποιητή και λογοτέχνη Christy Brown. 
ο αγώνας του οποίου, εμψύχωσε το Νικ Βούισιτς- καθώς ομολογεί το ίδιος ο Νικ 
στο  βιβλίο του "Ζωή χωρίς όρια" που διάβασα τούτες τις μέρες.

Μακάρι να έβλεπαν  το "Το αριστερό μου πόδι", όσοι υγιείς και  αρτιμελείς  
βρίσκουν ότι η ζωή τους είναι άδεια ή δίχως νόημα, 
επειδή παρασύρονται πνευματικά απ' τους ζηλιάρηδες Εξαποδούς
που τους ψιθυρίζουν βλακείες, μέσ' στο κεφάλι!

Σαλογραία 
.....................................................................................................................................
.....................................................................................................................................


oria.JPG

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία στις 3 Δεκεμβρίου,
 ένα βιβλίο με τη συναρπαστική ζωή ενός ανθρώπου χωρίς άκρα, 
το "Ζωή χωρίς όρια" του Νικ Βούισιτς που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις 
"Εν Πλω", είναι η κατάλληλη πρόταση.
Το βιβλίο μιλάει για έναν άνθρωπο που γεννήθηκε χωρίς άκρα
 και κατάφερε σήμερα πια να μπορεί να ζει τη ζωή του στο έπακρο
αλλά και να αποτελεί έμπνευση για χιλιάδες άλλους ανθρώπους
που δυσκολεύονται στη ζωή τους.
Ο Νικ Βούισιτς που γεννήθηκε χωρίς άκρα, αφηγείται την προσωπική του ιστορία και τον αγώνα του να ζήσει μια αληθινά χαρούμενη ζωή.

Tα τελευταία χρόνια, ο εκπληκτικός αυτός άνθρωπος έχει γίνει πολύ οικείος σε εκατομμύρια ανθρώπους,
 τόσο από τις ομιλίες του σε μεγάλα γήπεδα και θέατρα ανά τον κόσμο, όσο και απο τα videos που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. 

Ήρθε η ώρα λοιπόν να τον γνωρίσουμε “από κοντά” και μέσα από τα κείμενά του! 

Ο Νικ στις σελίδες του βιβλίου του περιγράφει την προσωπική φιλοσοφία του για τη ζωή.
 Μιλά για τα προσωπικά σκαμπανεβάσματα στη ζωή του, την σκοτεινή περίοδο της απόγνωσης, όταν θεώρησε ως λύση την αυτοκτονία αλλά και τις μετέπειτα προοπτικές που ανοίχθηκαν μπροστά του.
 Εξιστορεί τα ταξίδια του και τις εμπειρίες που αποκόμισε από τις περιοδείες του ανά τον κόσμο, όπου εκατομμύρια άνθρωποι παίρνουν από την εμπνευσμένη αφήγησή του κουράγιο και δύναμη για να ξεπεράσουν τις δικές τους προκλήσεις. 
Αφηγείται τις παράλληλες ιστορίες ανθρώπων που γνώρισε ο ίδιος με αναπηρίες, αρρώστιες και δυσκολίες που τις πολέμησαν ή τις ξεπέρασαν.
Αυτό το βιβλίο εξιστορεί το "αδύνατο" που τελικά γίνεται δυνατό
Δεν είναι ένα συνηθισμένο βιβλίο αυτοβελτίωσης.
 Είναι ένας ύμνος στην ελπίδα από έναν νικητή της ζωής. Και σίγουρα έχει πολλά να πει στην Ελλάδα της απόγνωσης και της κατάθλιψης…

Ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει στον πρόλογο του βιβλίου:
«Νιώθουμε συχνά πως η ζωή είναι άδικη. Οι δύσκολες στιγμές και οι σκληρές συνθήκες πυροδοτούν συχνά μέσα μας την αυτοαμφισβήτηση και την απελπισία. 
Δεν πρέπει όμως να μας πάρει από κάτω. 
Αυτό είναι ένα μάθημα που πάσχιζα πολλά χρόνια για να μάθω.
 Εν τέλει τα κατάφερα, και μέσα από τις εμπειρίες μου, μπορώ να σε βοηθήσω να καταλάβεις ότι οι περισσότερες από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, μας παρέχουν ευκαιρίες να ανακαλύψουμε ποιο είναι το νόημα της ύπαρξής. 
Μπορεί να περάσεις δύσκολες στιγμές. 
Μπορεί να πέσεις και να νιώσεις ότι δεν έχεις τη δύναμη να σηκωθείς ξανά. 
Το ξέρω το συναίσθημα, φίλε. 
Όλοι το ξέρουμε.
 Η ζωή δεν είναι πάντοτε εύκολη, αλλά όταν υπερπηδούμε προκλήσεις, γινόμαστε δυνατότεροι και πιο ευγνώμονες για τις ευκαιρίες μας
Αυτό που πραγματικά μετράει, είναι οι ζωές που αγγίζεις στην πορεία και το πώς ολοκληρώνεις το ταξίδι σου».
Πηγή:www.star.gr pages
................................................................................................................................



Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Αντόν Τσέχωφ -Ένας αριθμός(διήγημα για το μισθό της δασκάλας)


Ένας αριθμός

         Στο σύντομο αφήγημα του Τσέχωφ «Ένας αριθμός» η δεσποινίς Ιουλία αντιπροσωπεύει τον άβουλο ανθρώπινο τύπο• δεν τολμά να διεκδικήσει τα δικαιώματά της και συχνά πέφτει θύμα οικονομικής και κοινωνικής εκμετάλλευσης. 

O Τσέχωφ σκιαγραφεί με απλό και ευτράπελο τρόπο την παθητική ψυχολογία, η οποία χαρακτήριζε σε μεγάλο βαθμό τη γυναικεία συμπεριφορά τα παλαιότερα χρόνια.

Tις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία, τη δασκάλα των παιδιών.

 Έπρεπε να της δώσω το μισθό της.

         - Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, της είπα. 

Θα 'χεις ανάγκη από χρήματα και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα σου... 

Λοιπόν...  Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια* το μήνα...
         - Για σαράντα.
          - Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. 

Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις δασκάλες...  
Λοιπόν, έχεις δύο μήνες εδώ...

         - Δύο μήνες και πέντε μέρες...
         - Δύο μήνες ακριβώς... Το 'χω σημειώσει... Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια. Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές... δε δουλεύετε τις Κυριακές.


 Πηγαίνετε περίπατο μετα παιδιά. Έπειτα έχουμε τρεις γιορτές...

         Η Ιουλία έγινε κατακόκκινη και άρχισε να τσαλακώνει νευρικά την άκρη του φουστανιού της, μα δεν είπε λέξη.


         - Τρεις γιορτές... μας κάνουν δώδεκα ρούβλια το μήνα... 

Ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα... 
Μονάχα με τη Βαρβάρα ασχολήθηκες... Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να αναπαυτείς μετά το φαγητό... Δώδεκα και εφτά δεκαεννιά. Αφαιρούμε, μας μένουν... Χμ! σαράντα ένα ρούβλια... Σωστά;

         Το αριστερό μάτι της Ιουλίας έγινε κατακκόκινο και νότισε.

 Άρχισε να τρέμει το σαγόνι της. 

Την έπιασε ένας νευρικός βήχας, έβαλε το μαντίλι στη μύτη της, μα δεν έβγαλε άχνα.

         - Την παραμονή της πρωτοχρονιάς έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού με το πιατάκι του... Βγάζουμε δύο ρούβλια... Το φλιτζάνι κάνει ακριβότερα γιατί είναι οικογενειακό κειμήλιο, μα δεν πειράζει... Τόσο το χειρότερο! Προχωρούμε! Μια μέρα δεν πρόσεξες τον Κόλια, ανέβηκε ο μικρός στο δέντρο και έσκισε το σακάκι του... Βγάζουμε άλλα δέκα ρούβλια... Άλλη μια μέρα που δεν πρόσεχες, έκλεψε μια καμαριέρα τα μποτάκια της Βαρβάρας. Πρέπει να 'χεις τα μάτια σου τέσσερα, γι' αυτό σε πληρώνουμε... Λοιπόν, βγάζουμε άλλα πέντε ρούβλια. 

Στις δέκα του Γενάρη σε δάνεισα δέκα ρούβλια...

         - Όχι, δεν έγινε τέτοιο πράμα. μουρμούρισε η Ιουλία.
         - Το 'χω σημειώσει!
         - Καλά...
         - Βγάζουμε είκοσι επτά ρούβλια, μας μένουν δεκατέσσερα.
         Τα μάτια της Ιουλίας γέμισαν δάκρυα. Κόμποι ιδρώτα γυάλιζαν πάνω στη μύτη της. Κακόμοιρο κορίτσι!
         - Μα εγώ μια φορά μονάχα δανείστηκα χρήματα. Μονάχα τρία ρούβλια, από την κυρία, μουρμούρισε η Ιουλία και η φωνή της έτρεμε... Αυτά είναι όλα όλα που δανείστηκα.
         - Μπα; Και γω δεν τα είχα σημειώσει αυτά. Λοιπόν, δεκατέσσερα έξω τρία, μας μένουν έντεκα. Πάρε τα χρήματά σου, αγαπητή μου! Τρία... τρία, τρία... ένα και ένα... Πάρ' τα...
         Και της έδωσα έντεκα ρούβλια. Τα πήρε με τρεμουλιαστά δάχτυλα και τα έβαλε στην τσέπη της.


         - Ευχαριστώ, ψιθύρισε.


         Πετάχτηκα ορθός και άρχισα να βηματίζω πέρα δώθε στο γραφείο. 


Με έπιασαν τα δαιμόνια μου.

         - Και γιατί με ευχαριστείς;
         - Για τα χρήματα.


         - Μα, διάολε, εγώ σε έκλεψα, σε λήστεψα!


 Και μου λες κι ευχαριστώ;

         - Οι άλλοι δε μου 'διναν τίποτα!...


         - Δε σου 'διναν τίποτα. 


Φυσικά! 

Σου έκανα μια φάρσα για να σου γίνει σκληρό μάθημα.

 Πάρε τα ογδόντα σου ρούβλια!
 Τα είχα έτοιμα στο φάκελο!

Μα γιατί δε φωνάζεις για το δίκιο σου; 

Γιατί στέκεσαι έτσι σαν χαζή;

 Μπορείς να ζήσεις σ' αυτό τον κόσμο αν δεν πατήσεις λίγο πόδι, 
αν δε δείξεις τα δόντια σου;

 Γιατί είσαι άβουλη;

         Μουρμούρισε μερικά ευχαριστώ και βγήκε.
Ά. Τσέχωφ, Διηγήματα,
μτφρ. Κ. Σιμόπουλος, Θεμέλιο



Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Edward Yudenich μαέστρος εφτάχρονος-αυτό που βλέπω υπάρχει;


....................................................................................................
Δεν ξέρω, γιατί λατρεμένο, 

αλλά τα μικρά παιδάκια,
μου θυμίζουν μικρά πουλάκια!

-Μονίμως τα μάτια σου
 κάνουν πουλάκια, μωρή σαλεμένη!

-Έκαστος με το βίτσιο του, μανδάμ!
Εσένα τι σε κόφτει η δική μου η τρέλλλα; 

Προσωπικώς, είμαι  από "τους απέξω"
θεωρητικά, από τους ακίνδυνους!
;-)

Ιδού, λοιπόν, και μια χαριτωμένη φωτό μικρού πουλιού
που ψάρεψα 
στον Τρελογιάννη:

 http://trelogiannis.blogspot.gr/2012/11/blog-post_4362.html

Με καλημέρες, φωτεινές, φτερωτές
τρυφερά,  σε τσιμπώ!

Σαλογραία 
Optimized-sparrow.jpg

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Οι Αγιορείτες άγιοι κατά των εχθρών της Αληθείας- Γέροντος Μωυσή



Γέροντος Μωυσέως Αγιορείτου

"Στην παράδοση του Αγίου Όρους υπάρχει μια έντονη πολεμική κατά των αιρέσεων και ειδικότερα κατά του Παπισμού. 

Στο παρόν κείμενο θ' αναφερθούμε κυρίως στην δράση των Αγιορειτών αγίων κατά των εχθρών της Αληθείας και της αγίας μητέρας μας Ορθόδοξης Εκκλησίας. 

Θεωρούμε ότι η πτυχή αυτή της αγιορείτικης ιστορίας και παραδόσεως δεν είναι τόσο γνωστή κι έχει ιδιαίτερα μεγάλη αξία και σημασία σήμερα.

       Οι άγιοι δεκατρείς μάρτυρες της μονής Καντάρας (1231), που λέγεται πως ξεκίνησαν την άσκησή τους από τον ιερό Άθωνα, κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας στη Κύπρο, κλήθηκαν να αρνηθούν την πίστη τους από τους Λατίνους. Αγέρωχοι και απτόητοι υπέστησαν σκληρά βασανιστήρια και είχαν μαρτυρικό τέλος μένοντας σταθεροί στην ορθόδοξη  πίστη.

       Ο κτήτορας της Αθωνικής μονής Χιλανδαρίου Άγιος Σάββας (1236), πρώτος αρχιεπίσκοπος των Σέρβων, στήριξε την ορθόδοξη πίστη και καταπολέμησε τις αιρέσεις με την γλυκύτητα της ακραιφνούς διδασκαλίας του, που είχε διδαχθεί από την μακρά παραμονή του στον Άθωνα.

       Ο οσιομάρτυς Ιωάννης Δοχειαρίτης (1275), για την υποστήριξή των ορθών δογμάτων έναντι των Λατίνων στη Θεσσαλονίκη δέχθηκε διωγμούς, τους οποίους υπέμεινε άριστα. Για την ομολογία του υπέστη μαρτυρικό θάνατο από προδότη φιλενωτικό και λατινόφρονα μαθητή του. 
Το αυτό και ο μαθητής του Γρηγόριος Δοχειαρίτης(1275), ο οποίος έλαβε τον στέφανο του μαρτυρίου υπερασπιζόμενος απτόητα τα ορθόδοξα δόγματα.

       Ο άγιος Ιωαννίκιος ο Α' (1279), αρχιεπίσκοπος των Σέρβων, από ηγούμενος του Χιλανδαρίου, ποίμανε βάσει των ιερών Κανόνων το ποίμνιό του.
 Διαφύλαξε αλώβητη την ορθόδοξη πίστη. 
Δεν συμμετείχε στην κίνηση για την υποταγή της Ορθοδοξίας στον Καθολικισμό, που ενεργούσε ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος (1261-1282).

       Ο Οσιομάρτυς Κοσμάς, Πρώτος του Αγίου Όρους (1279-1280) απαγχονίσθηκε από τους Λατινόφρονες στις Καρυές μη θέλοντας να υποκύψει στα λατινικά δόγματα. Μαζί του μαρτύρησαν πατέρες Καρυώτες, Κουτλουμουσιανοί, Ιβηρίτες, Βατοπεδινοί, Ζωγραφίτες και Ξενοφωντικοί.

       Ο όσιος Νικηφόρος ο Ησυχαστής (13ος αιώνας) καταγόταν από την Ιταλία και άνηκε στον Ρωμαιοκαθολικισμό. Τον εγκατέλειψε χάριν της φιλτάτης Ορθοδοξίας και μέσω Βυζαντίου ήλθε στο Άγιον Όρος.

 Επειδή αντιτάχθηκε στην ένωση των Εκκλησιών, εξορίσθηκε από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο, ο νηπτικός ομολογητής, Αγιορείτης όσιος.

       Ο όσιος Γεράσιμος ο Σιναΐτης (1320), μαθητής του οσίου Γρηγορίου του Σιναΐτου (1346), μετά την έξοδό του από τον Άθωνα, περιήλθε την Ελλάδα ενισχύοντας τους πιστούς, βοηθώντας πολλούς να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία. 

Το αυτό πράττουν οι συμμαθητές του Ιωσήφ «ο ορθοδοξότατος» και Νικόλαος «ο ομολογητής», που δέχθηκε για την πίστη του φυλακίσεις και εξορίες.

       Ο άγιος Νικόδημος αρχιεπίσκοπος Πεκίου (1325), αγωνίσθηκε ακούραστα για την εκρίζωση των αιρέσεων των Βογομίλων και την στερέωση της ορθοδόξου πίστεως και παραδόσεως. Το αυτό έργο εποίησε ο άγιος Δανιήλ ο Β', αρχιεπίσκοπος των Σέρβων (1338).

       Ο άγιος Θεόκλητος μητροπολίτης Φιλαδελφείας (1324/6) μεταβαίνοντας από τον Άθωνα στην Κωνσταντινούπολη ήλεγξε για την εκκλησιαστική του πολιτική τον αυτοκράτορα Μιχαήλ η' τον Παλαιολόγο, με αποτέλεσμα να ριχθεί στη φυλακή. Ο επίσκοπος συνέχισε την ορθόδοξη διδασκαλία του σε όλη του τη ζωή απτόητα.

       Ο άγιος Ισίδωρος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1350) διδασκάλους στον Άθωνα είχε τους αγίους Γρηγόριο Σιναΐτη και Γρηγόριο Παλαμά. 

Στη Θεσσαλονίκη, όπου στέλνεται να εργασθεί ιεραποστολικά, στέκεται στο πλευρό του αγίου Παλαμά και είναι ένας από τους πρώτους που πολεμά τον αιρετικό Βαρλαάμ. Ως πατριάρχης αποκατέστησε τον συνοδοιπόρο του στους αντιαιρετικούς αγώνες άγιο Παλαμά, τον οποίο χειροτόνησε μητροπολίτη Θεσσαλονίκης.
       Ο όσιος Νείλος ο Εριχιώτης (1355/6) υπήρξε ομολογητής αγιορείτης και πολλές υπέστη από τους κακοδόξους εξορίες και θλίψεις για την ακρίβεια της πίστεώς του.

       Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (1359) υπήρξε μέγας θεολόγος. Υποστήριξε το ορθόδοξο δόγμα με γνώση, πίστη και επιμονή. Κατατρόπωσε με τους υπέροχους λόγους του τους αιρετικούς Βαρλαάμ, Ακίνδυνο και Γρηγορά. 
Για το σθένος του υπέμεινε διωγμούς φυλακίσεις κι εξορίες.

 Αν δεν είχαμε τον άγιο Γρηγόριο, σήμερα θα είμασταν τουλάχιστον Ουνίτες. Γι' αυτό τον μισούν οι Λατίνοι μέχρι σήμερα.

        Ο όσιος Θεοδόσιος Τυρνόβου (1362/3) μετά την παραμονή του στον ιερό Άθωνα επιστρέφει στην πατρίδα του Βουλγαρία κι εγκαθίσταται στην μονή Κελιφάρεβα. Η μονή αποτέλεσε φάρο Ορθοδοξίας, κέντρο αντιαιρετικό, όπου ακτινοβολούσε στη Σερβία, Ουγγαρία και Βλαχία. Ο άγιος συχνά άφηνε την ησυχία, για να υπερασπίσει τα ορθόδοξα δόγματα, που κινδύνευαν από τους ακόλουθους των αιρετικών Βαρλαάμ και Ακινδύνου, τους Αδαμιστές, τους Βογομίλους και τους Εβραίους. Στη σύνοδο του 1359 της Βουλγαρίας πρωτοστάτησε κατά των αιρετικών κι έδωσε μεγάλη χαρά στους πιστούς για την νίκη της Ορθοδοξίας κατά της πλάνης και του ψεύδους των αιρέσεων.

       Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως άγιος Φιλόθεος ο Κόκκινος (1379) πήρε μέρος στις ησυχαστικές έριδες, στο πλευρό του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Έγραψε λόγους κατά του Ακινδύνου. Πήρε μέρος στη σύνοδο του 1351 για το ησυχαστικό ζήτημα και συνέταξε τον τόμο των πρακτικών της. 

Το 1368 συνοδικά αναγνώρισε την αγιότητα του Παλαμά. Υπήρξε βαθύς θεολόγος και υπεράσπισε με ακαταμάχητο σθένος την Ορθοδοξία. Εξουδετέρωσε τις προσηλυτιστικές προσπάθειες των Λατίνων. 

Τιμάται την Ε' Κυριακή των Νηστειών ως φύλακας της Ορθοδοξίας.

        Ο άγιος Μακάριος ο Μακρής (1431) μόνασε στη μονή Βατοπεδίου. 

Διά του γέροντός του Δαυίδ σχετίσθηκε με τον αυτοκράτορα Μανουήλ Β' τον Παλαιολόγο. Ως ηγούμενος της μονής Παντοκράτορος Κωνσταντινουπόλεως εστάλη από τον αυτοκράτορα Ιωάννη Η' τον Παλαιολόγο στην Ρώμη ως αντιπρόσωπός και διακρίθηκε για την άκαμπτη στάση του και το γνήσιο ορθόδοξο φρόνημά του. 

Έγραψε λόγο κατά της εκ του Υιού εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος, όπου τονίζει τις σοβαρές μεγάλες διαφορές μεταξύ ορθοδόξων και Λατίνων.

        Ο Διονυσιάτης άγιος Νήφων ο Β' και Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1508), μετά την εκθρόνισή του και κατά την παραμονή του στη Βλαχία, έσωσε την ρουμάνικη Εκκλησία από την έντονη παπική προπαγάνδα, τις διάφορες αιρέσεις, δεισιδαιμονίες και ηθοφθορίες.

 Παρόμοιο έργο επιτέλεσε στην Ρωσσία ο Βατοπεδινός μοναχός όσιος Μάξιμος ο Γραικός (1556).

       Ο άγιος Βασίλειος Όστρογκ ο θαυματουργός (1671) έζησε αρκετά στο Άγιος Όρος. 

Ως επίσκοπος στην πατρίδα του Σερβία προφύλαξε σθεναρά το ποίμνιό του από τους Ιησουΐτες, τη λατινική προπαγάνδα και την Ουνία.

       Ο όσιος Ιερόθεος ο Ιβηρίτης (1745) δεν δίστασε να έρθει σε σύγκρουση με τον Μεθόδιο Ανθρακίτη, που δίδασκε «αλλόκοτα δόγματα και άθεα μαθήματα» της αιρέσεως του Μολίνου. 

Παραβρέθηκε και σε σύνοδο, για να στηλιτεύσει την «πανσπερμία των αιρέσεων» του Μεθοδίου.

 Σε όλη του τη ζωή υπερασπιζόταν την ορθόδοξη παράδοση και δογματική.
       Ο ιερομάρτυς Κοσμάς ο Αιτωλός (1779), ο ακάματος Φιλοθεΐτης ιερομόναχος, δεν έπαυσε με αυστηρότητα να στηλιτεύει τα λάθη των Λατίνων και των Εβραίων στα πύρινα κηρύγματά του. 

Μαρτύρησε από το μίσος των Εβραίων και των Οθωμανών.

       Οι άγιοι Κολλυβάδες Παΐσιος Βελιτσκόφσκι (1794), Μακάριος Νοταράς (1805), Νικόδημος Αγιορείτης (1809), Νήφων ο Χίος (1809) και Αθανάσιος ο Πάριος (1813) στους λόγους τους, στις συγγραφές και στα έργα τους υποστηρίζουν με σθένος και βαθειά γνώση την Ιερά παράδοση, τους Ιερούς Κανόνες, τα απαράβατα δόγματα της Εκκλησίας μας.

 Στιγματίζουν τις πλάνες τις εκτροπές, τα σχίσματα, τις αιρέσεις, τους άθεους.

       Οι ένδοξοι νεομάρτυρες, οσιομάρτυρες και ιερομάρτυρες Αγιορείτες υπογράφουν με το αίμα τους την ακέραιη πίστη τους στο ορθόδοξο δόγμα και δεν διστάζουν με τόλμη και αφοβία να μιλήσουν για το ψεύδος του Ισλαμισμού και του Ιουδαϊσμού.

       Τα παραπάνω στοιχεία λαμβάνουμε από λίαν προσεχώς εκδιδόμενο και από αρκετών ετών ετοιμαζόμενο έργο μας οι Άγιοι του Αγίου Όρους, οι οποίοι να πρεσβεύουν υπέρ της σεμνής, συνεπής, διακριτικής κι σώφρονης υποστήριξης της παραδοσιακής ορθόδοξης γραμμής των αγίων πατέρων μας, από όλους μας σήμερα. 

Σε καιρούς έξαρσης του επάρατου οικουμενισμού και του πονηρού συγκρητισμού χρειάζεται διακριτική αντίσταση και αντίδραση. 

Όταν ο Πάπας διακηρύσσει ότι είναι ο μόνος εκπρόσωπος του Θεού και πατέρας και ποιμένας όλων των χριστιανών του κόσμου, δεν μπορούμε να τον ονομάζουμε «άγιο αδελφό»..."


Εκ της εφημερίδος: "Ορθόδοξος Τύπος"

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Στροφή Bασίλης Παπακωνσταντίνου- Something More Nick Vujicic









Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Μακάριον το διδόναι ...


Λιμοκτονημένο  μου

άν σου βρίσκεται  λίγος χρόνος, κοίτα
αυτή την παλιότερη αναρτησούλα, 
περί γενναιοδωρίας

Και μην μου  απελπίζεσαι. 

Υπάρχουν ακόμα και σήμερα 
άνθρωποι που λαχταρούν να μοιράζονται, 
ό,τι τους δίνει ο Θεός.

Μοιάζουν  άνθρωποι της διπλανής πόρτας.
Άνθρωποι που δεν τους φαντάζεσαι.

Κάνε υπομονή.

Άπληστο, αντίχριστο κύμα μάς χτύπησε, 
πού θα πάει, θα περάσει! 

Να το θυμάσαι:

Όλα τα κακά περνάν κάποτε 
ο δε ποιών το θέλημα του Κυρίου
μένει εις τον Αιώνα! 

Σαλογραία 

To ποντίκι και ο αετός-Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

Νοσταλγώντας την ευγένεια- Kώστας Βραχνός (Αντίφωνο-"Νέα Ευθύνη")


( Η φωτό αναδημοσίευση απ' τη σελίδα του Προσκυνητή)
......................................................................................

Το παρακάτω κείμενο 
ευλογημένο μου, 
σ'το παραθέτω μ' ελπίδα...

Συμβαίνει (λόγω... μαθουσαλικής  ηλικίας)
να  διαθέτω μνήμες, τόσο απ' την εποχή που οι άνθρωποι φέρονταν  πιο ευγενικά μεταξύ τους
όσο κι  απ' την εποχή που "χάρη"στην τυφλεόραση-  κι όχι μόνον- 
οι άνθρωποι περιφρονήσαμε 
της ευγένειας  την αφοπλιστική  χάρη.

Συγκρίνοντας το βίωμα  εκείνου  του  "πριν", 
με το τωρινό το "μετά"
βρήκα τις επισημάνσεις του συγγραφέα,
από  καίριες,  έως  εξαιρετικά 
ενδιαφέρουσες.

Καλή ανάγνωση...

Σε ασπάζομαι  με αγάπη  -την κατά δύναμη-   
  
Σαλογραία
......................................................................................................................
......................................................................................................................
( Το κείμενο,  που ακολουθεί, αναδημοσίευση απ' τη σελίδα του Προσκυνητή)


Πώς τόσο αιφνιδίως χάθηκε η ευγένεια τριγύρω και αναμεταξύ μας; 

Μα, πού πήγε η αιδημοσύνη; 

Την τρομερή αλλαγή πιστοποιούμε ακόμα κι εμείς οι για την ώρα κάπως νεότεροι, εμείς που δεν γνωρίσαμε παρά μόνον ορισμένες ύστατες εκδηλώσεις της: την τήρηση κάποιων προσχημάτων, το παλιό καλό τακτ, την ακρίβεια στα ραντεβού, τον πληθυντικό αριθμό, την αυτονόητη παραχώρηση θέσης, τις ώρες κοινής ησυ­χίας, έννοιες όπως κοσμιότητα και κομψότη­τα, τις μικρές επισημότητες και τα ανώδυνα εθιμικά πρωτόκολλα, την αναμονή και την πρόποση στο τραπέζι, τις φιλόφρονες συ­στάσεις, το κράτημα της θύρας τη σεμνολογία και τη χαμηλοφωνία, την υπομονή στον διάλογο και παντού, την τάξη στη σχολική αίθουσα, την ευπρέπεια στους δημόσιους χώρους, τη μειλίχια οδήγηση, την ιπποσύνη προς τις γυναίκες -και όχι μόνο—, την χείρα βοηθείας, τον εξυπηρετικό μπάρμαν, το «από καλή οικογένεια», το «με συγχωρείτε», το «ευχαριστώ», το «παρακαλώ» και το «με τις υγείες σας», το καλωσόρισμα και την κατευόδωση, το «χαίρετε» στο ασανσέρ, το α­γουροξυπνημένο χαμόγελο, την ερυθρίαση, την αμηχανία, τον ξερόβηχα.

Κανείς δεν διανοείται να ισχυριστεί ότι «παλιά» οι άνθρωποι ή οι Έλληνες ήταν «κα­λοί» και ότι σήμερα «χάλασαν». 

Το ότι, όμως, ο μακαρισμός του παρελθόντος αποτελεί αναμφίλεκτη ιστορικο-εθνολογική σταθερά ή
το ότι η ποιότητα ζωής, η ομορφιά, η χαρά, η τιμή, το νόημα είναι έννοιες μη μετρήσιμες
δεν σχετικοποιεί ούτε υποβαθμίζει κατ' α­νάγκην μια διαπίστωση 
που κάνει λόγο για εμφανή ποιοτική φθίση ενός είδους ή γέ­νους.

Ο Unamuno, «προοδευτικός της πα­ράδοσης», παρατηρεί το 1910: 

«Πάντοτε υπήρχε όχλος, δεν χωράει αμφιβολία. 

Όμως, μου φαίνεται ότι ο όχλος άλλων καιρών ήταν πιο σεβαστικός απ’ τον σημερινό, ότι ήξερε να αγνοεί και να σέβεται εκείνους που ήξεραν περισσότε­ρα απ' αυτόν»

Εξέλιξη δεν θα πει βελτίωση. [Ούτε στάση θα πει συντήρηση].

 Σε κάθε στερεότυπη ελεεινολόγηση σοβεί η πεποί­θηση μιας αχρείαστης μεταλλαγής, ενός επιπόλαιου αφανισμού, μιας αυτοκτονικής πτώχευσης. 

Ο εφησυχασμός, λοιπόν, στην αλήθεια ότι αρχαιόθεν οι πρεσβύτεροι ελεεινολογούν τους νεότερους παραβλέπει την ισότιμη αλήθεια ότι ορισμένες άξιες δεν διαρκούν αιωνίως και ότι με την ελάχιστη φροντίδα μπορούμε ν' αποτρέψουμε τη μη αναστρέψιμη στρέβλωση ή τον οριστικό χα­μό ενός πράγματος, του οποίου τη ζωτική α­νάγκη επίκειται να νοσταλγήσουμε σφόδρα αμέσως ή αργότερα, πάντως υπερβολικά αρ­γά

Κάναμε π.χ. τα περιβόλια μας πολυκατοι­κίες και σήμερα στενάζουμε που δεν υπάρ­χει πράσινο.

Φαίνεται οι κακουχίες γαλουχούσαν τα άτομα και τις κοινωνίες σ' ένα είδος ολιγάρ­κειας, επισφάλειας κι ευαλωτότητας που τρό­πον τινά εξομοίωνε ως έναν βαθμό τις τύχες κι εκδημοκράτιζε ως άλλον βαθμό τις προσ­δοκίες,

έτσι που να μην αποσυνδέεται, και μάλιστα σχεδόν εντελώς, όπως στη σημερι­νή εποχή, η υπαρξιακή μας διάσταση από την κοινωνική, ο αυτοσεβασμός από τον αλ­ληλοσεβασμό, η μέριμνα για το εγώ από το ενδιαφέρον για τους άλλους.

Κι επειδή ο όρος «ευγένεια» παραπέ­μπει πρωτίστως στην κληρονομική αβρότη­τα μιας εξίσου κληρονομικής αριστοκρατίας, η οποία δεν στερείται τόσα ώστε να μην προλαβαίνει ν' ανατραφεί επισταμένως: 

Μο­λονότι η μόρφωση αποτελούσε στην ιστο­ρία πολυτελές κεκτημένο ή ακόμα και ιδεώδες των ολίγων, η αφελής έγνοια και η συλ­λογική απαίτηση για μια «καθωσπρέπει» πα­ρουσία αρκούσαν συχνά για ν' αντισταθμί­σουν την ανυπαρξία ή στέρησή της. 

Πλέον, στις μέρες μας της υποχρεωτικής πια εκπαί­δευσης και του αμελητέου αναλφαβητισμού, τα ταπεινά κοινωνικά στρώματα έχουν απο­λέσει σχεδόν εξ ολοκλήρου το φιλότιμο που ενέπνεαν άλλοτε η λιτότητα και ο κίν­δυνος, μιμούμενα την υλοφροσύνη των τα­ξικών τους εχθρών (και κρυπτο-προτύπων), υπερακοντίζοντάς τους σε ζήλο και απερισκεψία. 

Το ίδιο συνέβη και στη χώρα μας, το ταπεινό κοινωνικό στρώμα της Ευρώπης:

 ένας πάλαι ποτέ υπερήφανος λαός, μαζί με τα άλλα, έχασε με τον καιρό και οικειοθελώς την υπερηφάνεια, την ευγένεια, την αξιοπρέ­πειά του.

 Ίσως αμετακλήτως. 

Το βλέπουμε σε όλα τα επίπεδα: στους ανήθικους και ανερυθρίαστους πολιτικούς στους εγωκεντρι­κούς και άξεστους πολίτες.

Η αγένεια προδίδει, εκτός από κρετινισμό κι έλλειψη αυτοεκτίμησης, νοσούσα ανθρωπολογική και πολιτική στάση. 

Από τη μία, ο ανάγωγος άνθρωπος δεν αντιλαμβάνε­ται πόσο η έμπρακτη προσκόλληση στον εαυτόν του τον απομονώνει, υπονομεύοντας σε βάθος χρόνου όλα όσα ο ίδιος επιδιώκει, αφού δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή ηδονή εκεί που απουσιάζει η στοιχειώδης κοινωνι­κή αποδοχή και μετοχή. 

Από την άλλη, λη­σμονεί, πάνω απ' όλα, ότι η αναγνώριση της ισότητας συνιστά προϋπόθεση και της εύρυθμης και της εύμορφης διαβίωσης ότι, σε τελική ανάλυση, θερίζουμε ό,τι σπέρνου­με και ότι, με την ανοχή και τη συμβολή μας στην αναίδεια, καθιστούμε τον βίο και τον χώρο μας όλο και πιο αφιλόξενο για εμάς και τους δικούς μας. 

Δημιουργούμε και εγκα­θιδρύουμε, κοντολογίς, ένα περιβάλλον χω­ρίς ανθρωπιά, σέβας, ηθική και, εν τέλει, αξιο­πρέπεια («στην ηθική δεν υπάρχει τίποτε άλλο έκτος από το αίσθημα της αξιοπρέπειας» - Alain), ένα περιβάλλον μέσο- και μακροπρό­θεσμα α-βιώσιμο. 

Η αδιαφορία μας για τον άλλο ως πρόσωπο, αν ιδωθεί σε μαζική κλί­μακα, δεν είναι παρά η εχθρική αδιαφορία των άλλων προς το πρόσωπό μας, αφού για τους άλλους εμείς είμαστε οι άλλοι.

Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ο σημερινός μέσος Έλληνας είναι αγενής.

Την ίδια στιγμή, πολλά δεινά που ολοένα και δρι­μύτερα καταλογίζουμε στους άλλους έχουν τη ρίζα τους όχι μόνον στην ευγένεια που τόσο απότομα εξέλιπε αλλά και στην έλλει­ψη νοσταλγίας της. 

Η αλγεινή ανάμνηση μιας αξίας, όταν αυτή δεν έχει τελεσίδικα παρέλ­θει, ενδέχεται με μαγικό αλλά και ευφυή τρόπο να την αναβιώσει.

Έτσι, η πάση θυσία διατήρηση, εμφύσηση, επίκληση, διάδοση ή επαναφορά των καλών τρόπων στα μικρά παιδιά, στις νέες γενιές, δεν είναι ύποπτος αναχρονισμός, αλλά ευφυής ηθική επένδυση κοσμοϊστορικής σημασίας για τον χαρακτή­ρα της προσεχούς ζωής.

Οφείλουμε να έχουμε μονίμως κατά νου ότι στις οικογένει­ες και τις κοινωνίες μας δεν γεννιούνται απλώς νέοι άνθρωποι, αλλά σ' αυτές πλάθονται νέοι τύποι άνθρωπου. 

Κι επειδή, από μία άποψη, πάντοτε στο βάθος παραμένουμε μικρά παιδιά, ικανά να μην κατανοούμε το καλό μας, επείγει για τους μεγαλύτερους, όπου και αν βρίσκονται, η με κάθε μέσο και τρόπο διεκδίκηση της ευγένειας, εδώ που καταντήσαμε, έστω και αρχικά τυπικής ή υποκριτικής, σαν εκείνη των νεοαστών που κεραύνωνε ο L. Bloy. 

Είναι πολύ προτιμότε­ρη. 

Η μέσω συστάσεων, ήτοι προσβλητικών υπενθυμίσεων του αυτονόητου, όπως αυτή να στεκόμαστε δεξιά στις κυλιόμενες κλίμα­κες του Μετρό για να μπορούν να διέρχο­νται οι συνάνθρωποί μας. 

Και όλα αυτά, μπας και (ξανα)γίνουμε στοιχειωδώς «τρυφεροί ο ένας με τον άλλον, καθώς οι θλίψεις μας είναι ίδιες» (J. Swift).

Κώστας Βραχνός

πηγή: αντίφωνο αναδημοσίευση από τη «Νέα Ευθύνη», τχ. 4, Μάρτιος–Απρίλιος 2011/www.antifono.gr
.......................................................................................................

Παραθέτω και ένα κείμενο ακόμη σχετικό με το θέμα της ευγένειας,
 που το έλαβα σήμερα από τον εκλεκτό φίλο Πέτρο Μπ.

 Τίτλος κειμένου:

 Οι μεταξωτοί άνθρωποι


Μεταξωτοί άνθρωποι...


Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος:
«Μεταξωτοί άνθρωποι». 


Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε
συναντήσει στη Λέσβο. 


Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. 
Και, προπάντων,
τρυφεροί με τους άλλους. 

Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς
καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. 


Μεταξωτοί
άνθρωποι ...


Μου 'μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. 


Χαράχτηκε μέσα μου. 

Κι από τότε ένα
νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: 


η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας.

Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας
απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις της «μεταξωτής συμπεριφοράς» ... 


Βέβαια οι άνθρωποι δεν συγκροτούν ως χαρακτήρες ένα συμπαγές όλον, αλλά ένα
αντιφατικό σύνθεμα, στο οποίο συνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και
ακάνθινες απολήξεις. 


Γι' αυτό και είναι κάπως παρακινδυνευμένα τα άμεσα και οριστικά συμπεράσματα
 για το «είναι» των ανθρώπων ...

Παρ' όλα αυτά, προσωπικά, διακινδυνεύω την εξαγωγή συμπερασμάτων
παρατηρώντας μικρές «ασήμαντες» κινήσεις στις παρέες, στον εργασιακό
χώρο και στο «δάσος» του καθεμέρα, όταν συγχρωτίζομαι με αγνώστους.


Και συνήθως δεν πέφτω έξω. 


Διότι τα γνωρίσματα αυτά αποκαλύπτουν
πειστικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου.


 Τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό
...
Φερ' ειπείν, «σκλαβώνομαι» από εκείνους που δεν ορμάνε να πιάσουν την
καλύτερη θέση στο τραπέζι μιας ταβέρνας. 


Θεωρώ την κίνηση αυτή απότοκο
καταγωγικής ευγένειας και γενναιοδωρίας, η οποία αδιαφορεί για το
ιδιωφελές και συμφέρον.
 


Αντίθετα, οι άνθρωποι που σπεύδουν φουριόζοι
για μια καλή θέση καταχωρίζονται μέσα μου σαν αρπακτικά. 


Και -το 'χω παρατηρήσει- έτσι συμπεριφέρονται, σαν αρπακτικά, και σε άλλα ζωτικά
και κρίσιμα πεδία... 


Κάποτε βρέθηκα σ' ένα τραπέζι, στο οποίο
κυριαρχούσαν οι «επώνυμοι». 


Απέναντί μου καθόταν ένας πολύ γνωστός
καλλιτέχνης, μεγάλο όνομα, ο οποίος ούτε φλυαρούσε ούτε ακκιζόταν όπως
κάποιοι άλλοι στη συντροφιά. 


Όταν άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα
κοινά πιάτα, ήταν ο μόνος που δεν επέπεσε για να εξασφαλίσει τη μερίδα
του, αλλά ρωτούσε τους διπλανούς του και μοίραζε πρώτα στους άλλους
και μετά, ό,τι έμενε, κρατούσε για τον εαυτό του. 


«Μεταξωτός
άνθρωπος», σκέφτηκα...


Η μεταξωτή συμπεριφορά δεν παραπέμπει απαραιτήτως -ή κυρίως- στο
σαβουάρ βιβρ και στους «καλούς τρόπους» εν γένει. 


Τέμνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν αποτελεί αποτύπωμα 
διδαχθείσης μεθόδου για το φέρεσθαι.

Εδώ, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρακτήρα. 


Είναι ο τρόπος που ο άλλος βλέπει τους συνανθρώπους του. 

Είναι η θέαση του
κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού. 


Είναι,ευρύτερα, η υποταγή του ατομικού συμφέροντος στη συλλογικότητα, χωρίς
βέβαια η «μεταξωτή συμπεριφορά» να φτάνει σε σημείο υπονόμευσης
προσωπικών δικαιωμάτων και δικαίων. 


Κανένας δεν έχει δικαίωμα να αδικεί τον εαυτό του... 

Όμως, προσέξτε μια λεπτή απόχρωση: ποτέ ένας
«μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο, όταν άλλοι τον προσπερνούν
-στη σειρά μιας καντίνας ή στην ιεραρχία- χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα
και μεθόδους.


Το «άφες αυτοίς» είναι ριζωμένο μέσα του. 


Αποτελεί μέρος του αξιακού του κώδικα.

 Ξέρει τι γίνεται στην «αγορά». 

Αλλά συνειδητά δεν συμμετέχει στο εξοντωτικό αυτό παιχνίδι. 

Απέχει χωρίς να κλαυθμυρίζει.

Γιατί, εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό
κοίτασμα, που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα στωικοί και
γρανιτένιοι. 


Ένας από αυτούς έγινε φίλος μου - και το κατάλαβα από την
πρώτη στιγμή ότι θα συμβεί αυτό. 


Πρώτη μέρα στη μονάδα γύρισε από τη
σκοπιά και μπήκε στη σειρά για φαγητό. 


Ήταν τρίτος από το τέλος. Τότε
ακούστηκε ο μάγειρας να λέει ότι έμειναν μονάχα δύο μερίδες. 


Ο Κωστής
πλησίαζε, ήταν ένας από τους δύο τυχερούς. 


Αλλά μόλις άκουσε τον μάγειρα, έφυγε αθόρυβα
 παραχωρώντας τη θέση του στον επόμενο. 

Έτσι.
Αθόρυβα, αυτοθυσιαστικά, γενναιόδωρα, χωρίς να το κάνει θέμα...

Οι «μεταξωτοί άνθρωποι», λοιπόν. 


Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους. 

Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων. 

Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», 
δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά
γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους... 


Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες.

 Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα
όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή
νιώθουν ότι αδικείται...


Οι μεταξωτοί άνθρωποι. 


Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι ωσεί
παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους 
στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. 

Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά...

Υπεράνθρωποι; Όχι. 


Απλώς, μεταξωτοί... 

Φαίνονται από μακριά. 

Αρκεί να
προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις

στο φέρεσθαι των ανθρώπων...


Γιάννης Τριάντης 


(ο συγγραφέας του κειμένου).