Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Υπάρχει Θεός; μια επιστημονική προσέγγιση-Δρ. Μάνος Δανέζης



Καλημέρα

- απ' την υπερ-παραπληροφόρηση του νυν αιώνα του απατεώνα, 
παραζαλισμένο μου!

Ξημέρωσε  ένα υπέροχο, συννεφιασμένο,  φθινοπωρινό πρωινό, σήμερα στην Πάτρα, 

και θεώρησα καλό,  να  παρουσιάσω αυτό το βιντεάκι που έλαβα προ ολίγου, 
επειδή  μου άρεσε ιδιαίτερα 
ο τρόπος προσέγγισης - εκ μέρους του καθηγητή Δανέζη- μερικών αληθειών 
που -μακάρι- να  προβληματίσουν κι  εσένα το  απογοητευμένο, και ισχυριζόμενο   
πως δεν υπάρχει τίποτα πέρα από την ύλη που βλέπουμε 
και ότι όλα  θα χαθούν  όταν μας καταπιεί, ο σωματικός  θάνατος. 

Αν έχεις λίγο χρόνο, σε παρακαλώ, κοίταξε και τις παλιότερες εξομολογητικές αναρτήσεις μου
με τίτλο:

1)Πίστη εξ ακοής και Πίστη εξ εμπειρίας, αφήγηση πρώτη:
http://salograia.blogspot.gr/2010/02/blog-post_16.html
2)Πίστη εξ ακοής και Πίστη εξ εμπειρίας συνέχεια δεύτερη:
http://salograia.blogspot.gr/2010/02/blog-post_20.html
3)Πίστη εξ ακοής και πίστη εξ εμπειρίας, συνέχεια τρίτη: 
http://salograia.blogspot.gr/2010/02/blog-post_21.html
4)Πίστη εξ ακοής και πίστη εξ εμπειρίας συνέχεια τέταρτη:
http://salograia.blogspot.gr/2010/02/blog-post_1053.html
5)Πίστη εξ ακοής και Πίστη εξ εμπειρίας συνέχεια πέμπτη:
http://salograia.blogspot.gr/2010/02/blog-post_22.html
6)Πίστη εξ ακοής και Πίστη εξ εμπειρίας, συνέχεια έκτη-"ότι εν πολλή δοκιμή θλίψεως, η περισσεία της Χαράς  αυτών":
http://salograia.blogspot.gr/2010/03/blog-post.html

Με φιλί ανάλαφρο -σαν φτερούγισμα κεφάτου σπουργιτιού- σε χαιρετώ 
ευχόμενη, να ανοιχτούν  τα πνευματικά μας  μάτια 
ώστε να λάβουμε -εγκαίρως- τη θεραπεία 
απ' το Θαύμα Κυρίου, 
που  λάμπει- αστράφτει σαν ήλιος- 
και γύρω στο σύμπαν 
και μέσα μας.

Σαλογραία 
.....................................................................................................





Ποια είναι η αντίδραση των ανθρώπων στο...μοναδικό, στο υπέροχο-Μάριος Κουτσούκος




"  [...]

Ήταν η αντίδραση των ανθρώπων απέναντι στο άγνωστο, στο ανώτερο, στο μοναδικό, στο υπέροχο.

Χλευάζουμε ό,τι δεν καταλαβαίνουμε, προσπαθούμε να το τραβήξουμε στη λάσπη της κατανοητής μας καθημερινότητας ώστε να χάσει το φως και τη λάμψη του, 
να μη βλέπουμε μέσα του την απαίσια αντανάκλασή μας! 

Και αυτή είναι η μοίρα και η αγωνία των αρχηγών.
Να ξεχωρίζουν.
Στην ειρήνη, στον πόλεμο, στην ποίηση, παντού υπάρχουν αυτοί που διακρίνονται.

Είναι μοναδικοί.

Φέρνουν ένα διαμάντι από τα αστέρια και τα γουρούνια ολόγυρά τους 
προσπαθούν να το κατασπαράξουν σαν να ήταν το τελευταίο χαλίκι! 

Καταλαβαίνεις τι εννοώ;"

Μάριος Κουτσούκος 

(Από το μυθιστόρημα: "Ηλιοβασίλεμα στην Ατλαντίδα" εκδόσεις "Μοντέρνοι Καιροί")
..........................................................................................................


Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Εάν μας χτυπουν να βγάζουμε ήχο καθαρό-Οδ. Ελύτης



Εάν μας χτυπούν, να βγάζουμε ήχο καθαρό.

Οδ. Ελύτης
....................................................................................................

Ο μοναχικός θρήνος(το ζεϊμπέκικο)-Διονύσης Χαριτόπουλος


Το ζεϊμπέκικο δύσκολα χορεύεται.

Δεν έχει βήματα, είναι ιερατικός χορός 

με εσωτερική ένταση, και νόημα που ο χορευτής οφείλει να το γνωρίζει και να το σέβεται.

Είναι η σωματική έκφραση της ήττας.
Η απελπισία της ζωής. Το ανεκπλήρωτο όνειρο.
 Είναι το "δεν τα βγάζω πέρα". 
Το κακό που βλέπεις να έρχεται.

 Το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων.

Το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται ποτέ στην ψύχρα ει μη μόνον ως κούφια επίδειξη.

Ο χορευτής πρέπει πρώτα "να γίνει" να φτιάξει κεφάλι με ποτά και με όργανα , για να ανεβούν στην επιφάνεια αυτά που τον τρώνε.

Η περιγραφή της προετοιμασίας είναι σαφής:

Παίξε , Χρήστο το μπουζούκι, 
ρίξε μια γλυκειά πενιά, 
σαν γεμίσω το κεφάλι,
γύρνα το στη ζεμπεκιά (Τσέτσης)

Ο αληθινός άντρας δεν ντρέπεται να φανερώσει τον πόνο ή την αδυναμία του, αγνοεί τις κοινωνικές 
συμβάσεις και τον ρηχό καθωσπρεπισμό. 

Συμπάσχει με τον  στίχο ο οποίος εκφράζει σε έναν βαθμό 
την προσωπική του περίπτωση, γι αυτό και επιλέγει το τραγούδι που θα χορέψει και αυτοσχεδιάζει σε πολύ μικρό χώρο ταπεινά και με αξιοπρέπεια.

Η πιο κατάλληλη στιγμή για να φέρει μια μαύρη βόλτα ε΄ναι η στιγμή της μουσικής γέφυρας , εκεί που και ο τραγουδιστής ανασαίνει.

Ο σωστός χορεύει άπαξ, δεν μονοπωλεί την πίστα. 

Το ζεϊμπέκικο είναι σαν το "Πάτερ ημών". 
Τα είπες όλα με τη μία .

Τα μεγάλα ζεϊμπέκικα είναι βαριά θανατερά:[...]

Το ζεϊμπέκικο δεν σε κάνει μάγκα, πρέπει να είσαι για να το χορέψεις.

 Οι τσιχλίμαγκες με το τζελ που πατάνε ομαδικά σταφύλια στην πίστα εκφράζουν ακριβώς το χάος που διευθετεί η εσωτερική αυστηρότητα και το μέτρο του ζεϊμπέκικου.

Το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται σε οικογενειακές εξόδους ή γιορτές στο σπίτι:πόσο μάλλον όταν υπάρχουν κουτσούβελα που κυκλοφορούν τριγύρω παντελώς αναίσθητα.

Είναι χορός μοναχικός.

Όταν το μνήμα χάσκει στα πόδια σου ο τόπος δεν σηκώνει άλλον.

Είναι προσβολή να ενοχλήσει μια ξένη και απρόσκλητη παρουσία. 

Γι αυτό κάποιοι ανίδεοι αριστεροί διανοούμενοι ερμήνευσαν την επιβεβλημένη ερημία του χορού με τα δικά τους φοβικά σύνδρομα 
Αποκάλεσαν το ζεϊμπέκικο "εξουσιαστικό χορό", που δήθεν ενέχει μια "αόρατη απειλή".
Είδαν φαίνεται κάποιον σκυλόμαγκα να χορεύει και τρόμαξαν.
Όμως και έναν κυριούλη να ενοχλήσεις στο βαλσάκι του, αυτός θα αντιδράσει.

Το ζεϊμπέκικο δεν είναι γυναικείος χορός.
Απαγορεύεται αυστηρώς σε γυναίκα να εκδηλώσει καημούς ενώπιον τρίτων. Είναι προσβολή γι αυτόν που την συνοδεύει.Αν δεν είναι σε θέση να ανακουφίσει τον πόνο της, αυτό τον μειώνει ως άντρα και δεν μπορεί να το ανεχτεί.[...] Εξαιρούνται οι γυναίκες μεγάλης ηλικίας που μπορεί να έχουν προσωπικά βάσανα, χηρεία ή πένθος για παιδιά.[...]

Η μεγάλη ταραχή είναι οι χωρικοί. Σε πλατείες χωριών, με την ευκαιρία  του τοπικού πανηγυριού ή άλλης γιορτής, κάτι καραμπουζουκλήδες ετεροδημότες χορεύουνε ζεϊμπέκικο στο χώμα.

Προφανώς για να δείξουν στους συχωριανούς τους πόσο μάγκες γίνανε στην πόλη.

Οι άνθρωποι της υπαίθρου δεν έχουν μπει στο νόημα ούτε μπορούν να εννοήσουν. 

Τα δικά τους ζόρια είναι κυκλικά. Έρχονται, περνάνε και ξαναέρχονται σαν τις εποχές του χρόνου. Δεν είναι όλη η ζωή ρημάδι. 

Γι αυτό χορεύουν εξώστρεφα, κάνουν φούρλες, σηκώνουν το γόνατο ή όλο το πόδι, κοιτάνε τους γύρω αν τους προσέχουν, χαμογελάνε χορεύοντας. Μιλάνε με το Θεό των βροχών και του ήλιου, όχι με το σκοτεινό Θεό του χαμόσπιτου και των καταγώγιων. 

Δεν γίνεται καν  λόγος για το τσίρκο που χορεύει επιδεικτικά, σηκώνει τραπέζια με τα δόντια  και ισορροπεί ποτήρια στο κεφάλι του. 

Ή τη φρικώδη καρικατούρα ζεϊμπέκικου που παρουσιάζουν οι χορευτές  στις παλιές ελληνικές ταινίες  και προφανώς στα τηλεοπτικά σόου.

Το ζεϊμπέκικο είναι κλειστός χορός, με οδύνη και εσωτερικότητα.

Δεν απευθύνεται στους άλλους. Ο χορευτής δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον.
Περιστρέφεται γύρω απ'τον εαυτόν του τον οποίο τοποθετεί στο κέντρο του κόσμου.
Για πάρτη του καίγεται, για πάρτη του πονάει και δεν επιζητεί οίκτο από τους γύρω.

Τα ψαλίδια, τα τινάγματα, οι ισορροπίες στο ένα πόδι είναι για τα πανηγύρια.

Το πολύ να χτυπήσει στο δάπεδο με το χέρι "να ανοίξει η γη να μπει".

Κι όσο χορεύει τόσο μαυρίζει.

Πότε μ'ανοιχτά τα μπράτσα μεταρσιώνεται σε αϊτό που επιπίπτει κατά παντός υπευθύνου  για τα πάθη του και πότε σκύβει τσακισμένος σε ικεσία προς τη μοίρα και το θείο.

Τα παλαμάκια που χτυπάνε οι φίλοι ή οι γκόμενες καλύτερα να λείπουν.

Ο πόνος του άλλου δεν αποθεώνεται. 
Το πιο σωστό είναι να περιμένουν  το χορευτή να τελειώσει 
και να τον κεράσουν.
Να πιούνε στην υγειά του.
Δηλαδή να του γειάνει ο καημός που τον έκανε να χορέψει.

Ειπώθηκε πως το ζεϊμπέκικο σβήνει.
Ο αρχαϊκός χορός της Θράκης που τον μετέφεραν οι έλληνες ζεϊμπέκηδες στη Μικρά Ασία  και τον επανέφεραν στην Ελλάδα οι πρόσφυγες του 1922 έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό του κύκλο. 

Δεν έχει θέση σε μια κοινωνία με άλλα αιτήματα και άλλες προτεραιότητες.

Μπορεί και να γίνει έτσι.

Αν χαθούν η αδικία , ο έρωτας και ο πόνος. αν βρεθεί άλλος τρόπος που οι άντρες θα μπορούν να εκφράζουν τα αισθήματά τους με τόση ομορφιά και ευγένεια , μπορεί να χαθεί και το ζεϊμπέκικο.

 "ο πιο καθαρός σύγχρονος ελληνικός ρυθμός "
(Μάνος Χατζηδάκις) 

Όμως, βλέπεις μερικές φορές κάτι παλικάρια να γεμίζουν την πίστα με ήθος και λεβεντιά που σε κάνουν να ελπίζεις όχι απλώς για το συγκεκριμένο χορό, αλλά για τον κόσμο ολόκληρο.

(Διονύσης Χαριτόπουλος απόσπασμα από το βιβλίο του,  "Ημών των ιδίων"- εκδόσεις "Τόπος") 

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

H Ελλάδα στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο- Tο Έπος του 1940 (βίντεο)


(Στη φωτό ο θείος Χαρίλαος- 
στρατιώτης ειρηνικός και περήφανος)

Aγαπημένο μου

Κατά σύμπτωση η σημερινή ανάρτηση είναι η χιλιοστή, από το άνοιγμα 
(κατά μήνα Ιούλιο του 2008) αυτού του μπλογκακίου. 

Την αφιερώνω στον θείο, και  αδερφό της μητέρας μου, 
στο Χαρίλαο Καλογερόπουλο εκ Κρεστένων ν. Ηλείας, 
που ηρωικά πολέμησε στο Αλβανικό Μέτωπο 
και άφησε την τελευταία πνοή τουλόγω κρυοπαγημάτων- 
στην Πρέβεζα, σε ηλικία 23 ετών.

Ας έχουμε τη δυνατή και άγια  ευχή όλων των αγνώς πεσόντων  
υπέρ Πατρίδος και Πίστεως.

Σαλογραία 
....................................................................................................













Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Ευχές εγκάρδιες στο Γιώργο και στην Παναγιώτα. Πάντα με υψηλές πτήσεις αγάπης, πίστης, ελπίδας...



Koσμάς-Σειρήνες-Γιάννης Μαρκόπουλος

Ξυρίσματα -για ήρωες...(η αλλιώς γιατί ξυρίστηκε μετά μουσικής ο Πανουργιάς)


Το ξέρω- η λώλα- αγαπημένο μου 
ότι αργεί ακόμη η 25η Μαρτίου, 
ότι μάλλον η 28η Οκτώβρη πλησιάζει
 αλλά...έτυχε να πετύχω το παρακάτω  κείμενο για το "Ξύρισμα" 
- αν θες το πιστεύεις σε κομμωτήριο το πρωτοδιάβασα- 
 και ζωντάνεψε στα μάτια μου,   το έξαλλο,  αληθινό  σκηνικό, το απερίγραπτο!
Ελπίζω  αλαλιασμένο μου 
 να χαμογελάσεις  και συ,  και να πάρεις τα δικά σου, όποια  μηνύματα.
Πριν το εν λόγω  κείμενο παραθέτω δυο βιογραφικά
έτσι για να θυμηθούμε ποιος ήταν ο Πανουργιάς, ο ήρωας.
Σε φιλώ και... πάμεεε!
Σαλογραία 
.......................................................................................................................
...................................................................................................
Σχετικά με τη γέννηση του Πανουργιά αναφέρονται δύο χρονολογίες.

 Σύμφωνα με μερικές πηγές γεννήθηκε το 1759. 

0 ιστορικός Φιλήμων αναφέρει ως έτος γέννησής του το 1767, που φαίνεται ότι είναι το πιθανότερο.

Ο πατέρας του Πανουργιά λεγόταν Ξηροδημήτρης, επειδή ήταν εξαιρετικά αδύνατος. 

Ήταν προεστός του χωριού Δρέμισα της Παρνασσίδας. 

Όταν βαπτιζόταν ( ο μικρός Πανουργιάς) ο ανάδοχός του (νονός) τον πέρασε για κορίτσι και του έδωσε το όνομα Πανώρια ή Πανωραία.

 Αμέσως, θέλησε να διορθώσει το λάθος του αλλά οι γονείς του Πανουργιά, που ήταν πολύ θεοσεβούμενοι, άφησαν το όνομα το οποίο του δόθηκε με το μυστήριο και απλά τον φώναζαν Πανουργιά.

 Το όνομα αυτό τελικά έγινε οικογενειακό όνομα (επίθετο των Πανουργιάδων).

Ο Πανουργιάς ως νέος διακρινόταν για το ωραίο του παρουσιαστικό. 

 Η εντυπωσιακή του εμφάνιση έγινε η αιτία να σωθεί η ζωή του όταν για κάποια συνηθισμένη για την εποχή αιτία καταδικάστηκε σε θάνατο. 

Ένας ισχυρός Τούρκος, ο Δελή Αχμέτ λυπήθηκε τον νέο Πανουργιά και μεσολάβησε να του χαρίσουν τη ζωή. 

Μάλιστα τον πήρε στην υπηρεσία του. 
Αξίζει να σημειωθεί ότι με τον ίδιο περίπου τρόπο είχε σωθεί και ο Αλή πασάς όταν ήταν νέος.
[....]
Όταν ξέσπασε η επανάσταση στον Μοριά ο Πανουργιάς μετέβη στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία, πήρε μαζί του τους προκρίτους της περιοχής για να τους προστατεύει, τακτοποίησε τους άνδρες του, σύστησε εφορία και στις 27 Μαρτίου 1821 ύψωσε τη σημαία της επανάστασης.

 Έτσι η Άμφισσα έγινε η πρώτη πόλη της Στερεάς Ελλάδας που ύψωσε τη σημαία της Επανάστασης. 

Λίγες ημέρες αργότερα οι Τούρκοι, οι οποίοι είχαν κλειστεί βιαστικά στο κάστρο της πόλης χωρίς να πάρουν πολλά εφόδια, αναγκάστηκαν να παραδοθούν. 

Ο Πανουργιάς συγκέντρωσε αρκετά όπλα για τους άοπλους άνδρες του και φρόντισε να μην ενοχληθούν ο αρχηγός των Τούρκων και οι σημαίνοντες από αυτούς, τους οποίους χρησιμοποίησε αργότερα για ανταλλαγή αιχμαλώτων.

Μεγάλη υπήρξε η δράση του Πανουργιά κατά τους αγώνες που ακολούθησαν, κατά τους οποίους θυσιάστηκαν και μαρτύρησαν πολλοί διακεκριμένοι Έλληνες όπως ο Αθανάσιος Διάκος, ο μητροπολίτης Σαλώνων Ησαΐας και άλλοι. 

Αποκορύφωμα υπήρξε η μάχη των Βασιλικών, όπου μαζί με τον εφάμιλλό του Δυοβουνιώτη πέτυχαν περιφανή νίκη κατά των Τούρκων. 

[...]

Σημαντική υπήρξε η συμβολή του Πανουργιά, σε συνεργασία με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, στην ήττα του Δράμαλη στον Μοριά. 

Οι οπλαρχηγοί της Στερεάς Ελλάδας μετά την κάθοδο το Δράμαλη στην Πελοπόννησο σφράγισαν κυριολεκτικά την οδό ανεφοδιασμού του
 και δεν άφησαν να περάσει ούτε μια άμαξα ή ένα μουλάρι για τον στρατό που φιλοδοξούσε να καταπνίξει την Επανάσταση και ο οποίος καταστράφηκε στα Δερβενάκια.
[...]

0 γερο-Πανουργιάς το 1833 διορίστηκε μέλος μιας οκταμελούς επιτροπής η οποία συστάθηκε στο Ναύπλιο για να εξετάσει τις υπηρεσίες που είχαν προσφέρει οι αγωνιστές κατά τη διάρκεια της επανάστασης. 

Η επιτροπή αυτή συστάθηκε και σε άλλα μέρη, μετά τη διάλυση των άτακτων στρατευμάτων από την Αντιβασιλεία.  

Μετά το τέλος των εργασιών της, ο αγωνιστής επέστρεψε στην Άμφισσα, όπου και πέθανε τον επόμενο χρόνο (1834).

Ο Πανουργιάς εκτός από την ανδρεία και την ικανότητά του περί τα στρατιωτικά, στα οποία έδειξε μοναδική αποφασιστικότητα, 

τήρησε συνετή στάση έναντι των αρχόντων της ιδιαίτερης πατρίδας του, 

τηρώντας τα μέτρα που αποφάσιζαν και μη επιτρέποντας καμία ανυπακοή ή απειθαρχία.


.......................................................................................
........................................................................................
Ξυρίσματα 
"Όταν ήρθε ο Καποδίστριας, αποφάσισε ο γέρο Πανουριάς, ο κλεφταρματολός των Σαλώνων, να κατεβεί από του Παρνασσού τα κάρκαρα και  να πάει να παρουσιαστεί στον Κυβερνήτη .
 Έφτασε λοιπόν στην Αίγινα μα με την πρώτη  ματιά που 'ριξε γύρω του , δεν του χαμαρέσανε τα πράματα.
Είδε κοντά στον Κυβερνήτη κάτι φραγκοντυμένους, που δεν τους φτάνανε τα φράγκικα φορέματα, μα είχανε ξουρίσει και γένια και μουστάκια , και ήταν έτσι σαν ξεροκολόκυθα γυαλιστερά τα μούτρα τους.
"Τι μ'σούδες (μούρες) είν'αυτές;"είπε στον γέρο-Δυοβουνιώτη , που είχε έρθει κι αυτός συντροφιά του
 στην Αίγινα.
"Δεν τους βλεπεις; Τσ'ήφερε ου κυβερνήτ'ς να μας φουτίσουν"
"Γι αυτό ειν' έτσι τα μούτρα τ'ς;Γένουντ' έτσ' πλειό διαβαμένοι, μαθές; 
Τότε θέλω και γω να τα ξουρίσω να γίνου σουφός κι εγώ..."
"Και δεν τα ξουρίζεις; Εδώ παρακάτ' είν' ου χαμζάς (κουρέας).
 Μα δεν κουτάς. Πώς θα γύρί'εις, μαύρε, στου χουριό;"
"Πλερώνεις εσύ τα ξουριστ'κά;"
"Πλερώνου...μα δε θ'αποκουτί'εις τέτοιου πράμα..."
"Βάν'ς και τα βιουλιά μαζί;"
"Τι τα θες τα βιουλιά;"
"Έτσ', θέλου να γίνει το πράμα πανηγύρ'" .
"Ας είναι κι έτσ'"
Ο Δυοβουνιώτης ακόμα δεν είχε καταλάβει καλά τι λογής ξύρισμα ήθελε ο γέρο-σύντροφός του.
Ξέχανε τα παλιά του τα καμώματα. 
Άνθρωπος του δρυμού, κλαρίτης, ήξερε να λέει τα πράματα και να τα κάνει πέρα και πέρα ξέσκεπα. 
Μπαίνουνε στον κουρέα , και να, έρχονται τα βιολιά, κι αρχίζουν το παιγνίδι, κι ετοιμάζει ο κουρέας τα ξουράφια του.
Κάνει όμως να βάλει χέρι στου γέρο-στρατηγού τα μούτρα , κι αυτός:
"Τράβα του χερ'σου απού κει!" του λέει.
Πετάει πέρα τη φουστανέλα και μένει όπως τον έκαμε η μανούλα του από τη μέση και κάτω..
Κι αρχίζει ο κουρέας θέλοντας και μη θέλοντας , και του τα ξουρίζει...
Και παίζουν τα βιολιά...
Κι ο κόσμος όλο και μαζεύεται..

"Ε τώρα μοιάζ'νε με μούτρα φράγκικα!"

είπε ο γέρος αφού τελείωσε το ξύρισμα.

Κι όλα αυτά τα 'καμε, για να σατιρίσει τα ξουρισμένα μούτρα  και μουστάκια,
 που είχανε κοπιάσει από τη Φραγκιά 
να φέρουνε καινούργια φώτα στο Ρωμέικο".

Πηγή:
Δημητρακάκη , Απομνημονεύματα 
( από το βιβλίο: "Γιάννης Βλαχογιάννης- Ιστορικά ανεκδοτα και αξιοπερίεργα επιφανών Ελλήνων", σελ. 319-320-εκδόσεις "γνώση") 
.............................................................................................


Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Ένας καθημερινός άνθρωπος...μπορεί και να μη χωράει στο σύμπαν...


Ένας καθημερινός άνθρωπος

Τούτος ο καθημερινός άνθρωπος ( ο κοντός

κι απεριποίητος) που τούδωσα νερό

και τούδειξα το δρόμο , που δεν έχει

στη γης ούτε  ένα δωμάτιο δύο επί δύο,

μπορεί και να μη χωράει στο σύμπαν.

Νικηφόρος Βρεττάκος 

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

" O Θεός αγαπάει το χαβιάρι" η νέα ταινία του Γιάννη Σμαραγδή που μακάρι να την έβλεπαν σχεδόν όλοι...






....μακάρι το ξαναλέω αυτή την ταινία να την έβλεπαν, όλοι, λατρεμένο μου

από κυρίες εργαζόμενες σε οίκους χμ ...κοινωνικών... προσφορών μέχρι και παντρεμένοι παπάδες.

Μάλιστα! 
Τόσο πολύ με συγκίνησε!

-Για ανύπαντρους παπάδες;

Τι λες; μωρή σαλογραία,  να πάνε να την δουν την ταινία:
"Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι" 

 και παπάδες ανύπαντροι;

- ΌΟΟχιιιι! 
Όοοοχι για ανύπαντρους παπάδες!

-Με την καμία! 

Μόνο σε παντρεμένους τη συστήνω  και μην επιμένεις , μην επιμένεις σου λέω! 
δεν πρόκειται να  εξηγήσω τους λόγους, 
που να με κάνεις τόπι  στο ξύλο, και  μαύρη σαν το  χαβιάρι!

Αν, όμως,  σε τρώει  πολυυυυυύ η περιέργεια, τρέχα αύριο, μεθαύριο  να δεις την εργάρα
στη μεγάλη οθόνη, 

και μετά  εδώ,  θα ξαναλέμε  τις εντυπώσεις...

-Αχ,  αυτός ο μακαρίτης  Γιάννης Βαρβάκης! 

Με την κινηματογραφική  αφήγηση του καταπληκτικού  Γιάννη Σμαραγδή, 
στον πρώην πειρατή και μετέπειτα  ευεργέτη Γιάννη Βαρβάκη,
έβγαλα το καπέλο! 

Ο Θεός ας τον αναπαύει! 

Σαλογραία 
..............................................................

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Οι τρεις τύποι των αχαρίστων


Ένας σοφός, ώριμος  άνθρωπος, πολλά μαθών και πολλά παθών,

 εν τω ματαίω τούτω βίω,

περιέγραψε  τα τρία είδη  των αχαρίστων, ως ακολούθως:

-Πρώτο είδος αχάριστου, αυτός που θα ξεχάσει ό,τι καλό του έκανες.
-Δεύτερο είδος αχάριστου αυτός που θα σε βρίσει για το καλό που του έκανες!
-Τρίτο και φαρμακερότερο είδος αχάριστου, αυτός που θα σε εκδικηθεί κιόλας άγρια
για το καλό που του έκανες!

Όταν λοιπόν, εκείνος ο θυμόσοφος,  κάποιον ευεργετούσε 
και αυτός ο κάποιος- ευγνωμόνως
-τουλάχιστον τη στιγμή της ευεργεσίας- 
ανεφώνει:

-Κυρ Αντώνη μου, χίλια ευχαριστώ! δεν θα ξεχάσω ποτέ το καλό που μου έκανες!

Ο κυρ Αντώνης, πανικόβλητος,  απαντούσε:

-Σε παρακαλώ, σε θερμοπαρακαλώ, σε ικετεύω φίλε,
 ό, τι καλό σου έκανα, να το ξεχάσεις! 

Να το ξεχάσεις το συντομότερο!

με  την τελευταία  φράση, προσπαθώντας ο ευεργέτης,  να αποφύγει
του ευεργετουμένου αχαρίστου,  τα μελλοντικά εκδικητικά  φερσίματα- τα τρισχειρότερα!


Σαλογραία 








Η κυματική θεωρία της ύλης και οι χαμένοι παπάδες ( επανάληψη για μη ενημερωμένους )




Λατρεμένο περιστεράκι 

αν βρεις  λίγο χρόνο και, αν δεν έχεις διαβάσει μια παλιότερή μου ανάρτηση με τίτλο:

η κυματική θεωρία της ύλης και οι χαμένοι παπάδες,

 ρίξε ματίτσα, διότι δεν ευκαιρώ προς το παρόν αυτή τη στιγμή να σου στείλω  νεότερο ραβασάκι.

Καλημέρα και καλή  εβδομάδα, εύχομαι, 
με-εν Κυρίω Ιησού- γαϊδουρινή υπομονή, πάντοτε,

όπως-ευτυχώς- μέχρι στιγμής-χάριτι θεία 
 διαθέτεις.

Ευαν-θία 
η 
Σαλογραία 
......................................................................................................

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

Mε σταθερό χέρι-π. Βασίλειος Θερμός


 Με σταθερό χέρι


Ω, τι μακρόθυμη εποχή!

Και αυτοί που εξαερώνουν παιδιά μ' ένα πάτημα κουμπιού
δικαιούνται μια τρυφερή σύζυγο, μηλόπιτα,
βόλτα στο πάρκο, παράσημο.

Ω, πώς ανταμείβονται όσοι  ξεπάστρεψαν τις αμφιβολίες!

Πλήθη αμέριμνα μπαινοβγαίνουν στους κοιτώνες της ιστορίας 
και σε κολλέγια διδάσκονται  πώς να εξαερώνουν 
το παρελθόν τους.

Βασίλειος Θερμός

(από τη συλλογή "Πυραγός επί τιμή")

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Kαλωσύνη- Νικηφόρος Βρεττάκος

Καλωσύνη 

Με στόλισες σάμπως 
νάναι να πάω 
σε μιαν εκκλησία.

Στο πλάι των αγγέλων 
θα φορώ την αγάπη σου.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Πατέρας-γιος





Aς γράψω και μια είδηση...

Ανεχώρησε από την πόλη μας των Πατρών, για τόπο χλοερό...


ο καθηγητής  Παιδαγωγικών, του Πανεπιστημίου Πατρών,

 Αλέξανδρος Βασ. Κοσμόπουλος σε ηλικία 76 ετών.

Ο εκλιπών, ανάμεσα στα άλλα,  είχε δημοσιεύσει και  βιβλίο, με θέμα τη
συμβολή-σημασία, του ρόλου του πατρός, στην ανάπτυξη της προσωπικότητος του εφήβου.

Αξιώθηκε,
επίσης, ο Αλέξανδρος Κοσμόπουλος,
να προσφέρει στον Κύριο Ιησού,  μια κόρη παιδαγωγό, ως μοναχή.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει...

Σαλογραία

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

" Ούτε η αρετή ούτε η κακία μένουν άτρεπτες και ακίνητες γιατί το ανθρώπινο γένος είναι ευμετάβλητο"-Όσιος Νείλος Αγκύρας





είναι ο τίτλος παλιότερης

ανάρτησης που τη θυμήθηκα απόψε, αγαπημένο μου,

βλέποντας την παραπάνω  τη ρήση του Αγίου Νείλου Αγκύρας, 

από το βιβλίο του Ηλία Βουλγαράκη με τίτλο:

"Συ τι κρίνεις τον αδελφόν σου" του  εκδοτικό οίκου :  "ΑΣΤΗΡ"

Αν έχεις λίγο χρόνο, τη διαβάζεις.

Πάντα με την εν Κυρίω αγάπη

Σαλογραία 





Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2012

Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ περί του αισχρού θεατρικού έργου:"Corpus Christi"




Απολωλαμένο    μου

όταν πρωτοείδα τις  θρεμμένες μουστάκες του Σεβ. Σεραφείμ,

με πιάσαν νευρικά γέλια 

- εμέ, την μη έχουσαν  "ούτε ιερόν ούτε όσιον" 

κατά την προσφιλή έκφραση ενός γνωστού παπά- ομολογώ!

Μου φάνηκαν, αυτές οι μουστάκες του Σεβασμιώτατου, ως  μουστάκες,  άλλης, 
 ανεπιστρεπτί παρελθούσης εποχής.

Ωστόσο ο Μητροπολίτης, φαίνεται να το πηγαίνει φιρί φιρί για ...νεομάρτυρας.

-Κάνω λάθος;
Έτσι μου φαίνεται.

-Θα δείξει!

Προς το παρόν διάβασε τα παρακάτω, δικά του και κρίνε.

Σε χαιρετώ, αγριοκοιτάζοντας  και γω- πάνυ βλοσυρώς

τους ανεμοδαρμένους

από πάσαν νοητικήν νόσον και πάσαν λαλακίαν

 ιερόσυλους

σκηνοθέτες και λοιπούς υπηρέτες της "τέχνης"

που προσπαθούν, οι παντέρμοι,  να βγούν από την επαγγελματική  αφάνειά τους,

χλευάζοντας του λαού μας, τα ιερά και τα όσια.


Ο Κύριος δεν  θα τους βαστήξει κακία.

Αιώνες τώρα, έχει συνηθίσει τις βλαστήμιες και τα μπινελίκια των άσχετων.

-Αλιά στις γλώσσες τις βλάσφημες!

 (κάνε κλικ σε αυτή τη φράση που λέει "αλιά στις γλώσσες τις βλάσφημες" και θα το δεις)



Σαλογραία

..........................................................................................

Μητροπολίτης Πειραιώς π.Σεραφείμ 

Ὁ σκηνοθέτης

 κ. Λαέρτης Βασιλείου 

προφανῶς ἀπό αἰσθήματα μεγάλης εὐγνωμοσύνης πρός τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἡ ὁποία περιέθαλψε τήν οἰκογένειά του προσφέρουσα ἐργασία στόν πατέρα του κ. Ἠλία Βασιλείου, ὡς νεωκόρο ἐπί ἀρκετά ἔτη στόν Ἱ. Ναό Ἁγίου Δημητρίου Πειραιῶς, ὅταν οἰκογενειακῶς ἦλθαν ἀπό τήν γείτονα Ἀλβανία, ἀνέσυρε ἀπό τή ναφθαλίνη τῆς παγκόσμιας ἀπόρριψης τό θεατρικό ἔργο 

«Corpus Christi» 

τοῦ Ἀμερικανοῦ 

-κατά δήλωσή του-

ὁμοφυλόφιλου συγγραφέα Τέρενς Μάκ Νάλι 

πού ἐγράφη τό 1997 καί ἐνῶ στήν ἀρχή προανήγγειλε 

ὅτι θά τό παρουσιάσει στό θέατρο «Ἄνεσις» (Κηφισίας 14) 

λόγῳ τῆς ἀφόρητης δυσωδίας καί τῆς παράνοιας καί γελοιότητος τοῦ ἔργου καί τῆς ἀναμενομένης μικρῆς προσελεύσεως «εἰδικοῦ» κοινοῦ,

 τελικά τό παρουσίασε σέ μιά ἀποθήκη στό Γκάζι 

πού ἔχει μετατραπεῖ σέ θεατράκι ὀνόματι «Χυτήριο».

Ἡ ἀπόδοσις 

-ἀπό τόν ὁμοφυλόφιλο συγγραφέα-

 τῆς ψυχοπαθολογικῆς ἐκτροπῆς τῆς ὁμοφυλοφιλίας 

-πού εἶναι εὐθεία ἀνατροπή τῆς ἀνθρώπινης φυσιολογίας καί ὀντολογίας -

στόν Αἰώνιο καί Πανυπερτέλειο καί Πανάγιο Θεό, 

ὁ Ὁποῖος μάλιστα ἀπέθανε γιά τήν ἀνθρώπινη οἰκογένεια 

καθώς καί στούς «ἀγραμμάτους» μαθητές Του, 

πού πλησθέντες ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

 ἔγιναν οἱ πλέον ἔγκριτοι φιλοσοφούντες θεολόγοι

 τῆς παγκοσμίου ἱστορίας 

καί αὐτό ὄχι γιά νά προσποριστοῦν θέσεις, ἀξιώματα καί ἠδονές τοῦ κόσμοῦ τούτου ἀλλά μαρτύρια, διωγμούς καί θάνατο,

ὑπενθυμίζει τόν ἀνθρωπομορφισμό τῶν κατασκευασμένων θρησκειῶν

 τοῦ κόσμου, 

στούς θεούς τῶν ὁποίων

 οἱ κατασκευασταί τους ἄνθρωποι, 

 προσέδωσαν τά δικά τους χυδαία, ποταπά καί διεστραμμένα πάθη 

γιά νά καταπνίξουν προφανῶς

 τόν ἔλεγχο τῆς συνειδήσεώς τους , 

πού σέ στιγμές πνευματικῆς νηνεμίας 

ἐξεγείρεται ἐναντίον τους διαμαρτυρομένη

 γιά τό ἔγκλημα καθοσιώσεως 

σέ βάρος τῆς ὑπάρξεώς τους.

Ἡ Ἱ. Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

ὡς ὤφειλε κατεδίκασε * αὐτή τήν αἰσχρότητα 

καί τήν βάναυση καί κακόβουλη καθύβριση,

 -ὑπό τό πρόσχημα τῆς δῆθεν τέχνης -

τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ τῆς ἀμωμήτου μας πίστεως 

καί κάλεσε τόν ὀρθόδοξο λαό μας νά ἀποδοκιμάσῃ αὐτή τήν πρόκλησι καί ὕβρι.

Παρέλκει κανείς βέβαια νά ἀναφέρει ὅτι

 οἱ συντελεσταί τῆς δυσώδους αὐτῆς παράστασης, οἱ ἠθοποιοί καί θεαταί θέτουν ἑαυτούς ἐκτός Ἐκκλησίας μέ ὅτι αὐτό αἰώνια συνεπάγεται.

Ἐντύπωση ὅμως προκαλεῖ ἡ ἀνύπαρκτη δημοκρατική εὐαισθησία τοῦ ἐντύπου τύπου- ὡς λ.χ. τῆς δημοκρατικῆς ἐφημερίδας «Αὐγή»-

 πού ἔσπευσαν νά καλύψουν τό ἀνοσιούργημα τῶν συντελεστῶν 

ποδοπατοῦντες καί αὐτοί μέ τήν σειρά τους χυδαία,

 τά θρησκευτικά αἰσθήματα τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ λαοῦ 

πού καθυβρίζονται καί προσβάλλονται βαναυσότατα 

μέ αὐτό τό παρανοϊκό παραλήρημα

τοῦ ὁμοφυλόφιλου Ἀμερικανοῦ συγγραφέα.

Ἀποδεικνύεται ἔτσι πόσο πολύ "σέβονται" τούς συνανθρώπους τους 

καί συνεπῶς τήν δημοκρατία

 γιά τήν ὁποίαν δῆθεν ἀγωνίζονται 

γιατί εἶναι γνωστή ἡ ἀρχή ὅτι :

"στήν δημοκρατία ἡ ἐλευθερία καί τά δικαιώματα τοῦ ἑνός ἐξικνοῦνται ἕως ἐκεῖ πού ἀρχίζουν ἡ ἐλευθερία καί τά δικαιώματα τοῦ ἄλλου".

Τώρα βέβαια ἄν ὑπῆρχε δυνατότης διαλόγου 

μέ τούς ἀπαραδέκτους συντελεστάς αὐτῆς τῆς ἀθλιότητος

 θά τούς ἔλεγε κανείς, 

νά δοκιμάσουν


νά παίξουν τό ἴδιο ἔργο σέ κάποια μουσουλμανική χώρα 

γιά νά ἀποκεφαλισθοῦν αὐθωρεί

 καί ὀλίγον πρίν τήν ἐκτέλεσή τους,

 ἴσως κατανοήσουν ποῖο τό μέγεθος τῆς πίστεως 

τήν ὁποίαν ὁ αἰώνιος Θεός ἐνέπνευσε 

διά τοῦ ἐνσαρκωθέντος Υἱοῦ Του στήν ἀνθρωπότητα

 διά τῆς θυσίας τοῦ Ὁποίου 

 μεταστοιχείωσε καί μετήλλαξε τήν ἐκδικητική καί ἐγκληματική 

πεπτωκυῖα ἀνθρώπινη φύση

 πού καλεῖται ἐντός τῆς ἀληθοῦς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ 

νά ἀγαπᾶ τούς  ἐχθρούς 

καί νά εὔχεται ὑπέρ τῶν ἀδικούντων καί ὑβριζόντων.

[...] 

Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω ἀντιλαμβάνεται κανείς εὐχερῶς τά πράγματα. 

Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ

(άλλη μία νέα  κριτική για το βλάσφημο έργο εδώ