Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

"Μην αναζητάς κατανόηση για να έχεις πίστη.Αναζήτα πίστη για να έχεις κατανόηση"

Λατρεμένο μου

επειδή τα δικά μου λόγια είναι φτώχεια, αν θες, διάβασε τη Μαρτυρία
 του
( με όλο  το σεβασμό το τονίζω) -  κάθε άλλο, παρά μισότρελου-
 παιδοψυχίατρου π. Αντώνιου Στυλιανάκη που είδε με τα ματάκια του το Άγιο Φως

Τα περιγράφει  λεπτομερώς στη σελίδα του.

Σε ασπάζομαι και λέγοντας "Χριστός Ανέστη", με πανηγυρικό τόνο φωνής, εύχομαι να συγκλονιστείς απ' το γεγονός ότι: 
ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ ο Κύριος!

Σαλογραία 
................................................................................

Πολυμορφισμός και θεραπευτική δραστικότητα: το ανάλογο της Ορθοδοξίας

 (Στην επάνω φωτό, ο γαλάζιος κρύσταλλος είναι ασβεστίτης και ο κάτω κρύσταλλος είναι αραγωνίτης. Και οι δύο έχουν χημικό τύπο CaCO3, πλην, διαφορετικές ιδιότητες)
..........................................................................................



Περιστεράκι μου

Χριστός Ανέστη!

Πάλεψα μαζί σου , αυτές τις μέρες με λόγους και αντιλόγους περί Ορθής Πίστεως.

Με λυπεί που α κ ό μ α, τη μοναδικότητα της, να την καταλάβεις
δεν δύνασαι.
Με λυπεί που μπερδεύεις όλες τις θρησκείες μέσ' στο κεφάλι σου και λες:

-Έλα, μωρέ, τώρααα!
Σημασία έχει να είσαι καλός άνθρωπος!
 Όλοι στον ίδιο Θεό πιστεύουμε, μόνο χρησιμοποιούμε διαφορετικά ονόματα.

-Τι τις θες τις λεπτομέρειες και τη φανατίλα;

- Στον εικοστό πρώτο αιώνα,  βρισκόμαστε, μωρή Σαλογραία-  για Όνομα!

-Αμ δε! Πολύ μακριά νυχτωμένο σουλατσάρεις, πουλάκι μου.

Η μαύρη αλήθεια είναι ότι συχνά φαίνονται παρόμοιες οι θρησκευτικές ομολογίες,
όμως μ ί α,
 μόνο
μ ί α από όλες, είναι η σ ώ ζ  ο υ σ α την ψυχή και το σώμα μας- Αιώνια.

Αυτή η υπάρχουσα μοναδικότητα και ορθότητα,  έχει οργανική και χειροπιαστή  σχέση
με την βιωμένη  π ρ α γ μ α τ ι κ ό τ η τ ά μας.

Ξέρω, δυσκολεύεσαι  να το δεις, λατρεμένο μου...

Ίσως ένα παράδειγμα από την επιστήμη, να βοηθήσει στο να καταλάβεις- τι προσπαθώ να σου πώ.

Στη Χημεία υπάρχουν οι λεγόμενες πολυμορφικές ενώσεις.
Πολυμορφισμός είναι όταν έχουμε ενώσεις με τον ίδιο χημικό τύπο και περισσότερες της μιας, δομές (η δομή συνίσταται στη διάταξη στο χώρο των ατόμων  μιας χημικής ένωσης στοιχείων)

Όταν μια ένωση έχει διαφορετική δομή τότε,  έχει και διαφορετικές ιδιότητες,
π.χ. ως υλικό η κιμωλία και οι σταλακτίτες αποτελούνται από την ίδια χημική ουσία
 που αντιστοιχεί στον χημικό τύπο:  CaCO3

(Θε μου, Θε μου, τι ψυχικό τραύμα να θυμάμαι ξανά για χάρη σου,  αυτά τα τρομακτικά  κακοτρία και νανοδύο και νανοτρία που όταν  πήγαινα  σχολείο, ήσαν το υλικό για  τους χειρότερους  εφιάλτες μου...)

αλλά έχουν εντελώς  διαφορετικές ιδιότητες.

Αξίζει να σημειωθεί δε ότι, στις φαρμακευτικές ουσίες, στις οποίες κατ'εξοχήν παρατηρείται
 το φαινόμενο του πολυμορφισμού, μ ί α μόνο από τις πολυμορφικές μορφές (ή αλλιώς φάσεις) είναι   δ ρ α σ τ ι κ ή, δηλαδή είναι φάρμακο, δηλαδή θεραπεύει τον άρρωστο.

Πρόσεξε  την πληροφορία : Οποιαδήποτε άλλη πολυμορφική φάση, δεν έχει καμία  φαρμακευτική δραστικότητα, παρότι ο χημικός τύπος είναι ό ίδιος.

Λοιπόν, η Ορθόδοξη Ομολογία και οι Ουνίτες π.χ.
μπορεί να φ α ί ν ο ν τ α ι εξωτερικά ως ίδιες θρησκευτικές πρακτικές ,
όμως τη θεραπευτική δύναμη,
το Όπλο το ισχυρό κατά των δαιμόνων,
τη Δύναμη της θέωσης,
μ ό ν ο ν  η Ορθόδοξη Πίστη,
σε πληρότητα και τελειότητα 
την κατέχει...

Σαλογραία
........................................................................................................










Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Γιάννης Μαρίνος-Δώρα από το παρελθόν-Με αφορμή την Αθηνά Κακούρη




Πολυαγαπημένο μου

οι σκέψεις του Γιάννη Μαρίνου που ακολουθούν γράφτηκαν στο ΒΗΜΑ,  και με αφορμή το βιβλίο: "Με τα χέρια σταυρωμένα" της λογοτέχνιδος Αθηνάς Κακούρη.

Παρόλο που γράφτηκαν την περίοδο της  πρωτοχρονιάς, εξακολουθούν  να είναι επίκαιρες.

Τις παραθέτω ως  αφορμή προβληματισμού ή και  συζήτησης .

Σε φιλώ και τρέχω να προλάβω κάτι καθήκοντα...

Σαλογραία
..................................................................................................

Πρωτοχρονιά.

Οι τυπικές ευχές μόνο ψευδαισθήσεις ή ειρωνεία υποδηλώνουν.

Αφού σίγουρα έρχονται τα ακόμη χειρότερα, όπως φαίνεται.

Ημέρες ανταλλαγής δώρων επίσης. Εν μέτρω και εκ των ενόντων, αν υπάρχουν και αυτά.

Και ξαφνικά ήλθε το κατάλληλο δώρο από τη σπουδαία λογοτέχνιδα και ιστορικό Αθηνά Κακούρη με το τελευταίο βιβλίο της: "Με τα χέρια σταυρωμένα".

Που αναβιώνει και τις δικές μου αναμνήσεις αλλά κυρίως συνιστά πολύτιμη προσφορά για τους σημερινούς γονείς και τα παιδιά τους.

Γιατί έτσι ίσως καταλάβουν πώς έπεσε η κεραμίδα στο κεφάλι μας και τα έχουμε χαμένα.
Είναι σημαντικό δώρο για να θυμηθούν οι παλιότεροι και να γνωρίσουν οι νεότεροι πώς και γιατί τα όσα δημιούργησε «η μεταπολεμική σπουδαιότερη γενιά τα κατασπατάλησε η επόμενη γενιά της ακρίδας», κατά Τόμας Φρίντμαν.

 Ιδού μερικά ψήγματα των σοφών διαπιστώσεων της κυρίας Κακούρη:
........................................................................
Με τα χέρια σταυρωμένα-


«Είμαστε παιδιά που μεγαλώσαμε συγκατοικώντας με παππούδες και γιαγιάδες, ίσως ακόμη και με θείους και θειάδες, συχνά με προσωπικό ή και νταντάδες.
Τα άτομα αυτά κατείχαν κλιμακωτά και διαφοροποιημένες θέσεις ποικίλου κύρους.
Αρχίζοντας από το δυσθεώρητο ύψος όπου έστεκε ο Θεός,η Πατρίδα και - σχεδόν μαζί τους- οι γονείς, ακολουθούσαν πρόσωπα τα οποία είχαν όλα το δικαίωμα να μας νουθετούν.
Εξ αυτών μερικά είχαν επιπροσθέτως το δικαίωμα και να μας τιμωρούν, ενώ τα ίδια αυτά πρόσωπα αλλού είχαν την ανάγκη ακόμη κι ενός μικρού παιδιού.

Το αίσθημα της ασφάλειας, ο σεβασμός στον κόπο του άλλου- αυτό εμείς τότε το μαθαίναμε αυτομάτως. Οι δουλειές του σπιτιού δεν είχαν τελειωμό, οι εξωτερικές δουλειές επίσης.
Οι γονείς δεν δίσταζαν να βάλουν τα παιδιά τους να βοηθήσουν- στις αγροτικές οικογένειες τα παιδιά δούλευαν σαν μεγάλοι και συχνά απάνθρωπα. Σήμερα ένα πλήθος πράγματα γίνονται άκοπακαι ο καθημερινός μόχθος των γονιών καθόλου δεν υμνείται- δεν αναφέρεται καν στο παιδί - ούτε ακόμη περισσότερο του αναφέρεται ποτέ τίποτα για το τι χρωστάει στους γονείς του.

Το περίεργο είναι ότι κάτι μεταξύ δειλίας και αιδημοσύνης εμποδίζει τους γονείς να λένε πως και η καρδιά στεγνώνει,πως γίνεται κι αυτή έρημη χώρα όταν δεν την ποτίζουν αισθήματα αγάπης και σεβασμού- και ανάμεσά τους ο σεβασμός στον κόπο του άλλου. Και πρώτα απ΄ όλα στον κόπο των γονιών τους.

Η αγάπη του Θεού, που τότε κανείς δεν διενοείτο να αμφισβητήσει,ακριβώς όπως και τα καθήκοντα προς την πατρίδα, το αίσθημα της ασφάλειας, η ποικιλία των χώρων, ο σεβασμός στον κόπο του γονιού, η συμμετοχή του κάθε μέλους της οικογένειας στον κοινό αγώνα για τον επιούσιο και για την κοινωνική εκτίμηση,η συνείδηση της ποικιλίας των ιεραρχιών στη ζωή και στην κοινωνίαπου τα παιδιά λάβαιναν εξαρχής,αυτάκι ίσως μερικά άλλα μάς ετοίμαζαν καλύτερα για τον κόσμο που θα συναντούσαμε βγαίνοντας από τα σπίτια και τα σχολεία μας.

Ρητό ή απόφθεγμα που να υποδηλώνει τα δικαιώματά μας δεν νομίζω να άκουσα ποτέ μου.

Εκείνες οι γενεές, αυτοί που βρέθηκαν μεταπολεμικά νέοι,αυτοί ήταν που με την άπειρη δουλειά τους έφεραν μια Ελλάδα όπου τα μισά χωριά ήταν καμένα, όπου δεν είχε απομείνει ούτε γέφυρα,ούτε λιμάνι, ούτε πλοίο, ούτε εργοστάσιο, ούτε καν μουλάρι, την έφεραν λοιπόν τη ρημαγμένη εκείνη Ελλάδα, την ξανάστησαν στα πόδια της».

Ας το προσπαθήσουν και οι σημερινοί νέοι.

Γιάννης Μαρίνος -ΒΗΜΑ



Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Ο βίος του Αγίου Ραφαήλ και των συν αυτώ

Ο γιατρός Γ. Λασκαρίδης, που έγινε ο άγιος Ραφαήλ

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΡΑΦΑΗΛ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝ ΑΥΤΩ




...................................................................................
.........................................................................
Γράφει ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος για τους Αγίους :

«Θα σας φανερώσω τώρα, όσο είναι δυνατόν, και με ποιον τρόπο ενώνονται με τον Χριστό
 όλοι οι Άγιοι
 και γίνονται ένα με αυτόν.

Όλοι οι Άγιοι είναι κατά αλήθειαν μέλη Χριστού του Θεού, και ως μέλη πρέπει να είναι κολλημένοι με αυτόν και ενωμένοι με το σώμα του Χριστού, δια να είναι ο Χριστός κεφαλή, και όλοι οι Άγιοι ένας άνθρωπος.

Και άλλοι από αυτούς απο­πληρούσι τάξιν χειρών εργαζόμενοι έως άρτι και κάνοντας το πανάγιόν του Θέλημα αναπλάττοντες εξ αναξίων αξίους, και φέροντες αυτούς πάλιν εις αυτόν, άλλοι δε είναι εις τάξιν ώμων του σώματος του Χριστού, και βαστάζουν ο ένας του άλλου τα βάρη ή σηκώνουν επάνω τους το χαμένο πρόβατο όταν βρεθεί, το οποίον περιτριγύριζε εδώ κι εκεί, εις όρη και βουνά και σε τόπους που δεν τους επισκέπτεται ο Κύριος, και με τούτον τον τρόπον εκπληρώνουν τον νόμον του Χρι­στού.

Και άλλοι είναι εις τάξιν στήθους και αναβρύουν εις τους διψώντας και πεινώντας την δικαιοσύνην του Θεού, το καθαρώτατον ύδωρ του λόγου της απορρήτου σοφίας και γνώσεως, ήγουν τους διδάσκουν τον λόγον του Θεού και τους δίδουν τον άρτον τον νοητόν που τρώγουν οι Άγιοι οι Αγγέλοι, δηλ. την Θεολογία, καθώς είναι επιστήθιοι και αγαπημένοι του.

 Και άλλοι είναι εις τόπον κοιλίας και βά­ζουν μέσα εις τον κόλπον τους όλους τους ανθρώπους δια της αγάπης και δέχονται μέσα στα σπλάχνα τους πνεύμα σωτηρίας και έχουν διάθεσιν χωρητικήν των απορρήτων και κεκρυμμένων μυστηρίων αυτού.

Άλλοι είναι ωσάν μηρία και έχουν μέσα εις τον εαυτόν τους το γεννητικόν των θείων νοημάτων της μυστικής θεολογίας και γεννούν πάνω στη γη πνεύμα σωτηρίας δηλ. τον καρπόν του Αγίου Πνεύματος και σπέρνουν τον σπόρο της ευσεβείας εις τας καρδίας των αν­θρώπων με τον λόγον της διδασκαλίας των.

Και άλλοι είναι ωσάν σκέλη και πόδια και δείχνουν ανδρείαν και υπομονήν εις τους πειρασμούς, σαν τον Ιώβ, και δεν σαλεύουν τελείως από την στάσιν που έχουν στα καλά, ούτε αποκάμουν αλλά βαστάζουν τα βάρη των χαρισμάτων αυτών, δηλ. των πει­ρασμών.

Και τοιουτοτρόπως συναρμόζεται το σώμα της Εκκλησίας του Χριστού με τους απ’ αιώνος Αγίους του.»
(Πηγή: Αμέθυστος)
.......................................................................................................................................................
Αγαπημένο μου

Πριν διαβάσεις για τον Άγιο Ραφαήλ και τους συν αυτώ, αν θες, βλέπε και προηγούμενη ανάρτηση
με τίτλο:Ο ζωντανός αρχάγγελος Μιχαήλ στο Μανταμάδο της Λέσβου καθώς και τη Μικρή συνέχεια της ιστορίας με τον Αρχάγγελο

ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ
...................................................................................................................................................


Άγιος Ραφαήλ, ο Ιερεύς και Όσιος, ο Μεγαλομάρτυς και Θαυματουργός.

 Έζησε στα τελευταία χρόνια του Βυζαντίου μέχρι και λίγα χρόνια μετά την άλωση.

Χρόνια δύσκολα και ηρωικά.

Ήλπισε στη σωτηρία της Αυτοκρατορίας, στους αγώνες των Παλαιολόγων.

Δραστηριοποιήθηκε πάρα πολύ, πήρε πολλές γνώσεις, πέρασε από πολλά αξιώματα, πήγε σε πολλά μέρη, έγινε φημισμένος. Πόνεσε και μόχθησε για τη Ρωμιοσύνη. Αλλά Τον κέρδισε ο Χριστός.
Αυτόν αγάπησε τελικά περισσότερο απ’ όλα και Αυτόν υπηρέτησε μέχρι τέλους.
Μεγάλη η Χάρη Του και λαμπρή η Δόξα Του.
Δόξα αιώνια, δοσμένη από τον Κύριό μας, γιατί ήταν μεγάλη η Θυσία Του!!!

Η Θυσία ήταν ο δρόμος Του, Θυσία ήταν η ζωή Του, Θυσία ήταν και ο ηρωικός θάνατός Του.

 Η ίδια η Παναγία, εμφανιζόμενη σε αποκαλυπτικό ενύπνιο την επέτειο του Μαρτυρίου του Αγίου κλαίουσα και ερωτηθείσα γιατί κλαίει, απάντησε ότι κάθε χρόνο τέτοια μέρα κλαίει για τη θυσία που έκανε ο Άγιος Ραφαήλ για Εκείνη και τον Υιό Της, στο Μοναστήρι Της των Καρυών της Λέσβου…

Αποκάλυψις μετά από μισή χιλιετία

Ο Άγιος Ραφαήλ μαρτύρησε στη Λέσβο 10 χρόνια μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης.

Η ένδοξη ζωή όμως και ο μαρτυρικός θάνατός Του, γρήγορα θάφτηκαν στη λήθη, λόγω της τρομοκρατίας του βάρβαρου Τούρκου κατακτητή.

Πέρασε ο καιρός και όλα ξεχάστηκαν.

Μισή χιλιετία πέρασε και κανείς πλέον δεν ήξερε ότι κάποιοι είχαν μαρτυρήσει στο λόφο των Καρυών της Λέσβου.
Μόνο από καιρού εις καιρόν έβλεπαν κάποιον ιερέα να θυμιάζει στον τόπο αυτό, και ένα έθιμο είχε μείνει στην παράδοση του τόπου να γίνεται λειτουργία την Τρίτη του Πάσχα, ημέρα του μαρτυρίου του Αγίου, χωρίς όμως να θυμάται ή να ξέρει κανείς, για ποιο λόγο είχε επικρατήσει το έθιμο αυτό.

Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου, το χρονικό εκείνο σημείο που η Θεία Πρόνοια είχε σοφά επιλέξει, ώστε όλα να αλλάξουν.

Ο Παντογνώστης Κύριος είχε επιλέξει την εποχή μας, τον καιρό της απιστίας και της αποστασίας, να ξανακάνει γνωστό τον Φίλο Του Ιερομάρτυρα Ραφαήλ.

Ο καιρός της αφάνειάς Του είχε παρέλθει.

Είχε έρθει η ώρα, η χάρις του Αγίου να λάμψει και να φωτίσει τις ψυχές των Χριστιανών, χαρίζοντάς τους Πίστη, υγεία, δύναμη, κουράγιο και ελπίδα.

Το σωτήριο έτος του Κυρίου μας, 1959, η οικογένεια Ράλλη στην κυριότητα της οποίας περιέπεσε το κτήμα που περίκλειε το μαρτυρικό λόφο των Καρυών, έκτισε από τάμα ένα εκκλησάκι της Παναγιάς. Από τότε αρχίζουν τα θαυμαστά περιστατικά…

Ο τάφος με τα λείψανα του αγίου Νικολάου, που μαρτύρησε μαζί με τον άγιο Ραφαήλ.

Μια πηγή που είχε ξεραθεί, ξαφνικά άρχισε να βγάζει νερό, βοηθώντας στις εργασίες ανέγερσης της Εκκλησίας.
Κατά τις εργασίες ανέγερσης του μικρού ξωκλησιού, ανευρίσκεται στα θεμέλια ένας τάφος με λείψανα ενός χριστιανού του οποίου έλειπε η κάτω σιαγόνα.

Ένας άγνωστος σ’ αυτούς καλόγερος αρχίζει και εμφανίζεται στα όνειρα πολλών ανθρώπων της περιοχής, σε οράματα ή ζωντανά μπροστά τους.

Σταδιακά, όλο και περισσότεροι τον βλέπουν, τον ακούν, τον ονειρεύονται.

Σε κάποιους λέει το όνομά του, «Ραφαήλ».

Σε άλλους λέει, «Είμαι Άγιος και θα κάνω πολλά θαύματα».

Σε άλλους, «Είμαι από την Ιθάκη»… Μέρα με τη μέρα ο Άγιος συμπληρώνει την ιστορία του και φανερώνει τα κεκρυμμένα μυστήρια, ενώ στις θαυμαστές αποκαλύψεις εμφανίζονται, και άλλα πρόσωπα μαρτύρων καθώς και ένα ξανθόμαλλο κοριτσάκι.

 Η Παναγία, αλλά και η Αγία Παρασκευή και άλλοι Άγιοι παρουσιάζονται συχνά και αυτοί σε ενύπνια ή οράματα επιβεβαιώνοντας τις μαρτυρίες του Αγίου και ενισχύοντας την πίστη των απλών χριστιανών που γίνονται μάρτυρες των θείων αποκαλύψεων.

Ο Άγιος σύντομα ζητά να γκρεμιστεί το νεόκτιστο εκκλησάκι.

 Εξηγεί ότι από κάτω βρίσκονται τάφοι μαρτύρων που πρέπει να αποκαλυφθούν.

Έτσι υπό την πίεση των θείων σημείων, αλλά και θαυμάτων, αρχικά με κάποια ατολμία, αργότερα όμως με θάρρος και παρρησία, αρχίζει πρώτα το γκρέμισμα και μετά η ανασκαφή χώρου.

Υπήρχε ακόμα κάποια επιφυλακτικότητα, διότι οι άπιστοι ειρωνεύονταν και συκοφαντούσαν τα γεγονότα, τα θεωρούσαν ως μια ομαδική αυθυποβολή ή ακόμα χειρότερα ως απατεωνιά.

Όμως, ώ του θαύματος! Στις ανασκαφές, σταδιακά, πράγματι έρχονται στο φως σπασμένα μάρμαρα και κιονόκρανα, αρχαία αντικείμενα κομματιασμένα και μαυρισμένα σαν από πυρκαϊά και εν γένει τα υπολείμματα αρχαίου μοναστηριού, ακόμα και το μολυβδόβουλλο, δηλαδή η ανάγλυφη προνομιακή πατριαρχική σφραγίδα του Βυζαντίου για τη λειτουργία της αρχαίας Μονής.

 Ανευρίσκονται Τάφοι και Ιερά Λείψανα Μαρτύρων, ακριβώς στα σημεία που βλέπουν σε όνειρα οι πιστοί και υποδεικνύουν στους εργάτες.

Η Πίστη θριαμβεύει και οι άπιστοι ντροπιάζονται και αποστομώνονται.

Ο Άγιος σταδιακά ξετυλίγει το νήμα της ζωής και του Μαρτυρίου Του. Πιστοί ή ακόμα και άπιστοι, αλλά καλοπροαίρετοι άνθρωποι έβλεπαν τον Άγιο να τους διηγείται.

Συχνά, έβλεπαν τα ίδια τα γεγονότα άλλοτε ζωντανά σαν να συμβαίνουν δίπλα τους, άλλοτε σαν μέσα από διόπτρα με τον Άγιο να τους εξηγεί και άλλοτε σαν ταινία που βλέπουν και ακούν…

Έτσι, σιγά-σιγά σχηματίστηκε μια σαφής εικόνα του πολυτάραχου βίου Του, που σταδιακά γίνεται όλο και πιο πλήρης:




Τα παιδικά χρόνια

Στην παλαιά συνοικία Μύλοι της πόλεως Ιθάκης, πρωτεύουσας της ομωνύμου πανέμορφης νήσου των Επτανήσων εις το Ιόνιο Πέλαγος, πατρίδας του πολυμήχανου Οδυσσέα της αρχαιότητος, γεννήθηκε το έτος 1410 ένα γλυκύτατο αγοράκι.

Οι γονείς του ήταν λίαν ευσεβείς Χριστιανοί και εξαιρετικά ένθερ­μοι Έλληνες πατριώτες.

 Η οικογένεια του αποτελείτο από τον πατέρα του Διονύσιο Λασκαρίδη, την μητέρα του Μαρία και την αδελφή του Ελένη. Κατά την βάπτιση του βρέφους, του δόθηκε το όνομα Γεώργιος.

Με την πάροδο του χρόνου, το έτος 1422 η αδελφή του Ελένη Λασκαρίδου νυμφεύθηκε τον Ενετό Μάρκο, Υπασπιστή και Σύμβουλο του Ενετού Καρόλου Α’ Τόκκου, Κόμητα Κεφαλληνίας και Ζακύνθου και Δούκα της Λευκάδος. Το έτος 1418, ο νεαρός Γεώργιος διδάσκεται τα πρώτα γράμματα από τον πατέρα Τιμόθεο της Ιεράς Μονής Καθαρών, κείμενης εις την θέση Στενό Αγρού, βορείως της πόλεως της Ιθάκης.

Η οικογένεια Λασκαρίδη ήταν αρκετά ευκατάστατη, πράγμα το οποίο βοήθησε για την παροχή ευρύτερης παιδείας στο γιό τους, το οποίο ήταν ένα αξιαγάπητο, κινητικότατο, πανέξυπνο μικρό παιδάκι, ευσεβές και διψασμένο για μάθηση.

Έτσι, ο Γεώργι­ος, διαθέτοντας οικονομική ανεξαρτησία και υποστηριζόμενος από τον (εκ της αδελφής του) γαμπρό του Μάρκο, γίνεται δεκτός προς φοίτηση στη Σχολή του Ζαχαρία Αγγέλου, που έδρευε στη θέση «Κάστρο του Αϊ-Γιώργη», καθέδρα του Καρόλου Α’ Τόκκου.

Εκεί διδάσκεται Ελληνικά, Λατινικά, Ιταλικά και Γαλλικά.

Και πάλι, όμως, δεν αισθανόταν αναπαυμένος. Πνεύμα συνεχώς ανήσυχο για μάθηση, γνωρίζεται με τον Ιατροφιλόσοφο Παράσχο Κουζούλη από τον οποίο διδάσκεται τα πρώτα μαθήματα της Ιατρικής Επιστήμης.

Το έτος 1425 σε ηλικία 15 ετών, ο νεαρός Γεώργιος παρακολούθησε τη διδασκαλία του πατρός Φωτίου Μοναχού στην Ιερά Μονή της Παναγίας Ομαλών, πλησίον του χωρίου Λειβαθώ, όπου για πρώτη φορά εντρύφησε σε θεολογικές μελέτες, με εξαιρετικές επιδόσεις.

Τότε, ο Γεώργιος, που θεωρούσε και ονόμαζε τον εαυτό του Ρωμηό, αλλά που ήταν μεγαλωμένος και μορφωμένος σε ενετικό περιβάλλον, για πρώτη φορά άρχισε να ανακαλύπτει και να συνειδητοποιεί τη ρωμαίικη παράδοση.

Συνάντησε μαγεμένος το Γένος και τη ρίζα του, την Ελληνική από τη μια και Ορθόδοξη από την άλλη. Ταυτοχρόνως, ορμώμενος από τον έμφυτο δραστήριο χαρακτήρα του και από τη φλόγα της φιλοπατρίας, πείθει τον γαμπρό του Μάρκο να συνηγορήσει για την άσκησή του εις τα όπλα κατατασσόμενος προς απόκτησιν στρατιωτικής εκπαιδεύσε­ως εις τα τμήματα της Ενετικής Φρουράς του Καρόλου Α' Τόκκου.

Ο καιρός παρέρχεται και ο άπληστος για μάθηση Γεώργιος αναχωρεί το έτος 1427 από τα Ιόνια Νησιά και μεταβαίνει εις την πόλη του Μυστρά για να παρακολουθήσει ανώτερες σπουδές εις την εκεί Σχολή Φιλοσοφίας του Γεωργίου Πλήθωνος Γεμιστού.

Εκεί μάλιστα, γνωρίζεται και συνδέεται φιλικά με τον μετέπειτα Δεσπότη του Μυστρά και αργότερα αυτοκράτορα, Κωνσταντίνο Παλαιολόγο.

Στην υπηρεσία της πατρίδος

Το έτος 1431, σε ηλικία πλέον 21 ετών, ο Γεώργιος δεν μπορεί να αντισταθεί περισσότερο στα εντονώτατα πατριωτικά του συναισθήματα και με τις ευλογίες των Γονέων και των Διδασκάλων του κατατάσσεται εθελοντικώς ως Αξιωματικός στις Δυνάμεις του Ελληνικού Βυζαντινού Στρατού.

Λόγω της ευρύτατης και πολυσχιδούς του μορφώσεως και της όλως εξαιρετικής ευφυίας του, του απονέμεται ο βαθμός του Εκατόνταρχου και τοποθετείται ως Υπασπιστής στο Επιτελείο του Πρίγκηπα Θωμά Παλαιολόγου που είχε την έδρα του στην Καλαμάτα.

Παράλληλα, ολοκληρώνει τις σπουδές του στην Ιατρική Επιστήμη διδασκόμενος από τον Ιατρό Μελισσηνό.

Ο Γεώργιος ήδη έχει γίνει πασίγνωστος για την παιδεία, τις ικανότητες, την ανδρεία και τον χαρακτήρα του εις τους κατέχοντας ύπατα αξιώματα στη Δημόσια Διοίκηση της Αυτοκρατορίας και στην Εκκλησία.

Ως αποτέλεσμα, το έτος 1437 ο Γεώργιος Λασκαρίδης, Χιλίαρχος - Ιατρός πλέον, επιλέγεται να προστεθεί στην ακολουθία του Αυτοκράτορα Ιωάννη Η Παλαιολόγου ως επιτελής αξιωματικός του Πρίγκηπα Δημητρίου ο οποίος θα συνόδευε τον Αυτοκράτορα στη σύνοδο Φερράρας - Φλωρεντίας.

Χάριν της ιστορικής αλήθειας, οφείλουμε να αναφέρουμε εδώ ότι, δυστυχώς, ο ασύνετος Αυτοκράτωρ Ιωάννης Η’ Παλαιολόγος προκάλεσε τη σύγκληση της Συνόδου της Φερράρας προκειμένου να εκλιπαρήσει τον αιρετικό και σχισματικό Ευγένιο πάπα της Ρώμης να παρακινήσει τους υπ’ αυτόν βασιλείς να τον βοηθήσουν στρατιωτικώς προσφέροντας σε αντάλλαγμα την «Ένωση» των Εκκλησιών, διότι έντρομος και περιδεής φοβόταν τις απειλές του Σουλτάνου Μουράτ και του αρχηγού της τουρκικής Θεσσαλικής στρατιάς Τουραχάνη (Τουραχάν Μπέης).

Από την πρώτη στιγμή, η Επιτροπή Συνοδικών της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, με επικεφαλής τον Πατριάρχη Ιωσήφ, υπέστη τα πάνδει­να από τους παπικούς κατά τη διετία της Συνόδου Φερράρας - Φλωρεντίας.

Προσφιλέστερη μέθοδο των Δυτικών αποτελούσαν οι προσβολές και η έμμεση ή άμεση άσκηση φυσικής, ηθικής και ψυχολογικής βίας εναντίον των Ορθοδόξων.

Μικρό παράδειγμα αποτελούν τα εξής.

Ενώ η Επιτροπή των Ορθοδόξων βρισκόταν καθ’ οδόν προς τη Φερράρα, ο Πάπας ειδοποίησε τον Πατριάρχη ότι κατά την άφιξή του οφείλει να του ασπασθεί τους πόδας του, πράγμα το οποίο, όπως ήταν φυσικό, ο Πατριάρχης αρνήθηκε.

Επίσης, από την πρώτη διανυκτέρευση, στον Ορθόδοξο Πατριάρχη παραχώρησαν για κατάλυμα ένα χοιροστάσιο.

Ακόμη, ενώ ήταν ανειλημμένη υποχρέωση των Παπικών να προσφέρουν σιτηρέσιο προς τους Ορθοδόξους, παρέβηκαν την υπόσχεσή τους καταδικάζοντας κατ’ αυτό τον τρόπο τους Ορθοδόξους Συνοδικούς σε λιμοκτονία, αφήνοντάς τους χωρίς τροφή και χρήματα διατροφής επί πολ­λούς μήνες, εξαναγκάζοντας τους Ορθοδόξους Ιεράρχες να πωλούν και αυ­τά τα ενδύματά τους για να τραφούν ή ακόμη και να ζητιανεύουν τροφή.

Πράγματι, λοιπόν, κατά την ψευδοσύνοδο Φερράρας και Φλωρεντίας, εμπαίχθηκε η Ορθοδοξία και ο Ελληνισμός.
Το μίσος των αιρετικών Παπικών προς την Ορθοδοξία, ο ανθελληνισμός, οι προδοσίες, οι φατριασμοί, οι εγωκεντρικές φιλοδοξίες, ο ραγιαδισμός και η μωρία ξεπέρασαν κάθε όριο.

Ο μόνος που παρέμεινε αγνός και έλαμψε ως σταθερός στυλοβάτης της Ορθοδοξίας ήταν ο Μάρκος Ευγενικός, ενώ αξιοπρεπείς στάθηκαν και οι Γεώργιος Σχολάριος και Γεώργιος Πλήθων Γεμισ­τός, φεύγοντας με τον αδελφό του αυτοκράτορα Δημήτριο στη Βενετία, για να μην υπογράψουν.
(Μαζί τους προφανώς θα ήταν και ο Άγιός μας ως επιτελής αξιωματικός του πρίγκιπα Δημητρίου.)

 Αυτοί αποτέλεσαν φωτεινούς ελπιδοφόρους αστέρες Ορθοδοξίας στο σκοτεινό στερέωμα των ζοφερών εκείνων χρόνων για το Βυζάντιο.

Τον Νοέμβριο του έτους 1444, ενωμένα Χριστιανικά στρατεύματα υπό τον Ούγγρο Ουνιάδη και τον Βασιλέα των Πολωνών Βλαδισλάβο, ενεπλάκησαν σε μοιραία και καταστροφική σύγκρουση με τις τουρκικές δυνάμεις του Σουλτάνου Μουράτ Β’ στη Βάρνα της Βουλγαρίας. Τα Χριστιανικά στρατεύματα, λί­γο πριν τη σύγκρουση απέστειλαν εσπευσμένα ταχυδρόμους προς τον Δεσπότη του Μυστρά Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, για να ζητήσουν ενισχύσεις.

Πράγματι, δύναμις του Βυζαντινού Στρατού στην οποία μετείχε και ο Χιλίαρχος Γεώργιος Λασκαρίδης, αναχώρησε άμεσα ανταποκρινόμενη στην έκκληση των Χριστιανικών Στρατευμάτων.

Εντούτοις, δύο ημέρες προ της αφίξεώς τους στην Βάρνα, πληροφορήθηκαν από έντρομους ταχυδρόμους ότι έλαβε χώρα η συμπλοκή και τα Χριστιανικά Στρατεύματα διαλύθηκαν έχοντας ηττηθεί κατά κράτος από τον Σουλτάνο Μουράτ.

 Κατόπιν τούτου, οι Βυζαν­τινοί θεωρώντας μάταιη κάθε περαιτέρω ενέργεια, ακολούθησαν τον δρόμο της επιστροφής.

Το κάλεσμα του Θεού

Καθ’ οδόν προς την βάση τους στο Μυστρά, διήλθαν πλησίον των Σερρών όπου αφίχθησαν εις την Ιερά Μονή του Τιμίου Προδρόμου.
Εκεί κατέλυσε προς ανάπαυσιν το Τμήμα του Χιλιάρχου Γεώργιου Λασκαρίδη.

Εις την Ιερά Μονή εκείνη, ο Γεώργιος συναντήθηκε με δύο Μοναχούς η γνωριμία μετά των οποίων αποτέλεσε σταθμό δια τον περαιτέρω βίο του.

Ο ένας εξ αυτών, με το Αγγελικό, δηλαδή το Μοναχικό, όνομα Γεννάδιος, ήταν ο πρώην φιλενωτικός, υμνητής του πάπα κατά την σύνοδο της Φερράρας, πολυγνώστης φιλόσοφος, κατά κόσμον Γεώργιος Σχολάριος, ο οποίος κατόπιν θείας Φωτίσεως ανένηψε και ακολούθησε εν μετανοία τον Μοναχισμό, διακηρύσσοντας ότι «καλύτερα το τουρκικό σαρίκι παρά το Λατινικόν φακιόλι».

Και τούτο, διότι από τους Τούρκους κινδυνεύει μόνο το κράτος, ενώ από τους Λατίνους κινδυνεύουν και το Κράτος και η Πίστις.

Ο Μοναχός Γεννάδιος, υπήρξε μετέπειτα ο Πατριάρχης Γεννάδιος.

Ο άλλος ήταν ο Γέροντας Ιωάννης, αγιασμένη μορφή, ο οποίος ώθησε τον Χιλίαρχο-Ιατρό Λασκαρίδη να συνειδητοποιήσει ότι κοντά στο Θεό θα εύρισκε η ψυχή του την ειρήνη που επιθυμούσε.

Μετά την αναχώρηση της Μονάδος του προς το Μυστρά και αφού απέστειλε προς τον Αρχηγό του Στρατεύματος Φραντζή την παραίτηση από το στράτευμα και το σπαθί του, ο Γεώργιος Λασκαρίδης υπακούοντας σε κάποια άρρητη ψυχική θεϊκή παρόρμηση, παρέμεινε κοντά στο Γέροντα Ιωάννη στην Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου.

Το έτος 1445, σε ηλικία 35 ετών, ο Γεώργιος, μετά από έξι μήνες άσκηση σιωπής και προσευχής εκάρη Μοναχός από τον Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου και πήρε το Μοναχικό όνομα ΡΑΦΑΗΛ από τον Αρχάγγελο, ο οποίος σε όραμα τον είχε φωτίσει με άρρητα μηνύματα του θεού.

Ο πατήρ Ραφαήλ έζησε κοντά στον αγιασμένο Γέροντά του μέχρι την κοίμησή του και στην Ι. Μονή Τιμίου Προδρόμου για δύο χρόνια ακόμα, γενόμενος Διάκονος, Ιερεύς και τελικά Αρ­χιμανδρίτης.

Στη συνέχεια, πήγε στην Αθήνα όπου είναι γνωστό ότι κατ’ επανάληψη κήρυξε στο λόφο του Φιλοπάππου και εις τον Ιερό Ναό του Αγ. Δημητρίου Λομπαρδιάρη πλησίον της Ακροπόλεως, όπου λειτούργησε ως εφημέριος και ιεροκήρυκας, προκειμένου να ενισχύσει το ορθόδοξο φρόνημα και το ηθικό των υπό ενετικής κατοχής Αθηναίων.

Στο Ναό αυτό και σήμερα μπορεί κανείς να βρει το εικόνισμά Του, ενώ παράλληλα τελούνται και Λειτουργίες τιμώντας την Χάρη Του.

Όταν το 1449 ανέβηκε στο θρόνο της Βασιλεύουσας ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο επονομαζόμενος «Δράκων» για τη γενναιότητά του, ο πατήρ Ραφαήλ πήγε αμέσως στην Κωνσταντινούπολη για να συναντήσει τον παλιό του φίλο και να τον συγχαρεί.

 Εκείνος, εκτιμώντας την προσωπικότητά του, τις πολλές ικανότητές του και την ευρύτατη μόρφωσή του, τον κράτησε στην Βασιλεύουσα και τον τοποθέτησε στο αξίωμα του Πρωτοσύγκελου.

Ο πατήρ Ραφαήλ γίνεται γρήγορα πασίγνωστος. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο απέστελλε τον πατέρα Ραφαήλ επανειλημμένα ως εκπρόσωπό του σε πολλά Θεολογικά και Ιατρικά Συνέδρια σε διά­φορες πόλεις του εξωτερικού.

Παράλληλα, το Οικουμενικό Πατριαρχείο τον ονόμασε Οικουμενικό Ιεροκήρυκα, τίτλο που τον διευκόλυνε για να μεταβαίνει σε πολλές και διάφορες πόλεις και να κηρύττει την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη.

Η γνωριμία με το Νικόλαο

Το έτος 145Ι, κατά τη διάρκεια ενός εκ των Συνεδρίων στην Γαλλική πόλη Μορλαί (ΜΟRLΑΙΧ), πλησίον της Βρέστης στην περιοχή της Βρετάννης, γνωρίστηκε με έναν 27ετή νέο Έλληνα φοιτητή της Νομικής, τον Νικόλαο.

Ο Νικόλαος είχε γεννηθεί το έτος 1424 και είχε μεγαλώσει στη Θεσσαλονίκη.
\
Ή οικογένεια του αποτελούνταν από τον πατέρα του Γεώργιο Κωσταντάκη, Συμβολαιογράφο, την μητέρα του Άννα και την αδελφή του Ζωή.

Όπως αναφέρεται, η οικογένεια Κωσταντάκη είχε την καταγωγή της από την πόλη Ραγοί της Μηδίας στην Μικρά Ασία.

Το έτος 1445, ο Γεώργιος Κωσταντάκης απέστειλε τον γιό του Νικόλαο στην πόλη Μορλαί της Γαλλίας για να σπουδάσει την Νομική Επιστήμη στο εκεί Πανεπιστήμιο.

Ο Νικόλαος, όμως, παρασυρμένος από τις υλικές απολαύσεις, αντί σπουδών διήγαγε έντονα κοσμικό βίο.

Συναναστρεφόμενος, παρ’ όλα αυτά, με τον Πρωτοσύγκελο πατέρα Ραφαήλ, και παραδειγματιζόμενος από την υποδειγματική ζωή και τις σώφρονες συμβουλές του, μετέβαλε τρόπο ζωής και τέλος ακολούθησε την οδό της Ιερωσύνης.

 Μετά την κουρά του ως Μοναχού, τον υποδειγματικό βίο του και τον ένθερμο ζήλο του στα της Πίστεως, ο πατήρ Ραφαήλ τον χειροτόνησε Διάκονο και κράτησε κοντά του ως συνεργάτη, αναθέτοντας παράλληλα σε αυτόν αποστολές σε διάφορους τόπους, προκειμένου να κηρύττει την Ορθοδοξία.

Η άλωση της Πόλης

Το Δεκέμβριο του 1452 και ενώ ο Πρωτοσύγκελος πατήρ Ραφαήλ, αλλά και ο Διάκονός του Νικόλαος βρίσκονταν στην Κωνσταντινούπολη, ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος οργάνωσε επίσημο συλλείτουργο στην Εκκλησία της Αγίας Σοφίας με αντιπρόσωπο του πάπα τον καρδινάλιο Ισίδωρο, στα πλαίσια της ενωτικής πολιτικής που εφάρμοζε έχοντας την ψευδαίσθηση ότι θα σωθεί η Βασιλεύουσα με τη βοήθεια του πάπα, από τον ασφυκτικό τουρκικό κλοιό.

 Στις 12 Δεκεμβρίου του 1452, ανήμερα του Αγίου Σπυρίδωνος, έλαβε χώρα το συλλείτουργο αυτό.

 Όμως, ο Πρωτοσύγκελος Ραφαήλ δεν θέλησε να παραστεί και ούτε και τον Διάκονό του άφησε να πάει. Γνώριζε πολύ καλά ότι αυτό θα ήταν προδοσία της Πίστεως.

«Όχι, και μέχρις εκεί. Σχέση ναι, βοήθεια ναι, συλλείτουργο με τους παπικούς ποτέ!...»
 είπε ο Άγιος.

Ο Αυτοκράτορας θύμωσε πάρα πολύ και τους τιμώρησε με προσωρινή εξορία στην Αίνο. Γι’ αυτό και ο Άγιος Ραφαήλ ονομάζεται και ομολογητής, διότι παράτησε τις τιμές και δόξες του αξιώματός του και δεν υπολόγισε το κόστος της εναντίωσής του στον αυτοκράτορα, προκειμένου να υπερασπιστεί την αλήθεια της Ορθοδοξίας έναντι της αιρέσεως του παπισμού.

 (Σημειωτέον ότι τις τελευταίες ημέρες πριν τον ηρωικό θάνατό του ο αυτοκράτορας, βλέποντας την απουσία παπικής βοήθειας, μετάνιωσε πικρά, εξομολογήθηκε και κοινώνησε ως ορθόδοξος).

Όταν, λοιπόν, άρχισε η πολιορκία της Βασιλεύουσας από τους Τούρκους οι δύο πατέρες βρίσκονταν εκτός των τειχών και έτσι πέρασαν στην Μακεδονία.

Εκεί ήταν, όταν συνέβη η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, την αποφράδα Τρίτη 29η Μαΐου 1453, από τους επιδραμόντες από τα βάθη της Ασιατικής Μογγολίας Σελτζούκους Τούρ­κους των οποίων, όμως, οι επιτελικοί αξιωματικοί ήταν Ευρωπαίοι εξωμότες από την Αυστρία, την Ουγγαρία, την Γερμανία, την Γαλλία και από άλλες «πολιτισμένες» και «χριστιανικές» ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες ταυτόχρονα εφοδίασαν τις ορδές των σε ημιάγρια κατάσταση άξεστων και βάρβαρων Τούρκων, με οπλισμό της πλέον σύγχρονης, τότε, τεχνολογίας.

Δέον να σημειωθεί ότι οι αμοιβές των εξωμοτών αξιωματικών εκείνων ήσαν μυθικές, καταβάλλονταν δε από τους Τούρκους σε χρυσό προερχόμενο από τις λεηλασίες και την καταλήστευση των ηττημένων από αυτούς λαών. Μαρτυρία περί των ανωτέρω παρέχουν τα ακόμη και σήμερα παραταγμένα, από τους αλαζόνες Τούρκους, εις το προαύλιο του Ναού της του Θεού Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, πυροβόλα επί των οποίων οποιοσδήποτε μπορεί να αναγνώσει τις εκ κατασκευής εγχάρακτες επιγραφές της ταυτότητας του καθενός, δηλ. την χρονολογία κατασκευής, την επωνυμία του εργοστασίου το οποίο τα παρήγα­γε και την χώρα προελεύσεως.

Της καταλήψεως των Χριστιανικών Ελληνικών Βυζαντινών εδαφών από τα στίφη των απολίτιστων και βάρβαρων Τούρκων, επακολούθησαν ανηλεείς σφαγές των αμάχων Χριστιανών κατοίκων, πυρπολήσεις κτιρίων, διαρπαγές περιουσίων, βιασμοί γυναικών ως και τρομερές εν γένει αιματηρές και πάσης άλλης φύσεως βιαιότητες διαπραττόμενες από τους κτη­νώδεις και αιμοδιψείς κατακτητές.

Άπαντα δε αυτά τα φοβερά τεκταινόμε­να, εάν δεν υποστηρίζονταν, τουλάχιστον αντιμετωπίζονταν με ιδιάζουσα αδιαφορία και απάθεια από τους «αδελφούς Χριστιανούς» της Δύσεως και με χαρακτηριστική εγκληματική αδιαφορία από τον Πάπα, ο οποίος απολάμβανε εν μέσω χλιδής τον αιρετικό και ακόλαστο βίο του.

Εδώ, τονίζεται μετά βαθύτατης θλίψεως, ότι η ίδια στάση των Ευρωπαίων και του Πάπα επαναλαμβάνεται ακόμη και κατά τον 2Οό αιώνα, όπως αποδεικνύουν τα και επί της εποχής μας διαπραττόμενα εγκλήματα των Τούρκων, όπως η γενοκτονία την οποία εξαπέλυσαν εναντίον των Αρμε­νίων το έτος 1915, των Ελλήνων το 1922, εναντίον των ολίγων εναπομεινάντων ομογενών μας Ελ­λήνων στην Κωνσταντινούπολη το έτος 1955, εναντίον των κατοίκων της Ελ­ληνικής νήσου Κύπρου το έτος 1974, εναντίον του Λαού του Κουρδιστάν με­ταξύ των ετών 1990-1998, καθώς και τα φοβερά εγκλήματα των «πολιτισμένων» Ευρωπαϊκών Κρατών και των Η.Π.Α. εναντίον της ομόδοξου Σερβίας το έτος 2000, τα οποία θα έπρεπε να χαρακτηρισθούν ως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Μέσα στη λαίλαπα του πολέμου λοιπόν, την σύγχυση και τα λουτρά αίματος, με τις εκατόμβες των θυμάτων, οι δύο υπό διωγμόν τελούντες πατέρες Ραφαήλ και Νικόλαος, έφθασαν Θεία Χάριτι, στην Αλεξανδρούπολη της Θράκης ως πρόσφυγες.

Πρέπει να τονιστεί ότι ο λαός, προκειμένου να διασωθεί από τις σφαγές, την αιχμαλωσία, τις πυρπολήσεις και τα βασανιστήρια των Τούρκων, προσπαθούσε να διαφύγει πανικόβλητος από τα κατακτημένα εδάφη, αναζητώντας καταφύγιο στους εναπομείναντες ελεύθε­ρους τόπους.

 Κατά συνέπεια, οι δύο πατέρες επιβιβάστηκαν με άλλους προσφύγες σε πλοιάριο που απέπλεε με προορισμό τη νήσο Λέσβο, ελπίζοντας ότι εκεί θα έβρισκαν ασφάλεια.

Τα ήσυχα και δημιουργικά χρόνια στη Λέσβο

Την 14η Μαρτίου 1454, λόγω σφοδρότατης κακοκαιρίας, το πλοιάριο δεν ήταν δυνατό να καταπλεύσει στον λιμένα της Μυτιλήνης, αλλά κατόπιν περιπετειών και κινδύνων προσορμίσθηκε, κατά θεία Πρόνοια, στην φιλόξενη παραλία του χωριού Θερμή της Λέσβου.

 Εκεί, οι φτωχοί μεν αλλά φιλόξενοι και ευσεβείς κάτοικοι, τους υποδέχθηκαν εγκάρδια. Ο Προεστώς του χωριού Βα­σίλειος και ο Ηπειρώτης Διδάσκαλος Θεόδωρος, οδήγησαν τους πα­τέρες εις την Ιερά Μονή Γενεσίου της Θεοτόκου στις Καρυές, σε απόσταση 14 χιλιομέτρων περίπου από την πόλη της Μυτιλήνης, όπου ήδη ασκήτευε ο Γέροντας πατήρ Ρουβήμ και διέμενε ο Επιστάτης Ακίνδυνος.

Η εν λόγω Ιερά Μονή Γενεσίου της Θεοτόκου κτίστηκε το έτος 801 από την Αυτοκράτειρα ΕΙΡΗΝΗ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑΙΑ, την οποία εξόρισε από τη Βασιλεύουσα ο γιος της, που την διαδέχθηκε στον θρόνο, και έτσι εκείνη κατέληξε στην Αγιάσο της Λέσβου.

Ένα έτος μετά (έτος 802) έκτισε και τον Ιερό Ναό της Παναγίας Τρουλλωτής στους Πύργους Λέσβου, κοντά στην θερμή.
 Η Ειρήνη η Αθηναία, στα τέλη του βίου της μόνασε και τέλος κοιμήθηκε οσιακά στην Ιερά Μονή Γενεσίου της Θεοτόκου, η οποία λειτουργούσε ως γυναικεία

["Νεκρός": η Ειρήνη η Αθηναία όμως ΔΕΝ τιμάται ως αγία, όπως αναλύεται διεξοδικά σε αυτή τη μελέτη].

Την 11η Μαϊου 1235, Μουσουλμάνοι πειρατές επέδραμαν εναντίον της Ιεράς Μονής, την κατέλαβαν, σύλησαν τα εντός αυτής ιερά και όσια, την καταλήστευσαν αρπάζοντας κάθε αντικείμενο αξίας, βίασαν, βασάνισαν και κατέσφαξαν τις Μοναχές, τέλος δε πυρπόλησαν και τα κτίρια της Μονής.

 Σύμφωνα με την ανά τους αιώνας διασωσμένη εξιστόρηση των συμβάντων, όπως αναφέρεται κατωτέρω χαρακτηριστική είναι η απάνθρωπη θηριωδία, αγριότητα και βαρβαρότητα των Μουσουλμάνων επιδρο­μέων.

 Οι πειρατές, άλλες Μοναχές κατέσφαξαν, άλλες οδήγησαν στην παραφροσύνη, λόγω των βασάνων στα οποία τις υπέβαλαν.

Την ηλικιωμένη και παράλυτη Μοναχή Ευφροσύνη την κρέμασαν από ένα δένδρο και στη συνέχεια την παρέδωσαν ζωντανή εις την πυρά.

Της τότε Ηγουμένης Ολυμπίας, της αφαίρεσαν τα ενδύματα και της έκαιγαν την σάρκα με αναμμένες λαμπάδες.

 Κατόπιν της πέρασαν από τα αυτιά και την σιαγόνα δύο μεγάλα πυρωμένα καρφιά και τέλος της κάρφωσαν το σώμα με 20 μεγάλα καρφιά σε μία σανίδα και την άφησαν να ξεψυχήσει εν μέσω των φλογών της καιγόμενης Μονής.



Σκηνή από τα μαρτύρια των αγίων κατά την εποχή του αγίου Ραφαήλ (από αυτό το ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ άρθρο): ποδοπατούν το 11μηνο μωρό (άγιο κι αυτό πια) μέχρι θανάτου.

Αφού παρέμεινε ερειπωμένη και έρημη επί χρονικό διάστημα 200 ετών περίπου, η Μονή αναστηλώθηκε το έτος 1433, από κάποια ευλαβή ευκατάστατη γυναίκα που την έλεγαν Μελπομένη. Η Μελπομένη ήταν σύζυγος του εμποροπλοιάρχου Κωνσταντή Υαλινά με τον οποίο απέκτησε μία κόρη το έτος 1423, την Βασιλική, και το έτος 1425 ένα γιό, τον Ακίνδυνο.

Αυτός υπέφερε εκ γενετής από παράλυση του δεξιού του ποδιού.

Οι προσευχές και παρα­κλήσεις της Μελπομένης και του πατρός Ρουβήμ, ο οποίος ήδη μόναζε στο κτήμα τους, εισακούσθηκαν και το έτος 1433 η Υπεραγία Θεοτόκος θεράπευσε την παράλυση του μικρού Ακίνδυνου, αφού έπλυναν το πόδι του με νερό από το αγίασμα της εγκαταλελειμμένης Ιεράς Μονής.

Μετά από αυτό το θαύμα, η Μελπομένη έθεσε τον εαυτό της στην υπηρεσία του Κυρίου μέχρι το θάνατό της το Σεπτέμβριο του έτους 1455.

Παράλληλα, εκπλήρωσε το τάμα της, να αναστηλώσει την ερειπωμένη Ιερά Μονή Γενεσίου της Θεοτόκου (στην οποία πλέον ετιμάτο και η Αγία Παρασκευή), όπου ο γιος της μεγαλώνοντας έγινε Επιστάτης, διαμένοντας σε αυτή μαζί με τον πατέρα Ρουβήμ.

Έτσι, όλα ήταν έτοιμα όταν, με την Πρόνοια του Θεού κατέφθασαν στη Λέσβο οι πατέρες Ραφαήλ και Νικόλαος.

Εκεί εγκαταστάθηκαν και ο πατήρ Ραφαήλ έγινε Ηγούμενος.

Ο Ηγούμενος Ραφαήλ αποτέλεσε το πνευματικό κέντρο ολόκληρου του νησιού.

Όλοι μιλούσαν για τον Άγιο Γέροντα των Καρυών.

Τα λόγια του μαγνήτιζαν και γαλήνευαν τις καρδιές.

Με τις συμβουλές του πολλοί βρήκαν το σωστό δρόμο και τη σωτηρία.

Ένας από αυτούς, μάλιστα, έγινε Μοναχός με το όνομα Σταύρος και προστέθηκε στην αδελφότητα του μοναστηριού των Καρυών, ενώ ο γέροντας Μοναχός Ρουβήμ κοιμήθηκε ειρηνικά και ενταφιάστηκε με τιμές από τους πατέρες.

Ο Άγιος Ηγούμενος Ραφαήλ έκανε πολύ μεγάλο φιλανθρωπικό έργο και οδήγησε την Ιερά Μονή σε εκ νέου άνθηση.

Το έτος 1455, ίδρυσε, δίπλα στη Μονή, μονάδα προληπτικής και θεραπευτικής Ιατρικής, το λεγόμενο «ΠΡΕΒΑΝΤΟΡΙΟΝ», στο οποίο διατελούσε και Ιατρός. Παράλληλα, δημιούργησε γηροκομείο, αλλά και ορφανοτροφείο, στο οποίο σίτιζε 80 ορφανά παιδάκια.

Ο ίδιος ο Άγιος σε αποκαλυπτικό ενύπνιο ομολόγησε ότι πρώτα έτρωγαν τα ορφανά του και εάν περίσσευε έτρωγαν και εκείνοι…

Κατά την ήρεμη και δημιουργική περίοδο της ζωής τους οι Άγιοί μας πατέρες γνωρίστηκαν καλά και συνδέθηκαν με δυνατή φιλία με τον Προεστό Βασίλειο και την οικογένειά του, καθώς και με το διδάσκαλο Θεόδωρο.

Τη δε Αγία Ειρήνη, κόρη του Προεστού Βασιλείου, τη βάπτισε ο Άγιος Ραφαήλ, κάνοντας μάλιστα προσευχή στον Κύριο να της δώσει πολλά ψυχικά χαρίσματα.

Πράγματι, η μικρή Ρηνούλα ήταν μια ευγενική και σεμνή ψυχή και αγαπούσε τόσο πολύ τους πατέρες και το μοναστήρι που ήθελε να είναι συνεχώς μαζί τους.

 Το πάνσοφο Σχέδιο της Θείας Οικονομίας τους προόριζε να είναι για πάντα μαζί και να εορτάζονται μαζί εις την αιωνιότητα!

Το πλήρωμα του χρόνου ερχόταν…


Κατάληψη της Λέσβου και της Ιεράς Μονής των Καρυών


Περί τα τέλη Οκτωβρίου - αρχές Νοεμβρίου του έτους 1461, οι Τούρ­κοι επέδραμαν και κυρίευσαν την νήσο Λέσβο.

Τον Απρίλιο του έτους 1462, οι Έλληνες Χριστιανοί κάτοικοι της περιοχής της θερμής, μη ανεχόμενοι την βαρύτατη φορολογία που επιβλήθηκε από τους βάρβαρους κατακτητές, επαναστάτησαν.

 Κατόπιν αυτού, ο Τούρκος Σουλτάνος Μωάμεθ Β’ εξοργίσθηκε και εξαπέστειλε ένοπλες ορδές με την ρητή εντολή να κα­ταπνίξουν την εξέγερση των Ελλήνων διά πυρός και σιδήρου, πράγμα το οποίο πέτυχαν οι κτηνώδεις βάρβαροι μετά από αγώνα 17 ημερών, αφανίζοντας τους κατοίκους προς παραδειγματισμό.

Την Μεγάλη Πέμπτη, 4ην Απριλίου 1462, ο Επιστάτης της Μονής Ακίνδυνος, έχοντας μεταβεί στην Αγορά του διπλανού προς τη Μονή χωριού για αγορά προμηθειών, πληροφορήθηκε την επικείμενη επιδρομή των Τούρκων κατά της Μονής και έσπευσε αμέσως να πληροφορήσει τον Ηγούμενο πατέρα Ραφαήλ.

Αμέσως τότε, ο Ηγούμενος προέβη εις την φύλαξη όλων των Κειμηλίων και Σκευών της Ιεράς Μονής, μέσα σε μυστική κρύπτη, ώστε να μη περιέλθουν στα χέρια των άπιστων βαρβάρων.

Την Μεγάλη Παρασκευή 5ην Απριλίου 1462, οι Τούρκοι κατόπιν υποδείξεως του ανθέλληνα φίλου τους Γερμανοεβραίου Ιατρού Σβάϊτσερ (SWAΪTZER), με αρχηγό τον θηριώδη Αρίφ Αγά, πληροφορήθηκαν ότι ορισμένοι από τους εξεγερθέντες Έλληνες της περιοχής που αντιστέκονταν ακόμη είχαν βρει καταφύγιο στην Μονή.

Με την λήξη της Ακολουθίας του Επιταφίου, επέδραμαν εναντίον της Μονής.

 Κατά την εκδήλωση της επιθέσεως των Τούρκων, ο ηρωικός Ηγούμενος Ρα­φαήλ, υπέδειξε στους επαναστατημένους Έλληνες που βρίσκονταν εκεί κρυφή δίοδο διαφυγής διά της οποίας τους απέστειλε με ρητή εντολή του στο παρακείμενο Όρος Παντέρα, για να διασωθούν.

0ι Τούρκοι, επιτιθέμενοι με ιδιαίτερο μένος κατά της Μονής, την κατέλαβαν χωρίς να τους αντισταθεί κανείς, συνέλαβαν τους πατέρες, καθώς και όσους λαϊκούς βρήκαν εκεί.

Στους συλληφθέντες συγκαταλέγονταν ο Ηγούμενος της Μονής πατήρ Ραφαήλ, ο Διάκονος Νικόλαος, ο Προεστός του χωριού Βασίλειος, η σύζυγός του Μαρία, η 12ετής κόρη του Ειρήνη, το ηλικίας 11 μηνών βρέφος Ραφαήλ, η ορφανή 16ετής ανεψιά του Ελένη, ο Διδάσκαλος του χωριού Θεόδωρος εξ Ηπείρου.

Ο Ηγούμενος, με την πεποίθηση ότι ο καλός Ποιμένας ουδέποτε εγκαταλείπει το Ποίμνιο, αλλά θυσιάζεται για χάριν του, παρέμεινε στη Μονή να αντιμετωπίσει τους στυγνούς κακούργους.

Επίσης, κατόπιν σταθερής επιμονής τους και με την ελεύθερη τους βούληση, και οι υπόλοιποι που προαναφέρθηκαν παρέμειναν πλησίον του Ηγουμένου αποφασισ­μένοι να του συμπαρασταθούν σθεναρά και να συμμετάσχουν στη θυσία και το μαρτύριο αυτού ως πιστοί εν Χριστώ αδελφοί και ακόλουθοι.

Ο Μοναχός πατήρ Σταύρος καθώς και ο γιος της Μελπομένης και Επιστάτης της Μονής Ακίνδυνος, διέφυγαν την σύλληψη, με προτροπή του Ηγουμένου Ραφαήλ.

Θα τελούσαν αργότερα το Ιερό καθήκον του ενταφιασμού των τιμίων Λειψάνων των Μαρτύρων, κατά την πρόβλεψη του ιδίου του Αγίου.

Τα Μαρτύρια των Αγίων

Από τη στιγμή της συλλήψεως του Ηγουμένου Ραφαήλ τη νύκτα της Μεγάλης Παρασκευής, άρχισαν οι ανακρίσεις, με τον πιο άγριο τρόπο.

 Αφού οι Τούρκοι δεν κατάφεραν να πάρουν με τις ανακρίσεις τις πληροφορίες που ήθελαν, άρχισαν τους βασανισμούς.

Πρώτα, άρπαξαν από την αγκαλιά της μητέρας του το 11 μηνών βρέφος Ραφαήλ, το έριξαν στο έδαφος και το φόνευσαν με χτυπήματα και ποδοπατήματα.

Την ίδια τη μητέρα του, Μαρία, την έδεσαν σε ένα δέντρο, επειδή ορμούσε να πάρει το παιδί της, φώναζε και έκλαιγε.

Μετά άρχισαν να βασανίζουν σκληρά την 12ετή Παρθενομάρτυρα ΕΙΡΗΝΗ, κόρη του Προεστού Βασιλείου, μπροστά στους γονείς της, προκειμένου να κάμψουν το ηθικό τους και να τους εκβιάσουν, για να απαρνηθούν την Πίστη τους και να αποκαλύψουν τον τόπο στον οποίο κρυβόντουσαν οι επαναστάτες Έλληνες.

Άρχισαν λοιπόν να ρίχνουν βραστό νερό στο στόμα της μικρής Ρηνούλας και μετά απέκοψαν διαδοχικά το ένα της χέρι και το ένα της πόδι, ρίχνοντας τα αιμόφυρτα ακρωτηριασμένα μέλη της μπροστά στους γονείς της, για να κάμψουν την αντίστασή τους.

 Η μητέρα της, δεν άντεξε στη θέα όλων αυτών και από το σπάραγμα ψυχής έπαθε συγκοπή.

Ο πατέρας της όμως, παρά τον τεράστιο ψυχικό του πόνο άντεξε και έμεινε ακλόνητος.

 Βλέποντας λοιπόν οι βάρβαροι ότι η απόπειρα εκβιασμού απέβηκε ανεπιτυχής και μάταια, την έριξαν σε ένα μεγάλο πιθάρι και την έκαψαν ζωντανή, ολοκληρώνοντας το μαρτύριό της.

(Το πιθάρι αυτό βρέθηκε στις ανασκαφές των ημερών μας, με στάχτη μέσα, λίγα καμένα οστά και κάποιες πέτρες. Τα λίγα οστά αυτά έμειναν διότι δεν τα είδαν όταν ενταφίασαν τα υπόλοιπα καμένα υπολείμματα που υπήρχαν στο πιθάρι, ενώ οι πέτρες έπεσαν στο πιθάρι από τους τοίχους της Εκκλησίας, όταν την ανατίναξαν οι Τούρκοι)

Την νεαρή ανεψιά του Προεστού, Ελένη, η οποία ήταν 15 χρονών και από ηλικίας τριών ετών είχε μείνει ορφανή, την κακοποιούσαν αλληλοδιαδόχως και κατ’ εξακολούθηση οι Τούρκοι υπάνθρωποι και την χτυπούσαν με βαναυσότητα, έως ότου από το φόβο, τους πόνους και την αιμορραγία παρέδωσε το πνεύμα Της στον Κύριο.

Ο Προεστός Βασίλειος, αφού πρώτα μαρτύρησε ψυχικά βλέποντας το μαρτύριο των παιδιών του, υπέστη και φοβερά σωματικά μαρτύρια.

Του έκοψαν τη μύτη, τ’ αφτιά, τα γεννητικά του όργανα και του έβγαλαν τα μάτια.

Στο τέλος του έκοψαν την κεφαλή και τον περιέπεξαν.

Γι’ αυτό, ο Προεστός Βασίλειος είναι και πρέπει να τιμάται ως Μεγαλομάρτυς.

Έπειτα, άρχισαν να βασανίζουν το δάσκαλο Θεόδωρο επίσης με πολύ σκληρό τρόπο.

Του έκοψαν κι’ εκείνου τα γεννητικά όργανα, όπως επίσης και τα χέρια και τέλος του απέκοψαν την κεφαλή, βάζοντάς τη μετά ανάμεσα στα πόδια του.

Τελευταίος μαρτύρησε ο Άγιος Ραφαήλ, γιατί οι θηριώδεις και αιμοδιψείς βασανιστές τον δεν βιάζονταν να τον αποτελειώσουν, νομίζοντας ότι θα αποσπούσαν την ομολογία που επιθυμούσαν.

 Έτσι, τράβηξε απίστευτα βασανιστήρια.

 Τον έβριζαν, τον χτυπούσαν με λύσσα και τον απειλούσαν.

Σε μια στιγμή εκείνος πετάχτηκε όρθιος, τραβώντας τον σταυρό του από το ράσο του και τον έδειξε με θάρρος λέγοντας: «Εμείς Αυτόν προσκυνούμε και ποτέ δε θα Τον αρνηθούμε!».

Τότε όρμησαν με μανία πάνω του, τον γύμνωσαν, τον έδεσαν πισθάγκωνα, και συνεχώς τον χτυπούσαν ανηλεώς με τα κοντάκια των όπλων τους, παραλύοντάς τον.

Του κατατρυπούσαν το σώμα σε διάφορα σημεία με λόγχες και τον έσερναν επάνω σε αιχ­μηρές πέτρες τραβώντας τον από την γενειάδα, ώστε όλος ο τόπος είχε βαφτεί κόκκινος από το αίμα του.

 Έπειτα, εφόσον το αθώο θύμα τους εξακολουθούσε να αντέχει και να υπομένει αγόγγυστα τα μαρτύρια, τον κρέμασαν από τα πόδια με την κεφαλή προς το έδαφος από τα κλαδιά της μεγάλης καρυδιάς που βρισκόταν στο προαύλιο της Μονής.

Σε εκείνη την καρυδιά αποκάτω έκαναν οι πατέρες κάθε χρόνο την Ανάσταση.

Στη συνέχεια, όταν οι ανάλγητοι και θηριώδεις εγκληματίες (δαιμονόψυχοι κατά τον χαρακτηρισμό του ίδιου του Αγίου) διαπίστωσαν ότι παρ’ όλα τα μαρτύρια στα οποία τον είχαν υποβάλει, ο Ηγούμενος Ραφαήλ δεν απαρνιόταν την Πίστη του και δεν πρόδιδε τους Έλληνες Χριστιανούς επαναστάτες, με οφθαλμούς λαμπυρίζοντες σαν πυρωμένα κόκκινα κάρβουνα και χείλη αφρισμένα από το μίσος και τη μανία τους, τον κάθισαν γονατιστό στο έδαφος και τον αποκεφάλισαν με φρικώδη τρόπο:

Πριονίζοντας την κεφαλή του!!

 Όχι στο λαιμό, αλλά ξεκινώντας από το σημείο του στόματος!!

Τη ματωμένη κάτω σιαγόνα που αποκόπηκε την έριξαν καταγής εν μέσω μιας λίμνης αίματος και σε μικρή απόσταση από το υπόλοιπο σώμα.

Τη σιαγόνα αυτή δεν τη βρήκαν όταν ενταφίασαν τον Άγιο, γι’ αυτό και βρέθηκε ξεχωριστά, εκτός του τάφου στις ανασκαφές επί των ημερών μας.

 Έτσι, ο ήδη πριν μαρτυρήσει Άγιος, έγινε και Μεγαλομάρτυς του Χριστού ένδοξος και παρέδωσε την αγιασμένη ψυχή του στον Κύριο!

Τον Άγιο Νικόλαο, τον έδεσαν κι’ αυτόν πισθάγκωνα, τον κρέμασαν από άλλη μικρότερη καρυδιά ευρισκόμενη και εκείνη στο προαύλιο της Μονής και τον βασάνιζαν νυχθημερόν, χτυπώντας και λογχίζοντάς τον.

Όμως, λόγω της ασθενούς κράσεως του οργανισμού του, ο Άγιος Νικόλαος δεν άντεξε για πολύ στα μαρτύρια, τους ανηλεείς δηλαδή ξυλοδαρμούς, αλλά βλέποντας και τον πολυαγαπημένο του Ηγούμενο να τον σέρνουν αιμόφυρτο υπέστη ανακοπή καρδιάς και παρέδωσε κι’ Αυτός το πνεύμα Του στον Κύριο.

Κατά δε την αποκαλυπτική μαρτυρία του Αγίου Ραφαήλ, οι ψυχές των δύο Αγίων ανέβηκαν μαζί στον Ουρανό. Μαζί στη ζωή, μαζί και στον θάνατο!!

Ένας ξένος Ιατρός, ο Αλέξανδρος, που αγαπούσε πολύ τον πατέρα Ραφαήλ και έτρεξε να δει τι γίνεται όταν έμαθε πως οι Τούρκοι επέδραμαν στο μοναστήρι, αντικρύζοντας το φοβερό θέαμα της σφαγής του Αγίου Ηγουμένου δια πριονισμού της κεφαλής του, από την φρίκη τρελάθηκε και τράβηξε μαχαίρι να αυτοκτονήσει, παθαίνοντας όμως ανακοπή πριν προλάβει να το μπήξει στην καρδιά του.

Μετά το πέρας των σφαγών και του αποτρόπαιου λουτρού αίματος, οι αιμοσταγείς Τούρκοι, αφού σύλησαν και λεηλάτησαν όσα Ιερά κειμήλια και αντικείμενα αξίας βρήκαν, παρέδωσαν στις φλόγες την Μονή, ανατινάζοντάς την. Η σφαγή των Μαρτύρων συντελέστηκε τη νύκτα της Δευτέρας της Διακαινισίμου, δεκαπέντε λεπτά της ώρας προ του μεσονυκτίου (εκκλησιαστικώς ήδη θεωρούμενης από το απόγευμα της Δευτέρας ως Τρίτη του Πάσχα), και η καταστροφή της Ι. Μονής λίγο αργότερα, ενώ ξημέρωνε Λαμπροτρίτη 9η Απριλίου 1462.

Μετά τη διάπραξη των προαναφερθέντων βανδαλισμών και την εκτέλεση των περιγραφέντων κακουργημάτων, οι κτηνώδεις ως συνήθως Τούρκοι, ικανοποίησαν προσωρινώς τα θηριώδη ένστικτά τους και απήλθαν για να συνεχίσουν το ίδιο έργο τους αλλού.

Πίσω τους άφησαν καπνισμένα ερείπια και πέτρες γεμάτες από τα αίματα των Μαρτύρων, ενώ στο έδαφος κείτονταν εδώ και εκεί τα ακρωτηριασμένα τίμια λείψανα των σφαγιασθέντων Μοναχών και λαϊκών.

Μεταξύ των άλλων ανθρωπόμορφων κτηνών, οι κυριότεροι και αγριότεροι βασανιστές ήταν πέντε ελεεινά άτομα εκ των οποίων δύο Τούρκοι Μουσουλμάνοι, ένας Λαζός, ένας Τσερκέζος και ένας Τουρκαλβανός.

Σύντομα, βεβαίως, η Θεία Οργή για το ανοσιούργημα που με κακία επιτέλεσαν έφθασε πάνω τους. Έλληνες επαναστάτες τους έπιασαν και τους σκότωσαν και τους έθαψαν όλους μαζί στον ίδιο λάκο…

Η δραματική σειρά των Μαρτύρων ολοκληρώνεται

Την επομένη νύκτα, μετά την αποχώρηση της τουρκικής ορδής, ο Μοναχός Σταύρος και ο επιστάτης της Μονής Ακίνδυνος, οι οποίοι μέχρι τότε κρύβονταν στην σπηλιά του αποθανόντος Γέροντος Ιωσήφ με τον οποίο μόναζε παλιότερα ο πατέρας Σταύρος, βγήκαν απ’ το κρυσφήγετό τους, και μετέ­βηκαν κρυφά στο παρακείμενο χωριό της Θερμής και παρακάλεσαν τον ηλι­κίας 112 ετών τυφλό Ιερέα του χωριού πατέρα Σάββα, να τους ακολουθήσει μέχρι την ερειπωμένη Ιερά Μονή, προκειμένου να τελέσει την εξόδιο Ακολουθία πριν τον ενταφιασμό των Μαρτύρων.

Και ιδού η πρώτη παρουσία της Θείας Χάριτος και του Αγιασμού:

 Με την άφιξή του στον τόπο του μαρτυρίου, ο υπέργηρος τυφλός Ιε­ρέας προσευχήθηκε και ικέτευσε τον Κύριο να τον ευλογήσει επιτρέποντας του να αντικρύσει με τα ίδια του τα μάτια τον τόπο και τα λείψανα των Μαρτύρων.

 Και ω του Θαύματος, έγινε μια εκθαμβωτική λάμψη, ο Ιερεύς ανέβλεψε και είδε το φρικτό θέαμα. Στη συνεχεία, αφού προσευχήθηκε, τέλεσε συγκλονισμένος την νεκρώσιμη Ακολουθία και προέβη εις τον ενταφιασμό των θυμάτων ως εξής:

Τα καθαγιασθέντα δια της θυσίας υπέρ Πίστεως και Πατρίδος λείψα­να του Ηγουμένου της Ιεράς Μονής εντός του ερειπωμένου Ιερού Ναού. Του Διακόνου Νικολάου εις το αριστερό προαύλιο του Ιερού Ναού, της δε Παρθενομάρτυρος Ειρήνης και των λοιπών Μαρτύρων σε διάφορα σημεία γύρω από τον Ιερό Ναό, όπου ακριβώς και ανευρέθηκαν μετά από αιώνες, στην εποχή μας, όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου.

Μετά τον ενταφιασμό των λειψάνων των Μαρτύρων, ο επιστάτης της Μονής Ακίνδυνος μετά του Μοναχού πατρός Σταύρου, συνόδευσαν τον υπέργηρο Ιερέα κατά την επάνοδό του στο χωριό του, όπου και απεβίωσε μετά από λίγες μέρες.

Αργότερα, ο πατήρ Σταύρος συνελήφθη από ένοπ­λους άνδρες τουρκικής περιπόλου οι οποίοι ήξεραν ότι υπήρχε και άλλος καλόγερος στο μοναστήρι και τον έψαχναν.

Τον βασάνισαν με τον πιο άγριο τρόπο και τον αποκεφάλισαν, χωρίς όμως να καταφέρουν να του πάρουν την ομολογία που ζητούσαν.

Το τίμιο Λείψανό του έμεινε δυο μέρες άταφο, χωρίς κανείς να τολμήσει να το πλησιάσει, μέχρι που δυο χριστιανοί το πήραν και το ενταφίασαν στην αυλή του κατεστραμμένου μοναστηριού των Καρυών.

Πιο μετά, και ο Επιστάτης Ακίνδυνος ανακαλύφθηκε επίσης από τους Τούρκους και μαρτύρησε και εκείνος, μετά από άγριο βασανισμό στο όρος Παντέρα.

Τα Ιερά λείψανά του τα ενταφίασαν στο κοιμητήρι του μοναστηριού των Καρυών, κοντά στους τάφους των γονιών του.


Έτσι, έκλεισε δραματικά ο κύκλος των σφαγών που συντελέστηκαν στο μαρτυρικό λόφο των Καρυών, ενώ τα ίδια τα γεγονότα, υπό τον φόβο των βάρβαρων και αιμοχαρών κατακτητών παρέμεναν στην αφάνεια και σταδιακά ξεχάστηκαν από τους ντόπιους κατοίκους της Θερμής, και μόνο το έθιμο να τελείται Λειτουργία την Τρίτη του Πάσχα στο Λόφο των Καρυών έμεινε στην παράδοση του τόπου, χωρίς όμως να θυμάται ή να γνωρίζει κανείς το γιατί.

Έπρεπε να’ ρθεί η εποχή μας, η ευλογημένη ώρα της εκ Θεού αποκαλύψεως των υπερφυών αυτών Μυστηρίων, για να έλθουν όλα αυτά στο φως και να καταυγάσουν πιστούς και απίστους!!!

Πηγή: ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ Ο βίος του Αγίου Ραφαήλ και των συν αυτώ με περισσότερες λεπτομέρειες...
..............................................................................................................................................................



Περιστεράκι μου

Υποσχέθηκα ότι θα παραθέσω  μια ιστορία θεραπείας που συνέβη σε μια γνωστή, φίλη του πατέρα μου.

Την έλεγαν  Ζωή, την κυριούλα, έμενε στο χωριό Β. μεγάλη σε ηλικία , και  άρρωστη μέχρι θανάτου,  από καρκίνο στο ήπαρ και στο πάγκρεας.

Της έμενε ελάχιστος καιρός σύμφωνα με τις ιατρικές γνωματεύσεις.

 Η κοιλιά της, απ΄ την ασθένεια,  υπέρμετρα φουσκωμένη σαν να ήταν εννιά μηνών έγκυος.

 Η γυναίκα υπέφερε και σερνόταν.

Μια ΛαμπροΤρίτη, μετά τη θεία Λειτουργία που οργάνωσε  ο πατέρας,  στο εκκλησάκι των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης,  τον πήρε η κυρά Ζωή  τηλέφωνο παρακαλώντας,  να της πάει στο χωριό, άρτο απ' την αρτοκλασία.

Εκείνο τον καιρό, ο μακαρίτης,  είχε επισκεφθεί και το μοναστήρι της Παναγίας Μαλεβής.

Ζήτησε, λοιπόν,η κυρά Ζωή  απ' τον αδελφό εν Κυρίω, να της φέρει και  απ' το μύρο της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας.

Επειδή βρισκόταν  σε κακό χάλι η σωματική της κατάσταση, ο κυρ Γιώργης,  την επισκέφθηκε, και της πήγε  άρτο της αρτοκλασίας και μύρο, που ήθελε.

Τη συμβούλεψε να φάει τον άρτο για ευλογία  και να σταυρώσει την κοιλιά της,
 με το μύρο απ' την εικόνα της Θεοτόκου.

Έτσι και έπραξε  η κυρά Ζωή.

Το βράδυ της ίδιας μέρας και ενώ κοιμόταν -όσο είναι δυνατόν να κοιμηθεί - κοντά στο θάνατο  άρρωστος και καρκινοπαθής άνθρωπος,  που έκανε κάθε μέρα μια μορφίνη και ινσουλίνη, ώστε  να μπορεί να αντέχει τη βαριά  κατάσταση- είδε στο όνειρό της ότι άνοιξε η πόρτα,  και μπήκε  στο δωμάτιο, μια μαυροντυμένη γυναίκα που φορούσε  μαντήλι.

Την πλησίασε η μαυροφόρα με ιλαρό πρόσωπο, της έπιασε τα δυο χέρια -όπως ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι- της σταύρωσε με το σημείο του σταυρού την κοιλιά και, της είπε επιτακτικά:

-Πάρε βαθιά αναπνοή και βγάλε τον αέρα!

Η κυρα Ζωή, πήρε την αναπνοή και έβγαλε τον αέρα.

Βγάζοντας τον αέρα, ένιωσε -στ' όνειρο πάντα- ότι η κοιλιά της ξεφούσκωνε, σαν μπαλόνι, μέχρι που εξαφανίστηκε εντελώς,  εκείνο το φοβερό πρήξιμο του ασκίτη.

Επάνω σ'  αυτή τη φάση, ξύπνησε η ασθενής και τότε  είδε με μεγάλη  κατάπληξη και συγκίνηση ότι η κοιλιά της π ρ ά γ μ α τ ι είχε εξαφανιστεί, και ήταν  φυσιολογική πλέον.

Ώρα περίπου  τέσσερις το πρωί.

-Τρελάθηκε από τη χαρά της;
-Τρελάθηκε είναι μικρή λέξη. Λίγη.
Δεν περιγράφεται η κατάσταση!

Πετάχτηκε, αμέσως  επάνω, με κλάματα και  πήρε  στη νύχτα τον πατέρα, τηλέφωνο:
-Κυρ Γιώργη μου,  έγινε θαύμααααα!
Θαύμα  μεγάλο,  σου λέωωωω!
Έγινα καλάαααα!

-Παναγία μου σ'ευχαριστώ, Άγιε μου Ραφαήλ σ'ευχαριστώ, έλεγε και ξανάλεγε και όλο κι  έκλαιγε απ' τη συγκίνηση ασταμάτητα...

Συγκινήθηκε και ο πατέρας.

Η κυρά Ζωή, ήθελε να πάει -λέει- στις τηλεοράσεις, στα ραδιόφωνα να το πει, να  διαλαλήσει την ίαση...
Την ηρέμησε ο κυρ Γιώργης.

Στη συνέχεια έτρεξε για  επαναληπτικές   εξετάσεις...
Οι εξετάσεις βγήκαν πεντακάθαρες.

Ούτε ίχνος καρκίνου στο συκώτι και στο πάγκρεας.

Η καλή γυναίκα πανηγύριζε!

-Δόξα στον Κύριο, αλληλούιαααα! που θα ανέκραζε και πας ενθουσιώδης θεραπευθείς -στη θέση της.

Ήταν χήρα και φτωχή σε υλικά αγαθά, αλλά πλούσια σε πίστη, αγάπη και ελπίδα!

Στη συνέχεια, η κυρά Ζωή, με τη μεσολάβηση του πατέρα μου, μπήκε σ'  ένα γηροκομείο,
 της εκεί Μητροπόλεως...υγιής πλέον...

-Θέλεις να μάθεις και τη συνέχεια;
-Έχει και συνέχεια, τρελοτάτη μου;
-Έχει για!
-Τι συνέχεια;
-Την εξής χαρμόσυνη...

(που ο σοβαρός  σύνευνος- από δίπλα- μουρμουράει   να μη σου  τη γράψω, αλλά εγώ θα την γράψω, επειδή
σ υ ν έ β η και θέλω να έχεις λατρεμένο, την πλήρηηηη, αισιόδοξη  εικόνα):

Η κυρά Ζωή, στο γηροκομείο, αγάπησε έναν παππού, της κλάσεώς της!
Μάλιστα, μάλιστα!
Είπαμεεεε!
Χήρα γυναίκα ήτανε.
Χήρος και ο παππούς!
Μοναξιά και των γονέων...

Και αποφάσισαν (μην καραφλιάνεις, αγαπημένο μου...) να προχωρήσουν εις γάμου κοινωνίαν!

Και παντρεύτηκαν, ευλαβικέ μου αναγνώστη-  ναι, ναι πσυχραιμίααα!..

(Δεν κατηγορεί τους γεροντοέρωτες ούτε ο Αγιάννης ο Χρυσόστομος- στα έχω ξαναπεί χαχαχούχα!)

Παντρεύτηκε, λοιπόν, η απολύτως  θεραπευμένη κυρά Ζωή, τον παππού - και  βγήκαν από το γηροκομείο- έφυγαν προκειμένου  να κάνουν στη γαμήλια ζωή τους, με σθένος και υγεία,
 ένα νέο(!) ξεκίνημα!

Και έζησαν αυτοί καλά, και μείς που διαβάζουμε τα απίστευτα, και γελάμε οι αναίσθητοι - με τη χαρά του άλλου-  ζούμε  ακόμη καλύτεραααα!

- Ξέρεις γιατί θεραπεύτηκε η  ηλικιωμένη κυρα Ζωή, και έζησε - μέχρι  και έναν  γεροντοέρωτα;

Θεραπεύτηκε...επειδή, χαρά μου...

O Χριστός Αναστήθηκε!

Ζεί Κύριος ο Θεός!

Πίστεψέ με, λοιπόν,  και μεις θα ζήσουμε στον Αιώναααα!


Σαλογραία

;-)



   

Κυριακή 24 Απριλίου 2011

Χριστός Ανέστη-Φώτης Κόντογλου - Η Δόξα της ύλης -Αλέξ. Καλομοίρου



Ἡ πίστη τοῦ χριστιανοῦ δοκιμάζεται μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ σὰν τὸ χρυσάφι στὸ χωνευτήρι.

 Ἀπ᾿ ὅλο τὸ Εὐαγγέλιο ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ πλέον ἀπίστευτο πράγμα, ὁλότελα ἀπαράδεκτο ἀπὸ τὸ λογικό μας, ἀληθινὸ μαρτύριο γιὰ δαῦτο.

Μὰ ἴσια-ἴσια, ἐπειδὴ εἶναι ἕνα πράγμα ὁλότελα ἀπίστευτο, γιὰ τοῦτο χρειάζεται ὁλόκληρη ἡ πίστη μας γιὰ νὰ τὸ πιστέψουμε.

Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι λέμε συχνὰ πὼς ἔχουμε πίστη, ἀλλὰ τὴν ἔχουμε μονάχα γιὰ ὅσα εἶναι πιστευτὰ ἀπ᾿ τὸ μυαλό μας. Ἀλλὰ τότε, δὲν χρειάζεται ἡ πίστη, ἀφοῦ φτάνει ἡ λογική.

Ἡ πίστη χρειάζεται γιὰ τὰ ἀπίστευτα.


Οἱ πολλοὶ ἄνθρωποι εἶναι ἄπιστοι.

Οἱ ἴδιοι οἱ μαθητάδες τοῦ Χριστοῦ δὲν δίνανε πίστη στὰ λόγια τοῦ δασκάλου τους ὅποτε τοὺς ἔλεγε πὼς θ᾿ ἀναστηθῆ, μ᾿ ὅλο τὸ σεβασμὸ καὶ τὴν ἀφοσίωση ποὺ εἶχαν σ᾿ Αὐτὸν καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη στὰ λόγια του.

Καὶ σὰν πήγανε οἱ Μυροφόρες τὴν αὐγὴ στὸ μνῆμα τοῦ Χριστοῦ, κ᾿ εἴδανε τοὺς δυὸ ἀγγέλους ποὺ τὶς μιλήσανε, λέγοντας σ᾿ αὐτὲς πὼς ἀναστήθηκε, τρέξανε νὰ ποῦμε τὴ χαροποιὰ τὴν εἴδηση στοὺς μαθητές, ἐκεῖνοι δὲν πιστέψανε τὰ λόγια τους, ἔχοντας τὴν ἰδέα πὼς ἤτανε φαντασίες:

«Καὶ ἐφάνησαν ἐνώπιον αὐτῶν ὡσεὶ λῆρος (τρέλα) τὰ ῥήματα αὐτῶν, καὶ ἠπίστουν αὐταῖς»…

Βλέπεις καταπάνω σὲ πόση ἀπιστία ἀγωνίσθηκε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός;

Καὶ στοὺς ἴδιους τοὺς μαθητάδες του.

Εἶδες μὲ πόση μακροθυμία τὰ ὑπόμεινε ὅλα; …

Καὶ μ᾿ ὅλα αὐτὰ, ἴσαμε σήμερα οἱ περισσότεροι ἀπὸ μᾶς εἴμαστε χωρισμένοι ἀπὸ τὸν Χριστὸ μ᾿ ἕνα τοῖχο παγωμένον, τὸν τοῖχο τῆς ἀπιστίας.

 Ἐκεῖνος ἀνοίγει τὴν ἀγκάλη του καὶ μᾶς καλεῖ κ᾿ ἐμεῖς τὸν ἀρνιόμαστε.

Μᾶς δείχνει τὰ τρυπημένα χέρια του καὶ τὰ πόδια του, κ᾿ ἐμεῖς λέμε πὼς δὲν τὰ βλέπουμε.

 Ἐμεῖς ψάχνουμε νὰ βροῦμε στηρίγματα στὴν ἀπιστία μας γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουμε τὸν ἐγωϊσμό μας, ποὺ τὸν λέμε Φιλοσοφία καὶ Ἐπιστήμη.

Ἡ λέξη Ἀνάσταση δὲν χωρᾶ μέσα στὰ βιβλία τῆς γνώσης μας…

Γιατὶ «ἡ γνώση τούτου τοῦ κόσμου, δὲ μπορεῖ νὰ γνωρίσει ἄλλο τίποτα, παρεκτὸς ἀπὸ ἕνα πλῆθος λογισμούς, ὄχι ὅμως ἐκεῖνο ποὺ γνωρίζεται μὲ τὴν ἁπλότητα τῆς διάνοιας».

Ναί, ἐκείνους ποὺ ἔχουνε αὐτὴ τὴν εὐλογημένη ἁπλότητα τῆς διάνοιας, τοὺς μακάρισε ὁ Κύριος, λέγοντας:

«Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

 Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται».

Καὶ στὸν Θωμᾶ, ποὺ γύρευε νὰ τὸν ψηλαφήσῃ γιὰ νὰ πιστέψῃ, εἶπε:

«Γιατὶ μὲ εἶδες Θωμᾶ, γιὰ τοῦτο πίστεψες; Μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν εἴδανε καὶ πιστέψανε».

Ἂς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο νὰ μᾶς δώσει αὐτὴ τὴν πλούσια φτώχεια, καὶ τὴν καθαρὴ καρδιά, ὥστε νὰ τὸν δοῦμε ν᾿ ἀναστήνεται γιὰ νὰ ἀναστηθοῦμε κ᾿ ἐμεῖς μαζί του.

Αὐτὴ ἡ ἀνηξεριὰ (ἡ ἄγνοια) εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ τὴ γνώση: «Αὕτη ἐστὶν ἡ ἄγνοια ἡ ὑπερτέρα τῆς γνώσεως». Καλότυχοι καὶ τρισκαλότυχοι ἐκεῖνοι ποὺ τὴν ἔχουνε.

Χριστός Ανέστη!

Φώτης Κόντογλου
Πηγή Βατοπαίδι http://vatopaidi.wordpress.com/2009/04/19/%CF%86%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%85-a%CE%BD%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%82-h-%CE%B4%CE%BF%CE%BA%CE%B9%CE%BC/







ΠΡΟΛΟΓΙΚΑ

(από το περιοδικό Επίγνωση


Τό παρακάτω κείμενο του ιατρού Αλέξανδρου Καλόμοιρου δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά πρίν από τριάντα χρόνια, διατηρεί όμως ακέραιο το ενδιαφέρον του για τη σύγχρονη θεολογική σκέψη.
Τα θέματα που πραγματεύεται είναι θεμελιώδη για οποιαδήποτε παραπέρα μελέτη της ορθόδοξης εολογίας και εισαγωγικά για το νόημα της χριστιανικής σωτηρίας.

Μια διευκρίνηση είναι ίσως απαραίτητη σε μια σημερινή επαναδημοσίευση, ώστε να αποφευχθεί μια πιθανή παρεξήγηση.

Στό κείμενο που ακολουθεί γίνεται συχνά αναφορά στήν αρχαία φιλοσοφία, σε αντιδιαστολή με τη χριστιανική πίστη.

Είναι λάθος να εκλάβει κανείς τα γραφόμενα σαν μια επίθεση κατά των αρχαίων φιλοσόφων, που έγραψαν και δίδαξαν χωρίς γνώση της χριστιανικής αποκάλυψης και με μόνη αναφορά την παγανιστική οντολογία της εποχής τους.

 Εδώ, ο λόγος είναι μάλλον για τους χριστιανούς, που προσπαθώντας να χωρέσουν την πίστη σε νοησιαρχικά σχήματα, καταφεύγουν στίς έννοιες και στή διαλεκτική των φιλοσόφων, και συχνά υιοθετούν παγανιστικά νοήματα, σαν να ήταν χριστιανικά.

Οι πατέρες της Εκκλησίας δεν περιφρόνησαν τη γλώσσα της φιλοσοφίας και εν γένει την αρχαία παιδεία.
Συχνά, στήριξαν διατυπώσεις και επιχειρήματα δανειζόμενοι ό,τι θεωρούσαν χρήσιμο για τη θεολογία, πάντα όμως με τον αποφατικό τρόπο της Εκκλησίας.

Η γλώσσα της Εκκλησίας είναι η γλώσσα του μυστηρίου, η γλώσσα όμως της φιλοσοφίας είναι συχνά πεποίθηση στή δύναμη της ανθρώπινης διάνοιας, δηλαδή οίηση και νοησιαρχία.

Η θεολογία ποτέ δεν γίνεται φιλοσοφία και αν χρησιμοποιεί τη δυναμική της φιλοσοφικής γλώσσας είναι για να την υπερβεί, επικαλούμενη το φωτισμό του νοός.

 Αληθινή γνώση για την Εκκλησία είναι αυτή που πηγάζει από τη δύναμη και την ενέργεια του αγίου Πνεύματος, που μόνον αυτή μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στό αληθινό νόημα των πραγμάτων (Σ.τ.Ε.).
...................................................................................................................................................

Η ΔΟΞΑ ΤΗΣ ΥΛΗΣ

Αλέξανδρου Καλόμοιρου

Α΄

«Η της Θεότητος δόξα και δόξα του σώματος λέγεται... ει και τοίνυν ουδέποτε το σώμα το άγιον αμέτοχον της Θείας δόξης υφέστηκεν, αλλ΄ εξ άκρας ενώσεως της καθ υπόστασιν την δόξαν της αοράτου θεότητος τελείως πεπλούτηκεν, ως μίαν και την αυτήν είναι δόξαν του Λόγου και της σαρκός»

(Ιωάννου Δαμασκηνού, Λόγος εις Μεταμόρφωσιν).

«Ημείς ουκ εδιδάχθημεν σωματοκτόνοι, αλλά παθοκτόνοι». (Αββάς Ποιμήν, Γεροντικόν Εκδ. Αστέρος σελ. 101).
.........................................................................

Κύριε Κ.

Τρόμαξα, όταν είδα σε τι σκέψεις μπορούν να οδηγήσουν αυτά που έγραψα, έναν καλοπροαίρετο άνθρωπο. Είναι πράγματι πολύ επικίνδυνο να μιλάει κανείς για τέτοια βαθιά μυστήρια, και μόνον με πολλή σκέψη μπορεί να γλιτώσει από τα γλιστρήματα.

Όμως είναι τόσο διαδεδομένη στούς ανθρώπους η γνώμη ότι το σώμα και η ύλη είναι κακά καθ΄ εαυτά ή τουλάχιστον δευτερεύοντα και ανάξια πολλής προσοχής, ώστε πρέπει να επιμείνω στίς απόψεις που σάς έγραψα, αναπτύσσοντάς τες διά μακρών, για να αποφευχθούν οι παρεξηγήσεις.

Οι άνθρωποι συνήθισαν να σκέπτονται σαν ορθολογιστές φιλόσοφοι και είναι δύσκολο να τους κάνει κανείς να σκεφθούν σαν Χριστιανοί. Αυτό γίνεται γιατί η ορθολογιστική σκέψη είναι καθαρή και ταξινομημένη, λογική και ακριβής σαν τα μαθηματικά.

Ενώ, η πίστη μας μιλά με άλλη γλώσσα, τη γλώσσα του μυστηρίου, τη γλώσσα που δεν ζητάει να εξηγήσει τα ανεξήγητα, ούτε να περιορίσει στόν ασφυκτικό χώρο μιας λέξεως νοήματα, που πολλές φορές δεν τα φθάνουν ούτε οι άγγελοι.

Στήν Αγία Γραφή βλέπουμε την ίδια λέξη να σημαίνει διαφορετικά πράγματα, ή διαφορετικές λέξεις να σημαίνουν διάφορες όψεις του ίδιου πράγματος.

Διαβάζουμε φράσεις αντιφατικές, οι οποίες περιέχουν νοήματα που αφήνουν εκστατικούς όσους τα νοιώθουν. Και όσο κι αν ψάξουμε, δεν θα βρούμε πουθενά συστηματική ανάπτυξη ιδεών.

Αυτά όλα δεν αρέσουν στήν ανθρώπινη διάνοια, που ζητάει πράγματα που να χωρούν στό δικό της καλούπι.

 Γι΄ αυτό, οι άνθρωποι δεν άφησαν ποτέ το Ευαγγέλιο όπως είναι, παρά θέλησαν πάντα να το συστηματοποιήσουν και γέμισαν τον κόσμο με χριστιανικά συστήματα, ταξινομημένα κατά τα ανθρώπινα μέτρα.

Και επειδή, όσο και αν το ήθελαν, το Ευαγγέλιο δεν έδινε συστήματα, χρειάστηκε να τα δανειστούν από τη φιλοσοφία.

Αυτό βέβαια δεν το κάνανε οι Πατέρες και οι άγιοι, το κάνανε οι γνωστικοί και οι Λόγιοι, οι σοφοί του αιώνος τούτου, που αν και δεν είχαν όση χρειαζόταν αγιότητα για να τους προσέξει ο κόσμος, όμως είχαν τη μανία να μιλούν και να γράφουν πολύ, έτσι που με τα πολλά γέμισαν τα κεφάλια των ανθρώπων με καθαρότατες θρησκευτικές εξισώσεις, ώσπου στό τέλος το γεμάτο μυστήριο και ζωή, πολύκλαδο δένδρο της πίστεως άρχιζε να φαντάζει σαν τηλεγραφόξυλο.

Από αυτή την παραποίηση της θρησκείας ήρθε και η στενόκαρδη αντίληψη για το τι είναι σώμα και ύλη και για την αξία τους μέσα στή δημιουργία του Θεού.

Οι φιλόσοφοι έχουν ορισμούς. Όταν λένε σώμα ορίζουν τι είναι. Ο ορισμός τους είναι ακριβής και καθαρός, απόλυτα κατανοητός. Το ίδιο και όταν λένε ψυχή. Καταλαβαίνουν πάντοτε καλά τι θέλουν να πούν με την κάθε λέξη.

Εδώ είναι το σφάλμα τους.

Γιατί ούτε η κτίση, ούτε ο Κτίστης στέργουν να είναι όπως τους θέλουν οι φιλόσοφοι.

Οι φιλόσοφοι λένε ότι ο άνθρωπος αποτελείται από δύο πράγματα, από το σώμα και από την ψυχή. Σώμα + ψυχή = άνθρωπος. σ+ψ=α, να μια ωραία εξίσωση.

Τι πιο καθαρό απ΄ αυτό;

Όμως, αν διαβάσουμε την Αγία Γραφή, θα δούμε ότι δεν φαίνεται να καταλαβαίνει και πολύ από μαθηματικά, και μας τα κάνει θάλασσα όποτε νομίσαμε ότι ταιριάξαμε μια ωραία εξίσωση.

Για παράδειγμα, εκεί που μας μιλάει για το σώμα και για την ψυχή, κι εμείς χαιρόμαστε για την εξίσωσή μας σ +ψ=α, εκεί αρχίζει να μας μιλάει για το πνεύμα.

Την ώρα δε, που ετοιμαζόμαστε να αλλάξουμε την εξίσωσή μας και να την κάνουμε σ+ψ+π=α, πέφτουμε σε κάποια φράση σαν κι αυτή:

«Ο Λόγος σάρξ εγένετο», που μας τα κάνει εντελώς άνω-κάτω, γιατί η εξίσωσή μας πρέπει να γίνει τώρα σ=α.


Τη συστηματική διευκρίνηση ούτε για τα πιο απλά δημιουργήματά του δεν την παραδέχεται ο Θεός, όσο κι αν πολλοί επιστήμονες νομίζουν το αντίθετο.
Πώς να την παραδεχθεί για τον άνθρωπο ή για τον εαυτό του;


Οι επιστημονικές διατυπώσεις, όσο πιο καθαρές είναι και όσο πιο καλά φαίνονται να τα εξηγούν όλα, τόσο περισσότερο απατούν το νού μας.

Γιατί ο κόσμος και στό πιο απλό του μόριο είναι πολύ περισσότερο μυστηριώδης απ΄ ότι φαντάζονται οι σοφοί, που με τα συστηματικά τους εργαλεία μόνον εξωτερικά περιγράφουν τα πράγματα και ποτέ δεν μπορούν να εισδύσουν στούς λόγους των όντων.


Αν σταματούσατε να χρησιμοποιείτε την άλγεβρα στά θέματα της πίστης, δεν θα σάς σκανδάλιζε καθόλου η φράση μου: «ο Ορθόδοξος Χριστιανός είναι υλιστής».

Ναί, είναι υλιστής, αλλά είναι και ο πιο πνευματικός άνθρωπος.

Από τη μια μεριά προσκυνάει τις εικόνες και μεταλαμβάνει του σώματος και του Αιματος του Θεού, και από την άλλη θεωρεί τον Θεό ενώπιος ενωπίω.

Αν είχατε αποκηρύξει τους Έλληνες φιλοσόφους, δεν θα είχατε γράψει ποτέ ότι: «απεκδεχόμεθα την υιοθεσία, που είναι η απολύτρωσις από το σώμα»

(Ο Απόστολος γράφει «απολύτρωσις του σώματος» και όχι «απολύτρωσις εκ του σώματος»).

Όχι, ο Θεός δεν δημιούργησε μια κακιά κτίση, από την οποία ήλθε κατόπιν να μας απολυτρώσει.

Τα δημιουργήματα του Θεού είναι «καλά λίαν».

Αν πιστεύατε λιγότερο στά μαθηματικά, δεν θα μου είχατε στείλει έναν ολόκληρο κατάλογο εξισώσεων από την Καινή Διαθήκη, όπου «τό σώμα φαίνεται αντιτιθέμενο στό πνεύμα».

Γιατί, αν είναι να αραδιάζουμε εξισώσεις, μπορώ κι εγώ να βρώ στήν Αγία Γραφή άλλες τόσες, όπου να φαίνεται ακριβώς το αντίθετο.

Η πρώτη περικοπή της Γραφής, στήν οποία με παραπέμπετε — η της συνομιλίας του Χριστού με το Νικόδημο — δεν νομίζω ότι δείχνει καμιά αντίθεση μεταξύ του σώματος και του πνεύματος του ανθρώπου.

 «Το γεγεννημένον εκ της σαρκός σάρξ εστί (δηλαδή άνθρωπος που δεν έχει ανακαινισθεί με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος) και το γεγεννημένο εκ του Πνεύματος (τού Αγίου Πνεύματος) πνεύμα εστί»(Κατά Ιωάννην κεφ. γ στ. 6).

 Δείχνει μόνο την αντίθεση μεταξύ του ανθρώπου χωρίς Χριστό και του ανθρώπου εν Χριστώ.

Είπε, βέβαια, ο Κύριος, όπως γράφετε:

«Το πνεύμα εστί το ζωοποιούν, η σάρξ ουκ ωφελεί ουδέν», όμως πρίν τα πεί αυτά είχε πεί κάτι άλλα φοβερά λόγια:

 «Εγώ ειμί ο άρτος ο ζών, ο εκ του ουρανού καταβάς, εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου ζήσεται εις τον αιώνα. Και ο άρτος «όν εγώ δώσω η σάρξ μου εστίν, ήν εγώ δώσω υπέρ της του κόσμου ζωής». «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ»
(όλα στό ίδιο κεφάλαιο, Ιωάννου 6).

Πώς ύστερα από αυτά τα λόγια του Χριστού θα σηκωθούμε εμείς, να περιφρονήσουμε τη σάρκα;

Ένα άλλο παράδειγμα του πόσο μπορεί να μας ρίξει έξω στά συμπεράσματά μας ένα ρητό της Αγίας Γραφής, όταν το παίρνουμε ξεκομμένο από το υπόλοιπο κείμενο, είναι και το επόμενο που μου αναφέρατε από την Α΄ προς Κορινθίους:

«Σάρξ και αίμα Βασιλείαν Θεού κληρονομείσαι ου δύναται».

Γιατί αυτό το ρητό, έτσι ξεκομμένο όπως είναι, φαίνεται σαν να αρνείται την ανάσταση των σωμάτων, ενώ ο Απόστολος Παύλος στό τμήμα αυτό της επιστολής του ακριβώς για την ανάσταση των σωμάτων ομιλεί.
 «...Σπείρεται σώμα ψυχικόν («σώμα ψυχικόν», τι αλλοπρόσαλλη έκφραση για τους μαθηματικούς!) εγείρεται σώμα πνευματικόν... πάντες δε αλλαγησόμεθα. Δεί γαρ το φθαρτόν τούτο ενδύσασθαι αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδύσασθαι αθανασίαν... (Κορ. Α΄, ιε΄ 44-53).

Ο Απόστολος λίγο παραπάνω γράφει «ουδέν άρα νυν κατάκριμα τοίς εν Χριστώ Ιησούν μη κατά σάρκα περιπατούσιν, αλλά κατά πνεύμα».

Είναι, λοιπόν κακός ο τρόπος της ζωής του ανθρώπου που είναι μόνο σάρκα, και όχι η σάρκα καθ΄ εαυτή.
 Γιατί, αν ήταν έτσι, τότε ο Θεός σαρκούμενος έμεινε αμαρτωλός!

Αλλά άπαγε της βλασφημίας.

Εάν ο Απόστολος με τη λέξη σάρκα εννοούσε το σώμα, τότε πώς λέγει παρακάτω:

«υμείς δε ουκ εστέ εν σαρκί, αλλ΄ εν πνεύματι», αφού μιλούσε σε ανθρώπους με σώμα;

 Νομίζω, λοιπόν, ότι έχω δίκιο να λέω πώς το κακό δεν είναι η σάρκα, δηλαδή το σώμα, η ύλη
(η οποία «και αυτή ελευθερωθήσεται από της δουλείας της φθοράς»), αλλά το σαρκικό φρόνημα, το ζήν ως σάρκες, σαν να είμαστε μόνο σάρκες και να μήν έχουμε καμία σχέση με το πνεύμα.

 Γιατί, όπως λέγει ο Απόστολος, το σώμα είναι ανίκανο να αμαρτήσει, όταν κατοικεί ο Χριστός μέσα μας.

«Ει δε Χριστός εν υμίν, το μεν σώμα νεκρόν δι΄ αμαρτίαν, το δε πνεύμα ζωή διά δικαιοσύνην.

Ει δε το πνεύμα του εγείραντος Ιησούν εκ νεκρών οικεί εν υμίν, ο εγείρας τον Χριστόν εκ νεκρών ζωοποιήσει και τα θνητά σώματα υμών διά το ενοικούν αυτού πνεύμα εν υμίν»

(κεφ. η΄ της προς Ρωμ.).

Στό ίδιο συμπέρασμα θα καταλήξει κανείς όταν δεί πώς ερμήνευσαν οι Πατέρες το επόμενο ρητό, που αναφέρετε:

«Η σάρξ επιθυμεί κατά του πνεύματος, το δε πνεύμα κατά της σαρκός» (Γαλ. ε΄ 17).

«Σάρκα μεν λέγει νυν τον σαρκικόν λογισμόν, πνεύμα δε τον περί τα πνευματικά και τα υψηλά και θεία ασχολούμενο. Οιτινες δύο λογισμοί... επιθυμούσι κατ΄ αλλήλων, ήγουν μάχονται, ο μεν τω σώματι και την ψυχήν συγκατασπών, ο δε την ψυχή και το σώμα συνέλκων» (Ζηγαβηνός).

Εξ  άλλου ο ίδιος ο Απόστολος εξηγεί τι θέλει να πεί στόν αμέσως προηγούμενο στίχο:

«Λέγω δε πνεύματι περιπατείτε και επιθυμίαν σαρκός ου μη τελέσητε».

Πρόκειται, λοιπόν, για την επιθυμία της σαρκός, για τον λογισμό τον περί τα σαρκικά και υλικά καταγινόμενον από τον πεσμένο στή φθορά άνθρωπο, που έχει υπερτροφήσει, εν αντιθέσει προς τον «πνευματικόν λογισμόν τον περί τα πνευματικά και υψηλά και θεία ενασχολούμενον», ο οποίος μετά τον χωρισμό του ανθρώπου από τον Θεό, έχει ατροφήσει.

Η επιθυμία της σαρκός είναι δοσμένη στόν άνθρωπο από τον ίδιο το Θεό.
 Ο Θεός μας έκανε να διψούμε, να πεινούμε, να επιθυμούμε γυναίκα κ.λπ.

 Όλα αυτά είναι φυσικά και δεν μπορούν να βλάψουν τον άνθρωπο όταν μείνουν μέσα στά όρια του προορισμού τους.

Γίνονται επικίνδυνα γιατί η ψυχή του ανθρώπου, όταν είναι κενή, όταν δεν τη γεμίζει η παρουσία του Θεού, προσπαθεί να γεμίσει το κενό της με τις ηδονές του σώματος.

Αλλά, όταν η θέση που έχει ο άνθρωπος στήν καρδιά του για το Θεό γεμίσει από τις ηδονές της σαρκός, η καρδιά αυτή είναι ανίκανη να δεχθεί ένοικο μέσα της το Θεό.

Να γιατί η σάρξ επιθυμεί κατά του πνεύματος, το δε πνεύμα κατά της σαρκός.

«Ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος!» φωνάζει ο Απόστολος, «Τις με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου; Ευχαριστώ τω Θεώ διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών».

«Να λοιπόν», θα θριαμβεύσουν οι ελληνίζοντες, «να που ο Απόστολος ζητάει να απολυτρωθεί από το σώμα».

Ο Απόστολος που κήρυξε την ανάσταση των σωμάτων, ζητάει να απολυτρωθεί από το σώμα;

Ο Απόστολος, που είπε: «Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις ημών... έτι εστέ εν ταίς αμαρτίαις ημών, άρα και οι κοιμηθέντες εν Χριστώ απώλοντο... τι και ημείς κινδυνεύομεν πάσαν ώραν;

 ει νεκροί ουκ εγείρονται, φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν... αγνωσίαν γαρ Θεού τινες έχουσι. προς εντροπήν υμίν λέγω» (Α΄ Κορ. ι΄).

Δεν λέγει ο Απόστολος «δεν πειράζει κι αν δεν ανασταίνονται τα σώματα αφού οι ψυχές ζούν στούς ουρανούς, αλλά λέγει: «ει νεκροί ουκ εγείρονται, άρα οι κοιμηθέντες εν Χριστώ απώλοντο».

Αλλά τότε τι εννοεί, όταν λέγει: «Τις με ρύσσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου»;

Ο θάνατος για τους Χριστιανούς δεν είναι κάτι το φυσικό, δεν είναι δημιούργημα του Θεού, ούτε είναι τιμωρία που επέβαλε ο Θεός στούς ανθρώπους για την παρακοή του Αδάμ απέναντι του Θεού, όταν θέλησε να γίνει Θεός με τις ίδιες του τις δυνάμεις, όπως τον συμβούλευσε ο διάβολος.

Ο χωρισμός αυτός του ανθρώπου από την πηγή της ζωής, τον οδήγησε στό θάνατο, η δε φθορά και ο θάνατος έριξαν τον άνθρωπο έρμαιο στά χέρια του διαβόλου.

Αυτό είναι το σώμα του θανάτου, το σώμα της φθοράς, το σώμα που θα πεθάνει, που είναι ήδη ουσιαστικά πεθαμένο.

«Τις, λοιπόν, με ρύσσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου;»

Ποιος άλλος απ΄ αυτόν που θα μπορέσει να νικήσει τον θάνατο, απ΄ αυτόν που θα αναστηθεί εκ των νεκρών, φέροντας στόν επάνω κόσμο ένα σώμα άφθαρτο και αθάνατο:

 Ποιος άλλος από τον Χριστό; «Ευχαριστώ, λοιπόν τω Θεώ διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών».

Όσο κι αν λέγουν οι φιλόσοφοι ότι οι ψυχές είναι οντότητες αυτάρκεις και από τη φύση τους αθάνατες, η Εκκλησία τους διαψεύδει:

«Χριστός ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας και τοίς εν τοίς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».

 Οι εν τοίς μνήμασι υπήρχαν, αλλά δεν είχαν ζωή.

Τη ζωή τους την χάρισε ο Χριστός διά της αναστάσεως.

Οι Έλληνες που πίστευαν ότι το σώμα είναι φυλακή της ψυχής, ήταν αδύνατο να παραδεχθούν το κήρυγμα περί αναστάσεως που τους έκανε ο Απόστολος Παύλος στόν Άρειο Πάγο.

Τι να την κάνουν την ανάσταση;

Αυτοί πίστευαν ότι η ψυχή στόν άλλο κόσμο ζεί καλύτερα ελεύθερη από το σώμα.

Ποιος ο λόγος να ξαναφυλακισθεί στό σώμα; «ακουσόμεθά σου, λοιπόν, πάλιν περί τούτου».

 Αλλά όχι, ο θάνατος για τους Εβραίους και για τους Χριστιανούς δεν είναι μια απελευθέρωση από το βάρος της ύλης, αλλά μια φοβερή και αξιοθρήνητη καταστροφή της δημιουργίας του Θεού.

Η ζωή στόν Άδη, όχι μόνο καλύτερη δεν είναι από τη ζωή στή γή, αλλά ούτε κάν ζωή δεν μπορεί να ονομασθεί.

Γι΄ αυτό, το ένστικτο του λαού της αρχαίας Ελλάδας είχε περισσότερη γνώση από τον ευέλικτο νού των φιλοσόφων, όταν έκλαιγε για τους νεκρούς στά τάρταρα του Άδη, όπου το φως της ημέρας δεν φθάνει, ούτε η ζεστασιά του ήλιου θερμαίνει τις έρημες σκιές.

Ο θάνατος, λοιπόν, υπήρξε η δύναμη του διαβόλου.
Αυτός μας έκανε στά χέρια του παιχνίδια χωρίς βούληση.

Ο θάνατος στήθηκε φοβερός μπροστά μας, αμείλικτος κήρυκας της μηδαμινότητάς μας.

Αυτός ήταν το φοβερό μαστίγιο, που μας έκανε να τρέχουμε σαν ξέφρενα άλογα τον μάταιο δρόμο μας προσπαθώντας να τον αποφύγουμε.

Αυτός στάθηκε η ψυχή των έργων μας, η κινητήριος δύναμή μας.

Αυτός ήταν η αιτία που γέννησε μέσα μας την φιλοδοξία και την οίηση.

Εμείς, που είχαμε χάσει την αθανασία, προσπαθήσαμε να την ξαναβρούμε στή δόξα, στούς απογόνους μας, στά έργα μας.

Ζήσαμε σε μια παραζάλη, μέσα σ΄ ένα όνειρο δραστηριότητας, δημιουργώντας γύρω μας έναν κόσμο φυγής, έναν κόσμο, που μέσα του ξεχνούμε την τραγική μοίρα μας.

Μέσα στή δόξα, τον πλούτο και την ηδονή, ζητήσαμε το απατηλό αίσθημα της οντότητας.

Καλλιεργήσαμε τη γνώση, που άωρα αποκτήσαμε, για να την κάνουμε στήριγμα της αξίας μας.

 Κηρύξαμε ότι ο άνθρωπος έχει αξία καθ΄ εαυτός, ότι είναι μέρος της Θείας ουσίας (εκ φύσεως αθάνατη ψυχή και όχι κατά Χάρη) και άρα — αυτό εννοούσαμε κατά βάθος — δεν έχει ανάγκη τον Θεό.

Τον υψώσαμε μπροστά μας σαν είδωλο και τον λατρεύσαμε σαν θεό.

Θεοποιήσαμε τη μορφή και τα χαρακτηριστικά του, τις αρετές και τα πάθη του, όπως στό ελληνικό δωδεκάθεο.

Πιστέψαμε ότι μπορεί να λυτρωθεί με τις δικές του δυνάμεις, ότι μπορεί να τελειοποιηθεί μόνος του.
 Θεοποιήσαμε τη λογική, την καρδιά του, τα ένστικτά του.

Ο ελληνικός κλασσικός πολιτισμός βασίστηκε κυρίως στή λογική.


Στήν Άπω Ανατολή η θρησκεία και η φιλοσοφία βασίστηκαν αποκλειστικά στήν εσωτερική εμπειρία και δύναμη του ανθρώπου.

Ο άνθρωπος είχε την ψευδαίσθηση ότι ήταν ελεύθερος, ενώ ήταν στήν πραγματικότητα δούλος.

 Δούλος των παθών του, δούλος της ειμαρμένης, της φθοράς και του θανάτου και μέσω αυτών, δούλος και υποχείριο του διαβόλου.


Να, λοιπόν, το νόημα των λόγων του μεγάλου Αποστόλου.

«Διά τούτο ώσπερ δι' ενός ανθρώπου η αμαρτία εις τον κόσμον εισήλθε και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτως εις πάντας ανθρώπους ο θάνατος διήλθεν εφ΄ ω πάντες ήμαρτον» (Ρωμ. ε΄ 12).

«Φθόνω δε διαβόλου θάνατος εισήλθεν εις τον κόσμον». (Σοφ. Σολ. β΄, 24).

Έτσι οι άνθρωποι έπεσαν στήν αμαρτία σπρωγμένοι από τον φόβο του θανάτου, διότι «φόβω θανάτου διά παντός του ζήν ένοχοι ήσαν δουλείας» (Εβρ. β΄ 14-15).

Για ν΄ απαλλαγεί όμως ο άνθρωπος από αυτή τη δουλεία του θανάτου, έπρεπε να νικηθεί ο θάνατος, αλλά ποιος άνθρωπος μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο;

Μόνον ο Θεός μπορούσε να νικήσει τον θάνατο, αλλά ως Θεός δεν ήταν υποκείμενος στό νόμο του θανάτου.

Πήρε, λοιπόν, επάνω του την ανθρώπινη φύση, μέχρι θανάτου.

«Επεί ούν τα παιδία κεκοινώνηκε σαρκός και αιματος και αυτός παραπλησίως μετέσχε των αυτών, ινα διά του θανάτου καταργήσει τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τούτ΄ έστι τον διάβολον, και απαλλάξη τούτους, όσοι φόβω θανάτου διά παντός του ζήν ένοχοι ήσαν δουλείας» (Εβρ. β΄ 14-15).

Δεν ήλθε, λοιπόν, ο Χριστός στόν κόσμο για να μας απαλλάξει από τα σώματα, δεν ήλθε για να μας απαλλάξει από την ύλη, δεν ήλθε για να μας απαλλάξει από τη δημιουργία του.

Ήλθε απ' εναντίας για να απαλλάξει την υλική δημιουργία του από τη φθορά και το θάνατο.

Να γιατί το Πάσχα είναι η μεγαλύτερη γιορτή των Ορθοδόξων.

Την ημέρα αυτή ολοκληρώθηκε η αποστολή του Κυρίου στή γή.

Την ημέρα αυτή θρήνησε ο διάβολος χάνοντας τη δύναμή του πάνω στούς ανθρώπους, την ημέρα ετούτη είδανε πνευματικό φως τα τάρταρα του Άδη και οι ψυχές των απ΄ αιώνος δικαίων ζωοποιήθηκαν και μετατέθηκαν στόν φωτεινό κόσμο του παραδείσου, απ΄ όπου καρτερούν την ολοκλήρωση της αναστάσεώς των στή δευτέρα του Κυρίου παρουσία.

«Ουκ, εστί — λοιπόν — ημών η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, τας εξουσίας, προς τους άρχοντας του σκότους του αιώνος τούτου». Δεν πολεμούμε, λοιπόν, με το αίμα και με τη σάρκα, αλλά με τον διάβολο.


Επιμένω σ΄ αυτά τα πράγματα, γιατί νομίζω πώς δεν υπάρχει πιο σημαντικό για έναν μαχητή σαν τον Χριστιανό από το να ξέρει ποιος είναι ο εχθρός του.

Όσοι νομίζουν — και είναι πάρα πολλοί αυτοί δυστυχώς — ότι το κακό που έχουμε να πολεμήσουμε είναι το σώμα και η ύλη, κτυπούν στή μάχη τον Θεό, αντί να κτυπήσουν τον διάβολο.

Οι Χριστιανοί δεν ξέρουν από τι ήλθε να μας γλυτώσει ο Κύριος.

Η σκέψη των περισσοτέρων είναι τέτοια, που αν την αναλύσεις, θα καταλάβεις, ότι ο Χριστός ήλθε να μας σώσει από τη δικαιοσύνη του Θεού και από τη δημιουργία Του!

Αλλά υπάρχει μεγαλύτερη βλασφημία απ΄ αυτό;

«Ένθα το δόγμα της σωτηρίας — λέγει ο Μέγας Βασίλειος, — μη δεύτερον άλλου ηγήση, μηδέ προτιμότερόν τι τούτου νομίσης έτερον» (ερμηνεία εις Ησαΐαν 9, 23).

Επιμένω, λοιπόν, ότι δεν είμαι αιρετικός λέγοντας ότι η σάρξ και η ύλη είναι η πύλη της σωτηρίας.

Ο Μέγας Αθανάσιος λέγει ότι «πρώτη των άλλων εσώθη και ηλευθερώθη» η από τον Ενανθρωπήσαντα Λόγο αναληφθείσα ανθρώπινη φύση «ως αυτού του Λόγου σώμα γενομένη», κατόπιν δε μαζί της και εμείς «κατά την συγγένειαν της σαρκός ηλευθερώθημεν» και «ως σύσσωμοι τυγχάνοντες κατ΄ εκείνο σωζόμεθα».

«Ως σύσσωμοι συναρμολογούμενοι και συνδεθέντες εν αυτώ, διά της ομοιώσεως της σαρκός», αποκτούμε την αφθαρσία και την αθανασία και τη θέωση» (Κατά Αρειανών 11).

Δεν είναι, λοιπόν η σάρκα τόσο ευτελές πράγμα όσο θέλουν να πιστεύουν οι ελληνίζοντες.

Η σημασία της σαρκός στήν Αγία Γραφή κρύβει μεγάλο μυστήριο, το μυστήριο ολοκλήρου της ανθρωπίνης φύσεως.

«Πεφόρηκεν ημάς διά της ιδίας σαρκός, εν αυτώ γαρ ήμεν πάντες» (Κυρίλλου Αλεξανδρείας εις Ιωάν. 16, 6-7).

«Όλον γαρ όλος ανέλαβέ με και όλος όλω ηνώθη, ινα όλω την σωτηρίαν χαρίσηται.

Το γαρ απρόσληπτον, αθεράπευτον» (Ιωάννου Δαμασκηνού).

 Η φύσις των ανθρώπων είναι μία και αδιαίρετος, όπως και η φύσις του Θεού, όσο πολλοί κι αν είναι οι άνθρωποι και όσο και αν νομίζουν ότι είναι ανεξάρτητοι ο ένας από τον άλλον.

 Έτσι η πτώση του Αδάμ, φέροντας την φθορά και τον θάνατο σ΄ αυτόν, δεν την έφερε μόνο στό πρόσωπό του, αλλά σε ολόκληρη την ανθρώπινη φύση.

 Έγινε φθαρτός ο Αδάμ και μαζί του, λόγω της ταυτότητας της φύσεως, έγιναν θνητοί και όλοι οι άνθρωποι.

Δεν αμάρτησαν, λοιπόν, οι άνθρωποι στό πρόσωπο του Αδάμ ούτε τιμωρήθηκαν για μια παράλογη ενοχή μιας αμαρτίας που είχε γίνει χωρίς να έχουν ερωτηθεί αυτοί, αλλά η φθορά της φύσεως και ο θάνατος που κληρονόμησαν από τον Αδάμ και η οποία τους δούλωσε στόν διάβολο, τους οδήγησε στήν αμαρτία.


Όπως όμως ο Αδάμ μετέδωσε στή φύση ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους τη δική του φθορά, έτσι και ο Χριστός μετέδωσε στή φύση ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους τη δική του αφθαρσία.

 «Η φύσις μία εστίν αυτή προς εαυτήν ηνωμένη και αδιάτμητος μονάς, ουκ αυξανομένη διά προσθήκης, ου μειουμένη δι΄ υφαιρέσεως αλλ΄ όπερ εστίν έν ούσα κάν εν πλήθει φαίνεται, άσχιστος και συνεχής και ολόκληρος, και τοίς μετέχουσιν αυτής τοίς καθ' έκαστον ου συνδιαιρουμένη... άνθρωπος είς κυρίως αν ρηθείη, κάν οι εν τη φύσει δεικνύμενοι πλήθος ώσιν...

ώσπερ τοίνυν πολλοί μεν οι χρύσεοι στατήρες, χρυσός δε είς, ούτω και πολλοί μεν οι καθ΄ έκαστον εν τη φύσει του ανθρώπου δεικνύμενοι, οίον Πέτρος και Ιάκωβος και Ιωάννης, εις δε εν τούτοις άνθρωπος»

 (Γρηγορίου Νύσσης, Περί του μη είναι τρεις θεούς).

«Ο Λόγος σάρξ εγένετο» και έτσι οι άνθρωποι εγένοντο «θείας κοινωνοί φύσεως» (Ι΄ Πέτρ. 1, 4).

Να, λοιπόν, ο ρόλος της σαρκός.

Να, γιατί λέω και επαναλαμβάνω — όσο και αν αυτό μπορεί να σκανδαλίσει — ότι με τη σάρκωση του Χριστού, ο Θεός και η Κτίση ενώθηκαν ασυγχύτως και από τότε η κάθε πέτρα είναι κομμάτι του σώματος του Θεού, αφού η ανθρώπινη σάρκα είναι χώμα και το κάθε στοιχείο της είναι στοιχείο του σύμπαντος.

 Γι΄ αυτό δεν περιμένουμε μόνο ανάσταση νεκρών, αλλά και ανάσταση της Κτίσεως «καινήν γήν και καινούς ουρανούς».

 Και δεν είναι καθόλου, όπως φοβάστε, πανθεϊσμός αυτό.

Τα λόγια μου είναι καθαρά: Ο Θεός και η Κτίση ενώθηκαν ασυγχύτως.

Οι Πατέρες είναι σαφείς.

 Ο άνθρωπος θεούται «τή μετοχή της θείας εκλάμψεως και ουκ εις την θείαν μεθιστάμενος ουσία» (Ιωάν. Δαμασκηνού), όπως το σίδερο που πυρώνεται από τη φωτιά.

«Διά τούτο γαρ και γίνεται κατ΄ αλήθειαν άνθρωπος, ίνα κατά χάριν ημάς καταστήση θεούς»

 (Μαξίμου Ομολογητού, προς Θαλάσσιον περί διαφόρων απόρων της Θ. Γραφής).

Το σώμα, λοιπόν, και η σάρξ μέσα στήν Αγία Γραφή και στά συγγράμματα των Πατέρων έχει συχνά την έννοια ολοκλήρου της ανθρωπίνης φύσεως.

«Ως γαρ ο Κύριος ενδυσάμενος το σώμα γέγονεν άνθρωπος, ούτως ημείς οι άνθρωποι, παρά του Λόγου τε θεοποιούμεθα, προσληφθέντες διά της σαρκός αυτού και λοιπόν ζωήν αιώνιον κληρονομούμεν (Μεγ. Αθανασίου, λόγος περί ενανθρωπήσεως του Λόγου).

Η Εκκλησία εξ άλλου είναι το μυστικό σώμα του Χριστού, και η μετοχή μας στό σώμα του Χριστού μας κάνει αξίους της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος.


Η πίστη μας δεν είναι θρησκεία φιλοσόφων, είναι θρησκεία μυστηρίου.

Δεν προσπαθεί να εξηγήσει τα ανεξήγητα που ούτε κάν χρειάζεται να εξηγηθούν.

Μιλάει για τη σάρκα, για την ψυχή, για το σώμα, για το πνεύμα χωρίς να τα αναλύει και να τα ξεχωρίζει.

Μόνον οι φιλόσοφοι διατείνονται ότι ξέρουν τι είναι πνεύμα και τι είναι ύλη, τι είναι σάρξ και τι ψυχή.

 Για τους Χριστιανούς, όλα αυτά είναι μυστήρια και εκφράσεις της μίας και αδιαιρέτου ανθρωπίνης φύσεως.

Εκφράσεις αναγκαίες για να καταλάβουμε ορισμένες καταστάσεις του ανθρώπου, όπως με τη λέξη ψυχή ονομάζουμε αυτό που μένει μετά θάνατον και με τη λέξη σώμα αυτό που διαλύεται μετά θάνατον — αν και αυτό που διαλύεται δεν είναι το ζωντανό, αλλά το νεκρό σώμα.

Από την άλλη μεριά, είναι εκφράσεις επικίνδυνες όταν τις κάνουμε απόλυτες και θελήσουμε να κλείσουμε όλο το μυστήριο του ανθρώπου μέσα σ΄ αυτό που μας έμαθαν οι ορθολογιστές να εννοούμε ψυχή και σώμα.

 Φιλοσοφούντες, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να εισδύσουμε στό μυστήριο της θείας αποκαλύψεως.

Πώς να εξηγήσουμε με την περί ψυχής και σώματος θεωρία των φιλοσόφων τα λόγια της Εκκλησίας;

«Ο εκ γης διαπλάσας των βροτών την ουσίαν», «χούς ει και εις χούν απελεύσει», ή το «ετίμησας εικόνι σου το των χειρών σου, Λόγε πλαστούργημα, ζωγραφήσας γαρ εν υλική μορφή της νοεράς ουσίας το ομοίωμα», ή το ύψος στό οποίο οι Πατέρες ανεβάζουν την σάρκα, «η της θεότητος δόξα και δόξα του σώματος λέγεται... ει και τοίνυν ουδέποτε το σώμα το άγιον αμέτοχον της θείας δόξης υφέστηκεν, αλλ΄ εξ άκρας ενώσεως της καθ΄ υπόστασιν της δόξας της αοράτου θεότητος τελείως πεπλούτηκεν, ως μίαν και την αυτήν είναι δόξα του Λόγου και της σαρκός»

(Ιωάννου Δαμασκηνού, Λόγος εις Μεταμόρφωσιν).

Με συγκινεί βαθύτατα το πατρικό σας ενδιαφέρον, και η προσπάθειά σας να με σταματήσετε σ΄ έναν δρόμο που φοβάστε μήπως οδηγεί στόν πανθεϊσμό.

Μου κάνει όμως εντύπωση ότι σάς σκανδάλισαν πράγματα που αποτελούν τη βάση πάνω στήν οποία η Εκκλησία μας στηρίζει την προσκύνηση των εικόνων.

Το ότι η χάρη του Θεού αγίασε την υλική κτίση δεν βλέπω σε τι μπορεί να σκανδαλίσει έναν ορθόδοξο.

Το ότι ο Θεός και η Κτίση έρχονται σε άμεση επαφή, μπορεί να μήν το παραδέχονται οι φράγκοι και οι προτεστάντες, για μας τους ορθοδόξους, όμως, είναι αλήθεια που κατέχει το κέντρο της πνευματικής μας ζωής.

Δεν είναι μόνον οι Πατέρες που εδίδαξαν και αγωνίστηκαν για την κατοχύρωση αυτών των αληθειών, αλλά και η Εκκλησία απεφάνθη συνοδικώς την εποχή του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά.

Η χάρη του Θεού, που διεπότισε τη δημιουργία, δεν είναι κτίσμα, όπως θέλησαν να πούν οι φιλοσοφούντες δυτικοί, για να αποφύγουν τον πανθεϊσμό.

Είναι άκτιστος ενέργεια του Θεού.

Ο Θεός απλώνει το χέρι Του στά πλάσματά του και περιμένει να του δώσουμε κι εμείς το δικό μας χέρι, για να μας πάρει κοντά του και να μας κάνει δικούς του.

Δεν είναι πανθεϊσμός αυτό, γιατί δεν είναι η ουσία του Θεού που κοινωνεί με τα πλάσματά του, αλλά η ενέργειά του.

«Όστις αγαπά με τους λόγους μου τηρήσει και ο Πατήρ μου αγαπήσει αυτόν και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ΄ αυτώ ποιήσωμεν».

«Ουκ οίδατε ότι τα σώματα υμών ναός του εν υμίν Αγίου Πνεύματός εστίν;».

Δεν συγχέεται ο Θεός με τη δημιουργία του, αλλά ούτε στέκεται μακρυά της.

Ζεί μέσα στούς αγίους του και τους διαποτίζει τόσο έντονα η ενέργειά του, που και μετά τον θάνατό τους τα σώματα και τα οστά τους κάνουν θαύματα.

Ακόμη και αυτές οι ξύλινες εικόνες τους είναι θαυματουργές.

Αυτή είναι η δύναμη του Θεού των Χριστιανών και τέτοια είναι η αγάπη του προς εμάς τους αχαρίστους.




Με σεβασμό και αγάπη.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΛΟΜΟΙΡΟΣ

Β΄

Διάβασα προσεκτικά το σημείωμά σας και ευχαριστώ θερμώς.



Νομίζω ότι μπορούν να παρεξηγήσουν τα όσα έγραψα μόνον άνθρωποι, που θα τα διαβάσουν βιαστικά και επιπόλαια. Δεν είναι σωστό ότι «διατυπώνω επί το υπερβολικώτερον ορισμένες φράσεις».

Απλώς υπογραμμίζω αλήθειες που έχουν ξεχαστεί.

Αν πολλοί με παρεξηγήσουν, θα γίνει γιατί η νοοτροπία τους δεν έχει διαπλαστεί από την Ορθόδοξη πατερική παράδοση.

Γράφετε ότι η εξίσωση σ+ψ+π=α υπενθυμίζει το τρισύνθετο.
Μα και βέβαια το υπενθυμίζει.
Αυτό ακριβώς είχα στό νού μου όταν την έγραφα.
Την πλάνη του τρισυνθέτου κατήγγειλα.

Θέλω να δούν οι οπαδοί του Μακράκη, ότι είναι ορθολογιστές.

Ότι δεν μπορούν να κάνουν εξισώσεις και να είναι ορθόδοξοι.

Φιλόσοφοι είναι όσοι, είτε περί δισυνθέτου, είτε περί τρισυνθέτου ομιλούν.

Δισύνθετον, τρισύνθετον, συνθετικόν και πολυσύνθετον, με το νόημα που δίνουν αυτοί σ΄ αυτές τις λέξεις, δεν είναι πατερικές, αλλά ορθολογιστικές έννοιες.

Ο άνθρωπος δεν περιγράφεται με εξισώσεις, προπαντός με αυτήν των Μακρακιστών, η οποία είναι το αποκορύφωμα του ορθολογισμού στή θεολογία.

Η κατασκευή του ανθρώπου είναι «φοβερά τις και δυσερμήνευτος εξεικονίζουσα πολλά και απόκρυφα μυστήρια Θεού».

Γράφετε ότι η φράση μου: «οι εν τοίς μνήμασι υπήρχαν αλλά δεν είχαν ζωή», είναι άκρως υπερβολική υπενθυμίζουσα θνητοψυχισμό.

Εάν συμβαίνει πράγματι κάτι τέτοιο, δεν πρέπει να κάνετε σ΄ εμένα την παρατήρηση, αλλά στόν συγγράψαντα το «Χριστός Ανέστη...» και στήν Εκκλησία, η οποία το έβαλε στή λατρεία.

Μήπως εγώ λέγω τίποτε διαφορετικό; «Χριστός ανέστη εκ νεκρών... τοίς εν τοίς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».

Μήπως τους χάρισε κάτι που είχαν έτσι κι αλλιώς;

 Ο Χριστός ασφαλώς τους χάρισε κάτι που δεν είχαν: τη ζωή.

Θα μπορούσε να παρεξηγήσει κανείς την Εκκλησία για θνητοψυχισμό;

Γιατί να παρεξηγήσει, λοιπόν, εμένα που φρόντισα μάλιστα να τονίσω ότι οι εν τοίς μνήμασι, οι εν τω άδη, υπήρχαν;
Υπήρχαν αλλά δεν είχαν ζωή.

Τη ζωή, τους την χάρισε ο Χριστός διά της αναστάσεως.

Σάς φαίνεται παράξενη αυτή η διάκριση μεταξύ υπάρξεως και ζωής;

Και όμως η διάκριση αυτή είναι μια βαθύτατη χριστιανική αλήθεια.

Γράφετε ότι είσαστε σύμφωνος, ότι η ζωή στόν άδη ήταν πολύ χειρότερη από τη ζωή στή γή, αλλά αυτό συνέβαινε μόνον πρό Χριστού. Η αλήθεια είναι ότι αυτό δυστυχώς συμβαίνει και τώρα για όσους δεν είναι εν Χριστώ.

Αλλά και όσοι είναι εν Χριστώ δεν είναι μετά το θάνατό τους όντα ολοκληρωμένα.

 Προγεύονται μόνο των αγαθών της αιωνίου ζωής, όπως εξ άλλου και μέχρις ενός σημείου προγεύονται των αγαθών αυτών και στήν παρούσα ζωή.

 Η ολοκλήρωσή τους θα γίνει μετά την ανάσταση των νεκρών, όταν θα τους ξαναδοθεί το σώμα τους αφθαρτοποιημένο, μέσα σε μία κτίση καινούργια όπου θα είναι πλέον «καινή η γή και καινοί οι ουρανοί».


Ο άνθρωπος υπάρχει πρό και μετά θάνατον μόνο γιατί το θέλει ο Θεός.

Εάν έπαυε ο Θεός να μας κρατάει στήν ύπαρξη θα εξαφανιζόμασταν και δεν θα έμενε από μας ούτε σώμα, ούτε ψυχή, ούτε κάν η ανάμνηση.

Θα υπάρχουμε αιωνίως, στήν αιώνιο ζωή ή στόν αιώνιο θάνατο — ανάλογα με την εκλογή που κάναμε — αλλά όχι γιατί είμαστε εκ φύσεως αίδιοι, αλλά γιατί έτσι θέλησε και έτσι υποσχέθηκε ο Θεός.

Και η θέληση του Θεού είναι νόμος αμετάκλητος. «Ώμωσε Κύριος και ου μεταμεληθήσεται».

Γράφετε, επίσης, ότι υπάρχει πιθανότητα να παρεξηγηθούν οι φράσεις μου:

 «ο Θεός και η κτίση έρχονται σε άμεση επαφή» και «η Χάρις του Θεού διεπότισε τη δημιουργία» και να νομισθή ότι γενικεύοντας αυτό που θα συμβεί στόν άνθρωπο και επεκτείνοντάς το σε ολόκληρη την υλική δημιουργία, πέφτω στήν πλάνη να κηρύσσω τη θέωση της αλόγου κτίσεως.

Βεβαίως, όπως διαπιστώσατε κι εσείς, πουθενά δεν λέγω κάτι τέτοιο.

Ο άνθρωπος θεώνεται κατά χάριν γιατί είναι λογικό όν, πλασμένο κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωσιν του Θεού.

Η άλογος κτίση δεν θεώνεται ακριβώς επειδή δεν έχει νού, δεν είναι πλασμένη κατ΄ εικόνα Θεού.

Όμως δεν είναι γι΄ αυτήν χωρίς σημασία το έργο της Οικονομίας του Λόγου.

Αν ο άνθρωπος θεούται, όμως και η κτίσις αφθαρτοποιείται και ανακαινίζεται.

Το αναστηθέν σώμα του Κυρίου ως χούς, σαν ύλη αφθαρτοποιηθείσα, έγινε το πύρινο κέντρο της κτίσεως που, όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου, θα κατακαύσει τη φθορά που έφερε σ΄ αυτήν η πτώση του Αδάμ.

 Ο πρώτος Αδάμ έφερε στήν κτίση τη φθορά και το θάνατο.

Ο δεύτερος Αδάμ της έφερε την αφθαρσία και την αιωνιότητα.

Στόν άνθρωπο όμως έφερε κάτι περισσότερο, τη δυνατότητα της θεώσεως.

 Η άλογη κτίση δεν μπορεί να θεωθεί, όπως δεν μπορεί και να αμαρτήσει.

Η άλογη κτίση δεν είναι ελεύθερη, δεν έχει νού.

Ό,τι δεν μπορεί να αμαρτήσει, δεν μπορεί ούτε να θεωθεί.

 Η αφθαρσία και η αιωνιότητα δίδονται στή φύσημ στή φύση την άψυχη και στή φύση την έμψυχη, στή φύση την άλογη και στή φύση τη λογική.

Γι΄ αυτό όλοι οι άνθρωποι θα αναστηθούν, όλοι θα αφθαρτοποιηθούν ανεξάρτητα από το αν υπήρξαν φίλοι ή εχθροί του Θεού, γιατί η φύση τους είναι μία και αδιάτμητος μονάς.

 Όμως η θέωση δεν δίδεται στή φύση.

Δίδεται στά πρόσωπα, στά πρόσωπα τα ελεύθερα, στά πρόσωπα που θέλησαν να δεχθούν μέσα στήν καρδιά τους τον Θεό, στά πρόσωπα που, όταν εκείνος ήλθε και έκρουσε τη θύρα, την άνοιξαν και δέχθηκαν με ευφροσύνη και αγαλλίαση τον μεγάλο επισκέπτη και δείπνησαν μαζί του.

Με σεβασμό και αγάπη εν Χριστώ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΛΟΜΟΙΡΟΣ
.......................................................................................................................
Ο Χριστός Αναστήθηκε!

Σήκω, περιστέρι μου,   από καρέκλες,  καναπέδες, πολυθρόνες, ντιβάνια  (της αυτολύπησης, της κατάθλιψης, της κατηγόριας των άλλων, της άτιμης κενωνίας )
 κι έλα  να χαρείς...
Σήκω και έλα όπως είσαι!
Μην καθυστερείς ούτε λεφτό.
Είναι κρίμα να χάνεις  το Πάρτυ!

Σαλογραία
......................................................................................................