Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Συνάντηση με μια δαιμονισμένη(επανάληψη)




Επανάληψη από το Συνάντηση με μια δαιμονισμένη παραθέτω, αγαπημένο μου, επειδή το θέμα είναι πάντοτε ε π  ί κ α ι ρ ο διότι τα έργα του Εξαποδού, σαν ιστός αράχνης και ταραχής εξαπλώνονται επάνω στη γη και ζητούν να καταστρέψουν την ειρήνη απ'
  τις καρδιές των Ορθοδόξων...
Αυτή ήταν μια δική μου εμπειρία.
Αργότερα προστέθηκε και μια δεύτερη...
Σίγουρα θα έχουν τύχει και σε σένα κάποια  ανάλογα...
Εν νηστεία, και προσευχή εκβάλλεται τούτο το μιαρό γένος...
Ας έχουμε σθένος στον πνευματικό πόλεμο, μέχρι το τέλος

Σαλογραία
....................................................................................................................................
................................................................................................................................
Ειλικρινά, απορώ, πώς γίνεται να ανήκει κάποιος στην Ορθόδοξη Εκκλησία, να είναι βαπτισμένος, μυρωμένος, του Θεού παραδομένος- από την παιδική του ηλικία- και όμως να μ η ν πιστεύει στ’ αλήθεια, στην ουσιαστική-προσωπική δράση και ύπαρξη του Εωσφόρου και των δαιμόνων-ακολούθων του.

Απορώ και όμως γίνεται.

Εδώ δεν πολυπίστευα στην ενεργή παρουσία των Αγίων και των Αγγέλων, θα έδινα σημασία στους δαίμονες;

Έτσι συνέβαινε - τουλάχιστον με μένα- επί πολλά έτη, αγαπημένο μου.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, πίστευα αόριστα σε κάτι αφηγήσεις των Ευαγγελίων με θεραπείες δαιμονισμένων, αλλά στη μυωπική μου αντίληψη, αυτά έγιναν, τότε, εκεί, στα χώματα που περπάτησε ο Χριστούλης και έκτοτε δεν προέκυψαν πάλι..

Τόσο απλά, τα είχα διευθετήσει μέσα στο αφελές το μυαλό μου.

Παρόλ' αυτά, κάτι μεταφυσικά θρίλερ, τα κοίταζα, περισσότερο για να περάσει η ώρα και λιγότερο επειδή πίστευα πως συμβαίνουν τέτοια σημεία και τέρατα!

Διέθετα -ίσως και λόγω παιδείας, βαθύτατο σεβασμό στην ψυχιατρική επιστήμη

και ήμουν απόλυτα βέβαιη ότι σήμερα πια, δαιμονισμένοι δεν απαντώνται, ούτε γι’ αστείο!

Υπήρξαν-σκεφτόμουν- πεντέξι τότε, εκεί στην εποχή του Χριστούλη, τους θεράπευσε Εκείνος, άντε και μερικούς οι Απόστολοι, και έκτοτε, το γένος τούτο, εξεπαστρεύθη.

Αμ δε!

Θα ομολογήσω επίσης, ότι κάποια γεγονότα που φτάναν στ’ αυτιά μου, με ουρλιαχτά δαιμοκατειλημμένων σε μοναστήρια, τα υποπτευόμουνα- μιλάω με όλη μου την ειλικρίνεια- ότι μπορεί να ήταν φτιαχτά σκηνικά, από άθλιους παπάδες επινοημένα, προκειμένου να παγιδεύονται οι αφελείς και να συρρέουν προς δήθεν θεραπεία- για θέματα αρμοδιότητας, βασικά, ψυχιάτρων- αφήνοντας το γενναίο οβολό τους- οι αφελείς πάντα- στα παγκάρια των θεομπαιχτών επιτήδειων!

Ψυχικές διαταραχές ότι μπορεί να υπάρχουν, ναι, το πίστευα και το παραπίστευα.
Δαιμονισμένοι, δεν πίστευα ότι υπάρχουν, που να με χτύπαγες και να με ξαναχτύπαγες σαν χταπόδι στα βράχια!

Μόνο που το άκουγα- ως υπόθεση- ξεκαρδιζόμουν στα γέλια με την αδαημοσύνη και τη βλακεία των πιστευόντων.

Από ευγένεια και μόνο δεν χαχάνιζα εμφανώς, όποτε κάτι, ή κάποιος τολμούσε να υπαινιχτεί το παραμικρό για το θέμα...

Ετσι, ήταν η συνείδησή μου.

Ορθολογίστρια και αδιάφορη ολότελα , θα έλεγα πάνω στο ζήτημα.

Μέχρι που βρέθηκα ένα καλοκαίρι σε νησί του Αιγαίου.

Εκεί, επειδή είχα κάμποσο χρόνο ελεύθερο, θυμήθηκα να τηλεφωνήσω σε παλιά, αγαπημένη φιλεναδούλα.

Είχα να την δω, απο τα 12 της χρόνια και τότε είχε πατήσει τα 20.
Δέχτηκε με χαρά το τηλεφώνημα και την πρόσκληση για συνάντηση.

Βρεθήκαμε στην παραλία ώρα απογευματινή και κάναμε βόλτες, πέρα δώθε μπροστά απ’ το ξενοδοχείο, όπου έμενα με τα πιτσιρίκια μου.

Τη φιλενάδα μου, ας την ονομάσω Μαρία.

Μετά τις πρώτες χαρές της συνάντησης, όταν τη ρώτησα τι κάνει με τη ζωή της, κούνησε το κεφάλι της, λυπημένα:

-Μην τα ρωτάς, τι να σου λέω...υπάρχει σοβαρό πρόβλημα...

-Τι πρόβλημα, Μαρία μου; απόρησα .

-Είμαι δαιμονισμένη! ξεστόμισε η Μαρία.

Τούβλο να έπεφτε στο κεφάλι μου, διερχόμενη από οικοδομή, τέτοια σαστιμάρα δεν θα ΄νιωθα!

-Πώς το είπες αυτό; (γούρλωσα τα χαζά ματάκια μου)

Τι εννοείς, λέγοντας, δαιμονισμένη, κορίτσι μου;

-Εννοώ ότι έχω δαίμονα μέσα στο σώμα μου που με παιδεύει!

Νόμισα πάλι ότι κατάλαβα λάθος, και ρώτησα υπομονετικά:

-Μήπως εννοείς ότι έχεις πρόβλημα ψυχολογικό; Ψυχιατρικό;

Γέλασε με πίκρα η Μαρία.

Ηταν κορίτσι ευφυές.

Ήξερε να ξεχωρίζει δυο γαιδουριών άχυρα...

-Αχ! Μακάρι να το είχα!

Δεν είναι ψυχιατρικό το πρόβλημα.

Το έχω ψάξει και είναι και ηλίου φαεινότερο.

Μακάρι να ήταν.

Θα έπαιρνα τα χάπια μου, θα ησύχαζα!

Θα το αντιμετώπιζα άνετα!

Θα τολμούσα και να παντρευτώ.

Τώρα, στα χάλια που βρίσκομαι, ποιος θα με αντέξει, ποιος θα με πάρει;

Σου λέω, έχω μέσα μου δαίμονα και με παιδεύει!

Τη Μαρία την ήξερα χρόνια.

Ηταν ένα ήρεμο, ευγενικό παιδάκι, από παραδοσιακή οικογένεια, μεγαλωμένο με αγάπη

Ήξερα και την καλή της μητέρα.

Και τον αδερφό της τον καλλιεργημένο, τον ήξερα.

Δεν μπορούσα να το πιστέψω.

Ζήτησα εξηγήσεις.

Και κείνη, πήρε ανάσα βαθιά και μου τα 'πε:

-Όλα ξεκίνησαν πριν δυο τρία χρόνια από μια φορά που βρεθήκαμε με τη μάνα μου, σχεδόν τυχαία στον Καρέα, σε ένα ναό, όπου ο πατήρ Σάββας διάβαζε εξορκισμούς, στην ώρα της σύναξης των πιστών.

Δεν είχα την παραμικρή υποψία για το τι θα συνέβαινε.

Να πω την αλήθεια, επί χρόνια, βασανιζόμουν με κάποια περίεργα ψυχοσωματικά συμπτώματα, κάποια ανεξήγητη δυσφορία όμως δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία.

Καθώς άρχισε να διαβάζει ο π. Σάββας τους εξορκισμούς και άκουγα με περιέργεια, ξαφνικά, μέσα στο ναό, λιποθύμησα!

Από κει και μετά δεν θυμάμαι τίποτα.

Η μάνα μου όμως που ήταν παρούσα, και άλλοι, μου είπαν τι έγινε.

Ενώ φαινόταν το σώμα μου λιπόθυμο, καθώς ήρθε κοντά ο ιερέας και εξόρκιζε το δαιμόνιο, άρχισε να μιλάει κάποιος με μια σπηλαιώδη, φριχτή φωνή, μέσα από το στόμα μου.

Τίποτα το ανθρώπινο και το φυσιολογικό δεν είχε εκείνο το ηχόχρωμα.

Στις ερωτήσεις του ιερέα που αγωνιζόταν με τις ευχές της Εκκλησίας, ομολόγησε η φωνή του δαίμονα, ότι είχε μπεί μέσα μου, με φαγητά κακομελετημένα και μαγεμένα που μου τα έδωσαν ζηλόφθονοι συγγενείς προκειμένου να με βλάψουν- αν είναι δυνατόν, μέχρι θανάτου!

Ο δαίμονας, ομολόγησε και άλλα διάφορα, και όταν απο τη λιποθυμία συνήλθα, η πλάτη μου πίσω- επιστρέφοντας σπίτι, με τη μάνα μου πανικόβλητες- είδαμε να έχει η πλάτη μου, επάνω στο δέρμα, ερεθισμούς, σαν ένα αόρατο χέρι, να χάραξε ανάγλυφες , πεντάλφες κόκκινες!

Φρίξαμε! Νομίζαμε πως ζούσαμε εφιάλτη...

Φρίξαμε και από τότε, έγινε πιο φανερή η κόλαση στη ζωή μου.

Συνέβαιναν πολλά και διάφορα τι να σου πρωτοπεριγράψω;

Ενώ είμαι αδύνατη, ξαφνικά η κοιλιά μου φούσκωνε υπέρογκα σαν να ήμουνα ετοιμόγεννη!

Κράταγε δυο τρείς μέρες αυτό, μετά, η κοιλιά πάλι ξεφούσκωνε, ερχόταν σε επίπεδη θέση.

Το δέρμα στο χέρι μου, απο μόνο του φούσκωνε και ξεφούσκωνε, σαν να αναπηδούσε απο κάτω συνέχεια βατράχι!

Πολλές φορές το βράδυ, ένιωθα να με δέρνει μια αόρατη δύναμη, μου άφηνε μώλωπες!

Το πρωί σηκωνόμουνα μπλαβιασμένη από το αόρατο ξύλο.

Τι να σου λέω!

Είναι καταστάσεις που με λόγια δεν περιγράφονται.

Βασανιστήρια, διάφορα, περίεργα και μεγάλα!

Έκτοτε έχω γυρίσει μοναστήρια και μοναστήρια επιζητώντας τη λύτρωση, αλλά αυτό το κακό δεν φεύγει απο μέσα μου, και ούτε ξέρω αν θα μπορέσει να φύγει...

Αχ! Καταλαβαίνω, φιλενάδα, πώς τα ακούς όλα τούτα

(ο ψιλοπανικός στη φάτσα μου ολοφάνερος).

Με την ίδια καχυποψία θα τα άκουγα και γω αν δεν τα είχα υποστεί στο πετσί μου...

Τώρα, μόνο σε ένα θαύμα ελπίζω...κατέληξε.

...................................

Αυτή ήταν εν συντόμω, η εμπειρία της Μαρίας, όπως μου την εμπιστεύτηκε εκείνο το μαβί καλοκαιρινό σούρουπο στην παραλία .

Αργότερα το διασταύρωσα και από άλλους, πως έτσι συνέβαινε.

Αγαπημένο, σού ομολογώ, τα συναισθήματά μου, του τότε, δεν περιγράφονται.

Όταν τέλειωσε η όλη συζήτηση, φτάνοντας στο ξενοδοχείο, εκείνη τη νύχτα, είχα μια τρομάρα πρωτόγνωρη και κοίταξα καλού κακού και κάτω απο τα κρεβάτια μας, μη κρύβονταν κάτι...

Αυτή υπήρξε η πρώτη μου προσωπική εμπειρία, με μαρτυρία αυθεντική, από άνθρωπο που τον ήξερα, που δεν είχε λόγο να μου πεί κανένα παραμύθι, που ζούσε με αξιοπρέπεια από άποψη οικονομική, και που δεν ανακοίνωνε το πρόβλημα στον καθένα.

Ήταν η πρώτη μου προσωπική εμπειρία πάνω στο ζήτημα των ακαθάρτων πνευμάτων και του πώς αυτά, μπορούν να φτιάξουν μια μαύρη δική τους φωλιά, κατασκηνώνοντας στο ανθρώπινο σώμα μας.

Ο ψυχρός ορθολογισμός μου, για πρώτη φορά εν τω βίω μου , υπέστη μια ανατριχιαστική ρωγμή, αξιοπρόσεκτη...
Σαλογραία

Αναρτήθηκε από Σαλογραια στις 1:52 π.μ.
...........................................................................................................................................
....................................................................................................................
...............................................................................................................

 Σχόλια:

ΑΚΥΛΑΣ είπε...

Η αλήθεια είναι πως και από ψυχιατρική άποψη το θέμα έχει ενδιαφέρον-άσχετα από την δυνατότητα ή μάλλον την αδυναμία της Ιατρικής να θεραπεύσει ψυχές...Αξιόλογη είναι εν προκειμένω η εργασία του Καθηγητού του πανεπιστημίου Κρήτης κ. Νέστορος, ο οποίος καταγράφει εντυπωσιακά ανάλογα γεγονότα, χωρίς βέβαια να δίνει εξηγήσεις για τους αντίστοιχους μηχανισμούς. Υπάρχουν άραγε αναφορές για το αν υπάρχουν φάρμακα τα οποία μπορούν να φέρουν -αποτελεσματικά-σε καταστολή την περίοδο εκδήλωσης της κρίσης σε πρόσωπο το οποίο εμφανίζει αυτά τα συμπτώματα;



29 Σεπτεμβρίου 2009 8:16 μ.μ.

Ανώνυμος είπε...

και η συνέχεια; θεραπεύτηκε η κοπέλα;



29 Σεπτεμβρίου 2009 9:11 μ.μ.

Σαλογραια είπε...

@Aνώνυμο

Θα είμαι ειλικρινής απολύτως και θα πώ ότι πήρα τέτοια τρομάρα με το όλο σκηνικό, που δεν έδωσα συνέχεια στην επικοινωνία μας.

Δυστυχώς δεν τόλμησα να ρωτήσω τίποτα για τη συνέχεια.

Θα έπρεπε.

Δεν είχα το σθένος.

Φοβόμουνα μην ειναι...κολλητικός ο δαιμονισμός, αλήθεια σου λέω!



29 Σεπτεμβρίου 2009 10:31 μ.μ.

Σαλογραια είπε...

Ακύλα

στο θέμα του Ι. Νέστορος, θα αναφερθώ προσεχώς, γιατί νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον επίσης.



29 Σεπτεμβρίου 2009 11:52 μ.μ.

Ανώνυμος είπε...

Αδελφή έχοντας δει αρκετές τέτοιες περιπτώσεις, σας βεβαιώνω πως ο δαιμονισμός σίγουρα ΔΕΝ είναι κολλητικός.



Σωφρόνιος+



30 Σεπτεμβρίου 2009 2:10 π.μ.

Σαλογραια είπε...

@Σωφρόνιο+

Α! Σας ευχαριστώ!

Σας ευχαριστώ :-)

Πρώτον που δεν μου κρατήσατε κακία για το...λούσιμο και δεύτερον για τη διαβεβαίωση. Θα ήθελα πάρα πολύ να μας στέλνατε κάποια σχετική εμπειρία, να την ακούγαμε και μεις προς ωφέλειαν...

Ο ψυχίατρος π.Αντώνιος Στυλιανάκης, έχει γράψει ένα βιβλιαράκι με σχετικό θέμα και μπράβο του, που δεν φοβήθηκε μήπως και τον χλευάσουν οι Ορθολογιστές συνάδελφοί του...

30 Σεπτεμβρίου 2009 10:09 μ.μ.

Ανώνυμος είπε...

Χαίρομαι απο την μία που πίστεψες τελικα σαυτο γιατι παρα πολλοι ανρθωποι υποφερουν απο αυτο και ας μην το ξερουν!

Όμως απο την άλλη λυπάμαι γιατι εκοψες καθε επικοινωνια μαζι της..Δεν λεω.. καταλαβα πόσο σοκαρίστηκες, όμως μπορεις να ρωτησεις τον πνευματικο σου αν μπορεις να την παιρνεις κανενα τηλεφωνο πού και πού..

Αυτα τα ατομα νιώθουν εκτος αυτων των δαιμονικων πραγματων και απολυτη μοναξια..τους εχουν απαρνηθει ολοι..

Όσοι δαιμονιστηκαν χωρις να το θελουν,χωρις να ειχαν αμαρτωλη ζωη νασαι σιγουρη πως ενω εχασαν την επιγεια ζωη τους, θα κατακτησουν την άλλη..την αιωνια χαρα και ευτυχια θα απολαμβανουν και οχι σε καμμια χαμηλη θεση μα διπλα στους μαρτυρες, διπλα στον Χριστο!

Θα σου υπενθυμισω απο το βιβλίο του γεροντος Παισιου: "Παθη και αρετές" το ακόλουθο χωρίο από το Κεφάλαιο: "Αγάπη με πόνο":

"Μέσα στον πόνο κρύβεται η περισσότερη αγάπη από την κανονική. Γιατί, όταν πονάς τον άλλον, τον αγαπάς λίγο παραπάνω. Αγάπη με πόνο είναι να σφίξεις στην αγκαλιά σου έναν αδελφό σου που έχει δαιμόνιο και το δαιμόνιο να φύγει. Γιατί η σφιχτή αγάπη, η πνευματική αγάπη με πόνο, δίνει παρηγοριά θεική στα πλάσματα του Θεου, πνίγει δαίμονες, ελευθερωνει ψυχές και θεραπεύει τραύματα με το βάλσαμο της αγάπης του Χριστού που χύνει.

Ο πνευματικος άνθωπος είναι όλος ένας πόνος.Λειώνει απο τον πόνο για τους άλλους, εύχεται, παρηγορεί.Και ενώ παίρνει τον πόνο των άλλων, είναι πάντα χαρούμενος, γιατι ο Χριστός του παίρνει τον πόνο και τον παρηγορεί πνευματικα.""

Σ.Μ.Θ.
.......................................................................................

5 Μαρτίου 2010 7:03 μ.μ.

Σαλογραια είπε...

Ο πνευματικος άνθωπος είναι όλος ένας πόνος.Λειώνει απο τον πόνο για τους άλλους, εύχεται, παρηγορεί.Και ενώ παίρνει τον πόνο των άλλων, είναι πάντα χαρούμενος, γιατι ο Χριστός του παίρνει τον πόνο και τον παρηγορεί πνευματικα.""

έγραψες

Σ.Μ.Θ.

Σ'ευχαριστώ για τις σκέψεις.

Είναι ΑΚΡΙΒΩΣ έτσι όπως τα λες.

Όσο πιο μεγάλη η αγάπη και η ευαισθησία τόσο πιο μεγάλος ο πόνος, αλλά ο Κύριος δίνει στους παρηγορούντες, Παρηγορία!

Η κοπέλα της αφήγησης μένει μακριά από μένα,στην άλλη άκρη της Ελλάδος, δεν το λέω για δικαιολογία...πραγματικά...έχω συναναστραφεί εδώ στην Πάτρα από κοντά, δαιμονισμένο άτομο, όμως...να εξομολογηθώ την αμαρτία μου, δεν άντεξα πάνω από εφτά χρόνια,να το κάνω παρέα σε καθημερινή βάση, διότι το πρόσωπο είχε και δαιμόνιο ΦΘΟΝΟΥ ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑΣ, και απομακρύνθηκα προκειμένου να προφυλάξω τον εαυτό μου, και τις σχέσεις μου με άλλους ανθρώπους, εκλεκτούς αδελφούς εν Κυρίω.

Το ίδιο το πρόσωπο που υποφέρει -και το γνωρίζει από τι υποφέρει- έχει προστρέξει και σε εξορκισμούς, αλλά ΔΕΝ γίνεται τίποτα, ίσως, διότι ΠΕΙΣΜΟΝΩΣ, ΑΡΝΕΙΤΑΙ να ταπεινωθεί, τώρα έχει μπλέξει και με άκρως εμπαθείς καταστάσεις... και χωρίς ταπείνωση, αυτές οι σκοτεινές δυνάμεις δεν φυγαδεύονται.
Τούτο το γένος των δαιμόνων, ουκ εκβαλείται ει μη εν προσευχή και ΝΗΣΤΕΙΑ είπε ο ίδιος ο Κύριος.

Να ευχόμαστε κάθε μέρα επειδή οι πάσχοντες από τα τοιαύτα, τελικά, είναι πολύ περισσότεροι από όσο μπορούμε να φανταστούμε και ανοήτως τρέχουν σε ψυχίατρους, ενώ άλλα τους χρειάζονται για βοήθεια...

15 Μαρτίου 2010 7:17 μ.μ.

22 σχόλια:

  1. :-)
    Αχαχα! Θα τρελαθώ με σένα περιστεράκι μου...
    Τι γίνεται με σένα;
    Μέρα νύχτα απάνω στο πληκτρολόγιο ξημεροβραδιάζεσαι για να με εμψυχώνεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. (τελικά, με τα θέματα που διαλέγεις αγαπητή σαλογραία, με έχεις κάνει πολύ τακτικό σχολιαστή...)

    Σε μοναστήρι από το οποίο περνάω τακτικά, ο ιερομόναχος εκεί, πριν τα Χριστούγεννα 2010, έκανε σαρανταλείτουργο για να απαλλαγεί μια κοπέλα ~19 χρονών που είχε δαίμονα (παραπάνω από έναν όπως είπε η ίδια κάποια στιγμή).

    Την έφερναν κάθε πρωί, πολύ νωρίς στην λειτουργία οι γονείς της γιατί μετά πήγαιναν στις δουλειές τους.

    Η μάνα της κοπέλας δεν πολυπίστευε στο ότι είχε δαίμονα η κόρη της. Όπως και οι περισσότεροι συγγενείς της μιλούσαν για ψυχολογικό πρόβλημα.

    Ο ιερομόναχος μου ζήτησε να πηγαίνω όταν μπορώ το πρωί για ψάλτης γιατί η κοπέλα και οι γονείς της δεν ήξεραν καθόλου να πουν ένα "κύριε ελέησον" στην λειτουργία.

    Λυπήθηκα πάρα πολύ την κοπελίτσα. Ντρέπονταν και οι γονείς της γιατί τα βογγητά της δεν ήταν καθόλου ευχάριστα.

    Ευτυχώς η κοπέλα μετά από κάποιο διάστημα με παρότρυνση του ιερομόναχου ανέβηκε στο αναλόγιο και διάβαζε τα του ψάλτη και έτσι δεν χρειαζόταν να πηγαίνω.

    Μερικές φορές η κοπέλα ήταν ήσυχη σε όλη την διάρκεια, αλλά στο τέλος της λειτουργίας, όταν η κοπέλα γονάτιζε μπροστά στην ωραία πύλη και ο ιερομόναχος έβγαζε και έριχνε επάνω της το φελόνιο του η κοπέλα τρανταζόταν από σπασμούς. Παραπονιόταν ο ιερομόναχος στην μάνα: "αφού είναι ψυχολογικό, γιατί σπαράζει μόνο τώρα;"

    Όταν τον ρώτησα μετά τα Χριστούγεννα τι απέγινε, μου είπε ότι έγινε καλά η κοπέλα και ότι δεν πειράζει που δεν ξαναπήγαν στο μοναστήρι.

    Τον ρώτησα αν φοβήθηκε να αναλάβει τέτοιο έργο (ταλαιπωρούνται οι ιερείς που αναλαμβάνουν να διώχνουν δαίμονες γιατί οι δαίμονες μπαίνουν στους ανθρώπους με δικαιώματα)και εκείνος με μάλωσε: "Τι, θα φοβόμαστε τους δαίμονες τώρα;"

    Είναι πολύ μαχητικός ιερομόναχος. Η Παναγία να τον σκεπάζει...

    Ζει Κύριος ο Θεός

    Παναγιώτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σας παρακαλώ μπορειτε να μου πειτε σε ποιο μοναστηρι γινοτανε εξορκισμος και ποιος ο ιερομοναχος;;;Εχουμε προβλημα μεγαλο με την μητερα μου η οποια ειναι δαιμονισμενη εδω κ πολλα χρονια...Σας ευχαριστω...

      Διαγραφή
    2. Ενα μοναστηρι που γνωρίζω και ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΙ ΕΊΝΑΙ η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΩΝ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ ΚΑΙ ΙΟΥΣΤΙΝΗΣ στη Φυλή Αττικής.

      Διαγραφή
  3. Πω πω!!!Ασχημες καταστάσεις αυτές.

    Εκεί στον Αγιο Κυπριανό, στη ΦΥΛΗ, γίνονται επίσης εξορκισμοί.
    Είχαμε πάει με πούλμαν πριν χρόνια.

    Όταν πλησιάσαμε στοον εξορκισμό κάποιος μας είπε ''Φύγετε μακριά γιατί ό,τι ανεξομολόγητο έχετε θα το βγάλει στη φόρα το δαιμόνιο..''..παράξενο!

    Να μιλάει το δαιμόνιο αντί για σένα..

    Ό Θεός ας μας φυλάει από τέτοιες καταστάσεις!

    Αυτά ίσως να γίνονται και από πνευματική αμέλεια.

    Όταν είναι κανείς κοντά στην εκκλησία και διαβάζει ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ,εκκλησιάζεται ,εξομολογείται και κοινωνάει συχνά δεν τον πιάνει τίποτε.

    Ελπίζω να θεραπεύτηκε η εν λόγω κοπέλα!!!πην

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Παναγιώτη και Πηνελόπη σας ευχαριστώ...
    Τον Αύγουστο βρέθηκα στην Ουκρανία, στη Μονή Ποτσάεφ, και μπήκα σε ένα ναό, την ώρα που ο Ορθόδοξος ιερέας διάβαζε εξορκισμούς και ράντιζε με αγιασμό...
    Τα ουρλιαχτά που ακούγονταν εκεί δεν είχαν τίποτε το ανθρώπινο...άνθρωποι δεινώς βασανίζονταν...ήταν πολύ
    ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ και να βλέπει και να ακούει κανείς...
    ΦΡΙΚΗ...

    Τὠρα το γιατί επιτρέπεται αυτή η κατοχή ειναι θέμα τεράστιο...κανείς δεν θα μπορούσε να πει με βεβαιότητα νομίζω...

    Πέρα από τους φανερά δαιμονισμένους ειναι και οι έχοντες ΚΡΥΦΟ δαιμόνιο, άκουγα μια μέρα από εναν ιερέα κάποια πολύ κατατοπιστικά ...

    Αυτοί με το κρυφό δαιμόνιο, λέει, μπορεί να μιλούν ωραία και θεολογικά, μέχρι να τους πιάσει το πνεύμα το κακο και το μαύρο και τότε ΠΟΙΟΣ ΕΙΔΕ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΦΟΒΗΘΗΚΕ.

    ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, ΟΜΩΣ, ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΤΟΥ, ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΛΑΨΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ. ΜΠΟΡΕΙ ΜΟΝΟΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ ΝΑ ΤΑΡΑΞΕΙ...

    ΕΧΩ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΠΕΙΛΗΣ ΑΠΟ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟ...
    ΙΣΩΣ ΚΑΘΙΣΩ ΝΑ ΤΗΝ ΓΡΑΨΩ ΜΕ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ ΟΤΑΝ ΒΡΩ ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Eχω ακούσει από κασέτα εξορκισμό και έχω φρίξει.
    Σ΄ενα μοναστηράκι κοντά σε μένα, μιά κυρία που εκκλησιάζεται συνεχώς εκεί, κατά την μεγάλη είσοδο "μουγκρίζει" Οταν μάλιστα πηγαίνει να κοινωνήσει, Ο παπάς την μεταλαμβάνει πάντοτε τελευταία και με μεγάλη προσοχή. Δύσκολα πράγματα. Πάντως πολλοί πιστεύουννε ότι είναι δαιμονισμένοι ένώ είναι ψυχικά ασθενείς. Οσοι όμως από αυτούς έχουνε πνευματικό, οδηγούνται -και πολύ σωστά - σε γιατρούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Cummulus περιστεράκι μου...

    Βρέθηκα σε κάποιο προσκύνημα σε άγιους τόπους κάποτε, και υπήρχε στην παρέα μια νεαρή μοναχή πολύ φιλική και χαρούμενη -όταν ήταν στα καλά της-
    ΤΙΠΟΤΕ απολύτως δεν σε υποψίαζε ότι ζούσε με πρόβλημα.

    Λοιπόν, κάθε που πλησιάζαμε σε άγιο λείψανο, για να το ασπαστούμε, η εν λόγω, έβγαζε αλλόκοτες κραυγές, μη ανθρώπινες- σαν γουρούνι που το έσφαζαν-
    κάτι μουγκρητά φριχτά, και δυο τρεις απ' τις άλλες μοναχές την πλαισίωναν- τρόπον τινά την ....κουκούλωναν- σαν να την προστάτευαν, και την απομάκρυναν απαλά, ώστε να μη γίνει ιδιαίτερα αντιληπτό το πρόβλημά της...

    Μου φάνηκε ανατριχιαστικό.

    Σκέψου αυτή η κοπέλα, να είχε παντρευτεί...πάει!

    Τον είχε καταστρέψει τον ανθρωπάκο, αν δεν ήταν αυτός εξορκιστής μεγάλης δυνάμεως...

    Η φίλη μου η Κρητικιά, διέθετε αγαθή συνείδηση και κατανοούσε ότι ΔΕΝ έπρεπε να πάρει σύζυγο που θα αγνοούσε το πρόβλημά της...πόσες έχουν την παρόμοια εντιμότητα;

    Αλίμονο, μερικοί άντρες είναι ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΕΣ....μπορεί και γυναίκες αλλά τώρα που το σκέφτομαι, γιατί οι γυναίκες, έχουν ως επί το πλείστον ΑΥΤΕΣ, το διάολο μέσα τους;

    :-) Το θέμα είναι πολύ βαρύ και το ελαφραίνω συνειδητά...αδερφέ μου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Θεραπεύτηκε τελικά η Κρητικιά γυναίκα; Ελπίζω ναι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ένας δαιμονισμένος, με μετάνοια, ταπείνωση, νηστεία, εξομολόγηση, κλπ, γίνεται καλά, έτσι δεν είναι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν ξέρω αν θεραπεύτηκε διότι από τότε δεν έχω ξαναεπικοινωνήσει...

    Είχα πάρει μεγάλη τρομάρα..
    Είχα και μικρά τα παιδιά...φοβόμουν...

    Και σίγουρα θεραπεύεται και ο δαιμονισμένος αλλά η εμπειρία δείχνει ότι αυτή η θεραπεία γίνεται ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ, δεν γνωρίζω τους λόγους...

    Στην Πάτρα, υπάρχει μια δαιμονισμένη η Μαρία, μεγάλη γυναίκα που είναι δεκαετίες αθεράπευτη...
    Πολλοί άνθρωποι, έχουν βρεί την Ορθόδοξη πίστη, εξ αίτίας της Μαρίας ωστόσο...

    Ενας γνωστός μου, βατραχάνθρωπος που καμία σχέση δεν είχε, με το Χριστό, σε μια κατάδυση παραλίγο να πνιγεί από τεράστιο και ξαφνικό κύμα...και γλίτωσε σαν από θαύμα...
    Τρεις μέρες μετά, ενώ βρισκόταν σε ενα καράβι, τον πλησιάζει στο κατάστρωμα μια άγνωστη γυναίκα που είχε δαιμόνιο και του φώναξε με κακία:

    -Ήμουνα έτοιμος να σε πνίξω τις προάλλες, ρε χαμένε, αλλά με εμπόδισε εκείνη η Μαυροφόρα που στεκόταν κοντά σου, μου γλίτωσες!

    Το παλικάρι έπαθε σοκ...
    Κατάλαβε ότι εννοούσε τη Χάρη της Παναγίας διότι την επικαλέστηκε στην απελπισία του, ότι θα πνιγόταν εκείνη την ώρα...

    Άπό κει και μετά ο Ο.Υ.Κ.άς, έκανε στροφή στον τρόπο που ζει, 180 μοίρες...
    Άλλαξε καθ'ολοκληρίαν ...
    Τα δρομολόγια με το Αγιο Όρος, είναι πλέον συχνότατα...

    Υπάρχουν πάμπολλες τέτοιες ιστορίες και εμπειρίες...

    Η δαιμονισμένη στην Πάτρα, έχει ξεφωνίσει πολύ κόσμο, ξεσκεπάζοντας ανεξομολόγητες αμαρτίες, αλλά αυτό φέρνει την ψυχή που ακούει, σε προβληματισμό και μετάνοια...

    (μέχρι τι χρώμα βρακί φόραγε, είπε σε μια γνωστή φίλης μου! Εκείνη καράφλιασε επί τόπου! Πώς μπορούσε να το ξέρει;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δεν ξέρω αν θεραπεύτηκε διότι από τότε δεν έχω ξαναεπικοινωνήσει...
    Είχα πάρει μεγάλη τρομάρα..
    Είχα και μικρά τα παιδιά...φοβόμουν...

    Τότε ήταν τότε.
    Τώρα;

    ----

    Σκέψου αυτή η κοπέλα, να είχε παντρευτεί...πάει!
    Τον είχε καταστρέψει τον ανθρωπάκο, αν δεν ήταν αυτός εξορκιστής μεγάλης δυνάμεως...

    Τι κάνουν οι δαιμονισμένοι εκτός από το να τρέμουν τα ιερά σύμβολα, και να αποκαλύπτουν αμαρτίες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Έτσι που τα παρουσιάζεις επιτελεί και σωτήριο έργο ο εξ απο`δώ και μακρυά, όταν αποκαλύπτει μέχρι και ...βρακιά!
    Τι άλλο θέλει ένας ευλαβής προσκυνητής,ή κι ένας αδιάφορος ή κι άπιστος ακόμη, που "ξέχασε" τις παλιές του αμαρτίες και του τις έφερε το ταγκαλάκι στο "πιάτο" !
    Ευλογητός ο Θεός, που τα πάντα οδηγεί προς το συμφέρον μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. 2:48 αγαπημένο μου...
    Λυπούμαι που δεν ξέρω να σου πω τι γίνεται ΤΩΡΑ...
    Δεν κράτησα επαφή με το πρόσωπο...
    Ίσως κάποια στιγμή που θα βρω το σθένος να ψάξω να βρω τηλέφωνα, να ρωτήσω...να μάθω...
    ...............................
    Το έχω αναφέρει και παλιότερα, αν θες πάρε το βιβλίο
    ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ, του Σκοτ Πεκ , εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ
    (όχι δεν με πληρώνει ο ΚΕΔΡΟΣ για να του κάνω διαφήμιση..)
    ;-)
    και διάβασε το κεφάλαιο για το Δαιμονισμό που έχει εκεί ο Ψυχίατρος, ο οποίος ΟΜΟΛΟΓΕΙ ότι απ' τις περιπτώσεις Δαιμονισμένων πελατών του( που αρχικά ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ το πίστευε ότι ήταν δαιμονισμένοι, νόμιζε απλά ότι είχαν κάποια ανθρώπινη ψυχολογική διαταραχή)
    πώς λέω, από εκεί ξεκινώντας, πίστεψε στην ύπαρξη Θεού της Αγάπης και έγινε σε μεγάλη ηλικία συνειδητός χριστιανός...
    Το βρήκα πραγματικά ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ενδιαφέρον..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Γρηγόρη
    εσύ όλο να με κοροΪδεύεις θες, αλλά επειδή ΞΕΡΩ ότι μ' αγαπάς δεν θυμώνω...
    ;-)
    Ο Θεος, ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΕΜΠΕΙΡΙΩΝ, ΠΑΙΔΑΓΩΓΕΙ ΕΝΑ ΕΚΑΣΤΟ, ΠΡΟΣ ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ, ΣΥΜΦΕΡΟΝ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Πώς γίνεται σε βαπτισμένο-μυρωμένο Χριστιανό να εισέλθει δαιμόνιο χωρίς ο ίδιος να το ζητήσει (π.χ. σατανιστής) ή εν πάσει περιπτώσει να άρει την χάρη του ο ενεδυμένος Χριστός στον βαπτισμένο δια της αντίχριστης συμπεριφοράς του "χριστιανού" (να "ξεβαφτιστεί" που λένε και στην δυτική Ελλάδα)?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Περιστεράκι μου

    δεν είμαι το κατάλληλο πρόσωπο προκειμένου να απαντήσει σε τέτοιες ερωτήσεις...
    Ίσως ένας ιερέας που ασχολείται με εξορκισμούς να ήταν καταλληλότερος.
    Και σε αυτή την περίπτωση δεν έχουμε απαντήσεις σε όλες τις απορίες, για τον πολύ απλό λόγο ότι ΔΕΝ διαθέτουμε ΟΛΗ την υπάρχουσα, σε ΚΑΘΕ περίπτωση, πληροφορία.

    Ας πούμε για τη Μαρία τη δαιμονισμένη της Πάτρας -λένε- ότι δαιμονίστηκε όταν τη διαολόστειλε με μανία, μια μέρα, και μίσος, ένας γονιός της.

    Αυτό θρυλείται...ότι δηλαδή,
    ΤΟΤΕ έλαβε εξουσία επάνω της το δαιμόνιο.

    (Θυμίζω ότι όταν ρώτησαν τον Κύριο ποιος έφταιξε, αν έφταιξε ο πάσχων ή οι γονείς του, είπε ούτε αυτός ούτε οι γονείς του, αλλά για να φανερωθεί η δόξα του Κυρίου στα μάτια των ανθρώπων...)

    Ναι, μεν ήταν βαπτισμένη, η εν λόγω δαιμονισμένη, δεν γνωρίζουμε όμως αν έκανε ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ αγώνα για να ΔΙΑΤΗΡΗΣΕΙ τη ΧΑΡΗ του Αγίου Βαπτίσματος.

    Η Χάρη των Μυστηρίων δεν λειτουργεί μαγικά, δηλαδή, άντε, συμμετείχαμε στο τελετουργικό και αρκεί αυτό.
    Όχι ΔΕΝ αρκεί.
    Ναι, είναι απαραίτητη η συμμετοχή στην τελετή, αλλά μετά χρειάζεται ΠΡΟΣΩΠΙΚΟς ΑΓΩΝΑΣ και ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΣΗ της Δωρεάς που λάβαμε...
    Πρόκειται για έργο καθημερινό, ισόβιο, και επίπονο...
    Η άλλη αλήθεια είναι, ότι ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, ΔΕΝ τα γνωρίζουμε όλα, το ξαναλέω.
    Η συγκεκριμένη δαιμονισμένη, είχε υποστεί και ενέργεια μαγείας όπως μου είπε...
    Φαίνονται πολλά τα ανεξερεύνητα θέματα, και δεν είμαι ειδικός, ώστε να μπορώ την απορία να σου τη λύσω...
    Αν υπάρχει κάποιος, που μας διαβάζει, και που εξ εμπειρίας γνωρίζει περισσότερα, ευχαρίστως να δεχτούμε βοήθεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΟΛΥ ΔΙΑΒΑΣΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΕ ΕΝΗΜΕΡΣΕΤΕ ΟΣΟΙ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ ΠΟΙΟΣ ΚΛΗΡΙΚΟΣ ΚΑΝΕΙ ΕΞΟΡΚΙΣΜΟΥΣ.ΘΑ ΧΑΡΩ ΠΟΛΥ ΝΑ ΛΑΒΩ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΑΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΗΝ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΑΣ.ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΟΛΥ ΟΣΟΙ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ΠΟΙΟΣ ΚΛΗΡΙΚΟΣ ΚΑΝΕΙ ΕΞΟΡΚΙΣΜΟΥΣ?ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΜΕ ΑΓΩΝΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΑΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Φιλ. Ανων.
    Δυστυχώς στην περιοχή της Πάτρας ΔΕΝ γνωρίζω κανέναν ιερέα που να κάνει εξορκισμούς.
    Στην περιοχή της Φυλής στην Αθήνα γνωρίζω το μοναστήρι των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης.
    Επίσης στις Σπέτσες στο μοναστήρι της Παναγίας της Γοργοεπηκόου, γνωρίζω τον αγιώτατο γέροντα Χρυσόστομο Σπύρου που ΙΣΩΣ κάνει εξορκισμούς. Πάρτε τηλέφωνο να ρωτήσετε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Θέλει πολλή προσοχή με δαιμονισμένο άνθρωπο διότι δε ξέρεις πότε μιλάει αυτος.επισης θέλει πολλή υπομονή και συμπόνια αγάπη!θέλει να μην αμαρτάνουμε για να μην γατζωνεταιαπο αφορμές και να προσκυνουμε κάθε μέρα τον Άγιο Τριαδικό καλό μας Θεό!και επίσης ένα έμπειρο οδηγίες λέω πνευματικό διότι υπάρχουν και άλλοι μοναχοί και λαϊκοί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αγαπητέ/ή Unknown
    Συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΩΣ με την τοποθέτησή σας επί των δαιμονισμένων.
    Μου πήρε ΠΟΛΛΑ χρόνια μέχρι να ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΉΣΩ ότι υπάρχει ΚΑΙ αυτή η κατηγορία ανθρώπων, και να ΦΟΒΗΘΩ αναλόγως. Ο ψυχίατρος Σκοτ Πεκ στην Αμερική, από περίπτωση δαιμονισμού, ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΤΗΚΕ ΣΟΒΑΡΑ και έπειτα από ενδελεχή έρευνα καταστάλαξε και από άθεο που τον μεγάλωσαν οι μεγαλοαστοί γονείς του, κατέληξε να βαπτιστεί Χριστιανός με συνείδηση χριστιανική, αποκτημένη σε ηλικία ώριμη.
    Οι Σταυροί που κουβαλάνε οι άνθρωποι είναι τόσοι όσοι και οι άνθρωποι αλλά ο Σταυρός του κατεχομένου από πνεύμα ΑΚΑΘΑΡΤΟ και ΦΘΟΝΕΡΟ, μου φαίνεται από τους ΒΑΡΥΤΕΡΟΥΣ των περισσότερων.

    Η Κυρία Θεοτόκος ας είναι για όλους, Σκέπη και Προστασία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή