Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Το πρώτο μου τσιγάρο στην Πέμπτη Δημοτικού


Περιστεράκι μου

Υπάρχει Θεός και ακούει ό λ ε ς τις προσευχές μου, έστω και με μια καθυστέρηση χρόνων.
Πάντως α κ ο ύ ε ι σου λέω!
Και έχω μεγάλη χαρά στην καρδιά μου!

Γιατί τα γράφω αυτά;
Να σου εξηγήσω να καταλάβεις.

Ξέχασα να το εξομολογηθώ, πώς το πρώτο μου τσιγάρο το κάπνισα στην Πέμπτη Δημοτικού, μάλιστα μάλιστα και σε παρακαλώ να μη με κοιτάς με τα μάτια γουρλωμένα σαν αποσβολωμένος διευθυντής σχολείου, που θέλει να παλουκώσει το μαθητή -παραβάτη.

-Γιατί, μωρή, Σαλογραία, κατρακύλησες έτσι στο βούρκο της ηλιθιότητας;
-Είναι απλό, λατρεμένο μου.
Διότι το ανεγκέφαλον παράδειγμα του καπνίσματος, μου το έδινε η καλή η μανούλα μου, Θεός σχωρέσ'την ψυχούλα της.

Ξέρεις δα, την τεράστια δύναμη την εκ της εικόνας του όποιου απέναντι, απορρέουσα.

Αυτό που βλέπει ο καθένας μας να κάνει ο απέναντι- όποιος και αν είναι ο απέναντι, άνθρωπος, πόστερ, ή τυφλεόραση, ακόμη και ονειρική φαντασίωση- ενέχει ισχύν υποβολής και παρόρμησης προς μίμησιν και εκτέλεσιν πράξεως, το αποδεικνύουν και οι νευροβιολόγοι- ισχύει- το βεβαίωνε και η ταινία Ιnception που κυκλοφόρησε πρόσφατα- μην πας να τη δεις, κουραστικότατη, δε λέει τίποτα ιδιαίτερο πέραν της διατύπωσης αυτής της ήδη γνωστότατης θέσης.

Έβλεπα, λοιπόν-το βλήμα- τη μαμά που κάπνιζε για να σκάει τον πατέρα μου που την ταπείνωνε με τις ...λεγάμενες - τα ξέρεις- και μια μέρα της σούφρωσα απ'το πακέτο, ένα τσιγάρο.

Όταν έφυγε από το σπίτι, μπήκα σ' ένα δωμάτιο, το κλείδωσα κιόλας δια πάν ενδεχόμενον, και άναψα το τσιγάρο όπως έβλεπα ότι έκανε η καλή μου μητέρα, μετά- πάλι όπως έκανε η καλή μου μητέρα, τράβηξα μια ρουφηξιά...κράτησα τον καπνό μέσα στο στόμα και αμέσως τον έφτυσα προς τα έξω μετά βδελυγμίας, χωρίς να τον κατεβάσω στα πνευμόνια- δεν κάτεχα την πρακτική του ζητήματος-άργησα να το καταλάβω- το όρνιο.

-Α μωρέ! Αυτή η αηδία, είναι το κάπνισμα;!
Τι χαζοί είναι όσοι καπνίζουνε! αποφάνθηκα.

Και η απορία μου τέλειωσε.

Και συνέχισα αδιάφορη πια για το ζήτημα, να ζω ειρηνικά, στη μικρή μου την πόλη.

Ασήμαντο, το σκηνικό θα μου πεις.

Και όμως δεν ήτανε.

Όπως έγραφα σε παλιότερες αναρτήσεις, αυτή η μία η μοναδική εμπειρία ενός υποτυπώδους καπνίσματος, άνοιξε στο σώμα μου, ένα νευρολογικό μονοπάτι ΜΝΗΜΗΣ , που ΠΡΙΝ δεν υπήρχε.

Έκτοτε, όποτε βρίσκομαι σε παρέα με καπνίζοντες,παρά την απέχθειά μου για τον καπνό, ιδιαίτερα σε χώρους κλειστούς, έχω μια κρυφή μυστική παρόρμηση να τους ζητήσω τσιγάρο.

-Πάρε και συ ένα τσιγαράκι , μπορείς! μουρμουρίζει στο κεφάλι μου μια φωνούλα που μόλις ακούγεται.

-Βρε άει πάγαινε από δω πέρα, χαμένο!
της αντιλέγω, πάντα νοερά, και τη φωνή τη φιμώνω στου υποσυνειδήτου τα Τάρταρα...και έτσι γλιτώνω του εθισμού την παγίδα.

Και αυτό το σκηνικό, δεκαετίες μέσα μου, στήνεται και ξεστήνεται και όλο το ακυρώνω δια της βουλήσεως, και κυρίως, χάριτι θεία, αγαπημένο μου...

Ευτυχώς στην όλη οικογένεια μετά τη μαμά, άλλος δεν κάπνιζε.

Ήταν πιο εύκολος ο μικρός μου αγώνας.

Αργότερα δούλεψα.

Τους συναδέλφους στη δουλειά, ευγενικά τους ανεχόμουν, παρά τα διχασμένα μου συναισθήματα.

Η διάσταση ανάμεσα στο δέον γενέσθαι και στο άθλιο γίγνεσθαι, ενίοτε μου δημιουργούσε μια σύγχυση.
Δεν είχα διανοηθεί ότι ήταν δυνατόν να ζητήσω από φίλο και από συνάδελφο να μην καπνίζει μπροστά μου.

Το θεωρούσα αγριαίνουσα συμπεριφορά και δεν ήθελα- α πα πα, καλύτερα να πεθάνω παρά να σταμπαριστώ στη συνείδησή τους, σαν φασιστόμουτρο που δίωκε τις μικρές απολαύσεις των άλλων...

Ούτε και όταν ήμουν έγκυος, διανοήθηκα από συναδέλφους στο χώρο της εργασίας, να παρακαλέσω την αποφυγή του καπνίσματος.

Καπνίζαν αναίσθητα - τα γομάρια- εγώ, η ντροπαλή κόρη, έβγαινα έξω στο κρύο-η γκαστρωμένη- και αυτοί μεσ'στα γραφεία, ζεστοί και ήσυχοι απολαμβάνανε τα φουγάρα τους...

Τέτοια υπομονή, η χαζή η δικιά σου...

(Μερικές φορές η πολλή δημοκρατία, για τριφασική βλακεία μου φαίνεται...)
....................................................................................

Εντέλει οι άνθρωποι είμαστε τέτοιοι δαίμονες άφατης έπαρσης, τέτοια κτήνη εγωκεντρισμού απερίγραπτα, που μονάχα αν υποστούμε δυσάρεστη εμπειρία στο πετσί μας, υπάρχει ελπίδα μικρή πως κάπως θα καταλάβουμε...
Γι αυτό ο Κύριος επιτρέπει τις ασθένειες, τα γεράματα, τις φτώχειες, τους διάφορους πειρασμούς και τις προδοσίες ώστε κάπως να συνερχόμαστε και να ξεκαβαλικεύουμε απ'τα μεγάλα καλάμια...
................................................................
Ας επανέλθω στο θέμα της καταπίεσής μου από τα τσιγάρα των συναδέλφων, ωστόσο.
Αφού επί χρόνια ανέχτηκα και ανέχτηκα και με ευγενικούς και πλάγιους τρόπους διαμαρτυρήθηκα, σε κάποια φάση, αποφάσισα πως έφτασε η ώρα για ριζοσπαστικότερες λύσεις.

-Εντάξει, λοιπόν!αγρίεψα.
Αφού επιμένετε να ανασαίνω το δικό σας καπνό- θέλω δε θέλω- θα σας επιβάλω και γω να ανασάνετε το δικό μου καπνό- θέλετε δε θέλετε- να δούμε αν θα σας αρέσει, σκέφτηκα.

-Και τι έκανες, Σαλογραία, καλή μου;
-Απλά πράγματα.

Πήρα ένα θυμιατό στη δουλειά, σπίρτα και καρβουνάκιααα!

Και σβἐλτα, την ώρα που οι άλλοι άναβαν το τσιγάρο τους, άναψα εγώ το καρβουνό μου!

Και έριξα πάνω στο αναμμένο καρβουνάκι μου, υπέροχο αγιορείτικο θυμίαμα!

Και ευωδίασε ο τόπος!

Α! Τι θεία εικόνα και έμπνευση ήτο εκείνη!

Ω! Έπρεπε, ω λατρεμένο μου, να ήσουν σε κάποια άκρη να έβλεπες!

Τέτοιο χαμό στο ίσωμα, δεν τον φανταζόμουν, αλήθεια στο λέω!

Κυρίες συναδέλφισσες, καλοντυμένες και καθωσπρέπει, ξαφνικά αφηνίασαν, και άρχισαν λες και τις καταδίωκε δράκουλας να φεύγουν κατά την έξοδο του γραφείου, φωνάζοντας με στριγκλιές υστερίας:

-Σβήστοοοοο!
-Δεν αντέχουμε το λιβάνιιιι!
-Να ξεράσω μου έρχεται!
-Θα λιποθυμήσωωωω!
-Δεν μπορώ να ανασάνω!
-Σβήστοοοο!
-Σβήστο σου λέμεεεε!

-Αχάααα!
ΕΣΕΙΣ το δικό μου ΘΥΜΙΑΜΑ, ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΛΕΦΤΟ ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΞΑΤΕ, τρελοπουλακίδες μου!

Εγώ τον καπνό του τσιγάρου ΣΑΣ, πρέπει ΧΡΟΝΙΑ , με βουλωμένο στόμα να το ανέχομαι έ;

Εμ δε σφάξανε!

-Εφόσον συνεχίζετε να ανάβετε τα τσιγάρα σας σε ώρα εργασίας, εγώ θα φέρνω τα λιβανιστήρια μου και θα καίω τα λιβάνια μου!

ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΑΝΤΕΞΕΙ!

δήλωσα με βλέμμα Νικηταρά του Τουρκοφάγου.

Με κοίταξαν, οι καπνιστές παραλογιασμένοι.

Πανικόβλητοι.

Τέτοια ρουά ματ κίνηση δεν την είχαν διαβάσει ούτε σε μυθιστόρημα.

Ούτε και γω την είχα διαβάσει.

Με ξέρανε πλακατζού αλλά...τώρα...

Άραγε σάλταρα άξαφνα- απ'το πολύ το θυμίαμα- ή έκανα αστείο κακόγουστο;

Η Σαλογραία απτόητη.
-Γιούργιαααα!
-Ζήτωσαν τα θυμιατά, οι νικοτίνες ερρέτωσαν!

Ξανάφερα τα θυμιατά και την επόμενη μέρα, και την παράλλη...

Μόλις ανάβανε τα τσιγάρα, άναβα εγώ το θυμίαμα.

ΧΑΜΟΣ!!!

Και οι σκηνές με τα ουρλιαχτά, τις υστερίες, τις απειλές επαναλαμβάνονταν και οι αγαπημένοι συνάδελφοι, άντρες, γυναίκες, βγαίνανε τρέχοντας απ'την αίθουσα, προκειμένου να ανασάνουν αέρα δίχως λιβάνι.

Τι γέλια Παναγία μου, έκανα! Αξέχαστα θα μου μείνουνε!

Μέχρι που την τρίτη μέρα μπήκε ο διευθυντής, με ύφος μούμιας αγέλαστος.

-Κυρία Σαχλαμαροπούλου (το επίθετο σε ελεύθερη μετάφραση ντε...)

ΤΟ ΑΣΤΕΙΟ ΜΕ ΤΟ ΘΥΜΙΑΜΑ ΠΑΡΑΤΡΑΒΗΞΕ!

Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονταν.
Εκείνο το παγωμένο μάτι, η φωνή, το υφάκι του Διευθυντή, ό λ α τα έλεγε.

Δεν το ξανάφερα το θυμίαμα.
Με πόνο ψυχής δεν το ξανάφερα.

Οι συνάδελφοι όμως, τότε, κάτι κατάλαβαν.
Κάποια ευαισθητοποίηση έλαβε χώραν.

Μετά άρχισαν να ρωτούν αν μπορούν να ανάψουν τσιγάρο, να βγαίνουν στο διάδρομο όταν αποφάσιζαν να φουμάρουνε.

Τους έκανα και γω παρέα στο διάδρομο( συμπάθειες ήταν αυτές κατά τα άλλα) ως ακούσια καπνίστρια, για να μη νιώθουνε μόνοι.

Αυτό ήταν το στόρυ.
Και το ανέφερα με αφορμή το αυριανό νέο ξεκίνημα, που εγκαινιάζει η κυβέρνηση.

Δεν μπορείς να φανταστείς τι χαρά έχω λατρεμένο μου, που από αύριο,
με την απαγόρευση την καθολική του  καπνίσματος σε δημόσιους χώρους
δεν θα ξαναχρειαστεί με τα θυμιατά μου
να τους απειλήσω εκ νέου!

Υπάρχει Θεός, δεν θα κουραστώ να το λέω, και ό λ ε ς οι προσευχές μου, ακούγονται!

Προσευχήσου και συ, λατρεμένο μου να το κόψεις το κάπνισμα.

Αν το ζητήσεις με θέρμη από τον Κύριο, Εκείνος θα σε βοηθήσει...

Δεν τη βαρέθηκες τόσα χρόνια αυτή τη γελοία, την κίνηση;

Ήρθε η ώρα για μια νέα αρχή, για ένα νέο τρόπο ζωής, για μια νέα συνήθεια...

Στο κάτω κάτω όσοι κόβουνε το τσιγάρο είναι και ερωτικότεροι...

Νομίζω πως σ'ενδιαφέρει...

Σαλογραία

Ο Ιρλανδός κι ο Ιουδαίος(βίντεο)

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Ο ...Λάκης, η Αρετή και η Κακία



Λατρεμένο μου
αυτός ο φόνος που έγινε τις προηγούμενες μέρες, με έχει κάνει να ξυπνάω από τα άγρια χαράματα προσευχόμενη και αναλογιζόμενη ώρες πάλι, το φοβερό πρόβλημα του Κακού.

Δεν είμαι φιλόσοφος, δεν είμαι κοινωνιολόγος, μια απλή ακαμάτρα τρελόγρια είμαι, όμως το πρόβλημα του Κακού θέλω να το κουβεντιάσω λιγάκι μαζί σου, σήμερα, μήπως και μου δώσεις τα φώτα σου, εσύ το new generation- εσύ που ξέρεις τα πολλά κι ο νους σου κατεβάζει...

Θυμάσαι όταν ήσουνα μικρούλι, τότε που σου πρωτοδιάβασα το μύθο με τον Ηρακλή και την επιλογή του, ανάμεσα στο δρόμο της Αρετής και στο δρόμο της Κακίας;

Τότε πρωτοάκουσες ότι στη ζωή υπάρχουν, μονάχα δυο δρόμοι:

Η ατραπός της Αρετής- και η λεωφόρος της Κακίας.

Η Αρετή στην αφήγηση συμβολιζόταν ως μια γυναίκα αψιμυθίωτη, σεμνά ντυμένη, που προσέγγισε τον Ήρωα και του είπε με τίμια, ήρεμη φωνή:

-Παιδί μου, αν στη ζωή σου ακολουθήσεις το δικό μου στενό και τεθλιμμένο μονοπάτι, δεν θα χεις το ξεσάλωμα της αρκούδας, που τόσο σε σύρει σιδηροδέσμιο πίσω απ' τις αυταπάτές του.

Ο δικός μου δρόμος, είναι δύσβατος, οδυνηρός ενίοτε, απαιτεί, μόχθο, επιμονή, υπομονή, αυτοθυσία χάριν ιδανικών και αρχών...δε διαθέτει ο δικός μου δρόμος μαλλί της γριάς και κόκα κόλα και χαβαλέ στις πλατείες...ο δικός μου δρόμος είναι υπευθυνότητα μέχρι θανάτου και σοβαρότητα.

Μακράν εμού τα σόκιν ανέκδοτα και οι Αβάσταχτες Ελαφρότητες του Είναι.

Δεν επιθυμώ να σε παραμυθιάσω- ούτε παραμύθα πουλάω-στο δηλώνω έξω απ'τα δόντια, θα βασανιστείς αν έρθεις μαζί μου, όμως...στο τέλος του δρόμου μου, θα σε στεφανώσει κλέος αθάνατο...

Σε συμφέρει να με επιλέξεις!

Αυτά δήλωσε και στάθηκε παράμερα, προσμένοντας την τελική του απόφαση.

Μετά τον πλησίασε η Κακία.

Η Κακία,ήταν βαμμένη χτυπητά, είχε πετάξει μια πλατίνα στα μαλλιά της προκειμένου να θαμπώνει τους αφελείς και τον ζύγωσε σεινάμενη, μέσα στο νάζι, στα χέρια, ντρούμου ντρούμου τα βραχιολάκια,- πλησίασε τον Ήρωα, του τσίμπησε χαδιάρικα το μάγουλο και του δήλωσε μόρτικα:

-Άκου δω Λάκηηηηη!(το υποκοριστικό του Ηρακλάκης)
μην την ακούς αυτή την καλτάκα την Αρετή που σου τάζει λαγούς με πετραχήλια μετά ...θάνατον.

Εμείς, εδώ, τεκνάκι μου, πληρώνουμε cash!

Eν τη παλάμη και ούτω βοήσομεν!

Μαζί μου θα έχεις τα άπειρα νταραβέρια με καλλονές -όπως αυτές της τυφλεόρασης- σεξ με όλες τις τρυφές,γεύσεις, παραλλαγές- και παράλληλα επίπεδα σχέσεων( η τελευταία λέξη της μόδας οι παράλληλες ερωτικές σχέσεις διότι δεν είναι να χάνουμε ευκαιρίες πουλάκι μου) θα υπάρχουν και μαύρες στο πρόγραμμα με μούσκουλα γερά που θα σου κάνουν και το μασάζ των ονείρων σου σε υπέροχα spa, έλα μαναράκι μου εσύ, μην το σκέφτεσαι και χάνουμε τον υπέροχο χρόνο της νιότης σου- δεν ξέρεις τι αστραπή που φεύγει ό άτιμος και τότε θα τα τραβάς τα μάγουλα από απελπισία, θα σου πέφτει η μασέλα και θα ψελλίζεις:

- Έρημά μου νιάτα, ΠΟΥ τσαλακωθήκατε;

-Τι με κοιτάς σκεφτικός και μουρόχαβλος;
Φυσικά και με μένα θα έρθεις!

Δεν πιστεύω να σε αποβλακώσει η άλλη η ...αραχνιασμένη από την πολλή παρθενία;
Μη με εκνευρίζεις διότι θα αποσύρω την εύνοιά μου...

Για Όνομα!

Εντάξει, στο τέλος του δικού μου δρόμου, λένε οι παλιοκομπλεξικοί ότι μπορεί να υπάρχει και ένα βάραθρο, μην τα πιστεύεις, χρυσούλι μου- διαδόσεις αμέθυστων, κακεντρεχών και ζηλιάρηδων...εσύ το τώρα έχεις μόνο στα χέρια σου...πέρασε τώωωωωρα καλάααα, πάρε και τα διακοποδάνεια σου τώωωωρα, πάρε τη τζιπάρα σου τώωωωρα, φτιαξε την πισινάρα σου τώωωωρα, πες ψέματα τώωωωρα, αδίκησε τώωωωωρα και άάαααμα έρθει η ώρα της πληρωμής, ω μωρέεεε, μέχρι να έρθειιιιι, ω μωρέεεεεε...ποιος ζεί ποιος πεθαίνει, ΗρακΛάκη μου;

Πάμε για τρέλες, σου λέω, στις Σεϋχέλλες!

Επείγομαι...δεν έχω μάθει να παρακαλάω τους άντρες,αν δε με ακολούθησες αμέσως, εσύ θα μείνεις μπακούρι, στο λέω, και αμαρτία δεν έχω!
................................................

Τυρόγαλο πήγε να του το κάνει το μυαλό του Ηρακλή, η πιπέρω η Κακία...

Εκείνος όμως είχε ως ημίθεος λίγο νιονιό στο κεφάλι του.
Τα βαλε κάτω, τα μέτρησε, και έλαβε την απόφαση:

- Πρίιιτς! Δεν είμαι και ΤΟΣΟΝ όρνιο, κυρία Κακία μου,να έρθω μαζί σας, και μετά να καταφτάσουνε οι Εβραίοι με το ΔΝΤ και να μου πάρουνε μέχρι και τα σώβρακα...
(αλήθεια φορούσαν άραγε σώβρακα παλαιόθεν; ποίος γνωρίζει;Θα μάθωμεν!)

Ο Ηρακλής ήτο νουνεχής και διάλεξε την οδό της Αρετής...

Θυμάμαι, ωστόσο, που όταν άκουσες την τελική του επιλογή, σαν να στενοχωρήθηκες λιγάκι.
Γιατί άραγε;

Σαλογραία

Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Ευλόγει η ψυχή μου τον Κύριον

Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

Μικρή συνέχεια στη γνήσια ιστορία νεκρανάστασης...


Θυμάσαι λατρεμένο μου

που σε παλιότερη ανάρτηση, σου είχα περιγράψει την αληθινή νεκρανάσταση του πατέρα του κυρ Παντελή, του ψάλτη της ενορίας μου, κάποτε;

Λοιπόν, υπάρχει μια μικρή συνέχεια.

Αυτοί οι δυο χωροφύλακες(άγγελοι) που τον επέστρεψαν πίσω στο σώμα του, έπειτα από 22 ώρες πραγματικού θανάτου- και έφριξε όλο το χωριό και κοντέψαν να πάθουν συγκοπή οι αγαπημένοι και φίλοι καθώς τον είδαν από το φέρετρο να σηκώνεται σαν από ωραίο κρεβάτι ήρεμου ύπνου-αυτοί οι δυο συνοδοί-άγγελοι, του είχαν πεί του ευλαβέστατου κυρ Δημητράκη, ότι θα τον ειδοποιούσαν για το π ό τ ε θα ερχόταν η ώρα της οριστικής του αναχώρησης, από τούτο τον μάταιο κόσμο.

Η ειδοποίηση έγινε, έγινε σε άλλο χρόνο, με τον εξής παραδοξότατο τρόπο, όπως ο γιος του νεκραναστημένου, μου εμπιστεύτηκε:

Ήταν μια μέρα στους αγρούς ο καλός άνθρωπος, βόσκοντας τα πρόβατά του και προσευχόμενος.

Κάποια στιγμή, όπως καθόταν ακουμπισμένος στον κορμό ενός δέντρου, τον πήρε ένας ύπνος γλυκός, και είδε σε όνειρο κάποιον να βρίσκεται δίπλα του, που τον πρόσταξε:

-Δημήτρη, μάζεψε χαλίκια.
Όσα χαλίκια μαζέψεις, τόσα χρόνια θα ζήσεις.
Μετά, θα έρθουμε να σε πάρουμε.

Υπάκουσε στην εντολή ο Δημήτρης και άρχισε στο όνειρο να μαζεύει χαλίκια.

Μάζευε, μάζευε και...ξύπνησε!

Ξυπνώντας είδε, προς μεγάλη κατάπληξη, τη μια του τσέπη, π ρ ά γ μ α τ ι γεμάτη αληθινά χαλίκια!

Ένιωσε δέος, σταυροκοπήθηκε και πήγε σπίτι του.

Εμπιστεύτηκε στη γυναίκα του το σκηνικό.

Η γυναίκα επειδή τον αγαπούσε και τον σεβόταν, τον πίστεψε, και έδωσε το λόγο της να μην πεί τίποτα σε κανέναν- αυτό της ζήτησε ο κυρ Δημητράκης.

Τα χαλίκια τα μέτρησαν.

Ήταν ένας συγκεκριμένος αριθμός- δε θυμάμαι ποιος- όμως, πράγματι, όταν πέρασαν τόσα ακριβώς χρόνια, όσο και το νούμερο των χαλικιών που είχε στην τσέπη του, ο κυρ Δημητράκης, ειρηνικά, απεβίωσε εν Κυρίω...

Αυτά μου τα κατέθεσαν με πάσα σοβαρότητα και κατάνυξη οι δυο γιοι του, που τα έζησαν.

Γνωρίζω πώς ακούγεται η ιστορία στα αυτιά ορθολογιστών ανθρώπων...όμως δε με νοιάζει.

Σου την παρέθεσα επειδή ο μάρτυρας που την κατέθεσε με έπεισε για την αξιοπιστία του, απολύτως...

Μόνο το Πνεύμα του Θεού, πληροφορεί εκ των προτέρων τους εκλεκτούς Του, για την ώρα και τη στιγμή του θανάτου τους...

Και αυτό συνιστά, μέγα μυστήριο...

Μακάριος όποιος για τη Μεγάλη Συνάντηση έχει ενδυθεί την Αγία Μετάνοια, σαν ένδυμα λαμπροφόρο...

Σαλογραία

Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

Τελικά ο ...ζωόφιλος γεννιέται ή γίνεται;



Περιστεράκι μου,
είχα την καλή τύχη να μεγαλώσω- το βόιδι- σε μια επαρχία, με αυστηρά ακόμη ήθη, την οποία επαρχία, δεν είχε αλλοτριώσει η τυφλεόραση και στην οποία υπήρχε ένας κινηματογράφος όλος κι όλος -τα "Αστέρια"- όπως σου έγραφα σε παλιότερες αναρτήσεις.

Εκεί, στην αγαπημένη, μικρή πόλη, οι εμπειρίες μας, τύγχαναν πάνυ αθώες -σε σχέση με το τουρλουμπούκι, του σήμερα- και κυρίως, προφυλαγμένες από μ η αναστρέψιμα στραβοπατήματα.

Εκεί, επέβλεπαν το βίο και την πολιτεία μας, όχι μόνον οι γονείς με άγρυπνο βλέμμα Μέδουσας,

(δε χαμπαριάζαν βλέπεις απ' τις βλακείες με τις οποίες φλόμωσαν τη δική μου γενιά οι βαθυστόχαστοι ψυχολόγοι...)

αλλά και οι καθηγητές του σχολείου μας, που σαν κατάσκοποι με ερευνητικό μάτι -και απερίγραπτο ιεροεξεταστικό ζήλο- εφάμιλλο εκείνον του Ζβίγγλιου- οργάνωναν εφόδους στα ενοικιαζόμενα δωμάτια και παρακολουθούσαν από τζάμια, χαραμάδες και κλειδαρότρυπες, τους φτωχούς μαθητές τους.

Οι μαθητές- εντός- ανυποψίαστοι για τον καχύποπτο oφθαλμό που παραμόνευε εκτός, χασκογελούσαν και ενίοτε χαρτόπαιζαν -τα δεκαεπτάχρονα παλιόμουτρα!

Πώς αλλιώς να τους περάσει η ώρα τις κρύες, μοναξιασμένες νύχτες του χειμώνα, μακριά από τα χωριά τους, μακριά από τις προκομένες και εντιμότατες μάνες τους;

Δεν τα είχε διδάξει κανείς να προσεύχονται αδιάλειπτα...

Απέξω, οι ζηλωτές παιδονόμοι- ενίοτε και ο Τορκουεμάδας ο γυμνασιάρχης- αυτοπροσώπως.

Ήθελαν, βλέπεις, οι αγρίως επιβλέποντες δάσκαλοι, να διαπιστώσουν -ιδίοις όμμασιν- αν οι γυμνασιόπαιδες- και εκ της αγροτικής βιοτής, προς αγυιόπαιδες αποκλίνοντες - οι ηρωικὠς αγωνιζόμενοι εν γράμμασιν όπως διακριθώσιν, μια που στα χωριά τους ανώτερο σχολειό δεν υπήρχε- ήθελαν, λέγω- να διακριβώσουν αν επιμελούνταν οι έφηβοι τα μαθήματά τους ή αν τέλος πάντων, ασχολούνταν με κάτι...φιλεκπαιδευτικόν και ...φιλόθεον.

Αλίμονο αν οι παραμονεύοντες δασκάλοι( φτυστοί ο Νέστορας Μάτσας, στο ρόλο "σκουλήκι!" την έχω ακόμα ζωντανή την εικόνα στα μάτια μου) -τα παράθυρα γυμνά από κουρτίνες-φτώχεια και των γονέων- αλίμονο και γραψαλίμονο, τονίζω, αν έπιαναν επ'αυτοφώρω τους μαθητές να παίζουν "ξερή" ή να καπνίζουνε!

-Ιιιιιχ!
Μαυρο φίδι, κατάμαυρο και από τον ήλιο καταμαυρότερο και κολοβό που τους έφαγε!

Αποβολή -τουλάχιστον- πενθήμερος, την επόμενη μέρα, οι διαδικασίες συνοπτικότατες - τις αηδίες περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δημοκρατίας εν τοις σχολείοις,ουδείς ακόμα-ευτυχώς- στον ταπεινό μας μικρόκοσμο τα είχε αναδείξει εις πεφιλημένο εικόνισμα και λάβαρον καταστροφικής ανεξαρτησίας.

Τότε μας έκανε αυστηρό κουμάντο το ...Πουλί, ο Φοίνικας ντε! οι άνθρωποι νοικοκυραίοι, κανείς δεν απατούσε(φανερά) τη γυναίκα του, και όλοι στην αφελή, μικρή κοινωνία μας, ήμασταν περήφανοι για την Απριλιανή Επανάσταση- μάλιστα ψηφίσαμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΙΑ με ΑΝΟΙΧΤΟΥΣ, παρακαλώ τους μπερντέδες, προκειμένου να απαλειφτεί από το μυαλό των ρουφιάνων και ίχνος αμφιβολίας ότι τυχόν να κρυφοεπιθυμούσαμε τους Γλύξμπουργκ για αφεντάδες μας...

(βλέπεις τώρα...με το Μητσοτακέικο και τους παπατζήδες, είδαμε το φως το... αληθινόν, το είδαμεν,και από Σεπτέμβρη θα μας πεταχτούν τα μάτια έξω- ας είναι καλά ο φίλτατος, ο καθηγητής Οφθαλμολογίας ο Γαρταγάνης, κάτι θα σώσει, αγαπημένο μου, το γνωρίζεις...)

Επέβλεπαν, λοιπόν, τα χρηστά μας ήθη, με όχι και την αγνότερη χριστιανική διάθεση, βεβαίως τόσον οι γείτονες, όσον και οι χωροφύλακες, και ο περιπτεράς -ο καταγράφων ανελλιπώς, τι εφημερίδα(δεξιά, κεντρώα, η παλιοκουμουνιστική) μάς έστελνε η μάνα να αγοράσουμε- επέβλεπαν την ηθική μας, μέχρι και κάτι βρομόπαιδα που κάθονταν στο κεντρικό βενζινάδικο της μικρής μας πόλης, και με χλευάζαν " ποντικομαμή"(στο περί παρθενίας και παρθενορραφών κείμενο που σου χει καθίσει -ω ηθικιστή και πιετιστάκο μου- στο στομάχι, θα βρεις τους λόγους) και ένας απ'αυτούς, ονόματι Καραμίχαλος, μάλιστα- πάει πέθανε έμαθα ο Θεός να τον συχωρέσει- με φώναζε πειραχτικά και "κουκουβάγια" επειδή ως κορίτσι του κατηχητικού δεν του δινα σημασία κατά πρώτον, και κατά δεύτερον, επειδή φόραγα και γυαλιά στο γυμνάσιο και όσο να το κάνεις τουλάχιστον προς μπούφος, αν όχι προς κουκουβάγια, έφερνα οπωσδήποτε...

Σου περίγραψα αυτόν τον περίγυρο, για να πω ότι μέσα σε τέτοια φριχτή αστυνόμευση τι σεξουαλικές γνώσεις φαντάζεσαι πως είχα -το έρμο;

Ακριβώς όσες με είχε διδάξει -με το εντελώς προσωπικό του παράδειγμα- ο σουρομαδημένος,γέρος, μισότυφλος, κεραμιδόγατος της σπιτονοικοκυράς μας.

Από το γάτο, κάποια στιγμή κατάλαβα ότι κάποια μέρη του σώματος σε κάτι επιπλέον χρησιμεύουν, εμπασπεριπτώσει, αλλά δεν το έκανα και θέμα... θεία Χάριτι- δε με ένοιαζε.

Έντάξει, κάποια στιγμή μπήκα σε νόημα(ο γάτος φρόντιζε επιμόνως να με διδάσκει με το παράδειγμα- προς εμπέδωσιν )όμως... δεν είχα χρόνο να εντρυφήσω περισσότερο διότι και γω όλο διάβαζα, καθώς ο Χριστόδουλός τους, και έφτασα σε μια ηλικία γάμου,ούτως ειπείν, και ακόμα σε κάποια πράγματα, ήμουν από την Πηνελόπη τη φίλη μου, αθωότερη...

Να μην τα πολυλογώ και σε κουράζω...διήγον τον βίον ήρεμος και ατάραχος έως ότου σε ηλικία περίπου 25 ετών(μάλιστα, καλά το διάβασες, εικοσιπέντε...) πληροφορήθηκα
ξ α φ ν ι κ ά -μα τι αστροπελέκι Θε μου, Θε μου και κείνο;- ότι εκτός από τους κανονικούς ανθρώπους υπάρχουν και ...ανώμαλοι που κάνανε σεξ, με ΤΙ αν το πιστεύεις;

-Με... κατσίιιικες!

Έφαγα το σ ο κ του Μινώταυρου!

Και αυτό, φίλε μου, το πληροφορήθηκα διαβάζοντας το ΠΗΔΑΛΙΟ!

-Γιατί, κυρά μου, έκατσες και διάβασες το Πηδάλιο;(άγριο βλέμμα- επιτιμητικό, του ηθικιστή-πιετιστή, αναγνώστη...)

-Γιατί να μην το διαβάσω το Πηδάλιο πάτερ μου;

(ύφος χαμηλοβλεπούσικο πλην...ελαφρώς... αναιδές)

-Τι γλώσσα είναι αυτή, ένα μέτρο;
Την κολοκυθιά θα παίξουμε τώρα, μανδάμ Σαλογραία;
ΜΕ ΣΥΓΧΥΖΕΙΣ!

Το Πηδάλιο ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝΕ λαϊκοί...

ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΠΑΠΑΔΕΣ.

ΜΟΝΟΝ.

Τελεία και παύλα!

-Πριιιιτς! Σε γελάσανε!

Παρήλθον οι χρόνοι εκείνοι, πάτερ μου, και ΜΗΝ πας να μου αλλάξεις το θέμα!

-Ποιος εγώ;

-Ναι εσύ!

Το θέμα μου σήμερα δεν είναι αν επιτρέπεται ή δεν επιτρέπεται οι λαικοί να διαβάζουν Πηδάλιο, το θέμα μου σήμερα είναι π ώ ς γίνεται κανείς κτηνοβάτης;

Γεννιέται ή γίνεται;

-Είμαι σχεδόν βέβαιη ότι γίνεται, γίνεται!

Θυμάμαι με πληροφόρησε και η συχωρεμένη η επιστήμων μαία- η μάνα μου -τότε- ότι κατσίκες τις βίασαν κάποιοι αγροἰκοι και τα τρέχαν τα ζωντανά, στους γιατρούς στα επείγοντα, άσε ο πελεκάνος ο Πέτρος στη Μύκονο, που ψόφησε άδοξα σεξουαλικά κακοποιημένος (ναι ναι δεν παράκουσες ) από μεθυσμένο άγγλο τουρίστα- το είπε, τότε και η τυφλεόραση...

-Μανδάμ με εκπλήσσσεις!

- Χα! έτσι είμαστε εμείς οι γυναίκες!

Ενώ σου παριστάνουμε τον ψόφιο κοριό, μετά...τσουπ...σου ρίχνουμε το τούβλο στο Δόξα Πατρί και σε στέλνουμε...αδιάβαστο!

Και επανέρχομαι επαναδιατυπώνοντας την ερώτηση:

-Κτηνοβάτης

(και κατ'επέκτασιν διευρύνοντας το θέμα υπό, άνω, κάτω και πλαγίως- ανθρωποφάγος, νεκρόφιλος, παιδεραστής, γεροντόφιλος, φρουτόφιλος, φωτογραφόφιλος, αξεσουαρόφιλος, δεντρόφιλος-θυμάσαι τι υπόνοιες σου δημιουργήθηκαν για τον άγιο συγγραφέα όταν διάβασες το υπό την Βασιλικήν Δρυν;μα έχει ξεφύγει ποοοοολύυυυυ, το πονηρό μυαλό των νέων ανθρώπων σήμερα! - και ομοφυλόφιλος)

γεννιέται κανένας

ή γ ί ν ε τ α ι;

Και αν γ ί ν ε τ α ι, π ώ ς γίνεται;

Και αν γίνεται π ώ ς ξε-γίνεται;

Τι λεν οι πσυχίατροι;

Τι λεν οι παπάδες;

Τι λέει η αφεντιά σου;

Βοήθησέ με να μάθω!

Pleeeeaaaase!

ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ
................................................................
Υστερόγραφο:Στα σχόλια που ακολούθησαν, η Μαρίνα, μας είπε ότι δεν ενδιαφέρει η ψυχαναλυτική προσέγγιση του θέματος.
Μας ενδιαφέρει (και σωστά) η χριστιανική.
Όποιος θέλει να γίνει υγιής, με τη δύναμη του Κυρίου μπορεί να γίνει, και όποιος θέλει να γίνει χορευτής, με τη δύναμη του Κυρίου χορεύει.
Το βίντεο που παρατίθεται, μιλάει από μόνο του...
.............................................................

Κυριακή 8 Αυγούστου 2010

Καλή αντάμωση...σε λίγο...



Αγαπημένα μου

δεν ξέρω πού θα βρεθεί ο καθένας σας, αυτές τις μέρες του καλοκαιριού, όπου και να βρεθείτε πάντως, η σκέψη μου θα σας συνοδεύει όπως ο γλάρος συνοδεύει τα καράβια της θάλασσας.
Σαλογραία

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010

Σ' αγαπώ ...για το τώρα, το πριν , το μετά και το πάντα...

Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010

Δύναμη με την οποία εκβάλλονται οι δαίμονες


Περιστεράκι μου
έπεσα σήμερα σε ένα κομμάτι σκέψεων του Αγίου Ιγνατἰου Μπριαντσιανίνωφ από το σπουδαίο βιβλίο:

"Υιέ δος μοι σην καρδίαν"-των εκδόσεων Ορθόδοξη Κυψέλη.

Είναι μεγάλη μορφή ο άγιος Ιγνάτιος.

Είχε εξαιρετική κατά κόσμον μόρφωση, όμως όταν μιλάει για τους δαίμονες, τα λόγια που αναβλύζουν από την ε μ π ε ι ρ ί α του, καθόλου δεν τα μασάει και σημειώνει τα ακόλουθα:

"Ανάμεσα στις μυστηριώδεις και θαυμαστές ιδιότητες του Ονόματος του Ιησού είναι η δύναμη και η ιδιότητα να εκβάλλη τους δαίμονες.

Η ιδιότητα αυτή αποκαλύφθηκε από τον ίδιο τον Κύριο.

Είπεν ο Κύριος πως όσοι πιστεύουν σ'Αυτόν "εν τω ονόματί Του δαιμόνια εκβαλλούσι"(Μαρκ.16,17)

Ιδιαίτερα πρέπει να προσεχτεί η ιδιότητα αυτή του ονόματος του Ιησού, γιατί έχει μεγίστη σπουδαιότητα για όσους εφαρμόζουν την προσευχή του Ιησού.

Πρώτ'απ'όλα πρέπει να ειπωθούν λίγα λόγια για την ενοίκηση δαιμόνων μέσα στους ανθρώπους.

Αυτό συμβαίνει με δύο τρόπους.

Ο ένας απ'αυτούς μπορεί να ονομαστεί σωματική ενοίκηση και ο άλλος ηθική.


Ο Σατανάς ενοικεί σωματικά μέσα σ'έναν άνθρωπο όταν σαν ύπαρξη θέτει υπό την κατοχή του το σώμα του ανθρώπου και βασανίζει το σώμα του και την ψυχή του.

Με αυτό τον τρόπο είναι δυνατό να ζει μέσα στον άνθρωπο ένας δαίμονας, όπως είναι δυνατό επίσης να ζουν μέσα στον ίδιον άνθρωπο πολλοί δαίμονες.

Τότε ο άνθρωπος αυτός ονομάζεται δαιμονόληπτος ή δαιμονισμένος.

Από το Ευαγγέλιο μαθαίνουμε πως ο Κύριός μας, θεράπευσε ανθρώπους που ήταν δαιμονόπληκτοι.

Το ίδιο έκαναν και οι μαθητές Του.

Εδιωχναν τους δαίμονες έξω από τους ανθρώπους με το όνομα του Κυρίου.

Ο Σατανάς ενοικεί ηθικά μέσα σ'ένα άνθρωπο, όταν ο άνθρωπος πράττει το θέλημα του διαβόλου.

Με αυτόν τον τρόπο ήταν που ο Σατανάς εισήλθε εισ τον Ιούδαν τον Ισκαριώτην(Ιωαν.13, 27)έθεσε δηλαδή , κάτω από τον έλεγχό του τη λογική και τη βούλησή του και έγινε ένα με αυτόν πνευματικά.

Όσοι δεν πιστεύουν στο Χριστό ήταν και είναι ένα σ'αυτή την κατάσταση, όπως λέει ο άγιος Απόστολος Παύλος στους Χριστιανούς που είχαν προσέλθει στο Χριστιανισμό από την ειδωλολατρία:

"Και υμάς όντας νεκρούς τοις παραπτώμασι και ταις αμαρτίαις, εν αις ποτέ περιεπατήσατε κατά τον αιώνα του κόσμου τούτου, κατά τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος, του πνεύματος του νυν ενεργούντος εν τοις υιοίς της απειθείας . εν οίς και ημείς πάντες ανεστράφημέν ποτε εν ταις επιθυμίαις της σαρκός ημών, ποιούντες τα θελήματα της σαρκός και των διανοιών και ήμεν τέκνα φύσει οργής , ως και οι λοιποί".(Εφεσ.2,2-3)

Λίγο πολύ σ'αυτή την κατάσταση βρίσκονται, ανάλογα με το βαθμό της αμαρτωλότητάς τους, όσοι βαφτίστηκαν "εις Χριστόν" αλλ'αποξενώθηκαν απ'Αυτόν με την αμαρτία.

Έτσι αντιλαμβάνονται οι άγιοι Πατέρες τα λόγια του Χριστού που αναφέρονται στην επιστροφή του διαβόλου με συντροφιά εφτά άλλα πονηρά πνεύματα, στο ναό της ψυχής, από όπου διώχτηκαν από το Πνεύμα το Άγιο.


Σαν μπουν πνεύματα μέσα στον άνθρωπο μ'αυτό τον τρόπο, μπορούν να εκβληθούν και πάλι με την προσευχή του Ιησού που ανθίζει πάνω στα χώματα μιας ζωής αδιάκοπης και γρηγορούσας μετάνοιας.
...........................................
Ήταν σχετικά με αυτό το ζήτημα που είπεν ο άγιος Ιωάννης ο Προφήτης πως "ένα μοναχά απομένει σε μας τα αδύνατα πλάσματα, να καταφεύγουμε στο όνομα του Ιησού, γιατί τα πάθη είναι δαίμονες που εξαφανίζονται με την επίκληση αυτού του ονόματος"

Αυτό σημαίνει πως η ενέργεια των παθών και των δαιμόνων είναι ενιαία.
Οι δαίμονες δρουν χρησιμοποιώντας σαν μέσον τους τα πάθη.

................................
"Το όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού (λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος)κατεβαίνοντας στα βάθη της καρδιάς, θα καθυποτάξει τον όφιν που διαφεντεύει τα λειβαδοτόπια της και θα σώσει και θα ζωοποιήσει την ψυχή.

Συνεχίστε σταθερά την προσευχή στο όνομα του Κυρίου Ιησού, έτσι που η καρδιά να αφομοιώσει μέσα της τον Κύριο και ο Κύριος να αφομοιώσει μέσα Του την καρδιά, έτσι που οι δυο τους, εκείνη και Εκείνος, να γίνουν ένα.

Αυτό όμως δεν πραγματοποιείται μέσα σε μια μέρα ή σε δυο μέρες, αλλά απαιτεί χρόνια πολλά και χρόνο πολύ.

Χρειάζεται χρόνος πολύς και μόχθος για να διωχτεί ο εχθρός και να εγκατασταθεί ο Χριστός
".(σελ.99-102)

Αξίζει αυτό το βιβλίο μαζί με τις "Περιπέτειες ενός προσκυνητή", να το μελετήσει και ο άρχάριος και ο προχωρημένος στον πνευματικό αγώνα.

Εύχου και γω να βάλω αρχή σε αυτήν την επίγνωση, έστω από σήμερα...

Ο π. Σεραφείμ Ρόουζ ήδη το 1982 ένιωθε ότι πλήθυνε το δαιμονικό σκοτάδι επάνω στη γη...

Αγαπημένο μου ή θα πολεμήσουμε σαν αετοί με τον αρχαίο όφι, ή θα χαθούμε, να το ξέρεις!

Ας μεθοδεύσουμε, λοιπόν, τη στρατηγική...και ο Κύριος θα ενισχύσει με θαυμαστούς τρόπους, το σώμα και την ψυχή μας...

Σαλογραία

Θησαύρισμα-Νικηφόρος Βρεττάκος


Θησαύρισμα

Ωραίοι της γης οι δρόμοι που τους περπατήσαμε.

Έπεσε πάνω μας λάμψη πολλή,

πέρασε μέσα μας περσότερη απ'όση

χωρούσε το σώμα μας. Και τώρα η καρδιά μας

είναι μια στάμνα που ιδρώνουν οι πόροι της

χρώμα της θάλασσας , χρώμα των δέντρων,

χρώμα της δύσης και χρώμα(ένα πολύ πιο λευκό

κι απ'το χιόνι του Έβερεστ φως) της αγάπης.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Η Μάνα για το κάθε παιδί...(βίντεο)

Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010

Την παλεύω(επανάληψη)


Το ξέρω, λατρεμένο μου,

δεν είναι ανάγκη να μου το κοπανάς και συ, το ξέρω, ότι ανήκω στα γύναια για τα οποία τραβάει τα μαλλάκια του, με απελπισία ο Άγιος Απόστολος και τα αποκαλεί, ως τα <...γυναικάρια σεσωρευμένα αμαρτίαις, αγόμενα επιθυμίαις ποικίλαις, πάντοτε μανθάνοντα και μηδέποτε εις επίγνωσιν Αληθείας, ελθείν δυνάμενα...>(Β΄Τιμόθ.κεφ.γ, στ.6-7)

Το ξέρω πως ανήκω σε αυτή την κατηγορία των πάνυ αμαρτωλών γυναίων, που όλο δήθεν κάτι μαθαίνουν, όλο δήθεν κάτι συνειδητοποιούν και
στην π ρ ά ξ η-η οποία πράξη είναι το επιστέγασμα της όποιας θεωρητικής προσέγγισης και κατάκτησης- δεν φτιάχνω-φαινομενικά- τίποτα.

Ναι, αυτή είναι η δική μου πραγματικότητα, όμως...δεν επιθυμώ να το βάλω κάτω...δεν θέλω να παραιτηθώ από την ελπίδα κάποιου φωτισμού και κάποιας άλλης επίγνωσης, μέχρι να με κρίνει ο Κύριος.

Γι αυτό και μου αρέσει αυτή η ατάκα του συρμού, ως απάντηση στην ερώτηση:

-Τι κάνεις; Πώς πάει;

Απάντηση:

-Την παλεύω!

Η φράση αυτή, μου θυμίζει το μύθο του Αίσωπου με τα δυο μπακακάκια που ενώ χοροπηδάγαν αμέριμνα, έπεσαν ξαφνικά σε μια τεράστια καρδάρα με γάλα!

-Α Παναγία μου, τι σαστιμάρα ήταν και κείνη!

Τι βαθιά θάλασσα, άγνωστη, ήταν αυτή που τα κύκλωσε έτσι απότομα;
Τέτοια νερά δεν τα 'χανε ξαναδεί στη μικρή βατραχίσια ζωή τους.
Το ένα το βατραχάκι ήταν και χαρακτήρας, εντελώς, απαισιόδοξος.
Τρόμαξε φριχτά, σοκαρίστηκε, άνοιξε υπερβολικά το στόμα του, κατάπιε γάλα κάμποσο, ζαλίστηκε και πνίγηκε πριν καν προφτάσει να πει: <φτού σκουληκομερμηγκότρυπα!>

Το άλλο βατραχάκι, όμως,έβλεπε πολλές ταινίες με Κλιντ Ήστγουντ, είχε ταυτιστεί με τον Κλίνταρο και το έπαιζε σκληρό καρύδι!

Πεισματάρικο.

Του το 'λεγε και η μαμά του ότι γεννήθηκε πολεμιστής και ότι ποτέ, και με καμιά δυσκολία δεν θα τό βαζε κάτω!

Παρότι σάστισε με την άγνωστη λίμνη, δεν παραδινόταν στα βαθιά τα νερά της.

Χτύπαγε με δύναμη τα χεράκια του, τα ποδαράκια του , χτύπαγε..χτύπαγε...χτύπαγε... ώρα ατέλειωτη, με όσες δυνάμεις τού απόμεναν και ...ξαφνικά εκεί που χτυπιότανε, κάτι άγγιξε μέσα στον πάτο της καρδάρας, κάτι σαν... πέτρα.
Ακουμπάει ξαφνιασμένο, με τα βατραχοπόδαρα πάνω στην ...πέτρα, παίρνει φόρα, και με ένα σάλτο...χοπ! πετάχτηκε ελεύθερο έξω από την καρδάρα και γλίτωσεεεε!

Τι είχε συμβεί;

Το θυμάστε!

Από το χτύπα χτύπα το γάλα, με όλη τη δύναμη, το γάλα έπηξε, γίνηκε μπάλα βούτυρο, πάτησε πάνω στο βούτυρο, και πετάχτηκε ελεύθερο, στον αέρα της σωτηρίας!

Πρώτος παραμυθάς ο Αίσωπος.

Τι δηλοί ο μύθος;

Τούτο δηλοί:

-Βοδάκι μου, όσο λωλό και να 'σαι, μην τα παρατάς!

Προσπάθησε, προσπάθησε, προσπάθησε!

Μέχρι να βγει η ψυχή σου, προσπάθησε!

Ένα βήμα μπροστά και πέντε πίσω κάνεις, χρόνια τώρα ολόκληρα.

Όμως...μην τα παρατάς!

Όποιος προσπαθεί, όποιος αγωνίζεται,πνευματικά, π ά ν τ α κάποια δίοδο ελευθερίας θα δημιουργήσει.

Αποτελεί φυσικό νόμο, αυτή η αισιόδοξη εξέλιξη των πνευματικών πραγμάτων.

Το αποδείχνει η ζωή σε πάμπολλα ελπιδοφόρα σκηνικά της.

Όταν επιθυμούμε ολόψυχα κάτι, όταν βάζουμε στόχους- με τη βοήθεια του Θεού, επιμένοντας

μερόνυχτα αμέτρητα στον ασταμάτητο αγώνα- κάποτε θα πετύχουμε!

Τα παραδείγματα γύρω μας!

Ο τολμών νικά και ο επιμένων νικά και ο υπομείνας-εν Κυρίω- τον αγώνα της κάθε ημέρας, ούτος και σωθήσεται!

Σαλογραία

Το παιδί που δεν ήταν κανενός- θεραπευτική πρόταση βιβλίου



Αγαπημένο μου

μια που μπορεί να παρκάρεις σε παραλία ή σε ίσκιο δέντρου ταξιδεύοντας προς ελληνικά βουνά, θα σου πρότεινα να μελετήσεις το αυτοβιογραφικό κείμενο της Μαρί Μπόλτερ.

Το είχα διαβάσει παλιότερα, νομίζω από τον Κέδρο ή τον Καστανιώτη(αχ το Αλτσχάιμερ...)

Τώρα είδα το κυκλοφορεί και ο Λύχνος.

Όπως αναφέρει ο Λύχνος, πρόκειται για την "ασυνήθιστη ιστορία μιας γυναίκας που, αφού αυτοθεραπεύτηκε μετά από 20 χρόνια εγκλεισμού σε ψυχιατρείο της Μασσαχουσέτης, κατέληξε, τελειώνοντας το κολλέγιο και κάνοντας ανώτερες σπουδές στο Χάρβαρντ, να είναι σήμερα επαγγελματίας ψυχίατρος.

Η ίδια, τώρα, περιγράφει με σπαρακτικές λεπτομέρειες τη ζωή της, που αποτελεί ιδανικό παράδειγμα δύναμης, θάρρους, ελπίδας και επιμονής".

Η Μαρί Μπόλτερ υπήρξε υιοθετημένο παιδί, αγνώστων γονέων.

Οι θετοί γονείς την κακοποιούσαν σε σημείο που σε εφηβική ηλικία, την έκλεισαν σε ψυχιατρείο με βαριά φάρμακα και ακόμη χειρότερες διαγνώσεις -προγνώσεις.

Εις πείσμα όλων των προβλέψεων και με τη δύναμη του Κυρίου, η Μαρί θεραπεύτηκε, και στη συνέχεια, αμέτρητους ψυχικά ασθενείς,
να ισορροπήσουν, βοήθησε.

Η ζωή της, τα τελευταία χρόνια έγινε και ταινία.

Επειδή το αρνητικό παράδειγμα της ζωής ξιπασμένων ανθρώπων, μας βομβαρδίζει ανελέητα, και μας αποσυντονίζει τον εγκέφαλο, σε παρακαλώ πολύ, συνομίλησε με αυτό το υπέροχο, αληθινά εμψυχωτικό κείμενο.


Φτάνοντας στο τέλος του, θα έχεις πιο αισιόδοξες θεωρήσεις στην καλή και κουρασμένη ψυχή σου.

Πάντα με όλη την εν Κυρίω αγάπη σε ασπάζομαι

Σαλογραία

Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

Amarantine- Enya

Τα νήματα των σκέψεων- συναισθημάτων και η προσευχή(επανάληψη)



Μια πρόταση σε σένα αγαπημένο μου, που μπήκες τώρα στη σελίδα- για μικρό περίπατο σε προηγούμενη ανάρτηση:

http://salograia.blogspot.com/2009/10/blog-post_05.html

Και όταν κολυμπάς- ανάλαφρη η καρδιά σου σαν τα γλαράκια...

Η Κυρά Παναγιά να δίνει πάντα βοήθεια...

Σαλογραία

Παίρνουμε αυτό που δίνουμε...



Αγαπημένο μου

Είπε κάποιος, προκειμένου για απολαβές σε πνευματικό επίπεδο:

-Στη ζωή, παίρνουμε αυτό που δίνουμε.

Επιλέγουμε αυτό που δίνουμε

Επομένως

Παίρνουμε αυτό που επιλέγουμε.



Νομίζω ότι θα συμφωνήσω με την άποψη.

-Εσύ τι λες;

Σαλογραία

Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

Θερμοπύλες-Κ.Καβάφης

Στη μητέρα μου-ποίηση-Ν.Βρεττάκος


Ο πηλός του άλλου

Δε θα ανακάλυπτα δίχως εσέ την ψυχή μου.
Μεγαλώνει στο βλέμμα μου ο θρόμβος
του ιδρώτα σου, γίνεται μάζα νερού
που γκρεμίζεται από έναν ψηλό καταρράχτη.
Γνωρίζω τα δάκρυα, το αίμα σου.
Μια ζωή και δεν έφυγαν ποτές απ'τα χέρια μου.
Πλάθω τον πόνο σου καθώς ο καλός
Σιφναίος τον πηλό σου. Δίχως εσένα,
το δικό σου πηλό, εγώ δεν θα είχα
όνομα, όπως ένας κάποιος ψαράς,
ένας κάποιος βοσκός ή σ'ένα δάσος
του Ταϋγετου ένας σκίουρος

Νικηφόρος Βρεττάκος

Κυριακή 1 Αυγούστου 2010

Τα πάθη είναι μια σκληρή ουσία ανάμεσα στην ψυχή και στο Θεό.Αγ.Ισαάκ Σύρος



Τα πάθη είναι μια σκληρή ουσία, ανάμεσα στην ψυχή και στο Θεό, γράφει

ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος.

Θαλασσί ρείκι....(βίντεο)



Θαλασσί ρείκι

Ενα κλωνάρι που μου το στείλαν
οι πρώτοι μου συμμαθητές απ'την πατρίδα μου-
ο άη Γιώργης κι η μητέρα μου κ' ένας αητός
κι ο αέρας
που τρύπωνε μες στα γυμνά μου πόδια και τον έχανα
κι ο κούκος που σαν γαλανό ρολόι σήμαινε αδιάκοπα
την άχρονη ανοιξιάτικη ώρα και το νερό
που ευτυχισμένο μελωδούσε και το γαιδουράκι
που ακίνητο πάνω στο λόφο έπαιζε τ'αυτιά του
σαν μπαγκέτες στον ουρανό-
ένα κλωνάρι θαλασσί
ρείκι
είναι το χέρι σου.

Νικηφόρος Βρεττάκος