Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Στη Χαρά-Τη στερνή κουβέντα σου τη θυμάμαι ακόμα...

Δεν έμαθα....ποίηση-Π.Β.Πάσχου


................................
Δεν έμαθα να ντύνω την ψυχή μου
με βύσσο και πορφύρα. Συγχωρήστε με
θέλω με κάποιαν άνεση να συντροφεύει
τους τόσο φτωχικά ντυμένους στίχους μου.

Π.Β. ΠΑΣΧΟΣ

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Everything I Do, I Do it For You...

Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

Της Αγάπης αίματα με πορφύρωσαν...(βίντεο)

Γλυκό του κουταλιού-ποίηση-Μέρη Λ.Χαρωνίτη

(Η υπέροχη φωτό είναι από το giapraki.com)
........................................................................

ΓΛΥΚΟ ΤΟΥ ΚΟΥΤΑΛΙΟΥ

Γλυκό του κουταλιού να με κεράσεις
Με αρμπαρόριζα δεμένο

Και μια ιδέα λεμόνι.



Γλυκό του κουταλιού.



Νεράντζι κατά προτίμηση

Με κείνη την πίκρα μα και το άρωμα

Να θυμάμαι την άνοιξη.

Πού χει διαβεί.



Την άνοιξη

που ποτέ δεν αγάπησα

τότε που το φουστάνι της φορούσα.

Και τώρα αναζητώ τʼάρωμά της

Εκείνο της νεραντζιάς.



Γλυκό του κουταλιού να με κεράσεις.

Μέρη.Λ. ΧΑΡΩΝΙΤΗ

Γραφή-ποίηση -Αλεξανδρεύς


Γραφή

Μαστορικά με μαθαίνεις γραφή
Το άλφα πολύ με δυσκολεύει
-ήταν ανάγκη δυο φορές να πρέπει να το γράψω;
Και στην αρχή της λέξης μάλιστα;-
Και οι καμπύλες, του ήτα, επίσης
Το γάμα γόρδιος δεσμός
Μόνο το πι με ξεκουράζει στις μικρές απλές ευθείες

Μαστορικά με μαθαίνεις γραφή
Στα δικά Σου τα χέρια κυλάει η λέξη,
σχεδόν ανάρμοστα εύκολα, μπρος στη δικιά μου δυσκολία

Η δικιά Σου γραφή –τέλεια γραμμένη-
αποκαλύπτει της ανικανότητάς μου το εύρος
μα και την πάλη…

Αλεξανδρεύς

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Χριστός Πάσχων-ποίηση-Ν.Βρεττάκος


Χριστός Πάσχων

Το μίσος, το ψεύδος, οι τύραννοι.
Συνεχής αλλοτρίωση
του χορταριού των Ψαρών,
της κραυγής:"Ιτε παίδες"

μου πληγώνει το μέτωπο , όσο
αναλογεί στον πολίτη
Νικηφόρο Βρεττάκο

τ'ακάνθινο

στεφάνι του έθνους.


Νικηφόρος Βρεττάκος

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Η θαυμαστή αφθαρσία του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβιρ



Αγαπημένο μου

από την ιστοσελίδα ΑΗΔΟΝΙ- http://ahdoni.blogspot.com/2010/06/blog-post_23.html μετά πολλών ευχαριστιών, αλίευσα το παρακάτω κείμενο.
Αν θες, πήγαινε και στο ΑΗΔΟΝΙ, να δεις τις ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΗΣ ΑΦΘΑΡΣΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ.
Οι υπογραμμίσεις πάντα δικές μου.
ΖΕΙ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ...
για ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝΕ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΒΛΕΠΟΥΝ...

Σε ασπάζομαι
Σαλογραία
......................................

Πιστεύεται, ότι ο Θεός διατήρησε το Λείψανο σε τόσο θαυμαστή κατάσταση αφθαρσίας, διότι ο Άγιος Αλέξανδρος είναι ο μόνος Άγιος μετά τον Πατριάρχη Αβραάμ, ο όποιος αξιώθηκε επισκέψεως της Αγίας Τριάδος

με μορφή τριών Αγγέλων.
Κατά την διάρκεια αυτής της επισκέψεως, ή Αγία Τριάς μέχρι που άγγιξε τον Άγιο, και αυτό το άγγιγμα προφανώς ήταν που έκανε το σώμα του απρόσβλητο στην φθορά.

Θαυμαστός ο Τριαδικός Θεός, ο ενδοξαζόμενος εν τοις Άγίοις Αυτού!

Ό Άγιος Αλέξανδρος αναχώρησε για την Ουράνιο Βασιλεία την 30ή Αυγούστου του 1533, σε ηλικία 85 ετών.
Ό Άγιος Αλέξανδρος του Σβίρ εδοξάσθη με θαυμαστά σημεία και θαύματα κατά την διάρκεια της ζωής του και μετά την Κοίμηση του.
Το 1545, ο μαθητής και διάδοχος του Ηγούμενος Ηρωδίων συνέθεσε τον Βίο του.
Το 1547 άρχισε ο τοπικός εορτασμός της μνήμης του και συνετέθη ή Ακολουθία του.
Στις 17 Απριλίου του 1641, κατά την διάρκεια της ανακαινίσεως του Ναού της Μεταμορφώσεως, όπου ο Άγιος είχε ταφή, αποκαλύφθηκε τα άγιο Λείψανο του σε κατάσταση πλήρους Αφθαρσίας· έκτοτε, ή Εκκλησία εορτάζει την μνήμη του δύο φορές: την ήμερα της Κοιμήσεως του, 30ή Αυγούστου, και την ήμερα της επισήμου Διακηρύξεως της Αγιότητας του και της ανακομιδής του Ιερού Λειψάνου του, 17η Απριλίου.

Ό Άγιος Αλέξανδρος, όπως του υποσχέθηκε ή Υπεραγία Θεοτόκος, άφησε πίσω του μεγάλο πλήθος μαθητών, πολλοί από τους οποίους ηγίασαν και τιμώνται μέχρι σήμερα από την Εκκλησία του Θεού επί γης ως Άγιοι.
Έκτοτε, το αδιάφθορο άγιο Λείψανο του Άγιου Αλεξάνδρου αποτελούσε πηγή αγιασμού, προσκυνήσεως και θεραπείας:

οι τυφλοί ελάμβαναν το φως τους, οι παραλυτικοί ελάμβαναν την δύναμη των ποδών τους, και όσοι έπασχαν από οποιαδήποτε ασθένεια, ελάμβαναν την πλήρη ίαση.

Οι δαίμονες έφευγαν από τους δαιμονισμένους και στείρες γυναίκες συνελάμβαναν...

Θαυμαστός είναι ο Πανάγαθος Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού, ο Όποιος δόξασε τον δούλον Αυτού σε αύτη την εφήμερη ζωή με θαύματα και σημεία, τα όποια εγίνοντο δια των χειρών του.

Και μετά τον θάνατο του ακόμη αξίωσε να τοποθετηθεί το πάντιμο και ιερό Σκήνωμά του στην Εκκλησία Του, για να καταυγάζει από εκεί, ως μέγας φάρος, με τα πανένδοξα Θαύματα του!...

Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΤΟΥ ΖΒΙΡ
Την 30ή Ιουλίου του 1998, οι πιστοί της Ρωσίας έσπευσαν κατά χιλιάδες να προσκυνήσουν το νεωστί ανακαλυφθέν ιερό Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ στον Ναό των Αγίων Σοφίας, Πίστεως, Αγάπης και Ελπίδος στην Αγία Πετρούπολη.

Μετά απουσία περίπου 80 χρόνων, ένας από τους πλέον αγαπητούς Αγίους της Θηβαΐδος του Βορρά επέστρεψε στον τόπο των μοναχικών του αγώνων.

Οκτώ δεκαετίες ενωρίτερα, στις 5 Ιανουαρίου του 1918, οι Μπολσεβίκοι κατέλαβαν το μεγαλύτερο τμήμα της Ρωσικής Θηβαΐδος του Βορρά: την περιοχή γύρω από το Όλονετς και το Λοντέϊνογιε Πολιέ.
Την αμέσως επομένη ήμερα οι Μπολσεβίκοι έκαναν την εμφάνιση τους στο Μοναστήρι του Σβίρ στην λειψανοθήκη του Αγίου Αλεξάνδρου.
Ένα τέτοιο ταμείο αγιότητας αποτελούσε ένα προφανές εμπόδιο στον διάβολο και τα όργανα του, τα οποία είχαν καταλάβει τότε την γη της Ρωσίας.

Όμως, στην περίπτωση εκείνη ήταν ανεξήγητα ανίκανοι να προκαλέσουν κάποια βλάβη στο Λείψανο του Αγίου ή να το μετακινήσουν.


Οι Κομμουνιστές έκαναν ακόμη κάποιες απόπειρες και μόνον στην έκτη τους προσπάθεια, στις 20 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους (1918), κατόρθωσαν να μετακινήσουν το αδιάφθορο Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου.


Τούτο εγκαινίασε την θλιβερή «εκστρατεία κατασχέσεως των λειψάνων», ή οποία συνεχίσθηκε από το 1919 ως το 1922, οπότε τα Λείψανα 63 Ρώσων Αγίων εκλάπησαν, υπεβλήθησαν σε «επιστημονικές εξετάσεις», παρουσιάσθηκαν ως «μούμιες», ή ακόμη και ως «κίβδηλα», σε αντιθρησκευτικά μουσεία ή κατεστράφησαν.


Κατά την περίοδο αυτήν, ολόκληρη η βόρεια περιοχή της Ρωσίας μετεβλήθη σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκεντρώσεως.

Ή Θηβαΐδα του Βορρά βεβηλώθηκε και μολύνθηκε, αλλά ταυτοχρόνως και αγιάστηκε, γινομένη ένας Γολγοθάς από τους πολλούς στην Ρωσία.

Ή Μονή του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ δοκίμασε την ίδια μοίρα των πολλών Μοναστηριών της περιοχής: έγινε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, γνωστό ως «Σβίρλαγκ» («Στρατόπεδο του Σβίρ»). Αργότερα, έγινε διαδοχικά οίκος αναπήρων πολέμου, οίκος παιδιών, τεχνική σχολή και στρατόπεδο.

Τελικά, το τμήμα της Αγίας Τριάδος της Μονής μετατράπηκε σε ψυχιατρικό άσυλο, ένα μέρος του οποίου παραμένει τέτοιο μέχρι σήμερα.
Ή Μονή υπέστη άσχημες φθορές με την πάροδο των χρόνων.

Όμως, ο Θεός δεν επέτρεψε να χαθεί το Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου.
Μετά την κατάσχεση του από τους Μπολσεβίκους, πρώτα εφέρθη στο Λοντέϊνογιε Πολιέ.

Ή τοπική επιτροπή των Τσεκιστών ζήτησε να γίνει μία έρευνα για την αυθεντικότητα του Λειψάνου.

Εξετάσθηκε από Σοβιετικούς επιστήμονες με την ελπίδα αποδείξεως ότι ήταν κίβδηλο - μία απάτη της Εκκλησίας, για την αποβλάκωση των πιστών.

Όμως, προς αμηχανία των Μπολσεβίκων, τα αποτελέσματα τους επιβεβαίωσαν όσα είχαν καταγραφή κατά την πρώτη ανακάλυψη του Λειψάνου του Αγίου το 1641·


ότι δηλαδή επρόκειτο πράγματι περί του Αγίου Αλεξάνδρου και ότι το σώμα του ήταν, σε εκπληκτικό βαθμό, αδιάφθορο.

Το δέρμα του ήταν λευκό και ελαστικό.

Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ήσαν καθαρά διακρινόμενα και έφεραν μία εντυπωσιακή ομοιότητα με τις εικόνες του Αγίου, οι οποίες αγιογραφήθηκαν μεταξύ του 16ου και του 18ου αιώνος.

Ένας ακαδημαϊκός, ο Πέτρος Πέτροβιτς Ποκρύσκιν, δεν φοβήθηκε σε εκείνη την εποχή των διωγμών να γράψει μία θαρραλέα απάντηση στην αίτηση των Τσεκιστών:

«Αναγνωρίζοντας ότι το Λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ αποτελεί αναμφισβήτητα ιστορικό γεγονός, η θέση των οποίου πρέπει να είναι σε μία εκκλησία, ζητούμε να ληφθούν μέτρα για την διαφύλαξη Αυτού του εθνικού ιστορικού θησαυρού».

Από το Λοντέϊνογιε Πολιέ το Λείψανο εφέρθη στην Αγία Πετρούπολη (τότε Πέτρογκραντ).

Την εποχή εκείνη ήλθε εντολή από το Κομμισαριάτο της Δικαιοσύνης να τοποθετηθούν όλα τα Λείψανα σε μουσεία.

Το Λείψανο του Άγιου Αλεξάνδρου έφέρθη στο ανατομικό μουσείο της πόλεως, το όποιο στεγαζόταν στην Στρατιωτική Ιατρική Ακαδημία.

Εκεί το Λείψανο εξετέθη ως έκθεμα, αλλά έμεινε χωρίς εγγραφή -μία προφανής προσπάθεια από τους υπαλλήλους του μουσείου να αποκρυφθή.

Ταυτόχρονα, έγιναν απόπειρες να επιδειχθούν ψεύτικα λείψανα του Αγίου στο κοινό, τα όποια δεν ομοίαζαν στην ιστορική του περιγραφή, ως μέρος σχεδίου των Κομμουνιστών να πλήξουν την Εκκλησία, άλλα αυτές οι απόπειρες απέτυχαν.

Χάρις σε έναν από τους επιστήμονες, τον Β. Ν. Τόνκοβ, ο όποιος δεν ήταν «στρατευμένος αθεϊστής» όπως οι συνάδελφοι του, το Λείψανο παρέμεινε στην Στρατιωτική Ιατρική Ακαδημία της Αγίας Πετρουπολέως, εξορισμένο στην λήθη.

Εκεί έμεινε για περίπου οκτώ δεκαετίες, με αναμονή της στιγμής, κατά την οποία, θεία προνοία, θα επέστρεφε στους πιστούς.

Στις 14 Ιουνίου 1997, περίπου έξι χρόνια μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού στην Ρωσία, το τμήμα της θείας Μεταμορφώσεως της Μονής του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ επεστράφη ολόκληρο στην Εκκλησία.

Το τμήμα της Αγίας Τριάδος, το όποιο απέχει ένα τρίτο μιλίου από το έτερο τμήμα, επεστράφη μερικώς στην Εκκλησία στις 22 Σεπτεμβρίου 1998.

Ή έρευνα για τον Άγιο Αλέξανδρο άρχισε το 1997, με την ευλογία του Μητροπολίτου της Αγίας Πετρουπολέως Βλαδίμηρου.

Τα περισσότερα ντοκουμέντα από την σοβιετική περίοδο είτε εχάθησαν είτε κατεστράφησαν, όμως οι προσευχητικές ερευνητικές προσπάθειες των Αδελφών της Γυναικείας Μονής της Αγίας Σκέπης Τερβενίτσι, υπό την καθοδήγηση του πνευματικού τους Πατρός, του Ηγουμένου Λουκιανού (Κουτσένκο), Προϊσταμένου τώρα της Μονής του Αγίου Αλεξάνδρου Σβίρ, ανταμείφθηκαν τελικά.

Τον Δεκέμβριο Αυτού του έτους (1997) το Λείψανο του Αγίου ευρέθη! Όταν αυτό εξετάσθηκε, ήταν ακριβώς εφάμιλλο προς την αρχική περιγραφή της πρώτης ανακομιδής του Λειψάνου του 1641.

Ήταν το ίδιο αδιάφθορο όσο και πριν από την κατάσχεσή του.


Σύμφωνα με ανθρωπολόγους και εθνολόγους ειδικούς, το Λείψανο άνηκε σε άνδρα της φυλής των Βεπ-μιας πολύ μικρής ομάδος Φινλανδικής καταγωγής, ή οποία κατοικούσε στην περιοχή όπου ο Άγιος Αλέξανδρος γεννήθηκε και όπου αργότερα έκτισε την Μονή του.

Τελικά, μετά την έκτος πάσης αμφιβολίας απόδειξη της ταυτότητος του Αγίου, ο Μητροπολίτης Βλαδίμηρος έδωσε την ευλογία του, ώστε το πλήρες θείας Χάριτος Λείψανο να μεταφερθεί στον Ναό των Αγίων Μαρτύρων Σοφίας, Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης για τέσσερις μήνες, προκειμένου να τεθεί σε δημόσια προσκύνηση προ της επιστροφής του στην Μονή του Αγίου.

Πριν από την μεταφορά του Λειψάνου στον Ναό, έτελέσθη μία δέηση στην αίθουσα εξετάσεων της Ιατρικής Ακαδημίας.

Προς έκπλησιν και πνευματική άγαλλίασιν των παρόντων, τα χέρια και τα πόδια του Αγίου άρχισαν να αναβλύζουν σταγόνες ευώδους μύρου, σαν ο Άγιος να έλεγε: «Ναι, σάς ακούω· εγώ είμαι»! 


Αυτή ή έκχυση Χάριτος συνεχίσθηκε και όταν το Λείψανο μετεφέρθη στον Ναό. 


Ή ροή του ευώδους μύρου ήταν τόσο ισχυρή, ώστε πετούσαν μέλισσες κοντά στα πόδια του Αγίου.

Ό Κληρικός Αλέξιος Γιάνγκ (τώρα Ιερομόναχος Αμβρόσιος) ήταν στην Αγία Πετρούπολη όταν το Λείψανο ευρέθη.

Περιγράφων την εμπειρία της προσκυνήσεώς του, γράφει αυτός ο αμερικανός προσκυνητής:

«Με έκπληξη είδα, ότι ο Άγιος δεν ήταν μόνον αδιάφθορος, αλλά το δέρμα του δεν είχε καθόλου σκουρύνει από την πάροδο πέντε περίπου αιώνων ήταν τόσο λευκό όσο κάποιου πού ζει σήμερα.

Ασπαζόμενος τα ακάλυπτα πόδια του, μπορούσα να ιδώ τον σχηματισμό του θαυματουργού μύρου, σαν σταγόνες πλουσίου μέλιτος, μεταξύ των δακτύλων».


Εικόνες του Αγίου, οι οποίες ευλογήθηκαν στην λειψανοθήκη, άρχισαν ομοίως να αναδίδουν είτε μύρο είτε ευωδία.

Ό Δόκιμος Αλέξανδρος της Μονής του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ, στεκόταν συνεχώς στην λειψανοθήκη, παρατηρώντας όχι μόνον την ποσότητα του ρέοντος μύρου, άλλα και τις θαυματουργικές θεραπείες, οι όποιες ελάμβαναν χώρα εκεί.

Θεραπεύθηκαν άνθρωποι με πολλές ασθένειες: παραλυτικοί, καρκινοπαθείς, πάσχοντες από δερματικές παθήσεις ή παθήσεις των οστών και δαιμονισμένοι.


Μετά την μεταφορά του Λειψάνου στην Μονή του Αγίου Αλεξάνδρου του Σβίρ τον Νοέμβριο του 1998 οι θεραπείες συνέχισαν να συμβαίνουν ενώπιον του.

Ή ροή του μύρου επίσης συνεχίσθηκε απαραμείωτα.

Παρατηρήθηκε, ότι αυτό το θαύμα αυξάνει σε ένταση όταν καταφθάνουν στην Μονή ομάδες ανθρώπων, στις όποιες δεν συμπεριλαμβάνονται μόνον πιστοί, άλλα και αμφισβητίες επίσης.


Μέχρι και σήμερα ή Μονή καταγράφει τα θαύματα, τα όποια τελούνται στο Λείψανο του Αγίου του Θεού

Η ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΆΓΙΑ ΤΡΙΑΣ ΕΝΕΦΑΝΙΣΘΕΙ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΤΟΥ ΣΒΙΡ.

Το μέγα αυτό θαύμα έγινε ως εξής.

Το έτος 1508 σε ηλικία 60 ετών αφ ότου ο όσιος Αλέξανδρος άρχισε τότε να ασκείται με αγώνες που υπερβαίνουν την ανθρώπινη δύναμη σε πείνα, δίψα και στην αντοχή του ψύχους, ελπίζοντας ότι με το πρόσκαιρο αυτό ψύχος του χειμώνα θα αποφύγει τη μέλλουσα αιώνια κόλαση.

Οι δαίμονες όμως, βλέποντας να καταπολεμούνται απ’ τον Όσιο και καταλαβαίνοντας ότι επρόκειτο να εξοστρακιστούν απ’ αυτόν, προσπάθησαν απ’ την αρχή να τον τρομοκρατήσουν.

Εμφανίζονταν άλλοτε μεν σαν θηρία και άλλοτε σαν φίδια πού έτρεχαν κατεπάνω του με συριγμούς και θηριώδη αγριότητα και του προκαλούσαν πολλούς άλλους πειρασμούς.


Μια νύχτα ό όσιος Αλέξανδρος πήγαινε προς το μοναχικό ερημητήριο του οπού συνήθιζε να προσεύχεται μόνος του, όταν ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά του ένα αναρίθμητο πλήθος δαιμόνων, σαν να 'ταν στρατός πολύς, και άρχισαν να πηδούν κατεπάνω του με μανία, να τρίζουν τα δόντια τους, ενώ απ’ το στόμα τους φαινόταν έβγαινε μια μεγάλη φλόγα και με λύσσα να του φωνάζουν:

-Φύγε, φύγε απ’ αυτόν τον τόπο, αναχώρησε γρήγορα απ’ εδώ, για να μην πεθάνεις με θάνατο κακό.


Ό Όσιος όμως, σαν καλός μαχητής του Ιησού Χριστού οπλισμένος με προσευχή, δεν τρομοκρατήθηκε καθόλου απ’ αυτούς, γιατί γνώριζε την ασθενική δύναμη τους.

Και ή προσευχή ,του έβγαινε από το στόμα του σαν πύρινη φλόγα και κατέκαψε και αφάνισε όλες τις ανίσχυρες λεγεώνες των δαιμόνων.

Ό όσιος Αλέξανδρος συνέχισε τότε το δρόμο του και ήρθε στο μοναχικό ερημητήριο του όπου έκανε τις συνηθισμένες προσευχές του στο Θεό, οπότε ξαφνικά ένας άγγελος με λαμπρά ενδύματα παρουσιάστηκε μπροστά του.

Βλέποντας τον ό Όσιος αισθάνθηκε φόβο και τρόμο και πέφτοντας στο έδαφος έμεινε εκεί σαν νεκρός. Ό άγγελος τον έπιασε από το χέρι και του είπε:

Είμαι άγγελος Κυρίου και ό Θεός με έστειλε να σε διαφυλάξω απ` όλες τις απάτες του πονηρού διαβόλου και να σου υπενθυμίσω τα θεία οράματα πού είχες δει σ’ αυτόν τον τόπο πού έχεις εγκατασταθεί- γιατί οι εντολές Του πρέπει να εκτελεστούν- ό Κύριος σε εξέλεξε να γίνεις οδηγός σε πολλούς για τη σωτηρία τους.

Σού δηλώνω ότι το θέλημα του Θεού είναι να χτίσεις σ’ αυτόν τον τόπο μια εκκλησία στο όνομα της Αγίας Τριάδος, να συγκεντρώσεις αδελφούς και να ιδρύσεις μοναστήρι.

Κι αφού είπε αυτά ό άγγελος έγινε άφαντος.

Ό όσιος Αλέξανδρος όμως αγαπούσε την ησυχία και ήθελε να ζήσει σ’ αυτή όλες τις μέρες της ζωής του- γι’ αυτό προσευχόταν όλο και περισσότερο στο Θεό να τον ελευθερώσει από κάθε απάτη του εχθρού.

Κάποτε πού είχε απομακρυνθεί απ’ την καλύβα του και όπως το συνήθιζε προσευχόταν μερικές ώρες συνέχεια, ξαφνικά εμφανίστηκε πάλι ό άγγελος Κυρίου και του είπε:

-Αλέξανδρε, όπως σου είπα την προηγούμενη φορά, φτιάξε μια εκκλησία, συγκέντρωσε αδελφούς και ίδρυσε μοναστήρι, γιατί πολλοί πού επιζητούν να σωθούν θα έρθουν σε σένα και πρέπει να τους οδηγήσεις «εις οδόν σωτηρίας».
Και λέγοντας αυτά ό άγγελος έγινε και πάλι άφαντος.

Κατά το 1508 πάλι, πού ό Όσιος συμπλήρωνε τον 23ο χρόνο σ’ αυτή την έρημο κι ενώ ήταν στο ερημικό κελί του μια νύχτα και κατά τη συνήθεια του προσευχόταν, ξαφνικά στο σημείο πού βρισκόταν έλαμψε ένα μεγάλο φως.

Ό Όσιος ξαφνιάστηκε και σκέφτηκε: «Τι να σημαίνει αυτό;» Και αμέσως είδε τρεις ανθρώπους να έρχονται προς αυτόν ντυμένοι με λαμπρά, λευκά ενδύματα.

Ήταν ωραιότατοι και αγνοί, λάμποντας περισσότερο απ’ τον ήλιο και αστράφτοντας με μια ανέκφραστη ουράνια δόξα..

Καθένας τους Κρατούσε στο χέρι κι ένα σκήπτρο.

Όταν τους είδε ό Όσιος έτρεμε ολόκληρος, γιατί τον κατέλαβε φόβος και τρόμος και μόλις συνήλθε λίγο προσπάθησε να τους προσκυνήσει μέχρι το έδαφος.


Εκείνοι όμως τον έπιασαν απ’ το χέρι, τον σήκωσαν και του είπαν:
Έχε ελπίδα, μακάριε, και μη φοβάσαι.
Και ό Άγιος είπε:
-Κύριοι μου, εάν βρήκα κάποια χάρη ενώπιον σας, πέστε μου ποιοι είστε πού, ενώ έχετε τόση δόξα και λαμπρότητα, καταδεχθήκατε να έρθετε προς το δούλο σας, γιατί ποτέ μου δεν είδα κανένα με τέτοια δόξα Όπως εσείς.

Εκείνοι του απάντησαν:

-Μη φοβάσαι, άνθρωπε θείων επιθυμιών, γιατί το Άγιο Πνεύμα ευαρεστήθηκε να κατοικήσει σε σένα για την αγνότητα της καρδιάς σου και όπως σου προείπα πολλές φορές έτσι και τώρα σου λέω ότι πρέπει να φτιάξεις εκκλησία, να συγκεντρώσεις αδελφούς και να δημιουργήσεις μοναστήρι, γιατί με σένα ευδόκησα να σώσω πολλές ψυχές και να τους φέρω στην επίγνωση της αλήθειας.

Ακούγοντας αυτά ό Όσιος γονάτισε και πλημμυρισμένος από δάκρυα είπε:

- Κύριε μου, ποιος είμαι εγώ ό αμαρτωλός, ό χειρότερος απ’ όλους τους ανθρώπους, πού θα ήμουν άξιος ν’ αναλάβω τέτοιες ευθύνες, σαν κι αυτές για τις οποίες μου μίλησες;

Είμαι αδύνατος για ν’ αποδεχτώ τέτοια αποστολή.

Γιατί εγώ ό ανάξιος δεν ήρθα σ’ αυτόν τον τόπο για να κάνω αυτά πού με προστάζεις, αλλά μάλλον για να κλάψω τις αμαρτίες μου.



Μόλις είπε αυτά ό Όσιος κειτόταν κάτω στο έδαφος και ό Κύριος τον έπιασε πάλι απ’ το χέρι, τον σήκωσε και του είπε:

-Σήκω όρθιος, πάρε θάρρος και δύναμη και κάνε όλα όσα σε πρόσταξα.
Ό Όσιος απάντησε:

- Κύριε μου, μη θυμώνεις μαζί μου πού τόλμησα να σου αντιμιλήσω- πες μου, σε τίνος το όνομα θέλεις να τιμάται ή εκκλησία πού ή αγάπη Σου για το ανθρώπινο γένος θέλει να χτιστεί σ’ αυτόν τον τόπο;

Και ό Κύριος είπε στον Όσιο:

-Όπως βλέπεις τον ένα να σου μιλάει με τρία πρόσωπα, φτιάξε την εκκλησία στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, της Αγίας Τριάδος «εν μια τη ουσία».

Σου αφήνω την ειρήνη Μου και ή ειρήνη Μου πού σου χαρίζω θα είναι μαζί σου.

Και ξαφνικά ό Όσιος είδε τον Κύριο με απλωμένα φτερά να βαδίζει στο έδαφος, σαν να περπατούσε με τα πόδια, και μετά έγινε άφαντος.


Πηγή:http://dosambr.wordpress.com

Τριήμερο-ποίηση-Δ.Σταθόπουλος


Χτες περιμέναμε -
ολονυχτία

Σήμερα υπομένουμε-
μπόρα

αύριο φεύγουμε-
νεφέλη


Δημήτρης Σταθόπουλος

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

...και είπε να χοροπηδάμε απ' τη χαρά μας στο ένα πόδι κάθε φορά που άδικα μας κατηγορούν

Η κατάθλιψη ως αποκορύφωμα εγωκεντρισμού, ως άρνηση να επαινέσουμε...


Περιστεράκι μου,

έστω και αργά-όσο ζούμε όμως, ποτέ δ ε ν είναι αργά- κατάλαβα τούτο:

Συχνά η κατάθλιψή μας, προκύπτει από δυο κυρίως βασικούς λόγους:

Είτε από την άρνησή μας να ευχαριστήσουμε τον πλησίον- ειλικρινώς και εκ καρδίας- για όποιο

καλό ή και κακό

(ναι ναι, και κακό...το κακό είναι στο βάθος μεταμφιεσμένο καλό αν εμείς το θελήσουμε)

μας προσφέρει,

είτε απ' την αυτάρεσκη, πικρόχολη, πεισματική άρνησή μας,

τον πλησίον- όποιος και αν είναι- ειλικρινώς -εν τω βάθει της ημετέρας

καρδίας

για κάποιο -από τα μύρια δώρα που του δωσε ο Κύριος-

να τον επαινέσουμε!

Σοφά διατυπώνει ο Σκοτ Πέκ ο ψυχίατρος όταν γράφει

πως η σημερινή κατάθλιψη που μαστίζει τον κόσμο

ειναι του εγωκεντρισμού μας το αποκορύφωμα.

Σωστά φανερώνει το β ί ω μ α των αγίων ότι μόνη ελπίδα για λύτρωση

είναι η Αγία εν Κυρίω Ταπείνωση...που πρέπει να την φοράμε κατάσαρκα,

όπως ένα αγαπημένο πουκάμισο.

-Ακούς τι προστάζει το Παράκλητο Πνεύμα της Αληθείας, δια του Αποστόλου Του;

"Την ταπεινοφροσύνην εγκομβώσασθε!"

(Α΄Πέτρου,κεφ.5 στ.5)

Σαλογραία

Μπήκαν στην Πόλη οι Οχτροί

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Γιώργης Γιατρομανωλάκης για Κική Δημουλά


Γιώργη Γιατρομανωλάκη

Στον Φιλοπαίγμονα Μύθο, ένα προσεκτικό και εύγλωττο συνάμα κείμενο
(παρά την προσποιητή αμηχανία του) που η Κική Δημουλά διάβασε κατά την τελετή της υποδοχής της στην Ακαδημία Αθηνών (2003), η ποιήτρια απάντησε σε δύο κρίσιμα ερωτήματα που έθεσε η ίδια στον εαυτό της: ποια είναι η «πρόθεση της σύγχρονης ποίησης» και ποια η ωφέλεια που προκύπτει από την ποίηση.

Τα ερωτήματα έχουν τεθεί πολλές φορές και οι εκάστοτε απόπειρες των ίδιων των δημιουργών να απαντήσουν δείχνουν σε μεγάλο βαθμό και τις προθέσεις τους και τη σημασία που αποδίδουν στο έργο τους.
Σύμφωνα με τη Δημουλά, η «πρόθεση» της σύγχρονης ποίησης (που έχει ήδη αρχίσει να παλιώνει) «είναι να προσθέσει το λιθαράκι της σε ό,τι κληρονόμησε φτιάχνοντας το ιδιωτικό μητρώο της εποχής της (υπογράμμιση δική μου), συμπληρώνοντας το γενεαλογικό δέντρο των ονείρων που τη γεννούν και την υποστηρίζουν».

Η παράδοση είναι ένας αενάως κινούμενος συρμός «στον οποίο κάθε τόσο προσαρτάται ένα έκτακτο, φρεσκοβαμμένο βαγόνι, γεμάτο με νέες, υπερεπείγουσες ανησυχίες του ανθρώπου και με τον ίδιο πάντα προορισμό:
την αυθεντική έκφρασή τους» (υπογράμμιση δική μου).

Οσον αφορά την ωφέλεια της ποίησης στον «μικρόψυχο καιρό» μας, η Κική Δημουλά είναι σαφής:

η ποίηση ωφελεί πολλαπλώς.

Πέρα από τη μαγεία που παρέχει σε όσους την εμπιστεύονται

(δυστυχώς αυτή η παράμετρος δεν θα μας απασχολήσει εδώ), ωφελεί πρωτίστως εκείνον που την ασκεί επειδή τον «βγάζει από το σώμα του» και «τον σταθεροποιεί σε μια αιώρηση απ΄ όπου αυτός παρακολουθεί, σαν σε χειρουργείο, τον προσωρινό θάνατο της μικρότητάς του».

Ωφελεί τη γλώσσα και, τέλος, «ωφελεί όσο μια παυσίπονη σταγόνα σε έναν ωκεανό λύπης».

Κοντολογίς, η Δημουλά προσδίδει ρητά διπλή, ας πούμε, χρησιμότητα στην ποίηση: οδηγεί στη συνείδηση της ύπαρξης (διά του καθημερινού, προσωρινού θανάτου) και λυτρώνει μέσα από τις μαγγανείες της.

Πριν από μερικές δεκαετίες (αλλά ίσως και σήμερα) κάποιοι θα μυκτήριζαν την ποιήτρια για τη δήθεν «απολιτική» στάση της να αναφέρεται σε ένα ασαφές «ιδιωτικό» μητρώο της εποχής μας και στις αδιευκρίνιστες «υπερεπείγουσες ανησυχίες του ανθρώπου».

Την ίδια στιγμή άλλοι, προφανώς για να δείξουν ότι κατάλαβαν τις προθέσεις της, την έχουν ήδη χαρακτηρίσει «αστράτευτη», επαναφέροντας σε χρήση έναν παλιομοδίτικο όσο και «ανόητο» τρόπο κριτικής.

Αλλά ποιος από μας μπορεί να αρνηθεί την ένταξή του κάπου;

Όλοι στρατευμένοι είμαστε.

Σημασία έχει ποιο μπαϊράκι ακολουθεί ο καθένας και πόσο σεμνύνεται γι΄ αυτό.

Με αυτή τη λογική το παρόν σημείωμα με αφορμή το 16ο (αν μετρώ σωστά) ποιητικό βιβλίο της Δημουλά, Τα εύρετρα, έχει ως κύριο σκοπό να αποδείξει (στο μέτρο του δυνατού) ότι και εκείνη, όπως και όλοι οι ποιητές μας, είναι ένας δημιουργός που, πέραν των άλλων, πολιτεύεται, δηλαδή ασκεί κοινωνική και πολιτική καθοδήγηση με τον δικό της τρόπο.

Ο καθείς και τα όπλα του.

Μπορεί η Δημουλά να φαίνεται ότι πολιτεύεται εν οίκω, αλλά όταν εκφωνεί εν δήμω στίχους όπως «δεν βλέπαμε τίποτε/ καθότανε μπροστά μας/ εκείνη η νταρντάνα η αλλαγή/ φέτος το καλοκαίρι» («Αμπωτις»)ακόμη και ως μέρος ενός φαινομενικά «αθώου» ποιήματος-, τότε ας μην κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε.

Πιστεύω πως η ποιητική/ιδεολογική πρόθεση της Δημουλά όσο «αθωότερη» προβάλλεται τόσο και πιο διαβρωτική είναι.

Η Δημουλά είναι κατά την άποψή μου «πανούργος» ποιήτρια (κι ας με συγχωρέσει η χάρη της) καθώς ένα από τα κυριότερα τεχνικά χαρακτηριστικά της είναι η φιλοπαίγμων αλλά εν τέλει καταλυτική υπονόμευση όχι τόσο των καλώς κειμένων αλλά του ίδιου του κειμένου της.

Βασική τεχνική της ρητορικής της είναι το ξάφνιασμα και το απροσδόκητο, μετεξέλιξη του παλαιού υπερρεαλιστικού τρόπου να παράγεται σπινθήρας με τη συνεκφορά των αντιθέτων, είτε σε λεκτικό ή σε σημασιολογικό επίπεδο.

Αυτό ήδη σημαίνει πολλά και υποθέτω πως αυτή η κατασκευαστική αφροσύνη (όχι αφροντισιά) παράγει από μόνη της γοητεία.

Ακόμη κι αν αυτή η ποιητική αποκοτιά δεν εννοείται σε βάθος, δεν παύει να θέλγει και ίσως είναι αυτός ο λόγος που η ποιήτρια είναι τόσο δημοφιλής.

«Καταζητούμαι/ Διέρρηξα τον βίο μου./ Τι να έκανα;/ Μόνο με τα ξένα δεν τα έβγαζα πέρα/ είχα βλέπεις να τρέφω/ εκείνο το ρεμάλι τον ψυχισμό» («Το ρεμάλι»).

Ωστόσο τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά, όσο κι αν η επαναφορά τους και η εναγώνια ανακύκλωσή τους τα κάνει, όπως στη νεότευκτη συλλογή, να φαίνονται γνώριμα.

Και αυτό για έναν συγκεκριμένο λόγο, που πολλές φορές η ποιήτρια δηλώνει ως αντίμαχό της.

Τα πράγματα περιπλέκονται από την Ανάγκη, δηλαδή από το αναγκαίον, είτε εννοούμενο ως κάτι επιβεβλημένο άνωθεν (όπως στο πρώτο ποίημα της συλλογής) είτε ως αναγκαία συνειδητή πράξη.

Από τη μια, λοιπόν, η πρωτογενής, καταχθόνια και τυφλή Ανάγκη, από την άλλη το κοινωνικώς «ευρύ αναγκαίον», η «ευρέως αναγκαία γενναιότης», το «εναλλακτικό αναγκαίον» για να πάει ο βίος μπροστά, όσο μπορεί.

Ανάμεσα σε αυτές τις μυλόπετρες του υπερκόσμιου και αναπότρεπτου και του κοσμικού και αναζητήσιμου θρύβονται οι μέρες και οι νύχτες της ποιήτριας.

Ποιήματα-θρύμματα, λοιπόν. Ο φιλέρευνος αναγνώστης δεν έχει παρά να διαβάσει δύο από τα ωραιότερα ποιήματα της συλλογής που μοιραίως/τυχαίως(;) βρίσκονται αντικριστά (σελ. 20-21)

«Η ομορφιά του απογοητευτικού» και «Ασπρες πασχαλιές φιλούν έφηβο» και θα εννοήσει αυτή τη διπλή αναγκαιότητα του βίου:

το αναποτρέπτως αναγκαίον και την κοινωνικώς και πολιτικώς αναγκαιότητά μας να του ξεφύγουμε.

Αυτά είναι τα αληθινά εύρετρα (ένα άλλο εύρημά τι Μοισάν ) που η Κική Δημουλά μάς προσφέρει ως ανταπόδοση της καθημερινής συναλλαγής μας με την ανάγκη:

«Υποκριτή, γραμμή δε διάβασες/ αλλιώς θα το ΄βλεπες/ το γράφω εδώ μέσα πρώτο πρώτο// τα εύρετρα είναι/ εσύ μου τα έδωσες/ επειδή σε βρήκα// σε μέτρησα και ήσουνα πολλά/ ξαναμετρώ κι ήσουν αλλιώς/ το άφησα να είσαι κι απ΄ τα δύο/ δε σου αφαίρεσα ούτε μία/ απ΄ τις χιλιάδες ωραιότητες που είχες/ ούτε μισή απ΄ τις πολύτιμες ασκήμιες σου/ κόσμε».

ΚΑΘΟΔΗΓΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ
Η Κική Δημουλά,κατά την άποψή μου αλλά και στηριζόμενος στις ομολογημένες προθέσεις της ποιήτριας και στην απήχηση του έργου της, έχει «στρατευθεί»,τώρα και περίπου 60 χρόνια,σε μια υπόθεση που αφορά όλους μας,είτε περιφερόμαστε στην αγορά φωνασκούντες είτε όχι.

Δεν έγραψε «πολιτικά» ποιήματα, όπως λ.χ. η «Κίχλη»,ο «Μπολιβάρ»,το «Άξιον Εστί»ή η «Ελένη»του Ρίτσου.

Η πηγαία, όμως,η συνεχής και ως εκ τούτου επίπονη παραγωγή ποιητικής ύλης σχετικά με το καθημερινό,το προσωρινό,άρα το επαναλαμβανόμενο γεγονός της ύπαρξής μας και των συμπτωμάτων της δημιούργησε ήδη έναν προσωπικό δρόμο ποιητικής,με σαφείς οδοδείκτες κοινωνικής και πολιτικής τάξεως.

Η φωνή της,ευδιάκριτη και αναγνωρίσιμη,πέρα από τη «μαγεία» ή ίσως διά της «μαγείας»,καθοδηγεί συνειδήσεις ανθρώπων, συμμεριζόμενη τις υπερεπείγουσες ανησυχίες τους και εξορκίζοντας μαζί τους το κακό.

(Ο κ. Γιώργης Γιατρομανωλάκης είναι ομότιμος καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέας).

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Συνέντευξη του Σαράντου Καργάκου


Από τη σελίδα http://alitheia-agaph.blogspot.com/2010/06/blog-post_5491.html
αναδημοσιεύουμε την σημαντική συνέντευξη του κραταιού Δάσκαλου της Ελληνικής Γλώσσας κυρίου- μα πολύ κυρίου, Σαράντου Καργάκου.

Ευχαριστώ θερμά τους αληθεύοντες εν αγάπη

Καλό ξημέρωμα, αγαπημένα μου.

Σαλογραία
........................................................

Σαράντος Καργάκος:

"Ο Θεός να βάλει το χέρι του… υπό μορφή μπουνιάς, γιατί μας χρειάζεται!
Σήμερα ακούω πολλούς να λένε «ο Θεός να βάλει το χέρι Του».

Το εύχομαι αλλά προσεύχομαι αυτή τη φορά ο Θεός να βάλει το χέρι Του υπό μορφή μπουνιάς, γιατί μας χρειάζεται".
.................................................................

Συνέντευξη του Σαράντου Καργάκου

1) Ποια είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα, ποια είναι η προσωπικότητά της και οι αρχές οι οποίες τη διέπουν;

Το μπάχαλο και η απροσωπία.
Η ελληνική κοινωνία δεν έχει πρόσωπο, είχε μέχρι πρότινος ένα προσωπείο, το οποίο κατέπεσε και αφού κατέπεσε το προσωπείο αυτό, πίσω από αυτό είδαμε ένα πρόσωπο που μας θυμίζει το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ.
Δηλαδή ένα πρόσωπο που τα στίγματα της αμαρτίας, της ανομίας του εκφυλισμού το είχαν κάνει πρόσωπο εκτρωματικό.

2) Για τι σήμερα οι δομικοί κοινωνικοί θεσμοί της χώρας μας όπως φερ’ ειπείν η παιδεία, η πολιτεία, η δικαιοσύνη, η εκκλησία και άλλα απαξιώνονται τόσο πολύ από τους ίδιους τους πολίτες;
Μήπως είναι επικίνδυνο αυτό εννοώντας ότι όταν παρουσιάζουν δείγματα καταπτώσεως και αναποτελεσματικότητας οι εκπρόσωποι των θεσμών πρέπει εμείς οι ενεργοί πολίτες να εστιάζουμε την κριτική μας μόνο στους κακούς εκπροσώπους και όχι να προσπαθούμε να απαξιώνουμε τους ίδιους τους θεσμούς;

Οι θεσμοί είναι δεσμοί και με τις δύο έννοιες. Και με την αρνητική και με τη θετική.

Δεσμοί με τη θετική έννοια είναι, ότι δένουν, σφίγγουν το κοινωνικό σύνολο, του δίνουν δηλαδή μια στιβαρότητα, αλλά όταν γίνονται δεσμοί με την κακή σημασία τότε λειτουργούν πνικτικά, αποπνικτικά.
Το ζήτημα είναι όχι ότι απαξιώνονται από μας ή από το πλέον απαξιωτικό μέσο που κατ’ εμέ είναι η τηλοψία –και όχι τηλεόραση, όπως κακώς επεκράτησε να λέγεται.

Ήδη έχουν απαξιωθεί οι θεσμοί από μόνοι τους, διότι δυστυχώς, για να μπορέσουν οι θεσμοί να αποδώσουν, δεν αρκεί να υπάρχει το κέλυφος, πρέπει να υπάρχει και το περιεχόμενο.

Και στην πραγματικότητα στη μεταπολιτευτική Ελλάδα αντί να διαμορφώσουμε θεσμούς με ένα περιεχόμενο, πήραμε, θεωρήσαμε θεσμούς κάποια κούφια καρύδια, με αποτέλεσμα ο κόσμος ο πολύς να έχει χάσει την εμπιστοσύνη προς τους θεσμούς και ιδιαίτερα προς τη δικαιοσύνη, αφού το γενικότερο κλίμα που επικρατεί είναι η ατιμωρησία.

Το έχω γράψει άπειρες φορές ότι η τήρηση των νόμων στην Ελλάδα είναι προαιρετική.

Για να θυμηθώ το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος των προηγούμενων καιρών, το άρθρο 114 που ήταν σύνθημα της δικής μου γενιάς, 1 1 4 , η τήρηση των νόμων επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων.

Αλλά και κάποια στιγμή ο πατριωτισμός αυτός εξαντλείται, όταν βλέπουμε επιδέξια μηδενικά να αναρριχώνται, να έχουν μια προτεραιότητα έναντι των ανθρώπων, οι οποίοι μοχθούν σε διαφόρους τομείς της ζωής, χωρίς να έχουν τις πρέπουσες απολαβές.

Θα μου πείτε, ότι το μηδενικό, καθ’ ότι στρογγυλό, έχει τη δυνατότητα να κινείται με μεγαλύτερη ευχέρεια απ’ ότι παραδείγματος χάριν ένας άνθρωπος, ο οποίος επιμένει στην όρθια και άκαμπτη στάση.

Από την άποψη αυτή οι θεσμοί έχουν χάσει τη λειτουργικότητα τους και το κακό ξεκίνησε από την παιδεία, η οποία από το 1976 έχει πάρει έναν δρόμο ολισθηρό με τις λεγόμενες μεταρρυθμίσεις, οι οποίες έχουν καταλήξει όλες σε απορρυθμίσεις.


Στα χρόνια που παρακολουθώ τα θέματα της παιδείας και τα παρακολουθώ από κοντά από το 1957 έχω γνωρίσει δεκατρείς εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, που όλες αντί να φέρουν το καλύτερο έφεραν το χειρότερο.

Οι άνθρωποι έχουν κάπως μπερδευτεί.

Πιστεύουν ότι κάθε αλλαγή, κάθε μεταβολή φέρνει το καλύτερο.

Δε συμβαίνει πάντοτε έτσι.

Μπορεί μια μεταβολή να μας οδηγήσει στο χειρότερο και ένα προχώρημα προς τα εμπρός μπορεί να μας πηγαίνει προς το γκρεμό. Πρέπει να πέσουμε σε αυτόν;

Από το 1976 ξεθεμελιώνονται ή μάλλον υπονομεύονται τα βάθρα της ελληνικής παιδείας.

Ουσιαστικά καταστρέφεται η κλασσική μας παιδεία που μας έδινε ένα αίσθημα υπεροχής έναντι των άλλων λαών της γης.

Είναι θλιβερό αυτή τη στιγμή να μην έχουμε φιλολόγους και ιστορικούς ικανούς να σταθούν στο ύψος των ξένων ιστορικών.

Είναι αδιανόητο στην Ελλάδα, που υποτίθεται έχει γεμίσει Πανεπιστήμια, Σχολές και δε συμμαζεύεται να έχουμε παιδιά τα οποία σου λένε ότι δεν μπορώ πια να καταλάβω Βιζυηνό, Ροΐδη, Παπαδιαμάντη ή ακόμα και το δημοτικό τραγούδι. Όταν έγραψα τα βιβλία «Αλαλία-Το σύγχρονο γλωσσικό μας πανόραμα» και «Αλεξία- Γλωσσικό δράμα με πολλές πράξεις» όλοι με χαρακτήρισαν υπερβολικό.

Όταν έκανα την προειδοποίηση ότι αύριο, μεθαύριο το παιδί δε θα είναι σε θέση να καταλάβει τους λόγους των πολιτικών που έκαναν τις αλλαγές αυτές και ήρθε η στιγμή που το σημερινό παιδί δεν είναι σε θέση να καταλάβει έναν λόγο του Κωνσταντίνου Καραμανλή- με αυτόν αρχίζουν οι εκπαιδευτικές απορρυθμίσεις με Υπουργό τον Γεώργιο Ράλλη- και φτάσαμε στο σημείο πριν από δυο χρόνια να μπει ένα απλό, απλούστατο θεματάκι ως έκθεση στους μαθητές στις λεγόμενες Πανελλήνιες, Γενικές, Πανελλαδικές, Ακαδημαϊκές- επτά ονομασίες έχουν αλλάξει- εξετάσεις, και ήταν το κείμενο αυτό ένα απλό, απλούστατο κείμενο του Γιώργου Σεφέρη για την παράδοση.

Και για ένα κείμενο εικοσιπέντε γραμμών οι κύριοι εξεταστές έδωσαν επτά ερμηνευτικές σημειώσεις, ενώ την εποχή που έδινα εγώ εξετάσεις και ακολούθως όταν έδιναν οι δικοί μου μαθητές εξετάσεις το θέμα της εκθέσεως δεν γραφόταν ούτε καν στον πίνακα, γινόταν με απαγγελία χωρίς καμία μεταφραστική οδηγία.

Αρκεί να σας πω μονάχα ότι το 1967 στη σχολή των Ευελπίδων είχε μπει ως θέμα μία φράση του Δημοσθένη που έλεγε: «Λυθέντων των νόμων και εκάστω δοθείσης εξουσίας ό,τι βούλεται ποιείν, ου μόνον πολιτεία οίχεται αλλ’ ουδέ ο πας των ανθρώπων βίος του των θηρίων ουδέν αν διενέγκοι».

Το μόνο που δώσανε ως μετάφραση ήταν το τελευταίο το «αν διενέγκοι» δηλαδή δε θα διέφερε Και τα παιδιά αυτά μπόρεσαν να αποδώσουν γιατί εκείνη την εποχή ήταν ντροπή να μην ξέρεις ως ένα βαθμό αρχαία ελληνικά.

Την ίδια χρονιά στα παιδιά των υπολοίπων σχολών είχαν βάλει θέμα: «Πάσα παιδεία προς μεν το παρόν λύπης και ου χαράς δοκείν, ύστερον δε καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης αποδίδωσι τοις γεγυμνασμένοις δι’ αυτής».
Μιλάμε για το 1967.

Και διερωτώμαι: φτάνουμε τώρα στο 2010, έχει σημειωθεί πρόοδος υποτίθεται της παιδείας, σε όλα τα σχολεία υπάρχουν θρανία-τότε δεν υπήρχαν θρανία- , σε όλα τα σχολεία υπάρχουν πίνακες –τότε δεν υπήρχαν πίνακες- , σε όλα τα σχολεία υπάρχουν κιμωλίες –τότε δεν υπήρχαν καν κιμωλίες-, τώρα έχουμε λεξικά επί λεξικών -τότε με δυσκολία μπορούσες να βρεις ένα υποφερτό λεξικό- , και φτάνουμε στο σημείο να μη γνωρίζει το παιδί τι σημαίνει «ψεγάδι» ή τι σημαίνει «παρωχημένος» και το δίνουν ερμήνευμα στις γενικές εξετάσεις.

Εγώ δε θα ήθελα να προχωρήσω σε άλλο σχολιασμό, μου αρκεί αυτό το οποίο είπε ένας πρώην υπουργός, ότι ξεκινάμε από μηδενική βάση όταν έφτιαξε μια επιτροπή για να συζητήσει τα θέματα της παιδείας.

Όταν το 2008 ξεκινάς από μηδενική βάση σημαίνει ότι από το 1976 και εντεύθεν σωρεύεις μηδενικά επί μηδενικών. «Συ είπας», όπως θα έλεγε και ο Χριστός.

3) Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας μας, το οποίο θα μπορούσε ίσως να θεωρηθεί η βασική αιτία της γενικότερης και κοινώς αναγνωριζόμενης κοινωνικής παθογένειας σήμερα και ποια η προτεινόμενη λύση του;

Κατά την ταπεινή μου αντίληψη είναι η διόγκωση του «δε βαριέσαι».

Αυτό μας χαρακτήριζα και σε μια παλαιότερη εποχή.
Αλλά ειδικότερα αφ’ ότου μπήκαμε στο λάκκο των λεόντων, που ονομάστηκε αρχικά ΕΟΚ και ακολούθως Ευρωπαϊκή Ένωση σχηματίσαμε την εντύπωση, ότι αυτό το ευρωπαϊκό μόρφωμα-παραμόρφωμα είναι ένα μπιμπερό από το οποίο θα μπορούμε να θηλάζουμε εμείς ες αεί και να τραγουδάμε το παλαιό ισπανικό ασμάτιο που έλεγε: «ο Θεός έχει για μένα».

Αλλά δεν καταλάβαμε ένα πράγμα, ότι ο Θεός είναι «μεθ’ ημών», μαζί μας, όταν το Θεό τον έχουμε στα χέρια μας και τον αποκαλύπτουμε με τη δουλειά μας.

Αν δε δουλεύουμε τότε ο Θεός είναι «με θυμόν», χωρίς έκθλιψη, με οργή γιατί και αυτός σιχάθηκε να μας βλέπει.

Ειλικρινά, αν το πάρω θεολογικά και σκεφτώ, ότι ο Θεός είναι παντεπόπτης και άρα τα βλέπει όλα, ειλικρινά λυπάμαι το Θεό, διότι ενώ μας έδωσε την πιο ευλογημένη περιοχή της γης, που τα έχει όλα από άποψη εδάφους, από άποψη ομορφιάς, από άποψη ιστορικών μνημείων, από άποψη, ας το πούμε, γεωγραφικής διαμορφώσεως και γεωπολιτικής στρατηγικής, εμείς προσπαθήσαμε να την κάνουμε τη γη αυτή πούλβερη και κουρνιαχτό. Και γιατί παρακαλώ;

Διότι ξαφνικά διαπιστώσαμε, ότι πάνω από τον πατριωτισμό ή τον εθνισμό πρέπει να βάλουμε, λέει, τον κοσμοπολιτισμό.

Οφείλω εδώ να κάνω μια παρατήρηση: «κοσμοπολίτης» είναι ένας όρος που ακούγεται για πρώτη φορά σε μία φράση του Αντισθένη.

Όταν ρωτήθηκε από πού είναι, αποκρίθηκε «κοσμοπολίτης ειμί».

Λέμε είμαι κοσμοπολίτης με την έννοια πολίτης του κόσμου.

Αυτό είναι λάθος, διότι αυτός που θέλει να ανήκει στον κόσμο κανονικά θα έπρεπε να λέγεται «κοσμίτης».

Κοσμοπολίτης είναι εκείνος που είναι κόσμημα για την πόλη του.

Από την άποψη αυτή ο Σωκράτης, που ελάχιστα βγήκε από την Αθήνα, και φιλαθήναιος ην, ήταν κοσμοπολίτης γιατί ήταν κόσμημα για την πόλη του.

Άρα αν θέλουμε, λοιπόν, να είμαστε κοσμοπολίτες πρέπει να είμαστε κοσμήματα για την πόλη μας, για την πατρίδα μας ευρύτερα, και από κει και πέρα, όταν αγαπάμε τον τόπο μας, την πατρίδα μας, τότε μπορούμε να αγαπήσουμε και άλλους λαούς.

Γιατί όποιος δεν μπορεί να αγαπήσει τη δική του πατρίδα εν μπορεί να αγαπήσει καμία άλλη πατρίδα.

4) Η λεγόμενη οικονομική κρίση την οποία διέρχεται η Ελλάδα θεωρείτε ότι προέρχεται από οικονομικά αίτια μόνο ή ότι είναι μια πολυσύνθετη κρίση με διάφορα αίτια και ποια πιστεύετε ότι θα είναι η διάρκεια και η επίδρασή της στην κοινωνία μας;

Θα ήθελα πάνω σ’ αυτό να είμαι απόλυτα κατηγορηματικός.

Η οικονομική κρίση δεν είναι φαινόμενο ελληνικό, είναι παγκόσμιο το φαινόμενο.

Κατά κύριο λόγο ξεκίνησε από τις Ηνωμένες Πολιτείες οι οποίες κατασκεύασαν την περιβόητη παγκοσμιοποίηση με τη απώτερη βλέψη να κυριαρχήσουν στον κόσμο.

Αλλά στην ιστορική εξέλιξη, αυτό που οι μαρξιστές λένε ιστορικό ΄΄προσσές΄΄, ισχύει η ετερονομία των σκοπών που συνέλαβε ο μεγάλος Θουκυδίδης.


Για αλλού πας και αλλού βρίσκεσαι. Την ιστορία δεν την πας, η ιστορία σε πάει.

Έτσι ενώ οι Αμερικανοί στήσανε το παιχνίδι με σημαδεμένη τράπουλα, τελικά τον άσσο δεν τον πήραν αυτοί, τον πήραν οι Κινέζοι.

Και νικητές στο παιχνίδι της παγκοσμιοποίησης είναι οι Κινέζοι, οι οποίοι θα επιβάλλουν την παγκόσμια κυριαρχία τους και την έχουν επιβάλει είτε θέλουμε να το αναγνωρίσουμε είτε όχι.

Εγώ όταν πριν από μερικά χρόνια ήρθα σε σύγκρουση με μια κυρία η οποία, απ’ ότι με πληροφόρησαν, ευρίσκεται σήμερα στο Υπουργείο Παιδείας, νομίζω ότι ασκεί καθήκοντα Υπουργού, η οποία είχε κάνει μια αφελή πρόταση να γίνουν τα αγγλικά η δεύτερη επίσημη γλώσσα ενώ τα αγγλικά όπως ξέρετε είναι πρώτη γλώσσα για τα σημερινά ελληνόπουλα, τα ελληνικά είναι μια δευτερεύουσα γλώσσα και ίσως γίνει μια τρίτη γλώσσα μετά τα αλβανικά ή τα τουρκικά, ανάλογα με τις εξελίξεις ας το πούμε της εξωτερικής μας πολιτικής, της είχα κάνει μια παρατήρηση, ότι όποιος θέλει να βλέπει μέλλον, γιατί αυτή μίλησε για μέλλον, δε μαθαίνει αγγλικά μαθαίνει κινεζικά.

Και δεν εννοούσα να βάλουμε στα σχολεία μας τα κινεζικά, εννοούσα ότι θα έπρεπε από εκείνη την εποχή να δημιουργήσουμε δυο τρία ινστιτούτα κινεζικών σπουδών ώστε να είμαστε έτοιμοι να υποδεχτούμε το μέλλον.

Αλλά οι πολιτικοί μας δυστυχώς έχουν όραση σκαθαριών, βλέπουν μόνο κοντινά και όχι μακρινά πλάνα και οφείλω να σας πω, ότι υπήρξαν πλέον κοντόθωροι και από τους Σκοπιανούς, οι οποίοι μας κέρδισαν σε ένα διπλωματικό παιχνίδι χωρίς να έχουν κανένα ιστορικό ατού, χωρίς να έχουν τη γεωγραφική έκταση τη δική μας, τα συμμαχικά πλέγματα τα δικά μας, τη στρατιωτική ισχύ τη δική μας, την οικονομική ισχύ τη δική μας.

Ακόμη και σε θέματα φιλανθρωπίας όπου η Ελλάδα τουλάχιστον σ’ αυτό πρωτοπορεί, γίναμε με το τελευταίο περιστατικό ουραγοί της Τουρκίας.

Και εννοώ το επεισόδιο της Γάζας.

Τι θέλαμε εμείς οι Έλληνες να μεταφέρουμε βοήθεια στους Παλαιστινίους ακολουθώντας τους Τούρκους, οι οποίοι είναι πολύ γνωστό, ότι επιδίωκαν την προβοκάτσια.

Εμείς ουδέποτε σταματήσαμε τη διοχέτευση βοηθείας προς τους Παλαιστινίους με άλλους τρόπους όχι ιδιαίτερα προκλητικούς.

Ποτέ δε σταμάτησε η ελληνική βοήθεια και είναι αναρίθμητοι οι Έλληνες που έχουν επισκεφθεί με πολλούς τρόπους τη Γάζα χωρίς να ενοχλήσουν το παράπαν, ούτε τους ισραηλίτες, ούτε τους Αιγυπτίους ούτε τους Αμερικανούς.

Και δε χρειάστηκε ποτέ να κάνουμε και χρήση διαβατηρίων ούτε να πάρουμε διαπιστευτήρια, διότι σε αυτό που κάναμε εμείς οι Ισραηλίτες είχαν κάθε λόγο να κάνουν στραβά μάτια.

Γιατί ήξεραν πολύ καλά, ότι εμείς δεν πηγαίναμε εκεί κατασκοπευτικά ούτε υπονομευτικά, πηγαίναμε για να βοηθήσουμε τον πάσχοντα συνάνθρωπό μας.

Θέλω λοιπόν με αυτό να σας πω, ότι, όταν η εξωτερική μας πολιτική παιδιαρίζει, είναι φυσικό και κάποιοι ιδιώτες, που δεν έχουν μια σαφή αντίληψη των πραγμάτων να παγιδεύονται και να πέφτουν θύματα μιας, ας το πούμε πολιτικής που μπορεί αύριο μεθαύριο να μας δημιουργήσει προβλήματα σε ό,τι αφορά τη διατήρηση της ακεραιότητας της χώρα μας.

5) Τι σημαίνει ο όρος παιδεία και τι ο όρος εκπαίδευση; Που αποσκοπούν αυτές οι δύο έννοιες; Σήμερα θεωρείται ότι επικρατεί μια σύγχυση επί αυτού.

Πάντα επικρατούσε και προσπάθησα πριν από είκοσι χρόνια όταν συνεργαζόμουν με τον Οικονομικό Ταχυδρόμο στα ένδοξα χρόνια του Γιάννη του Μαρίνου με ένα εκτενέστατο δοκίμιο να εξηγήσω τη διαφορά παιδείας και εκπαιδεύσεως.

Η παιδεία είναι άσκηση αρετής, είναι ανθρωποπλαστικό ιδανικό.

Με την παιδεία, η οποία έχει ως ετυμολογική βάση το παιδί, δημιουργείς ανθρώπους.

Άρτιους ανθρώπους ικανούς να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του μέλλοντος που όμως δε σε θέλει υπήκοο σε θέλει πολίτη.

Με την παιδεία δημιουργείς τον πολίτη και όχι τον αλήτη και με την αθώα και με την κακή της σημασία.

Γιατί αλήτης σε πρώτη σημασία σημαίνει ο περιπλανώμενος.

Εκπαίδευση είναι παροχή δεξιοτήτων.

Χωρίς εγώ να αποκλείω το στοιχείο της εκπαιδεύσεως στη διάρκεια της παιδαγωγικής λειτουργίας, δε θέλω να ονομάζω την παιδεία εκπαίδευση.

Διότι σε εκπαίδευση υπόκεινται και οι σκύλοι.

Η παιδεία είναι μόνο για ανθρώπους.

Το μεγάλο λάθος το οποίο έκαναν οι πολιτικοί από τη μεταπολεμική περίοδο και μετά είναι ότι βλέποντας την οικονομική μας υστέρηση η οποία δεν οφειλόταν αποκλειστικά σε θέματα παιδείας αλλά στις τρομακτικές καταστροφές του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου, της κατοχής και του εμφυλίου ήθελαν να κάνουν την παιδεία μας περισσότερο πρακτική.

Την έκαναν πρακτική αλλά δεν την έκαναν αποδοτική.

Διότι στο αναχρονιστικό δήθεν σχολείο μιας παλαιότερης εποχής το παιδί μάθαινε τουλάχιστον δυο τρία απλά πραγματάκια, π.χ. πώς να μπολιάζει ένα φυτό ή να κεντρώνει ένα φυτό, μάθαινε τέλος πάντων πώς να φυτεύει έναν βασιλικό, ένα άνθος, ένα δέντρο. Ήταν σε θέση να ξεχωρίζει, ως φυτό εννοώ, τη μπάμια από τη μελιτζανιά.

Παίρνει σήμερα το παιδί, που υποτίθεται έχει πάει σε επαγγελματική σχολή, και δη ανθοκομικής και κηπουρικής τρία χρόνια και δεν είναι σε θέση να σου μπολιάσει μια ελιά, να σου μπολιάσει μια λεμονιά, πράγματα τα οποία τα ξέραμε εμείς που δεν προερχόμαστε στο κάτω κάτω από αγροτικές οικογένειες αλλά αυτά τα είχαμε μάθει στη δευτέρα γυμνασίου στο μάθημα της φυτολογίας.

Αυτά λοιπόν τα πράγματα δημιούργησαν μια τάξη ανθρώπων, οι οποίοι ήθελαν να πάρουν ένα χαρτί για να εξασφαλίσουν μια θέση όχι για να δουλεύουν αλλά για να κάθονται.

Και αν δεν το καταλάβουμε όλοι, πολίτες και πολιτικοί, ότι το μυστικό της σωτηρίας της Ελλάδος βρίσκεται στην τελευταία λέξη ενός διηγήματος που διδασκόμαστε σε παλαιότερη εποχή-ήταν στα αναγνωστικά μας- είχε τίτλο ο «Γυφτοδάσκαλος», ήταν του μεγάλου διηγηματογράφου αλλά και παιδαγωγού, του Τραυλαντώνη, ο οποίος περιέγραφε ένα σχολείο, όπου ένας ας το πούμε ενθουσιώδης φτωχοντυμένος δάσκαλος προσπαθούσε να διδάξει ελληνικά σε τσιγγανόπουλα και το βιβλίο τελείωνε με μια προτροπή του Σεπτιμίου Σεβήρου: «laboremous» που σημαίνει «ας εργαζόμαστε».

Αυτό το έκανα πρόσφατα άρθρο και το δημοσίευσα σε μια εφημερίδα, ότι η Ελλάς θα σωθεί, εάν εφαρμόσει το «laboremous» και ξεφύγει από το «ξαπλαremous».

6) Ποιος είναι ο χαρακτήρας και ποια η ποιότητα της παρεχομένης από το επίσημο ελληνικό κράτος παιδείας σήμερα;

Πρώτον δεν προσφέρεται παιδεία.

Προσφέρεται κακοπαιδεία ή υποπαιδεία ή υπνοπαιδεία από ένα Υπουργείο, το οποίο έχω ονομάσει Πνευματικής Ημιπληγίας.
Θα ήταν σωτήριο για την Ελλάδα να καταργηθεί το υπουργείο αυτό και να ξαναγυρίσουμε στο σύστημα των κοινοτήτων, όπου οι κοινότητες είχαν την ευθύνη για την ίδρυση σχολείων, για την πρόσληψη δασκάλων, για την πληρωμή των δασκάλων, οπότε είχαν και την ευθύνη της ποιότητος και των διδασκόντων αλλά και της διδασκόμενης ύλης.

Σήμερα έχει παρουσιαστεί το φαινόμενο του να πάω στο δημόσιο να γίνω δημόσιος υπάλληλος-εγώ παλιά είχα διαφωνήσει παρ’ ότι ήμουν συνδικαλιστής αλλά μη αμειβόμενος τότε, οι συνδικαλιστές παλιά όταν έγινε μια απεργία των καθηγητών να ενταχθούν στον κλάδο των δημοσίων υπαλλήλων- εγώ τότε σε μια μεγάλη συγκέντρωση που είχαμε κάνει στο Ακροπόλ είπα: «Κύριοι, προς Θεού δεν είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι, είμαστε λειτουργοί».

Λοιπόν όταν αποκτούν τη νοοτροπία του δημοσίου υπαλλήλου, του μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει ο μισθός τρέχει, η λογική του «ας κόψουν το λαιμό τους τα παιδιά», καταλαβαίνετε ότι δεν μπορούμε να έχουμε πνευματικά επιτεύγματα. Τα αποτελέσματα είναι σαφή.

Το 1951, δηλαδή ένα χρόνο μετά τον εμφύλιο, το Μετσόβιο Πολυτεχνείο ήταν στην πρώτη δεκάδα των Πολυτεχνείων της υφηλίου.
Σήμερα επί πεντακοσίων πολυτεχνείων της υφηλίου είναι κάπου στη μέση.

Το 1957 που μπήκαμε εμείς στη φιλοσοφική σχολή στο μάθημα των αρχαίων ελληνικών και των λατινικών είχαμε προτεραιότητα ακόμα και έναντι των ιταλοπαίδων τα οποία μαθαίνουν τα λατινικά εξ απαλών ονύχων στα λεγόμενα καθολικά σχολεία.

Σήμερα έτσι και τολμήσεις και πεις μια αρχαία ελληνική φράση, μπορείς να ακούσεις –και το έχω ακούσει για τον εαυτό μου- «αλβανό είσαι κύριε;».

Τα αρχαία ελληνικά θεωρούνται πλέον αλβανικά.

Και αν είναι αληθές αυτό που μου έχουν μεταφέρει –θα το διαπιστώσω πολύ σύντομα αν είναι αληθές- μου ζητήθηκε από κάποιον κύριο αρκετά ισχυρό οικονομικά να συνθέσω έναν Πινδαρικό ύμνο για να διαβαστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου.

Κάθισα 22 ημέρες και έκανα αυτόν τον Πινδαρικό ύμνο σε βοιωτική διάλεκτο, που δε μου είναι τόσο οικεία όσο η δωρική ή ιωνική.
Ο κύριος αυτός το έδωσε σε έναν πολύ γνωστό αμερικανό ελληνιστή που επιδίδεται στη μελέτη του Πινδάρου, αλλά αυτός ζήτησε να του στείλω και γλωσσάρι λέξη προς λέξη για να μπορέσει να το αποδώσει στα αγγλικά.

Και αφού αυτό μεταφράστηκε στα αγγλικά, μεταφράστηκε στα κινεζικά.

Απ’ ότι μου είπαν κάποιος υπουργός μας διάβασε στο Πεκίνο την ωδή στα αρχαία ελληνικά και οι έλληνες ακροατές νόμιζαν, ότι είναι κινέζικα.
Όταν ακολούθως διαβάστηκε στα κινεζικά οι Έλληνες ακροατές νόμιζαν, ότι είναι αρχαία ελληνικά.
Και μόνο όταν διαβάστηκε στα αγγλικά, δηλαδή στη μητρική μας γλώσσα, κατάλαβαν το νόημα.
Αντιλαμβάνεστε, ότι έχουμε φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο γλωσσικού εκπεσμού, ώστε αυτή τη στιγμή αυτή η λεγόμενη οικονομική κρίση, εμένα ελάχιστα να με απασχολεί και να πω, ότι είναι ευλογία Θεού, διότι αν είχαμε κρίση δεν θα ερχόταν η οικονομική κρίση.

Στην Ελλάδα είχαμε πάντα ακρισία και απότοκος της ακρισίας αυτής είναι και η ακράτεια, δηλαδή η παντελής απουσία κράτους.
Και ευελπιστώ, ότι η κρίση αυτή που είναι κάτι σαν μαστίγιο του Θεού θα μας βάλει μυαλό.

Να μαζέψουμε τα μυαλά μας ακόμα και να μαζέψουμε τα όποια λεφτά μας, και να μην τα σκορπίζουμε νομίζοντας, ότι τα χιλιάρικα – γιατί εγώ μιλάω πάντα με την αντίληψη της δραχμής προς την οποία θα επανέλθουμε οσονούπω- τα κόβουμε από τον τοίχο.

Τα λεφτά που παίρναμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ήταν δικά μας λεφτά που έβγαιναν μέσα από τη φορολογία μας, από την εκμετάλλευση των προϊόντων μας κλπ κλπ.

Και όταν μας τα δίνανε αυτά Ευρωπαίοι αντί να κάνουμε με αυτά έργα υποδομής κάναμε σκυλάδικα και κηφηνεία όχι καφενεία, κηφηνεία.

Και οι νέοι μας αντί να γίνουν εργατόβιοι έγιναν κηφηνόβιοι.

Είναι εντροπή στην αποβιομηχανισμένη σήμερα Θεσσαλονίκη να λειτουργούν 6.500 καφετέριες.

Να μην αναφερθώ στην Αθήνα, γιατί εδώ δεν έχω νούμερα ούτε μπορούν να καταμετρηθούν. Αλλά όταν περνάω από τη στοά του Άστυ, που ήταν κάποτε γεμάτη από καταστήματα διαφόρων ειδών, και βλέπω όλη αυτή τη στοά να έχει μεταβληθεί σε ένα απέραντο κηφηνείο, ειλικρινά με πιάνει οδύνη.

7) Καθαρεύουσα ή δημοτική; Μονοτονικό ή πολυτονικό και γιατί;
Και πια η βλαβερή συνέπεια της χρήσεως των λεγομένων greeklish στην ίδια τη γλώσσα μας αλλά και στους ανθρώπους, σε εμάς τους ίδιους;

Οφείλω να σας εξομολογηθώ, ενώ είναι σχεδόν σε όλους γνωστό, ότι από πολύ μικρός είχα έναν ογκωδέστατο φάκελο.

Η συσσώρευση ενοχοποιητικού υλικού άρχισε από την Τρίτη τάξη του δημοτικού. Όταν μου ζητήθηκε από το διευθυντή προκειμένου να πάρω το βραβείο, γιατί ήμουν πρώτος μαθητής, να αποκηρύξω τους συγγενείς μου που είχαν χαρακτηριστεί αριστεροί και εγώ του είπα: «και τους σκοτωμένους κύριε;» εννοώντας τους συγγενείς μου που είχαν εκτελέσει οι γερμανοί. Η απάντηση που έδωσα ήταν αρκετά ενοχοποιητική. Αργότερα προσετέθησαν και άλλα ενοχοποιητικά στοιχεία ώστε να προετοιμάζομαι για εξορία αλλά ευτυχώς ήρθε η απεργία πείνας του γιατρού Τσιρώνη τον οποίον έχουν ξεχάσει όλοι οι τάχα μου προοδευτικοί και ο οποίος δεν εκτελέστηκε, δολοφονήθηκε και το λέω μετά λόγου γνώσεως αυτό, εγώ θα είχα πάει για παραθερισμό στον Αη-Στράτη ή στην Μακρόνησο, που είναι κοντινή.
Μέσα στα επιβαρυντικά στοιχεία που υπήρχαν στο φάκελό μου, τον οποίο έχω, διότι φρόντισα να τον αγοράσω μόλις έπεσε η δικτατορία, πριν οι φάκελοι καούν, το γιατί κάηκαν οι φάκελοι είναι μια άλλη ιστορία, κάηκαν για να μην αποδειχτεί ποτέ ποιοι ήσαν οι ρουφιάνοι της δικτατορίας και πιο πριν, υπήρχε και το εξής επιβαρυντικό: «είναι οπαδός της δημοτικής».

Επέμενα σε όλη τη διάρκεια της μαθητικής μου ζωής να γράφω στη δημοτική και είχα πάρει την απόφαση και όταν έδινα εισαγωγικές εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο να γράψω στη δημοτική αλλά με απέτρεψε ο συγχωρεμένος ο Γιάννης ο Κορδάτος, με τον οποίο γνωριζόμουν από πολύ μικρός και μου είπε «μη χτυπάς γροθιά στο μαχαίρι» και έγραψα στην καθαρεύουσα. Είχα μια μεγάλη ευχέρεια και στη δημοτική και στην καθαρεύουσα, είχα επίσης και μια ευχέρεια να μπορώ να μιμούμαι το λόγο του Εμμανουήλ Ροΐδη και πάρα πολλά Ροϊδικά κείμενα, που έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα έντυπα με διάφορα επώνυμα, είναι κείμενα πλαστά δικά μου.

Σε καμία περίπτωση όμως η υποστήριξη, την οποία προσέφερα στη δημοτική δεν είχε στόχο την λογία, την καθαρεύουσα και πολύ περισσότερο τα αρχαία ελληνικά.

Όπως γνώριζα από μαθητής τον Όμηρο αρκετά καλά το ίδιο καλά ήξερα και τα μεγάλα κεφάλαια της δημοτικής μας λογοτεχνίας.
Εκείνο το οποίο εγώ επιζητούσα ήταν να μην παρεμβαίνει το κράτος στην γλωσσική εξέλιξη και νομοθετεί, δηλαδή να μην επαναληφθεί το λάθος του Ελευθερίου Βενιζέλου που έβαλε ρήτρα στο Σύνταγμα, ότι επίσημη γλώσσα είναι η καθαρεύουσα.

Ήθελα λοιπόν να συνυπάρχει δημοτική και καθαρεύουσα όχι σε έναν ανταγωνισμό αλλά σε μια όσμωση, έτσι που σε κάποια φάση θα υπάρξει μια, ας το πούμε, συνάντηση, δηλαδή θα υπήρχε μια διαλλακτική σχέση, δηλαδή αυτό το περίφημο Ηρακλήτειον σχήμα θέση-αντίθεση-σύνθεση. Το γεγονός ότι πάντοτε υπήρχε μια διαφορά ανάμεσα στην κοινώς λαλουμένη, αυτό που λέμε δημοτική, γιατί και ο όρος αυτός δεν είναι καλός και σε μια επίσημη γλώσσα, γραφομένη γλώσσα, είναι κάτι που αποδεικνύεται και από τη σωστή μελέτη των αρχαίων ελληνικών.

Ο γραπτός λόγος δεν ταυτίζεται απόλυτα με τον προφορικό.
Το ίδιο συνέβαινε και στην Ελλάδα.
Ασφαλώς δεν ήθελα τις ακρότητες κάποιων λογίων που ήθελαν να είναι πιο αρχαίοι και από τους αρχαίους, αλλά όμως οι άνθρωποι αυτοί, παρά τις ακρότητές τους προσέθεσαν έναν γλωσσικό πλούτο και έτσι αντί να λέμε π.χ. μινίστρος είπαμε υπουργός, αντί να λέμε γκουβέρνο είπαμε κυβέρνηση, αντί να λέμε μονέδα είπαμε χρήμα, πού είναι το κακό;

Από την άλλη μεριά και αυτό που ονομάστηκε καθαρεύουσα ήταν και αυτό γλωσσικός πλούτος, γλωσσική κατάκτηση, γλωσσική περιουσία, διότι σ’ αυτό, ας το πούμε, το γλωσσικό μόρφωμα γράφτηκαν μνημειώδη κείμενα, συντάχθηκαν οι πρώτοι καταστατικοί μας χάρτες.

Με τη γλώσσα αυτή εκφράστηκε ένας Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, ένας Παύλος Καρολίδης, μεγάλοι νομικοί όπως οι Σαρίπολοι αλλά και νεότεροι που ήταν οπαδοί της δημοτικής, όπως ο Αλέξανδρος Σβώλος και τόσοι άλλοι.

Όλο αυτό το πλούσιο υλικό, επιστημονικό, ιστορικό, λογοτεχνικό το πετάξαμε στα σκουπίδια.
Εγώ έχω μία αντίληψη ολότητας για τη γλώσσα, δεν κάνω διάκριση σε αρχαία, μεσαιωνική και νέα. Εγώ θεωρώ την ελληνική ενιαία, συνεχώς εξελισσομένη, μεταβαλλομένη, εμπλουτιζομένη ανάλογα με τις εξελίξεις, αλλά είναι πολύ φυσικό όπως ένα πλοίο που αντιμετωπίζει θαλασσοταραχή να πετάει κάποιο φορτίο γιατί δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις καινούργιες καταστάσεις, κάποιες λέξεις να χάνουν πια τη χρησιμότητά τους στο παρόν, για να χρησιμοποιήσουμε κάποια λέξη που μπορεί να μας αποδίδει με περισσότερη ακρίβεια καταστάσεις ή ιδέες του παρόντος.

Τώρα το πόσο είναι αναγκαία η λογία και η αρχαία φαίνεται από αυτό που θα σας πω και που το έχω γράψει σε ένα βιβλιαράκι μικρό, τα μικρά γλωσσικά που περιέχει δυο μελέτες μου «Η δημοκρατικότητα του αρχαίου ελληνικού λόγου μέσα από τις συντακτικές δομές» και δεύτερο μελέτημα «Η γλώσσα του μέλλοντος και το μέλλον της γλώσσας».

Αυτό εδώ κυκλοφορήθηκε, γιατί αυτό είναι το σωστό ρήμα, το βιβλίο κυκλοφορείται, το αυτοκίνητο κυκλοφορεί, το 2003.

Εκεί κάνω μια παρατήρηση ότι τον αιώνα που διατρέχουμε θα έχουμε 35.000-40.000 ανακαλύψεις, οι οποίες θα χρειαστούν όνομα. Η λατινική έχει εξαντλήσει προ πολλού τα όριά της. Ούτε στη φυτολογία, ούτε στη βιολογία, ούτε στην ιατρική, ούτε στη φαρμακολογία χρησιμοποιείται.

Η αγγλική έχει πλέον κορεστεί.

Και αν ακόμα εξακολουθεί να ονοματίζει τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι έχει δανειστεί από την ελληνική περίπου 35.000 και κατ’ άλλους 40.000 λέξεις.

Τώρα ας τους κάνουμε και ένα σκόντο, θέλουν 35.000, 35.000, δεν έχουμε τη μικροψυχία τη δική τους. Εκείνη η γλώσσα η οποία δεν έχει τελειωμό είναι η ελληνική, διότι η ελληνική έχει πολλαπλασιαστικές δυνατότητες. Αν πάρουμε ως χαρακτηριστικό παράδειγμα το ρήμα «ποιώ» και πάτε σε ένα πολύ καλό λεξικό για να βρείτε τα παράγωγα, σύνθετα και παρασύνθετα, τότε φτιάχνεται ένα καινούργιο λεξικό, το οποίο έχει σαν βάση το ρήμα «ποιώ». Εγώ εδώ πήρα ως χαρακτηριστική λέξη το ρήμα «γκρεμίζω», που είναι η βάση της πολιτικής μας, διότι η πολιτική στην Ελλάδα σημαίνει, γκρεμίζω, ό,τι χτίζω, εκτός από αυτά τα εκτρώματα, τα οποία βλέπουμε να μας περικυκλώνουν, αν αυτά λέγονται κτίσματα, και ύστερα από πολύ προσεκτική μελέτη διαπίστωσα από το ρήμα «γκρεμίζω», έχουμε πάνω από 140 λέξεις και λεξίδια.

Αντιλαμβάνεστε επομένως, ποιον πλούτο μπορεί να προσφέρει το ρήμα «λαμβάνω», το ρήμα «άγω», το ρήμα «έχω» και τόσα άλλα τα οποία μπορεί να μας δώσουν τα ονόματα των ανακαλύψεων, που πρόκειται να έρθουν σε φως.

Δε γνωρίζω τις δυνατότητες της κινεζικής και γι’ αυτό δεν μπορώ να έχω άποψη για τον πλούτο που έχει η γλώσσα αυτού του πανάρχαιου λαού, αλλά μια και φθάσαμε και με ρωτήσατε για τόνους και πνεύματα, εγώ υπήρξα απαρχής πολέμιος του μονοτονικού και των ορθογραφικών απλουστεύσεων.

Και ο λόγος δεν ήταν οι δήθεν συντηρητικές καταβολές μου, αλλά ήταν λόγοι καθαρά παιδαγωγικοί.
Διότι η προσπάθεια που έκανε το παιδί να γράψει σωστά μια λέξη ισοδυναμούσε με μια άσκηση. Κάθε λέξη που έγραφε το ελληνόπουλο ήταν ένα μικρό προβληματάκι.
Έτσι η γραφή της λέξεως προϋπέθετε στοχασμό, σκέψη.

Αυτό το πολύ απλό «γλώσσα» να βάλω οξεία ή περισπωμένη; Το μακρόν προ βραχέως περισπάται ήταν μια συνεχής, διαρκής επιταγή που έκανε το παιδί όταν έγραφε ένα σκεπτόμενο μαθητή.

Τώρα ο μαθητής δεν έχει τόνους, δεν έχει πνεύματα, γράφει, όπως του κατέβει, ό,τι του κατέβει και ο καθηγητής δεν κάνει τον κόπο να διορθώσει, διότι και η διόρθωση απαγορεύεται. Σήμερα έχουμε μια ορθογραφία ΙΧ, γράφει καθένας όπως θέλει, και γι’ αυτό πλέον η ελληνική έχει εγκαταλειφθεί σε σημείο που να διασχίζεις στη Λεωφόρο Κηφισίας και στη Λεωφόρο Συγγρού και να μη βλέπεις ελληνική επιγραφή.

Οι ελληνικές επιγραφές εάν προσμετρηθούν με τα δάχτυλα του ενός χεριού πιθανώς να μας περισσέψουν δάχτυλα, που δεν επαρκούν ούτε για μια μούντζα.

Θα ήθελα πάνω σε αυτό να πω, ότι όταν έγραφα την «Αλαλία» είχα παρατηρήσει, ότι σε μια πολύ μεγάλη πλατεία στο Κέντρο των Αθηνών, τα μόνα ελληνικά ονόματα που υπήρχαν σε επιγραφές ήταν το κατάστημα ενός κυρίου, που πουλούσε ελαστικά και λεγόταν «Εγγλέζος».
Το κατάστημα, το όνομά του ήταν Εγγλέζος αλλά το είχε στα ελληνικά. Το κατάστημα που πουλάει μπαταρίες και έγραφε απ’ έξω με τεράστια γράμματα «Γερμανός» στα ελληνικά και ένας άλλος, νομίζω εστιάτορας ήταν, όπου σε περίοπτη θέση είχε γράψει το όνομά του «Αρβανίτης». Και λέω καλά δεν υπάρχει κανένας Έλληνας να γράψει το όνομά του ελληνικά;

Οι μόνοι, λοιπόν που είχαν γράψει τα ονόματά τους ελληνικά ήταν ένας κύριος Εγγλέζος, ένας κύριος Αρβανίτης και ένας κύριος Γερμανός. Σημεία των καιρών.

8) Πως πρέπει να σταθεί η Ελλάδα απέναντι στην πρόκληση της εποχής μας, την ανάπτυξη δηλαδή της παγκοσμίου κοινότητας και πως θα επανακτήσει τα στοιχεία ετερότητος της απέναντι σε αυτή τη νέα πραγματικότητα;

Κατά πρώτο λόγο με το να μείνει Ελλάδα. Γιατί αν δεν είναι Ελλάδα τότε δεν έχει κανένα λόγο να προβληματίζεται πάνω στα θέματα αυτά. Εάν γίνουμε π.χ. οι νομάδες της Ευρώπης, οι νομάδες της οικουμένης δε χρειάζεται να μιλάμε για ετερότητες και άλλα συναφή.

Ενσωματωνόμαστε στον παγκόσμιο χυλό και συνεπώς δεν υπάρχει κανένας προβληματισμός.

Εάν όμως θέλουμε να παίξουμε κάποιον ρόλο και εμείς πρέπει αυτό που λέγεται Έλληνας να το νοηματοδοτήσουμε, να του δώσουμε ένα περιεχόμενο ουσίας.

Εφόσον όμως δεν το κάνουμε αυτό, και αφήνουμε το όνομα Ελλάς και Έλλην να γίνεται αντικείμενο διακωμωδήσεως από ευτελή υποκείμενα τα οποία ελέγχουν τον τύπο, έντυπο και ηλεκτρονικό, και όταν φτάνουμε στο σημείο οι πολιτικοί μας ταγοί να το χουν σε κακό να πουν Ελλάδα, Πατρίδα, Έθνος και να θυμούνται τις λέξεις αυτές μόνο την παραμονή των εκλογών και τώρα που φτάσαμε πλέον στη χρεοκοπία, στη δική τους χρεοκοπία, τότε ξαφνικά θυμήθηκαν την Ελλάδα, τον πατριωτισμό και άκουσα έναν γελοίο πολιτικό, ο οποίος είχε κάποτε δική του εκπομπή σε ραδιόφωνο και έκανε τα αδύνατα δυνατά για να γελοιοποιήσει όλα τα πρόσωπα τα ιστορικά, ιδιαιτέρως του ’21, να λέει ότι την Ελλάδα θα τη σώσει ο πατριωτισμός των Ελλήνων.

Και διερωτώμαι πόσο δίκιο είχε εκείνος ο ταλαίπωρος Χριστός όταν τους μόνους που κατήγγειλε ήταν οι Φαρισαίοι «ουαί ειμί γραμματείς και φαρισαίοι, υποκριταί».

Για μένα δεν υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία από την υποκρισία.

Και τον κλέφτη μπορώ να τον συγχωρήσω, και τον ψεύτη μπορώ να τον συγχωρήσω.

Δύο πράγματα δεν μπορώ να συγχωρήσω: την προδοσία και την υποκρισία.

Προδώσαμε την έννοια της Ελλάδος, η οποία για μένα η Ελλάδα ταυτίζεται με το απροσκύνητο ήθος.

Έλλην, όπως έχει πει ένας μεγάλος Ελβετός ιστορικός, ο Γιάκομπ Μπουρκχαρτ, είναι ο αγωνιζόμενος άνθρωπος, διότι στη γλώσσα την ελληνική η λέξη αγών είναι αυτό που αποδίδει την βασική ιδιότητα του Έλληνα.

Και αυτό σχετίζεται και με τον αθλητισμό και δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι ακόμα και στη θεολογική γλώσσα, την εκκλησιαστική γλώσσα οι όροι αυτοί οι αθλητικοί έγιναν θεολογικοί.

Και επειδή μου είπατε κάτι για μοναχούς έχω ακούσει μοναχούς να λένε τους Αγίους παλληκάρια. Και τι κάναμε εμείς;

Πήραμε τη λέξη παλληκάρι, τη γράψαμε με ένα λάμδα και γιώτα για να την αποσυνδέσουμε από το ομηρικό «πάλληξ» που γράφεται με δυο λάμδα και ήττα, ή έστω από το βυζαντινό «παλληκάριον» που υποδήλωνε στέλεχος ειδικής στρατιωτικής μονάδας για να του δώσουμε έτσι μια απροσδιόριστη καταγωγή.

Ποια θα πρέπει να είναι η στάση της Ελλάδος;

Η στάση της Ελλάδος θα πρέπει να βρίσκεται πάντα κοντά σε ένα ηχηρό «όχι». Όπως λέει ο ποιητής στο πίσω μέρος της παλάμης μας είναι γραμμένο τρεις φορές το «όχι», «όχι», «όχι».

Οι Έλληνες δεν είναι οι άνθρωποι του «ναι» και δεν είναι τυχαίο, ότι ο μεγαλύτερος προδότης στα χρόνια της Επαναστάσεως λεγόταν «Ναινέκος».

Όχι ότι έλειψαν οι προδότες από την Ελλάδα, είχαμε και προδότες στα χρόνια της Κατοχής αλλά δεν είχαμε στο βαθμό που είχαν οι Γάλλοι, Δανοί και λοιποί, να μην αναφέρω χώρες και γίνουμε δυσάρεστοι, διότι είμαστε ο μόνος λαός ο οποίος δεν πολέμησε στο πλευρό των γερμανών, όπως το έπραξαν άλλοι Ευρωπαίοι υβριστές μας αυτή τη στιγμή.

Δυο πράγματα ακόμη: όταν ο Λάμπρος Κατσώνης στάλθηκε από τη Μεγάλη Αικατερίνη για αντιπερισπασμό το 1792, κάποια στιγμή η Αικατερίνη αφού έκανε τη δουλειά της του είπε: «Λάμπρο μάζεψέ τα και έλα γιατί εγώ τερμάτισα τον πόλεμο με τους Τούρκους» και ο Λάμπρος σε μια υποτεταγμένη Ελλάδα με την περίφημη φανέρωσή του –έτσι ονομάζεται το μανιφέστο του, Φανέρωση- είπε το περίφημο:

«Αν η Αικατερίνη υπέγραψε, ο Λάμπρος δεν υπογράφει, δεν υποκύπτει».

Την Ελλάδα την εκφράζουν τρία πράγματα: πρώτον το «μολών λαβέ» του Λεωνίδα, δεύτερον η απάντηση που έδωσε ο Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος στο Μεχμέτ το Β΄ , δεν είναι σωστό να λέμε Μωάμεθ, «τον δε την πόλιν συ δούναι ουκ εμού ούτε άλλου των κατοικούντων εν ταύτη, κοινή γαρ γνώμη αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών» και τρίτον η απάντηση που εισέπραξε ο ναύαρχος Χάμελτον από τον Γέρο του Μωριά όταν του πρότεινε συμβιβασμό και ο Γέρος του Μωριά του είπε:

«Εμείς συμβιβασμό δεν κάνουμε. Ελευθερία ή Θάνατος. Καπετάν Άμιλτον ο Βασιλιάς μας σκοτώθηκε, συνθηκολόγηση δεν υπόγραψε και η φρουρά του εξακολουθεί τον πόλεμο εναντίον των κατακτητών και η φρουρά του Βασιλέως και τα φρούρια του Βασιλέως εξακολουθούν να είναι άπαρτα» και λέει ο Χάμιλτον: «και ποία είναι η φρουρά και ποία είναι τα φρούρια;» και ο Γέρος του Μωριά του απαντά:

«Η φρουρά είναι οι κλέφτες και φρούρια τα βουνά, το Σούλι και η Μάνη».

Και ο Χάμιλτον, γράφει ο Γέρος, δεν ομίλησε.

Εάν μιλούσαμε έτσι στους ξένους δε θα τολμούσαν να μας μιλήσουν και να μας αντιμιλήσουν. Αλλά δυστυχώς η Ελλάς σήμερα δεν είναι η Ελλάδα των κλεφτών και των αρματολών, είναι δυστυχώς η Ελλάδα των κλεφτών και των αμαρτωλών.

Η αμαρτία είναι, και όταν λέω αμαρτία την εννοώ και με την αρχαία και με τη χριστιανική σημασία, το σαράκι που έφαγε την αυτοκρατορία της Κωνσταντινουπόλεως, η αμαρτία είναι και το μαράζι που τρώει τη σύγχρονη Ελλάδα.

Θα μου πείτε τα λέω εγώ και ξεχνάω αυτό που είπε ο Χριστός «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλλέτω». Όχι βέβαια. Όλοι έχουμε κάνει λάθη. Αλλά τουλάχιστον εμείς οι πολίτες τα λάθη τα πληρώσαμε και τα πληρώνουμε, και τα πληρώνουμε πολύ βαριά.

Διότι τα λάθη των πολιτικών είναι αμαρτίες που δεν παιδεύουν αυτούς ούτε τα τέκνα τους, παιδεύουν εμάς τους πολίτες.

Αλλά καλά κάνουν και μας παιδεύουν γιατί οι πολιτικοί, η εκλογή δηλαδή των πολιτικών, η επιλογή των πολιτικών είναι ευθύνη των πολιτών.

Ας μάθουν οι πολίτες να επιλέγουν σωστά, ώστε να έχουμε γκεσέμια ικανά να μας οδηγήσουν προς τα μπροστά.

10) Τελικά μπορούμε να είμαστε ήσυχοι μόνο όταν είμαστε ανήσυχοι;

Στον άνθρωπο είναι απαραίτητη η ανάπαυση.

Επικίνδυνη είναι η επανάπαυση.

Δεν φοβήθηκα στη ζωή μου ποτέ, όταν είδα τον Έλληνα να ανησυχεί.

Φοβόμουν πάντοτε τον έλληνα που έλεγε «καλά είμαι εδώ, καλά την έχω βολέψει» και για να το πω πιο παραστατικά ενθυμούμαι μια συζήτηση που είχα με κάτι κτηνοτρόφους όταν άρχισε η πρώτη τροφοδότηση με τα κονδύλια της ΕΟΚ.

Τους είπα: «γιατί σπαταλάτε το χρήμα αυτό ζητώντας από το νομάρχη να σας κάνει έργα τα οποία δεν είναι αποδοτικά;». Η απάντηση ήταν: «Δε βαριέσαι», «Μα πως δε βαριέμαι, το χειμώνα σου λεώ τα έργα αυτά θα χαλάσουν», «Θα τα ξαναφτιάξουμε», «Με τι;», «Με χρήματα που θα μας δώσει ο Νομάρχης», «Και που θα τα βρει ο Νομάρχης;», «Έχει η ΕΟΚ», «Και όταν κάποτε η ΕΟΚ πάψει να μας δίνει;», τότε τους έπιασε το θρησκευτικό «Έχει ο θεός». Ε, ακούστε να σας πω. Ο Θεός δεν είναι βουλευτής μας στον ουρανό να μας κάνει ρουσφέτια .

Σήμερα ακούω πολλούς να λένε «ο Θεός να βάλει το χέρι Του». Το εύχομαι αλλά προσεύχομαι αυτή τη φορά ο Θεός να βάλει το χέρι Του υπό μορφή μπουνιάς, γιατί μας χρειάζεται.

Ευχαριστούμε θερμά τον κ. Καργάκο για την συνέντευξη αυτή και την ιδιαίτερα θερμή φιλοξενία του.

Επίσης, Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε θερμά την αγαπητή φίλη Λαμπρινή Τσιαμάκη, για την πολύτιμη βοήθειά της.

Ρούντας Γεώργιος Σταυρόπουλος Ζώης

Συνέντευξη από τον κ. ΣΑΡΑΝΤΟ ΚΑΡΓΑΚΟ, καθηγητή και συγγραφέα, στα μέλη της Συντακτικής Ομάδας του Ρούντα Γεώργιο και Σταυρόπουλο Ζώη την Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010.
Αναρτήθηκε από Αληθεύοντες εν αγάπη στις 5:47 π.μ.

Blowing in the Wind

Μάθαι πεδί μου γράματα...



Αγαπημένα μου κάνει ζέστη και μου στείλατε δροσερά ανέκδοτα.
Το έπιασα το ...υπονοούμενο!

Σας ευχαριστώ!
Σαλογραία
....................................................................

Απάνθισμα γραπτών μέ μαθητικές “κοτσάνες”

αφιερωμένο στό απαράδεκτο Εκπαιδευτικό μας σύστημα


1. Ο Κωνσταντίνος Καντάφης ήτανε Έλληνας ποιητής που γεννήθηκε στη Λιβύη της Αλεξάνδρειας (Γυμνάσιο Άθηνας)

2. Όταν ο Οδυσσέας γυρισε πίσω στην Ιθάκη, βρήκε τους είκοσι ανεμιστήρες καί την Πηνελόπη νά τους δουλεύει στο φουλ (Γυμνάσιο Θηβας)…

3. Ο Λεωνίδας καί οι Τριακόσιοι του ηττήθηκαν, γιατί οι Θερμοπύλες ήτανε πολυπληθέστεροι σε αριθμό (Γυμνάσιο Αθηνας)

4. Την Οδυσσειά της έγραψε ο Οδυσσέας. Την Ιλιάδα ο Ιλιάδης. (Γυμν. Λαμίας)

5. Πρωτευουσα της Κεϋλάνης είναι η Λίπτον Τι. (Γυμν. Άθηνας)

6. Ο πρατήρας είναι λέξη δυσανόητη, δηλ. μέ δυο έννοιες. Μία όταν είναι σε ηφαίστειο και μία όταν δουλευει σε πρατηριο. (Γυμνάσιο Άθηνας)

7. Ενεργητική φωνη: Κυνηγάω τον λαγό. Παθητικη φωνη: Ο λαγός με κυνηγάει. (Γυμνάσιο Κορίνθου)

8. Η μπανάνα στα ελληνικά γράφεται όπως και στά αγγλικά, δηλαδη μέ ένα μπα και δυο να. (Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης)

9. Τά 6 χαρακτηριστικότερα ζώα του Βόρειου Πόλου είναι 3 αρκούδες καί 3 φώκιες. (Γυμνάσιο Αθηνας)

10. Ερώτηση: “Τι γνωρίζετε γιά τίς εικονομαχίες;” Απάντηση: “Εικονομαχίες ήταν οι μάχες που έκαναν οι λαοί για τις εικόνες. ” Οποιος κέρδιζε τη μάχη κέρδιζε και τις εικόνες”. (Γυμνάσιο Άθηνας)

11. ” ‘ Ο Ε. Λυτης και ο Σ. Εφέρης είναι και οι δυο Έλληνες ποιητές κατηγορίας Νόμπελ”. (Γυμνάσιο Αργοστολίου)

12. “Οι Δέκα Εντολές γράφτηκαν από τον Σινά και παραδόθηκαν στον Μωϋσή στην Πλάκα. Ήταν όλες πέτρινες, αλλά σαφέστατες”. ( ‘ Υποψηφ. Σχολής Αστυνομίας)

13. ” Ο Κουστώ είναι ένας συγχρονος Οδυσσέας, αλλά που δέν κατοικούσε στην Ιθάκη, και γιά τό λόγο αυτό οι περιπέτειές του δεν λέγονται Όδυσσειες, αλλά Κουστωδίες”. ( ‘ Υποψηφ. Σχολής Αστυνομίας).

Πηγή: Περιοδικό Ενοριακή Ευλογία τεύχος 96-98

Ο φθόνος του δαίμονα και οι σκέψεις αυτοκτονίας


Αγαπημένο μου

μπορεί να με δέρνουν οι άπειρες άλλες εμπάθειες, πλην...θεία χάριτι, με τo θέμα του φθόνου μέχρι στιγμής- διότι ουδείς επιγιγνώσκει το... μέλλον των συναισθημάτων του- δεν είχα πάρε δώσε- ούτε κατά διάνοιαν ούτε κατά φαντασίαν.

Τούτου ένεκεν, όταν διάβαζα στα αγιωτικά βιβλία ότι κινήθηκε ο φθόνος του δαίμονα ενάντια στον τάδε άνθρωπο, ή ενάντια στον τάδε μοναχό, αυτό ηχούσε στα χαζά αυτάκια του, ως απερίγραπτα κενός λόγος.

Το διάβαζα, ήξερα από τα λεξικά ότι ο φθόνος υποστασιαζόταν με μορφή υπερθετικού βαθμού ζήλιας -ανακατεμένης με διάθεση χαιρεκακίας και επιθυμία φ ό ν ο υ της ψυχής του πλησίον- πλήν...εφόσον δεν ανήκε στην προσωπική μου εμπειρία, πραγματικά- επί της ουσίας- υπήρχε για μένα, ως terra incognita,τουτέστιν ως γη άγνωστη.

Άμα ο άνθρωπος δε διαθέτει εμπειρία ή επίγνωση συγκεκριμένων παθών, ως μπίτι τυφλός και αχμάκης πορεύεται σε αυτό το μάταιο κόσμο...

-Τώρα σοβαρολογείς, μωρή Σαλογραία;
Θέλεις να σε πιστέψω;
-Με πιστέψεις δε με πιστέψεις, πιτσουνάκι μου, αυτή είναι η δική μου αλήθεια, και έχω χρέος να την καταθέσω με ντροπαλότητα, ως ενώπιον Κυρίου -επιτέλους δε θα βάλω και τον κόπανο να κλάψει αν αμφισβητείς την ειλικρίνειά μου!

Έχεις κάθε δικαίωμα!

Λοιπόν, με εξαιρετική καθυστέρηση- κατά τα ειωθότα- άρχισα να κατανοώ την αλήθεια του Φθόνου του Δαίμονα προς τις ψυχές των ανθρώπων- μέσα από διάφορες εμπειρίες- και όταν τον συνειδητοποίησα...τρόμαξα!

Πραγματικά, όλοι οι ανθρώπινοι φθόνοι από εκείνον τον Αρχέκακο Όφι υποδαυλίζονται και κατευθύνονται για τούτο και πολύ σοφά, οι άγιοι, δε μισούσαν ποτέ κανέναν άνθρωπο, όσο άθλια και άν τους φερόταν, επειδή γνώριζαν...ποίος ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ κακού, είναι η αιτία


Γι αυτό και η Εκκλησία, εύχεται υπέρ των μισούντων- Φθονούντων και επηρεαζόντων ημάς...

Άπαξ και συνέλαβα έστω αμυδρά την αλήθεια επί του θέματος, άρχισα να παρακαλώ για το φωτισμό μιας κατειλημμένης -απο Δαίμονα Φθόνου- φιλενάδας η οποία αδυνατώντας να αποκτήσει παιδιά, μου δήλωνε:

-Σαλογραία, όταν βλέπω στο δρόμο γυναίκα γκαστρωμένη, λέω από μέσα μου:

-Μπα που να πέσεις κάτω, μωρή, και να σπάσεις το λαιμό σου, εσύ και το παιδί που έχεις στην κοιλιά σου!
Μπα που να πέσεις, μωρή κάτω να τσακιστείς και να μη σώσεις να σηκώσεις κεφάλι!

Γιατί να έχεις εσύ παιδί και γω να μην έχω;

..........................................
ΜΟΥ ΣΗΚΩΘΗΚΕ Η ΤΡΙΧΑ ΚΑΓΚΕΛΟ, τότε που το άκουσα.

Υπέθεσα ότι αστειεύονταν.

Δυστυχώς, δ ε ν αστειεύονταν.

Το απέδειξε η συνέχεια των γεγονότων.


Δυστυχώς, μιλούσε ο Αρχέκακος Όφις, μέσα από το στόμα της, εκείνη την ώρα...

Ο δύσμοιρος ο Εξαποδώς όντας απερινόητα επηρμένος και επειδή από το Φθόνο, του βγαίνει το μάτι, μέρα και νύχτα, ακούραστα, με τρόπους για μας, ακατανόητους, εργάζεται προς καταστροφή του γένους μας, δίνοντας στον άνθρώπινο εγκέφαλο- αενάως- μυριάδες υποβολές αμαρτίας.

Ξεκινάει από τις μικρότερες και κλιμακώνει τις υποβολές μέχρι του κακού τα δυσθεώρητα ύψη...

Όπως μου ομολογούσε εξ εμπειρίας ένας μετα-νοημένος πιστός:

-Ο διάβολος επειδή μας ΦΘΟΝΕΙ, είναι ΨΕΎΤΗΣ, ΚΛΕΦΤΗΣ, ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ, μεθοδεύοντας ακούραστα την Αιώνια Καταστροφή του σώματος και της ψυχής μας.

Στην αρχή μας διαβάλλει, μας κατηγορεί το Νόμο του Κυρίου, ως ανόητο, ανούσιο, ξεπερασμένο, μετά, σπρώχνοντάς μας σε αμαρτωλές εμπειρίες, μας αφαιρεί τη Χάρη του Βαπτίσματος, με πολλά, μικρά και σταθερά βήματα, και στη συνέχεια, ωθεί την ψυχή μας, στην πιο ΜΑΥΡΗ ΑΠΟΓΝΩΣΗ.

ΚΑΙ εκεί, εξαπολύει την ύστατη επίθεση.

Μας πολιορκεί με σκέψεις Αυτοκτονίας


(Επτά μάθαμε ότι αυτοκτόνησαν στην Πάτρα τις μέρες που πέρασαν, για Όνομααα!) .

Μας ψιθυρίζει συνέχεια μέσα στον ύπνο μας, μέσα στον ξύπνιο μας:
-Τελείωσαν όλα.
-Απότυχες.
-Δεν υπάρχει φώς.
-Έγινε χάλια το λίφτινγκ που πήγες και έκανες.
-Δε σου δωσε δάνειο η Τράπεζα. Πώς θα πας διακοπές;
-Σε πνίξαν τα χρέη.
-Θα σου πάρει η τράπεζα το κοτέτσι, δε θα χεις να φας αυγουλάκια, θα πεθάνεις της πείνας.
-Πήγαινε να κρεμαστείς!
-Πάρε ηρωίνη!
-Ανατινάξου μέσα στο αμάξι όπως ο Μίκυ Ρουρκ στην τάδε ταινία.
-Πιές πέντε μπουκάλια μαυροδάφνη Πατρών που είναι υπέροχη, να κάψεις κύτταρα να μη σκέφτεσαι.
-Κόψε με ζιλέτ ξυραφάκια τις φλέβες σου!
-Πήγαινε να καθαρίσεις τον τάδε χωριάταρο που σου καταπάτησε το χωράφι και σε έβρισε.
-Πήγαινε να ξεκοιλιάσεις αυτόν που σου πήρε την πόρσε, τη γκόμενα και έφυγε.

Και οι προτροπές προκειμένου να πορευθώμεν κατά κρημνών τέλος δεν έχουν!

Αλίμονο, αν μας πετύχει δίχως την πρέπουσα στήριξη, δίχως τα όπλα τα δεξιά και τα αριστερά που δίνει η προσευχή, οι εν Χριστώ αδελφοί, η νηστεία, η συμμετοχή στης Ζωής το Ποτήριο...

Κύριε, περιφρούρησέ μας από το Φθόνο του Εχθρού των αιώνιων ψυχών μας.

Μάθε μας να μισούμε τα πάθη και να αγαπάμε τους εμ-παθείς αδελφούς μας...


Όταν παρασύρονται και μας φθονούν και μας καταριώνται σε μύριους τόνους και αποχρώσεις κακίας, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι

Σαλογραία

Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

Τα μάτια του φθονερού-Αγ.Ιωάννης Χρυσόστομος



"Τα μάτια των φθονερών
δε βρίσκουν τίποτε καλό στους άλλους.
Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι
να βρουν κάποια αφορμή
για να πιαστούν από εκεί
και να αρχίσουν τις κατηγόριες"

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος(ΕΠΕ 35 σελ. 400)

Οι απομείναντες-ποίηση-Μ. Σαχτούρης


ΟΙ ΑΠΟΜΕΙΝΑΝΤΕΣ

Ὅμως ὑπάρχουν ἀκόμα
λίγοι ἄνθρωποι
ποὺ δὲν εἶναι κόλαση
ἡ ζωή τους

ὑπάρχει τὸ μικρὸ πουλὶ ὁ κιτρινολαίμης
ἡ Fraülein Ramser
καὶ πάντοτε τοῦ ἥλιου οἱ ἀπομείναντες
οἱ ἐρωτευμένοι μὲ ἥλιο ἢ μὲ φεγγάρι

ψάξε καλὰ
βρές τους, Ποιητή!
κατάγραψέ τους προσεχτικὰ
γιατί ὅσο πᾶν καὶ λιγοστεύουν

λιγοστεύουν

Μίλτος Σαχτούρης

Το σπίτι μου-ποίηση -Μ. Σαχτούρης


ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ
Ἔψαχνα νὰ βρῶ τὸ σπίτι μου... Γύρω
Πέφταν μεγάλα ἀγκωνάρια ἀπό τοὺς
τοίχους τῶν ἄλλων σπιτιῶν ποὺ γκρεμίζονταν
καὶ εἶναι θαῦμα πῶς δὲν πέφταν πάνω μου.
Προχωροῦσα λοιπὸν μέσα στὸ βουητὸ καὶ τὸ κακό,
καὶ νά, ξαφνικὰ βρέθηκα
μπροστὰ στὸ σπίτι μου, ποὺ ἦταν ἀκόμη
ὄρθιο.
Στάθηκα λοιπὸν στὴν ἐξώπορτα καὶ
καθὼς προχώρησα πρὸς τὴ μεγάλη
πόρτα τοῦ σαλονιοῦ, εἶδα τὸ Χριστό,
μέσα σὲ λάμψη, μὲ τὰ χέρια ἁπλωμένα
στὰ πλάγια νὰ μὲ κοιτάζει αὐστηρά.
Ἀνατρίχιασα, κοπῆκαν τὰ πόδια μου,
ἔγειρα καὶ ἔπεσα κάτω λιπόθυμος.

Μίλτος Σαχτούρης

Δε θέλω να πείσω τους ανθρώπους-Μεσογαίας επίσκοπος Νικόλαος


(Από το μπλογκ του Αναστάσιου, αλιεύσαμε αυτή την ανάρτηση-προς προβληματισμόν- και την ωραία φωτογραφία).
Οι υπογραμμίσεις δικές μου.
Καλό σας βράδυ, αγαπημένα μου
Σαλογραία
..........................................................
Του Μητροπολίτου Μεσογαίας Νικόλαου

Δεν θέλω να πείσω τους ανθρώπους.
Δεν θέλω να τους σώσω.
Ούτε καν να τους βοηθήσω.

Η επαφή μου με τους ανθρώπους είναι προσπάθεια κοινωνίας:

-Να μοιραστώ!


Γιατί βοηθώ σημαίνει είμαι ο ισχυρός, ο κατέχων
και ο βοηθούμενος είναι ο ασθενής, ο στερούμενος,
οπότε έχω ένα αίσθημα υπεροχής.

Κι αυτό είναι καταστροφή για το Χριστιανισμό.

Κοινωνώ και μοιράζομαι σημαίνει είμαι στο ίδιο επίπεδο
.

Ζούμε σε μια κοινωνία που στηρίζεται σε δύο πόδια: το λόγο και την εικόνα.
Έχουμε πολλή ραδιοφωνία και τηλεόραση.
Σε μια εποχή που είναι πληθωρική στο λόγο, η ανάγκη για σιωπή είναι μεγαλύτερη.
Πιστεύω στη μαρτυρία της Εκκλησίας.
Οι θησαυροί του Θεού κρύβονται και σιωπούν.
Η αλήθεια όταν φανερώνεται ξοδεύεται και υποβαθμίζεται.
Η Εκκλησία ομιλεί διότι ξέρει να αγαπά τη σιωπή και την αφάνεια.
Από κει πηγάζει ο πλούτος της αλήθειάς της.
Η κύρια δύναμή της δεν είναι ο λόγος και το κήρυγμά της, αλλά η προσευχή της.
Ο Θεός την ενδιαφέρει πρωτίστως και έπειτα ο λαός.
Ο λαός, το πλήθος, συχνά αλλοιώνει το πρόσωπο.
Ο Θεός το αναδεικνύει.
Η προσευχή, περισσότερο, είναι σιωπηλός αναστεναγμός παρά λόγος και επιχειρήματα στο Θεό.


Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος

Άμα δεις στον ύπνο σου βαθύ τραγούδι (Δ.Καρατζάς)

Η μεταμόρφωση του τοπίου-ποίηση Ν. Βρεττάκου


Νικηφόρου Βρεττάκου


Η μεταμόρφωση του τοπίου



Η παρουσία σου άλλαξε ξαφνικά τη μορφή,

το ρυθμό, την απόχρωση του τοπίου.

Φωτιστήκαν τα δέντρα, τα ουράνια διευρύνθηκαν,

ο ορίζοντας βάθυνε, αναδείχτηκαν τα βουνά.

Είναι τόση η διαφάνεια που ακόμη και μέσα μου

δεν κρύβεται τίποτα. Αν προσέξεις θα δεις

να σαλεύουνε όπως ένας απέραντος αγρός

από στάχυα, τ'άγραφά μου ποιήματα.

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

Η αναζήτηση του Παράδεισου...,μουσική Βαγγέλη Παπαθανασίου

Ο Ν.Τέσλα, ο Κ.Καραθεοδωρή και η ...Τζούλια


Αγαπημένο μου,

ξενύχτησα τις προάλλες, παρακολουθώντας στην εκπομπή του Χαρδαβέλιου - που γράφεις και συ στο α λα Τἐρυ Πράτσετ νέο μυθιστόρημά σου- ξενύχτησα παρακολουθώντας την παρουσίαση του Ν. Τέσλα, αυτού του μεγάλου Σέρβου επιστήμονα που πέθανε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.

Τον Τέσλα τον γνώριζα - η κάργια- από ένα βιβλίο που είχα αγοράσει πριν δεκα χρόνια περίπου, επειδή... μου άρεσε το εξώφυλλο!

(Δεν το πιστεύεις;
Να μη φιλήσω σταυρό, ΔΕΝ επιτρέπεται!
Είμαι τόσο...γκάου, μα τόοοσο γκάου που γράφει και η Στέλα, ώστε ενίοτε αγοράζω βιβλία, κυρίως επειδή μου αρέσει το εξώφυλλο και ψηφίζω πολιτικούς επειδή πάλι μου αρέσουν τα μούτρα τους ή η χροιά της φωνής τους, και όχι διότι καταλαβαίνω τι λένε ακριβώς, ή τι κάνουν ιεροκρυφίως, οι άψογοι κατά το φαινόμενον πάντοτε, αθρωπάκοι.

Δεν είναι να απορεί, λοιπόν, ο βαθυστόχαστος, αμέθυστος ή ιατροπαθολόγος αναλυτής, διατί σε αυτό τον τόπο τη βάρκα, τόοοσο την...κάτσαμε!

Καλά το δήλωνε ευθαρσώς και κάποιος μακαρίτης φιλόσοφος - δε θυμάμαι ποιος ακριβώς- ότι μόνον οι άριστοι θα έπρεπε να έχουν δικαίωμα ψήφου και όχι το κάθε παρδαλό κατσίκι σαν και ελόγου μου, σε τούτη τη μάταιη πλάσηηη! )

- Τι λέγαμε απόξω απ'την παρένθεση;

-Α ναι!

Λέγαμε ότι αγάπησα τον Τέσλα από ένα βιβλίο που τον είχε φωτογραφία εξώφυλλο, παρέα με κάτι μούρλια, άσπρα περιστεράκια!

Ένεκα των περιστεριών, αγόρασα το βιβλίο, το διάβασα και χάζεψα μαθαίνοντας τι διάνοια στη Φυσική και στις ηλεκτρομαγνητικές εφευρέσεις- ενασχολήσεις υπήρξε αυτός ο καταπληκτικός εγκέφαλος που τον έστυψε καλά το μεγάλο (να υποθέσω και Εβραίικο;)κεφάλαιο του καιρού του.

Δε θα σου κάνω εδώ σεμινάριο για τα επιστημονικά επιτεύγματα αυτού του πολυτάλαντου άρχοντα του επιστημονικού Βασίλειου.
Όχι.
Κοίτα στο Γκουγκλ, άμα νοιάζεσαι- θα δεις συναρπαστικές λεπτομέρειες.

Απλά θα σου πώ, ότι ο Χαρδαβέλιος, αντιπαρήλθε αστραπιαία, ένα στοιχείο πολύ σημαντικό του μακαρίτη, το οποίο το έθιξε -μόνος- απ' το πάνελο, ο καθηγητής Αστρονομίας( αυτός ντε, που τα μαλλιά του μονίμως μοιάζουν σαν να χαλαρώνει με το δάχτυλό χωμένο στην πρίζα) ο Γούδης ντε, από την Πάτρα, πλην... ο δημοσιογράφος, βιαστικά- λες και ήταν δευτερεύουσας σημασίας πληροφορία- το προσπέρασε.

Ο Τέσλα υπήρξε γιος Σέρβου Ορθόδοξου ιερέα και η μητέρα του, ήταν κόρη ιερέα επίσης.

Ο δημοσιογράφος παρέλειψε να τονίσει ότι ο Τέσλα, διέθετε βαθιά χριστιανική ευσέβεια, έζησε ασκητικά εν τω κόσμω, απέδιδε όλα του τα ταλέντα στον Κύριο, και ως έχων αυτές τις πνευματικές καταβολές δε νοιάστηκε ποτέ του για χρήματα.

Νοιάστηκε για τη γνώση, αλλά ως ελεήμων, για τη γνώση που θα έφερνε στους ανθρώπους καλύτερες μέρες, καλύτερες γραβιέρες...πλην όχι υποχρεωτικά, και καλύτερες προσωπικότητες.

Η Ιστορία, το επιβεβαιώνει συνέχεια.

Όταν ανεβαίνει το βιοτικό επίπεδο,αρχίζει και μειώνεται το Φως του Πνεύματος μέσα μας, επειδή η ψυχή του πολιτισμού είναι ο πολιτισμός της ψυχής- αξέχαστη φράση- και όταν το σώμα το παρα-ταϊζουμε, το πνεύμα πέφτει σε νάρκη
( το έχω καρατσεκάρει, έτσι και χτυπήσω ταψί με γαλαχτομπούρικα, τα ξέχασα όλα, τίποτα δε μπορώ να γράψω εδώ μέσα!).

Δεν θα σταθώ στο αποτέλεσμα.

Θα σταθώ στην πρόθεση του Νικόλαου Τέσλα.

Και η πρόθεση υπήρξε - κατά δήλωσή του- υπέροχη.

Για τον Τέσλα, λοιπόν, από παλιά κάτι γνώριζα.

Για τον Καραθεοδωρή ακόμη λιγότερα...

Γίγας και αυτός στις επιστήμες.

Έλληνας μικρασιάτης, γόνος οικογένειας με πλούτη πνευματικά και υλικά που δεν τον ξίπασαν...

Αϊνστάιν και Καραθεοδωρή δίπλα δίπλα τα ονόματα, άνθρωποι -ήλιοι της θεάς επιστήμης!

Τελειώνοντας η εκπομπή, αγριοκοίταξα τη συσκευή μου -της τυφλεόρασης- και της μουρμούρισα:

- Εντάξει κυρά μου:!
Πήρες παράταση, με αυτά που μου έδειξες απόψε:
Δε θα σε πετάξω στο γκρεμό όπως έκανε ο φίλος μου ο Γιώργος, ο μουσικός απ'τη Σάμο, και άκουσε -λέει- και το ΜΠΑΑΑΑΜ των δαιμόνων, που μέσα στο μεταλλικό της κουτί, ήταν κρυμμένοι...

Πήγα για ύπνο,όμως... η αμφιθυμία με άλεθε σα χιώτικη μαστίχα στα περίεργα δόντια της .

Σκέφτηκα:

Κάποιοι απόψε, στο πανελλήνιο, πληροφορήθηκαν ποιος ήταν ο Καραθεοδωρή και ο Τέσλα.

Τι κρίμα όμως, που μέχρι σήμερα οι πάμπολλοι δεν τους ήξεραν και θα συνεχίσουν να μη τους γνωρίζουν.

Τι κρίμα που μέχρι σήμερα, οι πάμπολλοι ξέραν μόνο τη Τζούλια και θα συνεχίζουν να γνωρίζουν μόνο τη Τζούλια!

-Ποια είναι η Τζούλια;

-Πας καλά;!

ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΞΕΡΕΙ ΤΗ ΤΖΟΥΛΙΑ;

Είναι το φετίχ του κορμιού, του κάθε, νεαρού δεκαπεντάρη που μας ...βαρεί τα λύκεια,
(γεια σου Νιόνιο!) του κάθε τσιγαρόβιου αποπλανημένου υπερήλικα στα κακομοίρικα της ελληνικής επαρχίας, καφενεία μας.

- Άαααχ! Η Τζούλιααα!

- Άααχ η ψυχή!

- Ρε θείο!

Ποιος την...ποθεί την ψυχή;

- Άααχ! Τις δώσει μοι ποταμούς δακρύων, για της Ρωμηοσύνης τον Ξε-πεσμό;

Την έχασες την ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ, την έχασες την ΨΥΧΗ, πατριώτ!
............................................................................

Νιώθεις την πίκρα μου;

Την αφουγκράζεσαι;

Θα το πω απλά με μια φράση, εσύ θα με καταλάβεις:

-Πολίτες, που αγνοούν τους Αγίους τους, τους επιστήμονες, τους σοφούς τους, αλλά και τους καθημερινούς ταπεινότατους αφανείς ήρωές τους, και ξέρουν κυρίως τη Τζούλια και κυρίως μιλάν για την κάθε Τζούλια ακόμα και στις εκκλησίες, ακόμα και στα σχολεία, τι προσδοκίες- ευλογίες μπορεί να συνάξουν για τα παιδιά τους;

Μόνη μου ελπίδα η φράση του Ευαγγελίου ότι εκεί που υπερεπλεόνασεν η αμαρτία(Ρωμ.ε,20) εκεί...πραγματικά, μπορεί, με ένα μυστικό, θριαμβευτικό τρόπο, να υπερπερισσεύσει η Χάρη!

Άμα γίνει αυτό, τότε η κάθε Τζούλια και τον Τέσλα, και τον Καραθεοδωρή- εν Κυρίω- κατά πολύ, στην Aιώνια Δόξα, μπορεί να τους ξεπεράσει!


ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ
.....................................................