Κυριακή 30 Μαΐου 2010

Μικρή εισαγωγή περί ερωτικού συζυγικού πάθους και ψεύδους



Ένα βασικό χαρακτηριστικό της μακαρίτισσας μάνας μου, λατρεμένο μου, ήταν η ευθύτητα και απίστευτη ειλικρίνεια της.

Αγανακτούσε με αυτό ο συχωρεμένος πατέρας μου, και-καλώς ή κακώς- μου εκμυστηρευόταν:

-Άκου, ρε κόρη!
Την αγκαλιάζω ...κάνουμε αγάπες όπως κάνει το αντρόγυνο, και μετά...μου δίνει μια κλοτσιά, με πετάει σχεδόν κάτω απ'το κρεβάτι και μου λέει:

-Αντε! τελείωνε!
Θέλω να πλύνω τα πιάτααα!

Μωρέ τι να την κάνω εγώ τόοσο τίμια που με τον απότομο τρόπο της, με ξυλιάζει;
Δε γινότανε να ήτανε λίιιγο πουτάνα

(Θε μου Θε μου, κανείς δεν είναι ευχαριστημένος με ό,τι διαθέτει!)

να μου λέει:

-Ναι μαναράκι μου, ό,τι πεις εσύ, τι θέλεις, αγάπη μου, να σου κάνω;

Χίλιες φορές καλύτερα θα ήτανε!
Μία, δύο, τρεις, πέντε αυτό το σκηνικό...
Ε! μετά την έστειλα στο διάολο τη συζυγική πίστη και ησύχασε το κεφάλι μου!

Δε μπορούσα να κάθομαι να παρακαλάω!

Με καταλαβαίνεις;
...............................................

Τον καταλαβαίνω.

Η μάνα μου υπήρξε η μία άκρη.

Οι πολιτικοί της Ελλάδας στα χρόνια που ζω, είναι η άλλη άκρη.

Αυτοί, κλασαυχενιζόμενοι-οι και τα νομικά παίζοντες στα μακριά γαμψώνυχα δάχτυλά τους- δρουν -στην πλειονότητά τους- ως ξεκάθαρες επί χρήμασιν εκδιδόμεναι γυναίκες και ημείς-οι ως προς την πολιτικήν και την οικονομίαν νηπιάζοντες- γινόμαστε άναυδοι θεατές εις το της επί χρήμασιν εκδιδομένης γυναικός, μέεεγα κιγκλίδωμαααα!

(τα γράφω ...καλυμμένα προκειμένου να μη σκανδαλιστούν οι βαρείς... θεούσοι που κρυφοδιαβάζουν, αγαλλομένω νο-ί, αυτή τη σελίδα)

-Με πιάνεις;
-Σε έπιασα!

Και θα ρώταγε ο μακαρίτης ο Καζαντζάκης:

-Ο ίσιος δρόμος σήμερα χάθηκε;

-Έτσι φαίνεται.

-Μάλιστα.
Χάθηκε!

Οι άνθρωποι ή θα είναι αφανείς, ευθείς, εντιμότατοι, άγιοι ή θα εκπορνεύονται αδιστάκτως.

-Μήπως υπήρχε το ί δ ι ο ποσοστό σε κάθε εποχή;

Μήπως εμένα τ ώ ρ α άνοιξαν τα θεόχαζα τα ματάκια μου;

Την απορία, ποιος ευλογημένος, θα μου λύσει;

ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ

Κυριακή των Αγίων Πάντων




Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού.


Αδελφοί,

οι Άγιοι Πάντες,

δια Πίστεως

κατηγωνίσαντο βασιλείας,

ειργάσαντο δικαιοσύνην,

επέτυχον επαγγελιών,

έφραξαν στόματα λεόντων,

έσβεσαν δύναμιν πυρός,

έφυγον στόματα μαχαίρας,

ενεδυναμώθησαν από ασθενείας,

εγενήθησαν ισχυροί εν πολέμω,

παρεμβολάς έκλιναν αλλοτρίων,

έλαβον γυναίκες εξ αναστάσεως τους νεκρούς αυτών,

άλλοι δε ετυμπανίσθησαν,

ου προσδεξάμενοι την απολύτρωσιν,

ίνα κρείττονος αναστάσεως τύχωσιν,

έτεροι δε εμπαιγμών και μαστίγων πείραν έλαβον,

έτι δε δεσμών και φυλακής,

ελιθάσθησαν,

επρίσθησαν,

επειράσθησαν,

εν φόνω μαχαίρας απέθανον,

περιήλθον εν μηλωταίς, εν αιγείοις δέρμασιν, υστερούμενοι,

θλιβόμενοι,

κακουχούμενοι,

ων ου ην άξιος ο κόσμος,

εν ερημίαις πλανώμενοι και όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης.

Και ούτοι πάντες μαρτυρηθέντες δια της πίστεως,

ουκ εκομίσαντο την επαγγελίαν,

του Θεού περί ημών

κρείττον τι προβλεψαμένου,

ίνα μη χωρίς ημών τελειωθώσι.

Τοιγαρούν και ημείς

τοσούτον έχοντες

περικείμενον ημίν νέφος μαρτύρων,

όγκον αποθέμενοι πάντα

και την ευπερίστατον αμαρτίαν,

δι υπομονής

τρέχωμεν τον προκείμενον ημίν αγώνα,

αφορώντες εις τον της Πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν.


( Προς Εβραίους επιστολή κεφ. ΙΑ στιχ.33-40 και κεφ.ΙΒ στιχ.1-2)

Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

Ο σιωπηλός κίνδυνος, από την Αίρεση, μονοφυσίτες, Σκοτ Πεκ και Β.Θερμός


Το κείμενο που ακολουθεί γράφηκε από τον π. Βασίλειο Θερμό,και αναρτήθηκε από το anastasiosk.blogspot.com - το πρόσφερε εκεί ο Υάκινθος.

Το θεωρώ αφυπνιστικό ως επισήμανση.

Για πρώτη φορά απάντηση στο ερώτημα που με βασάνιζε επί πολύ:

-Και τι με βλάφτει εμένα στην προσωπική μου ζωή, το να πιστεύω περί Θεού, λάθος ιδέες;

συνάντησα, πριν μερικά χρόνια στο αξιολογότατο βιβλίο του Σκοτ Πέκ με τίτλο:

"Ο ΔΡΟΜΟΣ Ο ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΤΑΞΙΔΕΜΕΝΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ", από τις εκδόσεις του Κέδρου -το έχω αναφέρει σε παλιότερες περί Δαιμονισμού αναρτήσεις μου.

Ο Αμερικάνος ψυχίατρος εκεί, αναπτύσσει υπέροχα κεφάλαια για τη χριστιανική Πίστη, την αξία της οποίας την ανακάλυψε σε ώριμη ηλικία και όταν λόγω εργασίας αναγκάστηκε να έρθει αντιμέτωπος με το δυσεπίλυτο πρόβλημα του Κακού.

Τότε ο Αμερικάνος ψυχίατρος συνειδητοποίησε οτι το Κακό διαθέτει ΚΑΙ πρόσωπο

(το έχουμε ξαναγράψει ότι στο βιβλίο του οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ, υπαρχει πολύ σημαντική επιστημονική αναφορά στο θέμα του Δαιμονισμού και τη θεραπεία του)

Από αυτή την επίγνωση, ο Πέκ, κατάλαβε σταδιακά ότι ΚΑΙ το Καλό έχει ΠΡΌΣΩΠΟ.

Και με μια σειρά εσωτερικών βημάτων, έφτασε μέχρι το ΠΡΟΣΩΠΟ του ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Νομίζω ότι πρόβλημα πάρα πολλών ανθρώπων σήμερα που φαίνονται αδιάφοροι για την Ορθή Πίστη, παραμένει το γεγονός ότι δεν κατανοούν σε τι τους βλάπτει στην προσωπική τους ζωή, η στραβή πίστη...

Νομίζουν ότι είτε πιστεύουν περι Θεού σωστά, είτε πιστεύουν τα λάθος, ότι η ζωή τους θα είναι η ίδια

ΚΑΙ ΕΔΩ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΟΛΗ Η ΠΛΑΝΗ.


Χάρηκα, βλέποντας σήμερα τις σκέψεις του Πεκ

(ακριβώς το ΙΔΙΟ παράδειγμα με τους μονοφυσίτες και τους Νεστοριανούς, δίνει ο ΠΕΚ και ελπίζω να τον αναφέρει ο π. Βασίλειος Θερμός, στις πηγές του, είναι θέμα επιστημονικής δεοντολογίας και εντιμότητας...)

αναπτυγμένες και με την ελληνική γλώσσα του π. Βασιλείου Θερμού.

Μην πει κάποιος, "
Διατί μανδάμ Σαλογραία ανεβάζεις κείμενο ιερέα που κόπτεται υπέρ των μεταφράσεων στη θεία λειτουργία" κ.λπ.

Αυτό το θέμα, απερίφραστα το καταδικάζω και τυγχάνει...αλλουνού παπά Ευαγγέλιο που δεν θα το θίξουμε σήμερα.

Για σήμερα θα ευχαριστήσουμε αυτούς που τα σημερινά εδέσματα, μας προσφέρουν.

Όταν κάποιος, μας δίνει μουχλιασμένη τυρόπιτα, ας είναι καλά οι σκουπιδοντενεκέδες και ο Κυπριανός που με... πάθος θα τους φωτογραφίσει.

Καλή ανάγνωση και καλή μέρα σε όλους σας, αγαπημένα μου...

Σαλογραία
.....................................................



Ορθή πίστη και ανθρώπινο πρόσωπο

Ερώτ: Γιατί επιμένουμε τόσο στην ορθή πίστη μέσα στην Εκκλησία;

Τί σχέση έχει η ορθή πίστη με το ανθρώπινο πρόσωπο;
π.Βασίλειος Θερμός:

Οι αιρέσεις δεν ήταν μόνο αυτές οι γνωστές στην ιστορία, οι επώνυμες αιρέσεις μόνο.

Πρόκειται για ένα πλήθος αιρετικών τάσεων, που είναι διάσπαρτες μέσα στην ιστορία και μέσα στους ανθρώπους.


Δηλ. πολλοί από μας είμαστε κρυφοί αιρετικοί.
Τί σημαίνει αίρεση σ' αυτή την περίπτωση;

Σημαίνει μια θεολογία που δεν συμπίπτει με τη Θεολογία της Εκκλησίας.
Δηλ. η ιδιωτική μας θεολογία, η βιωματική μας θεολογία, διαφέρει.

Εάν εγώ π.χ. το Θεό τον φοβάμαι, αν η σχέση μου μαζί Του είναι κυρίως φόβος, ότι είναι τιμωρός κλπ., είμαι κρυφά αιρετικός, έστω και άν ομολογώ το "Πιστεύω" και όλα τα άλλα.
Φεύγω από αυτό το σημείο, για να έρθω στο θέμα του προσώπου.

Έχω τη γνώμη ότι πάρα πολλά προβλήματα που συναντά το ανθρώπινο πρόσωπο στο σημερινό κόσμο, σ' όλες τις εποχές, έχουν να κάνουν με παραβιάσεις του δόγματος της Χαλκηδόνος της Δ' Οικ. Συνόδου, για τη θεανθρωπία του Χριστού δηλαδή.

Το "ασυγχύτως και αδιαιρέτως".
Ένα δόγμα στο οποίο εμβάθυναν πολλοί Πατέρες και κατεξοχήν ο Άγ. Μάξιμος ο ομολογητής.

Λοιπόν όταν κανείς πορεύεται και βιώνει τα πράγματα με γνώμονα την Ενανθρώπηση του Χριστού, τότε το ανθρώπινο πρόσωπο παίρνει τη θέση του ως προς τον κόσμο, και γίνεται ο μεσάζων, η γέφυρα μεταξύ του κόσμου και του Θεού.

Εάν ξεφύγουμε από την Ενανθρώπηση, είτε προς τη μία κατεύθυνση, δηλ. μονοφυσιτισμός (ευσεβολογία, δηλ. ευσεβισμός, ότι μόνο ο Θεός δρά, ότι δήθεν μολύνεται και προσβάλλεται όταν ανακατεύεται ο άνθρωπος, είναι βρώμικη η ανθρώπινη φύση), τότε το ανθρώπινο πρόσωπο δεν μπορεί να επιτελέσει τον προορισμό του.

Διατηρεί τα στοιχεία, του κατ' εικόνα, αλλά αυτά υπήρχαν και πριν έρθει ο Χριστός.
Δεν μπορεί να επιτελέσει τον προορισμό του, γιατί δεν έχει ενωθή θεανθρώπινα με τον Θεό εν Χριστώ.

Αν πάμε στο άλλο άκρο, εκεί είναι ο Νεστοριανισμός, δηλ. η ανθρώπινη φύση μόνο του Χριστού, δεν υπάρχει θεία.

Εδώ ο άνθρωπος παλεύει μόνος του, χωρίς αναφορά στο Θεό.
Αυτό παρατηρείται κυρίως εκτός Εκκλησίας με τη μορφή της εκκοσμίκευσης, αλλά μερικές φορές και εντός.

Το άλλο, ο μονοφυσιτισμός, κυρίως εντός, διότι έχει σημαίνοντα ευσεβείας περισσότερα, επειδή δίνει προτεραιότητα στο Θεό, υποτίθεται.

Επομένως θα λέγαμε ότι το ανθρώπινο πρόσωπο αγωνίζεται να ξεφύγει απο την αίρεση, τη βιωματική αίρεση.

Να ένας άλλος τρόπος για να πούμε ότι το ανθρώπινο πρόσωπο δικαιώνεται εν Χριστώ: το να πούμε ότι η βιωματική θεολογία του συγκεκριμμένου προσώπου, συμπίπτει με την ομολογιακή του θεολογία.
Τη θεολογία που ομολογεί. Είμαι ορθόδοξος, "πιστεύω εις ένα Θεόν κ.λπ.".

Η βιωματική του θεολογία, ή ψυχολογική του θεολογία, εδώ τα βάζω συνώνυμα, να συμπίπτει με την ομολογιακή του θεολογία.

Δηλαδή ο άνθρωπος αυτός να βιώνει μέσα του την Ενανθρώπηση του Χριστού, ασυγχύτως και αδιαιρέτως, να συνδέεται με τον Θεό.

Ούτε αυτός πάει στην άκρη και περιμένει να του τα κάνει ο Θεός όλα, ούτε παραμερίζει το Θεό για να τα κάνει αυτός.
Δεν ζει σαν να μην υπάρχει ο Θεός, αλλά δεν ζει σαν να μην υπάρχει ο ίδιος, δεν εξαφανίζει τον εαυτό του.
Βρίσκεται σε άμεση, αδιαίρετη και άρρηκτη συνάρτηση με το πρόσωπο του Χριστού.


Βιώνει την αγάπη του Θεού, αφού ανήκει μέσα στην ομολογική μας θεολογία, και την μεταδίδει την αγάπη του Θεού, βιώνει την ελευθερία του.

Αυτή είναι η πραγμάτωση του ανθρωπίνου προσώπου, το καθ' ομοίωσιν, η πραγματοποίηση των δυνατοτήτων του κατ' εικόνα.

Να συμπίπτει η θεολογία την οποία βιώνει ψυχολογικά με την ομολογιακή θεολογία.

Έ, απέχουμε απ' αυτό οι περισσότεροι.

Πολλοί από μας ομολογούμε Ορθόδοξη Θεολογία και ταυτόχρονα έχουμε κληρικαλιστικές απόψεις σαν καθολικοί, ενοχές σαν προτεστάντες, πιστεύουμε στη μοίρα/κισμέτ σαν μουσουλμάνοι, φοβόμαστε την επιθυμία μας σαν βουδιστές κ.λπ.

Μια ανθολογία η οποία ευνοείται πολύ στην εποχή μας με το νεοεποχίτικο κλίμα, το οποίο είναι όπως περνάς από τον μπουφέ και φτιάχνεις το πιάτο σου.


Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Θερμός

Υάκινθος
Αναρτήθηκε από Αναστάσιος στις 1:54 π.μ. 1 σχόλια

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Τα σπουργίτια του Θεού-Μόσχος Λαγκουβάρδος



«Ως στρουθίον εκ της παγίδος »
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου


«Μπόζε Μπόζε, νες λιμπόφ νε μόζε»
(Θέ μου Θέ μου, δίχως αγάπη δε γίνεται)


Κάθε φορά που πηγαίνω στο γερο- πνευματικό μου, στον παπα-Κώστα , στον Άγιο Κωνσταντίνο του Βόλου, μ’ ακούει προσεκτικά και μου λέει με δακρυσμένα μάτια:
«Μην εμποδίζεις, παιδί μου, τη χάρη να σ΄ επισκεφθεί».

Παρά τις συμβουλές του πνευματικού μου και παρά τις επώδυνες εμπειρίες της απουσίας της χάρης δεν συνειδητοποίησα ακόμα πόσο μεγάλη ανάγκη είναι η χάρη.

Ούτε οι συμβουλές, ούτε τα βιβλία βοηθάνε, αν δεν έχεις πνευματικό οδηγό κοντά σου.

Ούτε ο ψυχολόγος βοηθάει, ιδίως αυτός, γιατί ποτέ δεν θα πλήρωνες κάποιον για να του ανοίξεις την καρδιά σου.

Χώρια ότι δεν θα σου έφταναν τα λεφτά του Ωνάση , για να τον έχεις να σε βοηθήσει όταν τον χρειαστείς.

Πώς μπορούμε, λοιπόν, να μην μπλέκουμε με τους δαίμονες;

Να μη γινόμαστε μπαίγνιο στα χέρια τους;

Δαίμονες στη σύγχρονη επιστημονική γλώσσα είναι οι ψυχικές και πνευματικές καταστάσεις που δρούν αυτόνομα μέσα μας και δεσμεύουν την ελευθερία μας.

Θα παίρναμε μια ιδέα για τους δαίμονες , αν εμβαθύναμε στα λόγια του Αποστόλου Παύλου από την επιστολή του προς τους Ρωμαίους(κεφ.7,15) καθώς και στους στίχους του Δαβίδ που ακολουθούν:

«Αυτό που μισώ» γράφει ο Απόστολος Παύλος « αυτό κάνω.
Ποιος θα με γλιτώσει από το πτώμα αυτό του θανάτου που φέρω μαζί μου»;

καθώς και στους στίχους του 125ου ψαλμού του Δαβίδ που ακολουθούν:

« Ειμή Κύριος ην εν ημίν (αν δεν ήταν ο Κύριος μέσα μας,) εν τω επαναστήναι ανθρώπους εφ΄ ημάς, άρα ζώντες κατέπιον ημάς (....).

Η ψυχή ημών ως στρουθίον ερρύσθη εκ της παγίδος των θηρευόντων.

(Η ψυχή μας σαν ένα στρουθί γλίτωσε από την παγίδα των κυνηγών).

Η παγίς συνετρίβη και ημείς ερρύσθημεν (η παγίδα συνετρίβη κι εμείς γλιτώσαμε).

(Συνεχίζεται)

Εκτελέστε τους λογοτέχνες-Νατσιός Δημήτρης δάσκαλος


Διαταγή: εκτελέστε τους λογοτέχνες

«Ος δ’ αν σκανδαλίση ένα των μικρών τούτων των πιστευόντων εις εμέ, συμφέρει αυτώ ίνα κρεμασθή μύλος ονικός εις τον τράχηλον αυτού και καταποντισθή εν τω πελάγει της θαλάσσης»

Ματθ. 14΄, 6


Συχνή η επωδός: «Τα παιδιά δεν διαβάζουν εξωσχολικά βιβλία». Την ακούμε από γονείς, την προσυπογράφουμε και εμείς οι δάσκαλοι.
Είναι τέχνη λησμονημένη η ανάγνωση πια.
Όπως κάθε τέχνη διδάσκεται, πρέπει να μαθητεύσεις «παρά τους πόδας ανθρώπου» και αφού μιλάμε για μαθητές ισχύει το απροσπέλαστο, υπό του αγίου Χρυσοστόμου, λεχθέν «παράδειγμα τοις τέκνοις παρέχειν».

Το παράδειγμα προσφέρεται πρώτα στο σπίτι.
Όμως σήμερα «οι απασχολημένοι γονείς παρκάρουν τα παιδιά τους μπροστά στην τηλεόραση….οι άνθρωποι που δεν διάβασαν ή δεν τους είπαν ιστορίες, τείνουν να επιβάλλουν την ίδια στέρηση και στα παιδιά τους».

Αποτέλεσμα;
«Ένα νέο είδος ανθρώπου έχει αναδυθεί τον τελευταίο καιρό: ο μορφωμένος βάρβαρος – που έχει σπουδάσει είκοσι χρόνια, έχει αποκατασταθεί θαυμάσια επαγγελματικά, αλλά δεν έχει διαβάσει τίποτα, δεν ξέρει ιστορία και αγνοεί οτιδήποτε βρίσκεται εκτός της ειδικότητάς του….

Μερικοί τυχαίνει και είναι και δάσκαλοι. Δεν διαβάζουν τίποτε εκτός από τα βιβλία που πρέπει να διδάξουν∙ δεν έχουν νιώσει ποτέ την απόλαυση της ανάγνωσης∙ και δεν μπορούν να μεταγγίσουν ενθουσιασμό, για να μην πω αγάπη για το αντικείμενό τους».

(Το απόσπασμα περιέχεται στο βιβλίο «ο αντιχριστιανισμός», του Σ. Γουνελά, ο οποίος παραπέμπει σε άρθρο της Βρετανίδας Ντ. Λέσιγκ, που δημοσίευσε η «Ελευθεροτυπία»). Το προαναφερθέν χωρίο μιλάει γονείς αδιάφορους, για δασκάλους ανονήρευτους και ακοινώνητους, αποσιωπά όμως το φθοροποιό ρόλο των σχολικών βιβλίων.

Θα αναφερθώ και πάλι στου Γυμνασίου τα γλωσσικά εγχειρίδια. Κατ’ αρχάς υπήρχε στα βιβλία αυτά (κυρίως των κειμένων Νεοελληνικής Λογοτεχνίας) μια ρητή προδιαγραφή, την οποία έπρεπε να εφαρμόσουν οι συγγραφικές ομάδες που είχαν αναλάβει την εκπόνησή τους: να νέα βιβλία έπρεπε να μην περιλαμβάνουν ούτε ένα από τα κείμενα που περιλαμβάνονταν στα παλιά.

(Η γνωστή «εθνική νόσος» που περιέγραψε ο Παπαδιαμάντης περιφρονούμε «ό,τι παλαιόν, ό,τι εγχώριον, ό,τι ελληνικόν»).

Κατά δεύτερον τα κείμενα που επιλέχτηκαν όφειλαν – στα πλαίσια της πολυπολιτισμικότητας – να απομακρυνθούν από «παρωχημένες» πλέον ιδέες (έθνος, πίστη, παράδοση), να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα.

Η γνώση δεν πρέπει να υφαίνεται γύρω από κοινές αξίες, οι οποίες, ποινικοποιήθηκαν ως ελληνοχριστιανικό ιδεολόγημα, να μην συγκινεί, αλλά να διασκεδάζει, να είναι επικοινωνιακή. (Παράδειγμα: «Η Φρικαντέλα η μάγισσα που μισούσε τα κάλαντα» ως κυρίαρχο ανάγνωσμα Χριστουγέννων στην Έ΄ δημοτικού).

«Το σχολείο δεν έχει πια σκοπό να μεταδίδει ουσιαστικές γνώσεις, που η κατοχή τους φωτίζει την συνείδηση και προσφέρει τα υλικά της ελευθερίας», αλλά, υπό το πρόσχημα της αναβάθμισης, καταλήγει σ’ αυτό που ανομολόγητα στοχεύει: στην παραγωγή υποταγμένων μυαλών, «μορφωμένων βαρβάρων» και χειρότερα, γενιτσάρων.

Για να συμβεί αυτό φρόντισαν οι επίδοξοι αναβαθμιστές – ισοπεδωτές της Παιδείας να καταστρέψουν (κυριολεκτικά) την κλασική μας λογοτεχνία.

Αποκαθήλωσαν τους μάστορες του λόγου, αυτούς που γράφουν με «ιθαγένεια τόπου και τοπίου», τους «εθνικούς συγγραφείς» (Λιγνάδης), όχι με τον εξοβελισμό τους από τα βιβλία, αλλά με πιο ύπουλο, αναίσχυντο, γκεμπελικό τρόπο.

Δηλαδή: Δεν βάζεις στα βιβλία τα πιο αξιόλογα και ωραία, τα αριστουργήματά τους, αλλά τα χειρότερα, τα ξέψυχα, τα μίζερα. (Σ’ όλους τους λογοτέχνες βρίσκεις και ατυχείς εμπνεύσεις).

Παίρνεις για παράδειγμα τον Παπαδιαμάντη, κλέος και αγλάισμα της λογοτεχνίας μας, και ιδού το απόσπασμα από τα ευφρόσυνα «ρόδιν’ ακρογιάλια»:…

«Μας ήρθε, είπεν, η μυζήθρα, μυρωδάτη, αχνιστή. Την έφερε πεσκέσι το Ξενιώ, η μικρή τσούπα του Πατσοστάθη. Ύστερ’ από λίγο θα ‘ρθη, λέει, ο αφέντης της – δηλαδή ο πατέρας της- να μας φέρει, λέει, τα κοκορέτσι ψημένο, έτοιμο. Όσον δια τα δυο μπούτια θα μας τα φέρει, λέει, ωμά, για να τα ψήσουμε αργότερα εδώ. - Μπεκερεβέτσιν (ο θεός να τα πληθύνη). - Το άλλο μισό κατσίκι, το εκράτησε, λέει, για τη φαμίλια του. Τώρα θα μας έρθει κι ο Αγάλλος, να μας ζυμώσει την πίττα. Σ’ αρέσει η τυρόπιττα με χλωρό τυρί και με δέκα αυγά;».

(Νεοελληνική Γλώσσα, Α΄ Γυμνασίου, σελ. 70-71).

Με κείμενο δώδεκα αράδων τιμάται ο Σκιαθίτης γέροντας. Και τον κατάντησαν, τον ασκητικό και ολιγοδεή λογοτέχνη μας, πρότυπο πολυφαγίας και καλοπέρασης. «Κακουργούν εν γνώσει» ως θα έλεγε ο εξαίσιος υμνητής της εντίμου πενίας.

Οι ίδιες κουτοπόνηρες επιλογές εφαρμόζονται και στα «απομνημονεύματα» του πατριδοφύλακα στρατηγού Μακρυγιάννη:

«Οι άρχοντες μας, ο αρχηγοί, έγιναν εκλαμπρότατοι, έγιναν γενναιότατοι και οι ντόπιοι και οι φερτικοί…έγινε ο Κολοκοτρώνης και οι άλλοι συγγενείς και φίλοι πλούσιοι από γες, αργαστήρια, μύλους, σπίτια, σταφίδες και άλλα πλούτη των Τούρκων.

Όταν ο Κολοκοτρώνης και οι σύντροφοί του ήρθαν από την Ζάκυνθο, δεν είχαν ούτε πιθαμή γης∙ τώρα φαίνεται τι έχουν…» . («Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας», Γ΄ Γυμνασίου, σελ. 48).

Ερωτώ: Γιατί όχι εκείνο το θαυμάσιο «τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί…» ή το ανδρείο «εκεί οπούφκιανα τις θέσες εις τους Μύλους ήρθε να με δει ο Ντερνύς…».

Αυτά δεν αντέχουν στην προκρούστειο κλίνη των νεογραικύλων.

Σαφές το μήνυμα: τέτοιοι και οι ήρωές σας, μικροπρεπείς, ιδιοτελείς, μην τους διαβάζετε, ξεπεράστηκαν…ενώ στην «Γλώσσα» της Α΄ Γυμνασίου, εξυμνείται το σαχλούργημα μιας λοξής Αγγλίδας, ο «Χάρι Πότερ», «γιατί ξανάφερε τα παιδιά στο διάβασμα και τα απομάκρυνε για λίγο από την οθόνη των βίντεο – γκέιμς». (σελ. 4).

Η ίδια τακτική της…μύγας και στο έργο του Ξενόπουλου.
(Τη μύγα και μέσα σε ανθόκηπο να τη βάλεις, θα βρει κοπριά να καθίσει).

«Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας», Α΄ Γυμνασίου, σελ. 222, τίτλος: Η γάτα του παπά». Πηγαίνει ο Χρήστος ο κλαμπανάρος (=κωδωνοκρούστης) και λέει στον παπα-Ζήσιμο:

«Πάλε τα ίδια παπά μου». «Η γάτα πανάθεμά τη». «Ω, συμφορά μου…στο ίδιο μέρος;». «Όχι, στην Αγία Πρόθεση». Δηλαδή, η γάτα, μπήκε στο Άγιο Βήμα, στην Αγία Πρόθεση και έκανε τις ακαθαρσίες της.

(Οι ευλαβείς ιερείς φρίττουν με αυτήν την μιαρά και βέβηλη αναφορά).

Στο ίδιο βιβλίο. «Το θέλγητρο της Ανδαλουσίας), του Κ. Ουράνη (σελ. 4.), και πάλι η μαγαρισιά.
Διαβάζει το πρωτάκι του Γυμνασίου φράσεις όπως: «Η Ανδαλουσία είναι μια νέα γυναίκα του λαού…που δίνει ερωτικές συνεντεύξεις μέσα στις εκκλησίες» και ότι η Σιέρρα Νεβάδα είναι «χώρα όπου οι άνθρωποι αγαπάν την γυναίκα σαν Παναγία και την Παναγία σαν γυναίκα» (σελ. 4-5).
Καταλάβαμε.
Πνευματικός υποσιτισμός, αφελληνισμός και εκκλησιομαχία.

Οι άνθρωποι εκτελούν εντολές, κάνουν το κέφι τους, ρυπαίνουν ψυχές, βαφτίζοντας τα ανοσιουργήματά τους, Παιδεία και όλα ατιμωρητί.

«Δυστυχισμένη Ελλάς, δυστυχισμένοι Έλληνες.

Αναθεματισμένοι κυβερνήτες οπού μας κυβέρνησαν αρχή ως τέλος».





Νατσιός Δημήτρης

δάσκαλος-Κιλκίς

Συνέντευξη με το Συμεών Γρηγοριάτη-Περουβιανό


Η ποίηση ένα είδος προσευχής


Συνέντευξη με τον Συμεών Γρηγοριάτη -Περουβιανό



CΑPTAINBOOK: Είναι μεγάλη χαρά για μένα να συνομιλώ και πάλι μαζί σου. Είναι τόσο δύσκολο τα τελευταία χρόνια να σε εντοπίσει κανείς. Ευτυχώς που υπάρχει και το ίντερνετ.


--------------------------------------------------------------------------------

[i] Ο Συμεών είναι Περουβιανός ( Miguel Angel de la Jara Higinson, κατά κόσμο) και όμως γνωρίζει τα ελληνικά καλύτερα από τους περισσότερους από εμάς. Είναι αναχωρητής, ταξιδευτής, στοχαστής και ζωγράφος, αλλά πάνω από όλα ποιητής. Ποιητής με όλες τις σημασίες της λέξης.

Πρέπει να τον δει κανείς να ετοιμάζει ένα τσάι για να καταλάβει ότι η ποίηση γι' αυτόν δεν είναι μόνο γραπτός λόγος. Όταν συνομιλείς μαζί του αισθάνεσαι ότι, ενώ βρίσκεται δίπλα σου, ταυτόχρονα ταξιδεύει κάπου αλλού και σε ταξιδεύει.

Και σίγουρα μια συνέντευξη σαν και αυτή δεν είναι δυνατόν να σας μεταδώσει παρά μονάχα ψήγματα της πολύπλευρης προσωπικότητάς του. Ίσως, πάλι, τον γνωρίσετε καλύτερα διαβάζοντας τα βιβλία του, «Συμεών Μνήμα» και «Με ιμάτιον μέλαν» από τις εκδόσεις Άγρα.

Εμείς, οι επιβάτες του CaptainBook.gr, τα έχουμε διαβάσει και από τότε έγιναν μόνιμοι συνοδοιπόροι μας στα τοπία της ποίησης. Ελπίζουμε να γίνουν και δικοί σας.
----------------------------------------------------------------------------------------



ΣΥΜΕΩΝ: Και δική μου χαρά.



CB: Κυκλοφορούν κατά καιρούς διάφορες φήμες για σένα: ότι είσαι εξωγήινος, ότι έχεις μια μυστική μηχανή του χρόνου, ότι γίνεσαι αόρατος όποτε θέλεις. Τι έχεις να πεις σχετικά;



Σ: Ότι γίνομαι αόρατος; Μακάρι!... Είμαστε στον κόσμο για να γινόμαστε αόρατοι και να φανερώνουμε το αόρατο, σ' αυτό έγκειται η αρετή. Η φανέρωση στον κόσμο του αόρατου κάλλους: αυτό, και μόνο, είναι η λεγόμενη αρετή. Εγώ, όμως, πιστεύω ότι είμαι, απλώς, ένας ταλαίπωρος...



CB: Πώς βλέπεις τη σχέση ποίησης και ζωγραφικής; Ξέρω ότι έχεις υπηρετήσει και τις δύο.



Σ: Πιστεύω, όπως έχει ήδη ειπωθεί, ότι η ποίηση είναι ζωγραφική με λόγια και η ζωγραφική, ποίηση με γραμμές και χρώματα... τουλάχιστον η ποίηση και η ζωγραφική που μου αρέσουν.



CB: Τι περιέχουν οι αποσκευές σου όταν ταξιδεύεις στη θάλασσα του γραπτού λόγου;



Μολύβι και χαρτί στις αποσκευές ή μάλλον στην τσάντα μου. Και έχω μέσα μου μια καρδιά που αισθάνεται...



CB: Θα δούμε άραγε νέα σου ποιήματα ή μεταφράσεις (σαν την εξαιρετική στην «Τέχνη του Γραψίματος» του Λου Τσι) τυπωμένα σύντομα;



Σ: Ετοιμάζεται, τώρα, πάλι από την Άγρα, η έκδοση μιας μικρής συλλογής των ποιημάτων μου στα ισπανικά.



CB: Η ζωγραφική έχει ακόμα σημαντική θέση στις καλλιτεχνικές σου αναζητήσεις;



Σ: Ναι, αλλά περισσότερο γράφω. Γράφω στίχους και πεζό λόγο. Θα τον έλεγε κανείς, ίσως, ποιητικό πεζό λόγο.



CB: Γνωρίζω μερικά βιβλιοπωλεία στην Αθήνα που έχουν σε περίοπτη θέση τα βιβλία σου, ακόμα και αυτά που έχουν εκδοθεί πριν είκοσι χρόνια. Τι έχεις κάνει στους ιδιοκτήτες τους; Μάγια;



Σ: (Γέλια)



CB: Πώς βλέπεις την ελληνική πραγματικότητα γενικά, αλλά και ειδικά σε σχέση με τη βιβλιοπαραγωγή και την τέχνη του γραψίματος;



Σ: Γενικά; Τι να πω εγώ... Καλύτερα θα ήτανε να σιωπώ... Νομίζω - αλλά ίσως να κάνω λάθος- ότι στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία σπανίζουν πολύ οι ευγενείς, οι αριστο-κράτες (όχι, αναγκαστικά, οι εκ γενετής). Να το πω με έναν χριστιανικό ή της ηθικής όρο: σπανίζουν οι ενάρετοι... Το ίδιο ισχύει για την τέχνη του γραψίματος (αν και, τελευταία, δεν παρακολουθώ τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία). Στα κινεζικά η λέξη «ποίημα» αποτελείται αριστερά από το σύμβολο «λέξη» και στα δεξιά από το σύμβολο «ναός». Δεν είναι η ποίηση λατρεία με λέξεις; Ένα είδος προσευχής... όπως και κάθε τέχνη;

Πάρα πολλά βιβλία παράγονται στην Ελλάδα και, τα τελευταία χρόνια, γίνονται πολύ ωραίες εκδόσεις, που δύσκολα βρίσκεις ανάλογες αλλού.



CB: Ποιοι συγγραφείς ή ποιητές στάθηκαν για σένα οδηγοί;



Σ: Στην αρχή, όταν ήμουν έφηβος, ο Rimbaud, o Andre Breton και o Lorca, αργότερα η Σαπφώ, ο Πίνδαρος, ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολογος, ο Εμπειρίκος και, βέβαια, ο Πεντζίκης. Τα τελευταία χρόνια με εμπνέουν πολύ οι Κινέζοι και Γιαπωνέζοι ποιητές, όπως ο Li Po, o Wang Wei και ο Basho...



CB: Οι συναντήσεις σου με τον μακαρίτη, τον Πεντζίκη, έχουν περάσει πια στη σφαίρα του θρύλου. Πες μας κάτι γι' αυτόν, αν θέλεις. Ίσως κάποιο περιστατικό που σου έκανε εντύπωση από την εποχή της φιλίας σας.



Σ: Ο Πεντζίκης ήταν ένας άρχοντας, ήταν εξαιρετικά ευαίσθητος και έξυπνος, ήταν ένας γίγαντας που ανακεφαλαίωνε όλον τον ελληνισμό και κατείχε, επίσης, τη σύγχρονη κουλτούρα. Είχε πολλή αγάπη και ήξερε να γράφει. Με πρόσεξε μόλις έφθασα στην Ελλάδα και παρέμεινα στενός του φίλος μέχρι τον θάνατό του. Μου είπε πριν πεθάνει: «Θέλω να ξέρεις ότι σ' αγαπάμε πολύ, οικογενειακώς σε αγαπάμε», ήταν τα τελευταία λόγια που άκουσα απ' αυτόν.
Μου παρέδωσε κάτι που δεν μπορώ να το εξηγήσω: ένα πυρ...



CB: Θέλεις να κάνεις ένα σχόλιο για τη συνάντησή σου με τον Μάριο Βάργκας Γιόσα;
Ήταν ομολογουμένως πολύ κολακευτικό για σένα το άρθρο του στην «Ελ Παΐς».



Σ: Όταν συναντηθήκαμε και είχαμε ένα «τετ α τετ» δεν κατάλαβα ότι θα έγραφε για μένα.
Είναι ένας πολύ ανοιχτός και εγκάρδιος άνθρωπος, με λεπτότητα και καλλιέργεια.





CB: Ποια η γνώμη σου για το Captainbook.gr, από όσο πρόλαβες να περιηγηθείς στις σελίδες του; Πρόσεξε τι θα πεις γιατί θα σε αποκηρύξω. (Γέλια).



Σ: Έχετε έναν ενθουσιασμό, ένα μεράκι και, φαίνεται πως έχετε μια επαγγελματικότητα: απαραίτητο πράγμα.



CB: Θέλεις να κάνεις μια ευχή για το ξεκίνημά μας;



Σ: Αφού σηκώσατε πανί, καλό ταξίδι!



CB: Ευχαριστούμε πολύ.




Εικόνα: έργο του Συμεών με σινική μελάνη.



ΠΗΓΗ: http://www.captainbook.gr/shop/index. ... n_page=wordpress&p=58

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

Μείνατε στην Ιερουσαλήμ...Ιερόθεος Ναυπαύκτου



Ο Χριστός, υποσχόμενος στους Μαθητάς Του να αποστείλη το Άγιον Πνεύμα, τους έδωσε σαφή εντολή: "ημείς δε καθίσατε εν τη πόλει Ιερουσαλήμ έως ου ενδύσησθε δύναμιν εξ ύψους" (Λουκ. κδ', 49).

Οι Μαθητές τήρησαν αυτήν την εντολή και παρέμειναν ομοθυμαδόν στο υπερώο της Ιερουσαλήμ με ησυχία και προσευχή, αναμένοντας την έκχυση της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος.

Γι’ αυτό, ο ιερός Ευαγγελιστής Λουκάς επιβεβαιώνει: "καί ήσαν δια παντός εν τω ιερώ αινούντες και ευλογούντες τον Θεόν" (Λουκ. κδ', 53).

Θα πρέπη στο σημείο αυτό να σχολιάσουμε λίγο την φράση "έως ου ενδύσησθε δύναμιν εξ ύψους", γιατί είναι αρκετά χαρακτηριστική.

Ο Χριστός δεν ομιλεί για το ότι θα λάβουν απλώς το Άγιον Πνεύμα, αλλά ότι θα το ενδυθούν, σαν κάποια πνευματική πανοπλία, για να πολεμήσουν τον εχθρό.

Δεν πρόκειται για μια φώτιση της διανοίας, αλλά για μεταμόρφωση ολοκλήρου της υπάρξεώς τους.

Δεν θα υπάρχη κανένα σημείο του σώματος και καμμιά ενέργεια της ψυχής που να παραμένη ακάλυπτη από την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος.

Είναι γνωστόν ότι με το Άγιο Βάπτισμα, που θεωρείται εισαγωγικό μυστήριο, γιατί δι’ αυτού εισαγόμαστε στην Εκκλησία και γινόμαστε μέλη του Σώματος του Χριστού, ενδυόμαστε Αυτόν τον Ίδιο τον Χριστό: "όσοι γαρ εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε" (Γαλ. γ', 27).

Ταυτόχρονα, όμως, ενδυόμαστε και το Άγιον Πνεύμα, κατά την ρητή υπόσχεση του Χριστού. Άλλωστε, αυτόν τον σκοπό έχουν τα δύο μυστήρια του Βαπτίσματος και του Χρίσματος τα οποία συνδέονται μεταξύ τους.

Η ένδυση του Χριστιανού από το Άγιον Πνεύμα δεν είναι εξωτερική και επιφανειακή, αλλά εσωτερική, κατά το παράδειγμα της ενώσεως του σιδήρου με την φωτιά.

Ο πεπυρακτωμένος σίδηρος φλογίζεται ολόκληρος και όχι ένα μικρό τμήμα του
.

Έτσι, όσοι λαμβάνουν το Άγιον Πνεύμα το αισθάνονται να γεμίζη την καρδιά τους, να φωτίζη τους οφθαλμούς, να αγιάζη τις ακοές, να καταστέλλη τους λογισμούς, να πηγάζη τα νοήματα, να χορηγή σοφία, να γεμίζη με Χάρη τα πρόσωπα.

Συμβαίνει ό,τι και με τον αρχιδιάκονο και Πρωτομάρτυρα Στέφανο, ο οποίος στο Συνέδριο πρώτα έδειξε την ευλογία που του χορήγησε το Άγιον Πνεύμα μέσα στην ψυχή, και στην συνέχεια φανέρωσε και την δόξα του προσώπου (Μακάριος Χρυσοκέφαλος).

Έτσι, η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος αγιάζει, φωτίζει και εκλαμπρύνει ολόκληρη την ύπαρξη του ανθρώπου.

Στους αναβαθμούς ψάλλουμε και το εξής καταπληκτικό τροπάριο: "Αγίω Πνεύματι, προσπηγάζει πάσα σοφία, ένθεν χάρις αποστόλοις, και τοις άθλοις καταστέφονται Μάρτυρες και προφήται ορώσιν".

Όλα τα χαρίσματα και οι δωρεές που δίνονται στα μέλη της Εκκλησίας είναι δωρεές του Αγίου Πνεύματος.

Η προφητική όραση, η αποστολική ζωή και το μαρτυρικό τέλος είναι δωρεές και χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος
.

Αυτό σημαίνει ότι η όραση των Προφητών δεν είναι ένα διανοητικό και φανταστικό κατασκεύασμα, η Αποστολική ζωή δεν είναι μια ανθρωποκεντρική ιεραποστολή, το μαρτύριο των αγίων δεν είναι μια ενεργοποίηση της δυνατής θελήσεως, αλλά όλα είναι δωρεές του Παναγίου Πνεύματος.

Μέσα στα χαρίσματα, με τα οποία ενδύεται εκείνος που λαμβάνει την δωρεά του Αγίου Πνεύματος, είναι η οσιακή ζωή, όταν ο άνθρωπος αγωνίζεται να τηρήση στο έπακρο τις εντολές του Θεού και να ζήση την καθαρότητα της ψυχής και του σώματος, η κατά Χριστόν έγγαμη ζωή μέσα στις κοινωνικές συνθήκες, η κατά Χριστόν ποιμαντική διακονία με τις τόσες φροντίδες κλπ. δηλαδή όλα τα χαρίσματα που δίνει το Άγιον Πνεύμα. Έτσι, το Άγιον Πνεύμα "όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας", η οποία Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού.

Ιερόθεος Ναυπάκτου, Δεσποτικές Εορτές

Πηγή:
Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2010/05/blog-post_25.html#ixzz0p2zJrYad

Τρίτη 25 Μαΐου 2010

Η δυσκολία του Πάτερ Ημών



Η συγνώμη προς κερατάδες, δεν είναι το φόρτε μου, αγαπημένο μου.

(Στα έλεγα και στην παλιότερή μου ανάρτηση, με Το φως της Συγνώμης, αυτήν που άλλοτε έγραψα και πρόσφατα διάβασες).

Ένα από τα ακαταλαβίστικα -έως και ενοχλητικά- για μένα σημεία στη διδασκαλία του Χριστούλη, ήταν και η διδασκαλία περί συγνώμης, θέλω να το πιστέψεις, να το εξηγήσω λίγο περισσότερο να το συλλάβεις το ζήτημα.

Προσωπικά, είμαι ένας απλός και φιλήσυχος πολίτης.

Κοιτάω τη δουλειά μου, το χωράφι μου, βοηθάω όπου μπορώ και δεν πειράζω κανένα.

Λοιπόν, φίλε, αφού δεν πειράζω κανέναν και περνάω τη ζωή μου, βαστώντας μέχρι και την αναπνοή μου, προκειμένου να μη σε θίξω σε οτιδήποτε, έχω τη φάκεν
α π α ί τ η σ η, να φερθείς και συ έ τ σ ι σε μένα.

-Με πιάνεις;

Αν μου φερθείς ωραία και καλά και ήσυχα όπως σου φέρομαι, its o.k! που λέει και ένα πελελό κοριτσάκι που ξέρω.

Αν όμως μου ξηγηθείς παράφωνα, τότε...α τότε...δεν εγγυώμαι για τη δική μου αντίδραση, τι... δρακουλικά μούτρα θα έχει!

Αυτό μου φαίνεται ως σκέψη, λογικό και πρέπον και νομίζω ότι κάθε ισορροπημένος και αξιοπρεπής άνθρωπος, θα συμφωνούσε μαζί μου.

Τώρα που κάθομαι και το σκέφτομαι το όλο θέμα λιγάκι, νομίζω ότι μπορώ κάπως να καταλάβω, διατί δυσκολευόμουν επί χρόνια να απαγγείλω ως προσευχούλα, το Πάτερ Ημών, και προτιμούσα κάποιες άλλες, ας πούμε, προτιμούσα καλύτερα, το "Βασιλεύ Ουράνιε Παράκλητε..."

Με το Πάτερ Ημών, ανέκαθεν, υπήρχε μια αντίσταση.

Μάλλον ίσως είχα πρόβλημα και με την έννοια του πατρός, θα έλεγε ο φίλος ψυχίατρος(εκείνος ντε, που στα γραφα στην ανάρτηση για την ξεκαρδιστική κηδεία της μανας του).

Ήμουν για πολλά χρόνια, περισσότερο από ό,τι φανταζόμουν,θυμωμένη με τον πατέρα μου-ο Θεός ας τον αναπαύει!

Δεν θα εξετάσω εδώ, αν είχα δίκιο ή άδικο να τρἐφω θυμό.

Αυτό το δικαίωμα ΔΕΝ μας το δίνει η φύση της ανθρώπινης κατασκευής μας.

Η φύση της ανθρώπινης κατασκευής μας, μου απαγορεύει να οργίζομαι.

Όχι να υποκριθώ ότι δεν οργίζομαι ενώ μέσα μου θα κοχλάζει το πάθος, όοοοχι πουλάκι μου!

Μου απαγορεύει να οργίζομαι,απαγορεύει να μνησικακώ, ακόμα και αν ο άλλος μου βγάλει και τα δύο τα μάτια, που τονίζει και ένας αββάς- ποιος ακριβώς δε θυμάμαι, και ούτε και έχει σημασία ιδιαίτερη.

Αυτή η απαγόρευση, πραγματικά, μου φαινόταν εξοργιστική έως και ανυπόφορη .

-Συγνώμη, Κύριε, δηλαδή, πώς την έχεις καταλάβει έτσι τη δουλειά;

Εγώ θα είμαι το ΚοροΪδάκι της Δεσποινίδος της ιστορίας;

Εγώ θα κάθομαι να με αδικούνε, να με φτύνουνε να με ξεπουπουλιάζουνε, να με ποδοπατάνε στα πατητήρια των σταφυλιών της Οργής, και δεν θα ανταποδώσω;

Θα κάθομαι, μόνο, σαν αποβλακωμένο και θα λέω:

-Σφάξε με, μουσουλμάνε μου να αγιάσω;

Πώς τη βλέπεις τη δουλειά;

Είσαι με τα καλά σου;

-Μα...!

-Δεν έχει μα και ξε-μά!

Είπαμε να είμαστε χριστιανοί δεν είπαμε να είμαστε θύματα και μαζόχες, για Όνομαααα!

-Ναι, αλλά...ο Χριστούλης...

-Ο Χριστούλης, τι;

-Δε βλέπεις; Σαν αρνάκι κάθισε ο Λατρεμένος μου και τον σφάξανε οι κακούργοι!

-Αυτός ήτανε Θεός!


Για κοίταξέ με καλά! Ίσα κι όμοια φαινόμαστε;

Εγώ είμαι ένας μικρός, αμαρτωλός άνθρωπος, που δεν έχω το κουράγιο, ούτε να γίνω άγιος, ούτε να γίνω οσιομάρτυρας.

Βασικά, δεν επιθυμώ να γίνω άγιος, ούτε καν οσιομάρτυρας, διότι το εν λόγω...άθλημα περικλείει ΠΟΛΥ πόνο, και για Όνομααα! γιατί πρέπει καλά και σώνει να υποφέρουμε σε αυτή τη ζωή;

-Μανδάμ, η απάντηση κατά τους Αγίους Πατέρες είναι απλή.

Αν δεν υποφέρουμε σε αυτή την πρόσκαιρη ζωή, αν δε δώσουμε αίμα, δε θα λάβουμε Πνεύμα, και το δόσιμο αίματος, είναι συνδεμένο πάντα με πόνο, με ταπείνωση βαθύτατη και εκκοπή του ιδίου θελήματος.

Και δε γίνεται να λάβουμε χάρη από το Θεό, αν δεν αφήσουμε
εκ κ α ρ δ ί α ς τα παραπτώματα του πλησίον μας.

Άργησα αλλά...μια ωραία πρωία, αυτή η εικόνα με το χέρι, υπήρξε αρκετή, προκειμένου να καταλάβω.

Όταν κρατάω κακία στον συνάνθρωπο- όποιος και αν είναι αυτός,για όποιο λόγο- μοιάζει σαν να ἐχω πολύ σφιχτά κλεισμένο το χέρι μου.

Αν -ο Κύριος -επιθυμώ- να μου δώσει χάριτες, το χέρι πρέπει να ανοίξει, να αφήσει την κακία που κρατώ για τον αδελφό, να την σκορπίσει ο αέρας του Πνεύματος της Συγνώμης, να αδειάσει το χέρι από κακό και μαύρο φορτίο.

Τότε, ο Κύριος αυτή την χούφτα- που άδεια, σε στάση ικεσίας απλώνεται στην αγάπη Του- θα την πληρώσει με τις λυτρωτικές δωρεές του χρυσαφένιου Φωτός Του.

Είναι τόσο απλό, περιστέρι μου.

Είναι τόσο απλό.

Άμα τον ζορίσεις το μουτρωμένο, εαυτό σου, να ανοίξει την κλειδωμένη παλάμη, αφήνοντας τις οφειλές του πλησίον, τότε πια, δε θα απαγγέλεις πρόθυμα μόνο το Βασιλεύ Ουράνιε -που είναι η λατρεμένη προσευχή σου.

Αν επιθυμήσεις να συχωρέσεις πραγματικά τους όποιους κερατάδες σε έχουν πικράνει,θα σου δοθεί άνωθεν θεία βοήθεια, και τότε θα αρχίσεις να απαγγέλεις με προθυμία το "Πάτερ ημών"...χωρίς να κομπιάζεις...χωρίς να ντρέπεσαι να κοιτάξεις τα μάτια του Κυρίου, στο στίχο που λέει:

-Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ώς και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέτες ημών...

Υπάρχει μεγαλύτερη αίσθηση ελευθερίας από αυτήν -της Συγνώμης;


Σου θυμίζω πάλι εκείνη την υπέροχη ποιητική εικόνα που έδωσε ο στοχαστής:

Συγνώμη είναι το άρωμα που αφήνει η βιολέτα στη φτέρνα που τη συνθλίβει.

ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ


......................................................................

Κυριακή 23 Μαΐου 2010

Βασιλεύ Ουράνιε Παράκλητε, το Πνεύμα της Αληθείας...







Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της Αληθείας,
ο πανταχού Παρών και τα πάντα Πληρών,
ο Θησαυρός των Αγαθών και Ζωής Χορηγός,
Ελθέ, και σκήνωσον εν ημίν,
και καθάρισον ημάς, από πάσης κηλίδος
και Σώσον, Αγαθέ, τας ψυχάς ημών...

Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών;(βίντεο)

Πεντηκοστή-ποίηση Ν.Βρεττάκος



Η Γέφυρα

Ίσως είναι που η μέρα ξημέρωσε σήμερα
σαν ευλογία και αισθάνομαι έτσι.
Το απλωμένο μου χέρι φτάνει ως την άλλη
άκρη του κόσμου, γίνεται γέφυρα
απ'όπου βαδίζοντας πάνω της, έρχονται όλα
τα δίχως ασφάλεια, γάλα κι αγάπη
βρέφη της γής. Ενώ, από δω, την άλλη της άκρη,
περπατώντας αντίθετα, πηγαίνει να τα
προϋπαντήσει ο Ιησούς.

(Άλλος τρόπος
δεν έμεινε. Μόνο μες στις καρδιές
των ποιητών, αντί θρήνου
ζωγραφίζονται θαύματα).

Νικηφόρος Βρεττάκος

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

Στον Ακύλα με άπειρες ευχές για υψηλές πτήσεις...

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Μικρή προσευχή για τους Ηγαπημένους όλου του κόσμου.



...Και κάνε, Κύριε, την ψυχή τους, ένα ελαφρύ φώς εωθινό, επάνω στα μέτωπα των ανθρώπων...

Σαλογραία

Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

Ή μικρός μικρός παντρέψου....


Αγαπημένο μου, οφείλω να σου ομολογήσω ότι τρελαίνομαι για παροιμίες!

Λοιπόν, μια από τις παροιμίες που έμαθα πρώιμα, ήταν και η ανωτέρω γραφείσα, η συμβουλεύουσα:
-Ή μικρός μικρός παντρέψου, ή μικρός καλογερέψου!
-Εν μέσω τέτοιας οικονομικής κρίσης, μανδάμ Σαλογραία, κάθεσαι και γράφεις για παντρειές πρώιμες;
Σάλεψες, τελείως, κακομοίραααα;
-Δε σάλεψα καθόλου και παρακαλώ, μεγαλύτερος σεβασμός προς το ...γεράματο, όχι άϊντε άϊντε, με βλέπεις που μιλάω σαν πεταλουδίτσα, και ξεχνάς ότι ανάμεσά μας, κυλάει ένας Ρουβίκωνας που μας χωρίζει, για Όνομαα...

Ο σεβασμός προς τους γέρους,τη νεολαία π ο τ έ δεν την έβλαψε!

Τι λέγαμε; α ναι!
Ότι είναι καλό να μικροπαντρεύονται τα παιδιά, το κήρυξε και ο Αγιάννης ο Χρυσόστομος!
-Το είπε και αυτός;
-Μάλιστα το είπε!
Δε θυμάμαι, πού- ρώτα το γκουγκλ- αλλά εγώ κάποτε το διάβασα!

Το διάβασα και θαύμασα!

Έγραφε ο άγιος ο θεοφώτιστος(σε ελεύθερη, σαλογραιϊκή απόδοση το δίνω):

-Άμα γίνει η κόρη σου δώδεκα χρονών, και ο γιος σου δεκαπέντε και αρχίσει και τους γαργαλάει πολύ το ...πουλί τους, και τους ανεβαίνουνε οι ορμόνες και τους μαστιγώνουνε τον εγκέφαλο, και αρχίσουνε και λυσσάνε για ...εξ, ..εξ,...εξ , να τους παντρεύεις, και αντί για ένα γιο ή μια κόρη, να ταίζεις δυο παιδιά( τη νύφη ή και το γαμπρό που θα πάρεις αναλόγως)

Στο είχα πεί, όταν ήσουν 15χρονο, και θυμάσαι πώς γούρλωσες τα μάτια;

Με ρώτησες τότε:
-Μανδάμ, είσαι τρελή;
-Είμαι απόλυτα ΛΟΓΙΚΗ!

Το ΣΥΣΤΗΜΑ είναι το ΤΡΕΛΟ!

Το σύστημα, που σας λέει σατανικά:

Δε γίνεται να παντρευτείς 15 χρονώ...είσαι π ο λ ύ μικρός, δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα, δεν έχεις την ωριμότητα- μωρέ δεν πάτε να κουρεύεστε συμπούπουλοι, λέω καλύτερα!

-Τα είδαμε τα καζάντια μας με την οικονομική δυνατότητα και την ψυχολογική (αν)ωριμότητα..

Και λέει ο δύσμοιρος ο μπαμπάς, με συνωμοτικό ύφος στον τάλανα γιο:

-Πήγαινε παιδί μου, σε κανα μπουρδέλο -εκεί στη Σαχτούρη- να πάρεις εμπειρία να γίνεις Άντρας... ή καλύτερα(επειδή μπορεί να κυκλοφοράνε και κίνδυνοι...) παραμύθιασε καμιά συμμαθήτριά σου να σου ..."κάτσει", να πάρεις εμπειρία, να γίνεις Άντρας(!)

-ΜΟΥΤΖΕΣ ΚΑΙ ΤΥΦΛΕΣ!

Σήκω Αγιάννη Χρυσόστομε, σήκω απ'τον τάφο σου και πέστα σε αυτή νεολαία,σε αυτή τη γηραλέα που δεν άφησε σαρκική αμαρτία επάνω στη σαρκική αμαρτία που να μην την επιτελέσει, νομίζοντας ότι παραβαίνοντας την Εντολή του Κυρίου περί Παρθενίας, ότι κάτι καλύτερο για τη ζωή του, οικοδόμησε.

-ΜΟΥΤΖΕΣ ΚΑΙ ΤΥΦΛΕΣ!

Σαλογραία

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Μνήμη Γενοκτονίας Ποντίων...


Τι εννούμε με τον όρο "γενοκτονία" ;

Η γενοκτονία ως όρος διαμορφώθηκε κυρίως στη δίκη της Νυρεμβέργης το 1945, όπου δικάστηκε η ηγεσία των ναζιστών εγκληματιών του πολέμου.

Συγκεκριμένα ο όρος σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας.

Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις.

Ο γενοκτόνος δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι.

Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν Έλληνες και Χριστιανοί.


Πως και πότε διαπράχθηκε η γενοκτονία;
Ο ποντιακός ελληνισμός, από την πτώση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας ( 1461 ) γνώρισε συνεχείς διωγμούς, σφαγές, ξεριζωμούς και προσπάθειες για το βίαιο εξισλαμισμό και εκτουρκισμό του, με αποκορύφωμα τη συστηματική και μεθοδευμένη εξόντωση - γενοκτονία του αιώνα μας.

( Πηγή:http://psifides.pblogs.gr/2009/05/genoktonia-twn-pontiwn-to-agnwsto-ellhniko-olokaytwma.html)

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων(Ματθ.4,19)Στο Στέφανο



Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ.(Ματθ.δ,20)

Αφιερωμένο στο Στέφανο, με τις καλύτερες ευχές μου...

Η ταπείνωσις γέννημά εστι της γνώσεως...αγ.Πέτρος Δαμασκηνός



Η ταπείνωσις γέννημά εστι της γνώσεως, η δε γνώσις, γέννημα των πειρασμών.

(Του οσίου πατρός ημών Πέτρου Δαμασκηνού,Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, τόμος Γ, σελ.136, εκδοτικός οίκος Αστήρ)

Αξημέρωτη νύχτα-Βασίλειος Θερμός


Αξημέρωτη νύχτα
Ιω. ιη΄ 25, ιθ΄ 15

Θεέ μου! Τι νύχτα και τούτη εδώ
η του παρόντος βίου!
Εγώ να ζεσταίνωμαι
στη φωτιά των υπηρετών.
Νεαροί να με ρωτούν σπαραχτικά
μήπως είμαι δικός Σου.
Οι μαθητές Σου να κρυφοκοιτάζουν
πίσω από τις γρίλιες
εμβατήρια ψελλίζοντας.
Και οι αρχιερείς έντρομοι να φωνάζουν:
«Ουκ έχομεν Βασιλέα ει μη Καίσαρα».

π. Βασίλειος Θερμός

Νέα Τάξη Πραγμάτων και ο Έλεγχος του Νού(βίντεο)


Αντί άλλων σκέψεων,αγαπημένο μου, σου παραθέτω ένα βίντεο που έλαβα σήμερα.
Δες το και σκέψου.
Και μετά τη σκέψη, όσο μπορείς:

ΑΝΤΙΣΤΑΣΟΥ!

!

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Αmazing Grace- lyrics

Από το Στέφανο...Amazing Grace


Στέφανε, ευχαριστώ!

Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Αφιερωμένο στο δυτικό πολιτισμό, που αγνοεί τους Αγίους Πατέρες


ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
( Ἀπό τά τροπάρια τῆς ἑορτῆς νά δοῦμε τό χαρακτηριστικότερο, τό δοξαστικό τῶν αἴνων τοῦ πλ. δ’ ἤχου, περίφημο γιά τήν σύνθεσί του καί γιά τήν μελῳδία του):
«Τῶν ἁγίων Πατέρων ὁ χορός,
ἐκ τῶν τῆς οἰκουμένης περάτων συνδραμών,
Πατρός καί Υἱοῦ καί Πνεύματος ἁγίου
μίαν οὐσίαν ἐδογμάτισε καί φύσιν
καί τό μυστήριον τῆς θεολογίας
τρανῶς παρέδωκε τῇ Ἐκκλησίᾳ.
οὕς εὐφημοῦντες ἐν πίστει,
μακαρίσωμεν λέγοντες.
Ὤ θεία παρεμβολή,
θεηγόροι ὁπλῖται παρατάξεως Κυρίου.
ἀστέρες πολύφωτοι τοῦ νοητοῦ στερεώματος.
τῆς μυστικῆς Σιών οἱ ἀκαθαίρετοι πύργοι.
τά μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου.
τά πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου.
Νικαίας τό καύχημα,
οἰκουμένης ἀγλάϊσμα,
ἐκτενῶς πρεσβεύσατε
ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Πωλητήριο


(Ευχαριστώ το νιόπαντρο φίλο, Γιάννη, για τη φωτογραφία!)

Σάββατο 15 Μαΐου 2010

Τη Ρωμιοσύνη να την κλαις!-Ελενα Ακρίτα


(παρόλο που δεν ασχολείται με σχολιασμό πολιτικού περιεχομένου αυτή η σελίδα, σήμερα ανεβάζω ένα κείμενο αυτοκριτικής ημών των ιδίων που πάρα πολύ κόσμο εκφράζει...
Ελενα σ΄ευχαριστούμε για το κέρασμα!)

Της Έλενας Ακρίτα από τα ΝΕΑ Οn line
(http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artID=4574793)
...................................................................................

... ΓΙΑ ΝΑ παραφράσουμε (ανερυθρίαστα)

τους στίχους του Γιάννη Ρίτσου.
Τη Ρωμιοσύνη να την κλαις.
Να την κλαις με μαύρο δάκρυ.
Εγραφα, την περασμένη εβδομάδα, για τους 300 της Βουλής και τα χάλια τους.
Μήπως ήρθε η ώρα να ρίξουμε ένα βλέφαρο και στα δικά μας τα χάλια;
Μήπως η βάρκα κινδυνεύει να μπατάρει προς έναν λαϊκισμό που όλους μας εφησυχάζει και κανέναν δεν ταρακουνάει;

Και στην τελική, αυτούς τους 300 εμείς δεν τους εκλέξαμε; Οι βουλευτές δεν είδαν φως και μπήκαν. Δεν ήταν περαστικοί και σταματήσανε να φουλάρουν με αμόλυβδη.
Κάποιος τους έβαλε εκεί μέσα. Κάποιος τους έδωσε αυτό το έδρανο.
Κάποιος τους μπαστάκωσε στη ζωή μας.
Κι αυτός ο κάποιος είμαι εγώ.
Είσαι εσύ. Είμαστε εμείς.
Ολοι εμείς που σφυράμε κλέφτικα ότι και καλά δεν έχουμε καμιά ευθύνη ποτέ και για τίποτα!

ΚΑΠΟΤΕ ΗΜΑΣΤΑΝ ωραίος λαός... Κιμπάρης... Με μια ιστορία βαρβάτη από πίσω μας.
Από τους «αρχαίους ημών» στο Βυζάντιο... Από τους Βαλκανικούς Πολέμους στους Ιταλούς.
Από το «ΑΕΡΑ» στο «ΟΧΙ» κατά των Γερμανών (κι ας πιστεύουν μερικοί ότι το είπε ο κοντόχοντρος δικτάτορας με τη ρομπ ντε σαμπρ).
Από τον εμφύλιο σπαραγμό στη χούντα και στο Πολυτεχνείο...
Κάποτε ήμασταν ωραίος λαός...

Κιμπάρης...

Και τα χρόνια πέρασαν...

Κι εμείς πήραμε τις «δάφνες του ένδοξου παρελθόντος» και τις μετατρέψαμε σε πουφ:
σε ένα μαλακό κάθισμα που παίρνει τη φόρμα των οπισθίων μας.
Στρογγυλοκαθήσαμε πάνω του, αράξαμε χαλαρά πάνω στην ιστορία μας και νίψαμε τας χείρας μας.
Η Ελλάδα μετατράπηκε σε ένα τεράστιο καθιστικό.
Κλείσαμε την πόρτα και κατάπιαμε το κλειδί.
Κλειστήκαμε στους 4 τοίχους: εμείς να ΄μαστε καλά, κι ο γείτονας ας πάει να πνιγεί.
Και δεν καταλάβαμε οι ηλίθιοι.
Δεν συνειδητοποιήσαμε πως όταν πλημμυρίζει το σπίτι του γείτονα, τα νερά θα φτάσουν και στο δικό μας. Και τώρα φτάσανε.
Και πώς να την αντιμετωπίσεις την πλημμύρα;
Με το κόκκινο κουβαδάκι του παιδιού που παίζει στην παραλία;

Φταίμε ΚΑΙ εμείς. Φταίμε γιατί βολευτήκαμε. Φταίμε γιατί αντικαταστήσαμε τα ιδεώδη με τα τζιπ 4Χ4. Φταίμε γιατί δεν χάνουμε τη βολή μας, δεν βγαίνουμε απ΄ τον δρόμο μας, δεν απλώνουμε το χέρι, δεν στηρίζουμε τον φίλο, δεν βοηθάμε τον διπλανό.
(Και μετά απορούμε γιατί ο διπλανός δεν βοηθάει εμάς.)

Φταίμε ΚΑΙ εμείς. Εμείς που μάθαμε- και μας μάθανε- στο ρουσφέτι. Διόρισέ με να σε ψηφίσω. Δώσε μου να σου δώσω. Χέρι με χέρι. Γιατί τι άλλο να κάνω; Πώς αλλιώς να αμυνθώ;
Οταν το παιδί του διπλανού μου τρύπωσε στο Δημόσιο από την πίσω πόρτα, εγώ ώς πότε θα χτυπάω σαν μαλάκας το κουδούνι της εισόδου;
Κι έτσι δεν ψηφίζω αυτό που πρέπει.
Ψηφίζω αυτόν που με συμφέρει. Συναλλαγή. Συνδιαλλαγή. Και μετά αναρωτιέμαι γιατί πάω κατά διαόλου...

Και την Εφορία γιατί να την πληρώσεις, όταν μπορείς κάλλιστα να την κλέψεις;
Μαύρα λεφτά, ψεύτικα τιμολόγια, πλασματικές αγοραπωλησίες, μίζες και λαδώματα. Γιατί να πληρώσεις όταν τα λεφτά σου θα καταλήξουν σε ξένη τσέπη; Αντί να σε κλέψει ο άλλος, κλέβεις εσύ. Απλά πραγματάκια. Στοιχειώδη. Της (παλιάς) Α΄ Δημοτικού: Λόλα, να ένα μήλο. Ελλη, να ένα άλλο! Πάρε το μήλο και δώσε μου το «ανταποδοτικό τέλος». Συναλλαγή... Συνδιαλλαγή... Φταίμε ΚΑΙ εμείς... Το ξέρω πως δεν μας αρέσει να το ακούμε.

Ομως ο καθρέφτης είναι μπροστά μας. Κι ήρθε η ώρα να βγάλουμε τα μαύρα γυαλιά και να τον κοιτάξουμε κατάματα.

ΕΝΑΣ ΒΟΛΕΜΕΝΟΣ λαός είναι ένας ηττημένος λαός...
Αυτό μας μάθανε και οι γενιές που πολέμησαν και οι γενιές που βολεύτηκαν.
Και οι γενιές που έχτισαν και οι γενιές που γκρέμισαν. Γιατί και το βόλεμα και το γκρέμισμα, μαθήματα ιστορίας είναι.
Φτάνει να βγάλουμε τα μαύρα γυαλιά.
Βράδιασε και δεν βλέπουμε ούτε τη μύτη μας...
Νύχτωσε και δεν βλέπουμε ούτε την κληρονομιά μας...

Και μόνο τότε θα μπορέσουμε να τραγουδήσουμε ξανά...

Για μια Ρωμιοσύνη που αντρειεύει και θεριεύει...
Και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου!

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

Γιατί η τηλεόραση θέλει πέταμα




Γιατί η τηλεόραση θέλει πέταμα
Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου

(http://moschoblog.blogspot.com/2010/03/blog-post_5680.html)

Η τηλεόραση θέλει πέταμα όχι γιατί δεν έχει καλά προγράμματα.

Η τηλεόραση θέλει πέταμα είτε με καλά είτε με κακά προγράμματα.

Θέλει πέταμα γιατί είναι επικίνδυνη σαν διαδικασία.

Η τηλεόραση στερεί τον θεατή από την δυνατότητα επαφής με τον εσωτερικό του κόσμο.
Τον αποξενώνει απ' την πνευματική του ζωή.

Ο κόσμος γίνεται ένας τόπος, που όπως λέει ο Καμύ, δεν έχεις που να ακουμπήσεις την καρδιά σου.

Ο θεατής της τηλεόρασης ακόμα κι όταν επιλέγει τα καλύτερα προγράμματα κινείται μέσα σ΄ έναν εικονικό κόσμο, σαν τον ονειροπόλο που έχει χάσει την επαφή του με την πραγματικότητα.

Στον αληθινό άνθρωπο ο νους είναι ο κυρίαρχος και η φαντασία υπακούει.


Στον θεατή της τηλεόρασης η φαντασία και ο εικονικός της κόσμος είναι ο κυρίαρχος και ο νους ο υπηρέτης
.

Η τηλεόραση μετατρέπει το θεατή σε χαλασμένο ασύρματο που δεν έχει πια καμιά επαφή με τον εσωτερικό άνθρωπο και τον εσωτερικό του κόσμο.

Το παράδοξο είναι ότι ο θεατής πείθεται ότι με την τηλεόραση είναι μέσα στα πράγματα.

Δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσει την εικόνα από την πραγματικότητα, την ουσία από τα επιφαινόμενα, σύμφωνα με τη διάκριση του Αριστοτέλη.


Ο Πλάτων θεωρούσε τον εικονικό κόσμο "τρίτον τι της αληθείας" κι ο Πίνδαρος ονόμαζε τον άνθρωπο που δεν έχει εσωτερική ζωή "σκιάς όναρ", δηλαδή μια σκιά του Άδη, που ονειρεύεται.

Μόνο ένα θαύμα σαν αυτό της ανάστασης των νεκρών μπορεί να δώσει ζωή σ΄ αυτόν τον άνθρωπο.

Ο Θεατής τhς τηλεόρασης εκλαμβάνει τις εικόνες της πραγματικότητας ως την ίδια την πραγματικότητα.

Η σύγχυσή του αυτή επεκτείνεται και στην καθημερινή του ζωή.

Σκέφτεται τη ζωή αντί να τη ζεί. Συγχέει το πράγμα με την εικόνα.


Κανείς δεν μπορεί να έχει μια πραγματική σχέση με την νοερή εικόνα κάποιου.

Η πραγματική σχέση "απαιτεί ζωντανή συνάντηση με το άλλο πρόσωπο.

Απαιτεί αλληλεπίδραση στην καρδιά, στην ψυχή, στο μυαλό και στο σώμα." (Ματθαίου Γκαλατίν,Διψώντας για το Θεό, Εκδόσεις "Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος", Μήλεσι 2000).

Ο άνθρωπος αυτός χάνει τη ζωή του.

Φαντασθείτε λοιπόν έναν κόσμο γεμάτο ψεύτικους ανθρώπους, που νομίζουν ότι ζουν ενώ είναι νεκροί.

Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, πάντοτε κυκλοφορούσαν ανάμεσα στους ζωντανούς και μερικοί νεκροί, αλλά ήταν λίγοι.

Ήταν αυτοί που δραπέτευσαν από τον Άδη, όταν ο Ηρακλής σκότωσε για λίγα μήλα τον κέρβερο τον φύλακα του Άδη και έμεινε ο Άδης αφύλακτος.

Το ίδιο έγκλημα με τον Ηρακλή κάνει κι η τηλεόραση,που κλέβει την αληθινή ζωή και την αντικαθστά με μια ψεύτικη, εικονική ζωή.

Οι αρχαίοι πίστευαν ότι ο Άδης είναι ο σκοτεινός εκείνος τόπος, όπου οι ψυχές δεν βλέπουν τα αληθινά πρόσωπα των ανθρώπων και βλέπουν μόνο σκιές.

Μήπως τώρα στον εικονικό κόσμο της τηλεόρασης βλέπει κανείς τα αληθινά πρόσωπα των ανθρώπων;

Αναρτήθηκε από Moschos στις 12:05 PM

.............................................................

2 σχόλια:
Μόσχος Εμμ.Λαγκουβάρδος said...
-Καλά τα γράφεις, αλλά ποιος σε ακούει;

-Δεν ξέρω αν ακούει κανείς.Γράφω στον ιδανικό αναγνώστη.

Αν και γράφω σε κάποιον δεν περιμένω να με ακούσει κανείς.

Δεν ξέρω ποιος είναι ο ιδανικός αναγνώστης.

Μπορεί να μην έχει γεννηθεί ή μπορεί να βρίσκεται στον ουρανό και με περιμένει.

Λένε ότι μόνο αυτό που γράφεις με αγάπη θα ακουστεί.

Οι Κινέζοι επίσης λένε ότι αν καθήσει κάποιος στο δωμάτιό του και κάνει μια σωστή σκέψη αυτή θα ακουστεί παντού, ακόμα κι αν δεν τη γράψει, δεν τη δημοσιεύσει ή δεν την αναμεταδόσει με οποιονδήποτε τρόπο.

Αν είναι αυτό αληθινό- θέλω να πιστεύω ότι είναι αληθινό- δεν χρειάζεται να προσπαθούμε να αλλάξουμε τους άλλους για να γίνουν καλύτεροι.

Φτάνει να γίνουμε εμείς καλύτεροι ή τουλάχιστον να κάνουμε σκέψεις σωστές
.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να γράφει κανείς και πολλοί τρόποι.

Για μένα ο καλύτερος είναι να γράφω για τον εαυτό μου.

Δυστυχώς τώρα γράφω σαν δημοσιογράφος.
Με επηρεάζει το πως φαίνονται τα κείμενα στους άλλους.
Αυτό δέ σημαίνει ότι στενοχωριέμαι όταν δεν αρέσουν ή χαίρομαι πάρα πολύ όταν αρέσουν.

Πιο πολύ χαίρομαι για την καλή διάθεση του φίλου που έχει δυο καλά λόγια να μου πει.

Συμπέρασμα: Γράφω για να μάθω καλύτερα αυτό που νιώθω ότι πρέπει να το μάθω.

Το γράψιμο είναι ένα είδος επαλήθευσης με τα στοιχεία που ανακαλώ από την εμπειρία μου, από τη μνήμη μου και από τα βιβλία.

................................
March 24, 2010 12:24 PM
Σαλογραια said...
Συγνώμη, κύριέ μου, διότι θα τρελαθεί η γραία.
Μόσχος κερνάει και Μόσχος πίνει;
Ο Μόσχος γράφει το κείμενο, ο Μόσχος το σχολιάζει;
Έχω την άδεια να το ανεβάσω στο μπλογκάκι μου προσεχώς;
Το βρήκα πολύ καλό...

Η στέρηση , μάνα της ελευθερίας...ποίηση Εμμανουήλ



Ακρωτήριο Ταίναρο

Το τέλος κάθε δρόμου.

Πύλη του πουθενά, πύλη του Άδη.

Τόπος κατάξερος, στερημένος.

Οι τάφοι των προγόνων ψηλά, φαίνονται από παντού.

Παρακάτω τα σπίτια τους, καστρόσπιτα.

Εκεί υπερασπίστηκαν το πιο πολύτιμο, τη στέρηση, μάνα της ελευθερίας.

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

De profundis(βίντεο)

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Το Φως της Συγνώμης(επανάληψη)


(αναδημοσίευση από παλαιότερη ανάρτηση, στις 11 Σεπτ.2009, της Σαλογραίας)

Και αν με ρωτήσεις ποιο θεωρώ το μεγαλύτερο χάρισμα της μάνας μου, θα σου μιλήσω για την εν Κυρίω Ιησού, ταπείνωση της καρδιάς της.

Το σημαντικότερο στοιχείο του βίου της:

Δεν ανταπέδωσε ό,τι κακό της έκαναν.
Ποτέ δεν ανταπέδωσε.
Ενώ θα μπορούσε.
Είχε όλη τη δυνατότητα.
Και όχι μόνο δεν ανταπέδωσε κακό στο κακό που έλαβε, αλλά και με την ψυχή της συχώρεσε και αγάπησε...


Δύσκολο να μιμηθώ τη δική της την πράξη.

-Και γιατί, παρακαλώ, πρέπει να συγχωρώ;
Καμία διάθεση δεν μου προκύπτει να ξεχάσω το κακό που μου κάναν κάποια γομάρια! φώναξα ένα πρωί θυμωμένη.
Και τι εννοεί η Γραφή που λέει ότι ο πταίσας εν ενί, γέγονεν πάντων ένοχος;
Υπονοεί ότι αυτός που αντιπαθεί έναν άνθρωπο, είναι σαν να μισεί όλη την ανθρωπότητα;
Ότι τον τρώει το σκοτάδι της Κόλασης;

Τι ακρότητες είναι αυτές, Θεούλη μου;
Πολύ απαιτητικός μου φαίνεται ο Νόμος Σου, ενίοτε, μου τεντώνει τα νεύρα!

Γύρευα βοήθεια -στη θεραπεία της μνησικακίας μου- μια μέρα που πίναμε τον καφέ, στο δασάκι.
Το θυμάσαι;
Και τότε, χαμογέλασες και μου έδωσες την εικόνα της μπαταρίας, του σύρματος και της λάμπας.

Ο Θεός-είπες ήρεμα-μοιάζει με μπαταρία και πηγή αγαθής ενέργειας.

Ο κάθε άνθρωπος μοιάζει με το λαμπτήρα, που πρέπει να ανάψει από το Φως τού
Αγίου Πνεύματος, για να φωτίσει το περιβάλλον.


Όλη η λοιπή ανθρωπότητα μοιάζει με σύρμα που συνδέει τη μπαταρία με το λαμπτήρα.

-Το φαντάζεσαι;

Κάθε απειροελάχιστο κομματάκι του σύρματος, αντιστοιχεί και σ’ ένα ανθρώπινο πρόσωπο.

Κανένα, μα κανένα ανθρώπινο πρόσωπο δεν είναι περιττό ή άχρηστο, τόνισες.
Έκαστος, για τη μεταφορά του ρεύματος της Θείας Χάριτος απο το Θεό, μέχρι εμένα, μέχρι τον πλούσιο, το φτωχό,το γύφτο, τον άρχοντα, το νέο, το γέροντα,τον ξένο, τον πατριώτη, παίζει διαρκώς , ένα ρόλο ουσίας.

Μισώντας τον όποιο πλησίον, για τον οποιοδήποτε λόγο-όσο δικαιολογημένος και αν στα μάτια μου, φαίνεται- είναι σαν να κόβω το σύρμα.
Τότε, η ελεύθερη ροή του ρεύματος εμποδίζεται.
Το φως αδυνατεί να φτάσει μέχρι τη λάμπα.
Και παραμένει σκοτάδι.

Ακόμη και αν δεν μισώ κάποιο πρόσωπο, αλλά αισθάνομαι απλή ψύχρα στην παρουσία του, το ρεύμα που έρχεται,δεν αρκεί για να ανάψει τέλεια τη λάμπα.
Είναι σαν να έχει το σύρμα, σκουριάσει.


Λοιπόν...όποιος αγωνίζεται εν Αγίω Πνεύματι και καταφέρνει να συγχωρεί στο Όνομα του Αναστημένου Χριστού, επιτρέπει τη ροή της Θείας Χάριτος, σε όλο το σύρμα ανεμπόδιστα και η λάμπα πυρακτώνεται σαν αστέρι, υπάρχει φωτοχυσία στης ψυχής, το μυστικό το δωμάτιο.


Μακάριοι όσοι αγωνίζονται και χαρίζουν από τα βάθη του είναι τους, στην ύπαρξη που τους πλήγωσε, την Άφεση της Αγάπης

Στην καρδιά τους θα αστράφτει αδιάλειπτα, το Φως του Ήλιου του Αθάνατου...

Σαλογραία

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Αφιερωμένο στη Βασιλεύουσα-Εderlezι

Πρόσωπο με πρόσωπο-ποίημα-Ν.Βρεττάκος

(Η φωτό-τίνος είναι η ζωγραφιά τελικά, του Κόρδη ή του Καρδαμάκη;έλαβα αντιφατικές πληροφορίες και μπερδεύτηκα όποιος γνωρίζει με βεβαιότητα ας μου πει- αλιεύθηκε από τη σελίδα του Τρελογιάννη)



Πρόσωπο με πρόσωπο

Βλεπόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο,
Κύριε. Τόσο είσαι κοντά μου.
Όταν ανοίγω το παράθυρο, όποια
ώρα κι αν είναι, βλεπόμαστε.

Έχω τα μάτια μου κ'έχεις κ'Εσύ
όλου του γύρω μας κόσμου
τα μάτια. Τα λουλούδια με βλέπουν.


Κάθε που αγκαλιάζω έναν
άνθρωπο, Κύριε, θαρρώ
πως κρεμιέμαι από το λαιμό Σου.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

Η φανέρωση του Αϊ Γιώργη στη ζωή του πατέρα μου



Λατρεμένο μου,
επειδή σου αρέσουν οι αληθινές ιστορίες και ο καθένας μας, σίγουρα έχει πολλές να μοιραστεί με τους αδερφούς και τους φίλους -για σένα και μόνο- θα ζυμώσω μια μικρή μνήμη σήμερα, να την έχεις έτσι- μπουκιά ψωμί- σε ώρα ανάγκης, στις μέρες της μαύρης πείνας που έρχονται.

Ο καλός μου πατέρας, ενυμφεύθη νεότατος, όταν ο έρως τον βάρεσε κατακέφαλα.
Πήρε την επιστήμονα μαία της περιοχής όπου έμενε, γι αυτό και το παρατσούκλι του:ο Γιώργης ο μαμής ή άλλως... ο Μαμογιώργης!

(Αχ αυτή η πλαστικότητα της ελληνικής γλώσσας! Ακαταμάχητη!)

Καλή η παντρειά, καλός ο έρωτας αλλά μετά από λίγο, άρχισε τον πατέρα μου να τον πιάνει το άγχος:
-Η μαμή, δεν έμενε έγκυος!
-Τι λές;
-Μάλιστα! Αυτή που ξεγένναγε καν και καν γυναικούλες και είχε τη χαρά να πιάνει τα νιάνιαρα στα χεράκια της, δε μπορούσε να νιώσει την κοιλιά της να φουσκώνει από ένα μωράκι.

-Σκασίλαααα!

Όχι τόσο της μάνας μου, που ήταν γυναίκα φιλόσοφος στωϊκότατη, όσο του άντρα της.

-Τι λες ρε! θα μείνω, εγώ χωρίς παιδί;

Ο άνθρωπος, που κόβω φλέβα για το τρίπτυχο, Πατρίς- Θρησκεία- Οικογένεια;!

Α μπα! Δεν το βάζω κάτω με τίποτα!

-Θα ζητήσω ενίσχυση από τις Μεγάλες Δυνάμεις, βρυχήθηκε τελικά ο μπαμπάς, όστις πάντα έβαζε στόχους και τους κατακτούσε ακούραστα!

(μέχρι που γέρασε και βγήκε η ψυχούλα του, μας έκανε ΤΑ άγρια κουμάντα, και έτσι, βεβαίως, πρέπει να είναι ο σωστός πατέρας και άντρας, να τον τρέμει η γυναίκα και στα παιδιά του να είναι η γ έ τ η ς και όχι ζελές που κουνιέται- και μετά απορούμε, Δεσποινάκι μου, γιατί τα αγόρια μας, μιλάν τα περισσότερα, όχι σαν άντρες, μα σαν ταραντέλες! )

Τον συμβούλεψε και ο θείος ο Μήτσος-δεν μπορώ να μην πώ την αλήθεια ολόκληρη- να προσεύχεται.

(Ο θείος Μήτσος, μπορεί να είχε τις πλάνες του, αλλά η συμβουλή του για προσευχή, υπήρξε ολόσωστη. Δεν τα λένε και όλα λάθος οι πλανεμένοι, το ξέρουμε.
Σου δίνουνε ένα κιλό αλεύρι καθαρό, ας πούμε, αλλά χώνουνε μέσα και λίγο φαρμάκι, αν δεν προσέξεις τι αγοράζεις- σε πέθαναν επί τόπου!)

Τον πατέρα μου τον βάφτισαν Γιώργο.
Αποφάσισε, λοιπόν, να παρακαλέσει τον Άγιο Γεώργιο, επειδή στην Ορθοδοξία πιστεύουμε ότι ο Άγιος του οποίου το όνομα λάβαμε βαπτιζόμενοι, νοιάζεται για μας, με ένα ιδιαίτερο τρόπο.

(Τώρα-εννοείται- αυτά που σου γράφω, κάποτε τα εύρισκα φούμαρα, κατάλληλα για αγράμματες γιαγιές σαν αυτές που δείχνει η διαφήμιση...

Έλα, όμως, που μεγαλώνοντας, μαζεύοντας εμπειρίες, αποφάσισα με τη χλεύη των γριών να γίνω σεμνότερη, διότι, αγαπημένο μου, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά, και παρα πίσω φούντααα!)

Τι λέγαμε;πού μείναμε;α ναι!

Στο ότι αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από τον Άγιο Γεώργιοοο!

Άρχισε λοιπόν, ο καλός μου πατέρας να προσεύχεται, συνοδεύοντας την προσευχή του, με εκτενή ν η σ τ ε ί α και ...εγκράτεια.

Εκεί στη δέκατη πέμπτη μέρα της προσευχής, της νηστείας και της εγκράτειας της ερωτικής, που είχε επιβάλει το νιόπαντρο, νεαρό παλικάρι στον εαυτόν του- προκειμένου να συγκεντρωθεί στα προσευχητικά του αιτήματα περισσότερο -γίνεται το ακόλουθο σκηνικό, περιστέρι μου:

Ήταν μεσημέρι και, πλάγιασε να ξεκουραστεί απ' το μόχθο της εργασίας.

Δίνω το λόγο στον ίδιο, όπως μου τα ιστορούσε, πολλές φορές με συγκίνηση:
...................................................................................

-Και που λες, κόρη, εκεί που βρισκόμουνα ξάπλα, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, αλλά δεν είχα κοιμηθεί ακόμα, βλέπω ξαφνικά, στα πόδια του κρεβατιού, την εικόνα του Αϊ Γιώργη, όπως τον έχουμε στις εκκλησίες- καβαλάρη πάνω σε ένα λευκό άλογο- να μεγαλώνει να μεγαλώνει, να μεγαλώνει, νά έρχεται σε φυσικό μέγεθος!

Ο Αϊ Γιώργης, κράταγε ένα μωρό στην αγκαλιά του.
Με κοίταξε μια στιγμή και μου λέει:

-Πάρτο! πετώντας, συγχρόνως, το παιδί προς το μέρος μου.

Απλώνω ενστικτωδώς τα χέρια, αρπάζω το βρέφος στον αέρα, το όραμα χάθηκε και σηκώθηκα όρθιος γεμάτος χαρά και συγκίνηση.

Ένιωσα μεγάλη αγαλλίαση και απόλυτη βεβαιότητα!

-Ακούστηκε η θερμή προσευχή μου!

Πήγα και βρήκα τη μάνα σου.

-Καλλιρόη! θα μείνεις έγκυος!
Άκουσε ο Αϊ Γιώργης την προσευχή και μας δίνει παιδί!

Και θα το γεννήσεις στις δέκα του Μάη!

(πώς του προέκυψε η πρόρρηση; Και για τον ίδιο, δια παντός παρέμεινε δίχως εξήγηση!)

Η μάνα μου κούνησε το κεφάλι.
Δεν πολυπίστεψε.

Όμως...πράγματι, έμεινε έγκυος!

Και πράγματι, στις δέκα του Μάη, ήταν στο μήνα της- στην ώρα της ακριβώς!

Και πήγε πρωί στο νοσοκομείο όπου δούλευε -ως η μοναδική μαία τότε- και είπε στις νοσηλεύτριες- χωρίς να έχει πόνους, ή όποιο άλλο σύμπτωμα γέννας.

-Κορίτσια, στρώστε μου το κρεβάτι , σήμερα θα γεννήσω!

Γέλασαν αυτές αλλά της έστρωσαν το κρεβάτι,και έσπασαν σε λίγο μόνα τους τα νερά και την έπιασαν πόνοι, και ήρθε ο γιατρός ο Σερέτης και την ξεγέννησε, ημέρα Σάββατο, στις δέκα το πρωί του έτους...χιλια οχτακόσια είκοσι ένα!

-Άντε να σου ζήσει Καλλιρόη, κορίτσιιιιι!

-Άντε, να σας ζήσω βρεεεε! Αγοροκόριτσοοο!

(Εν γαρ Χριστώ Ιησού, ουκ ένι άρσεν και θήλυ...Προς Γαλάτας γ 27-28)...)

Άντε να ζήσουμε όλοι εν μετανοία, με τις ευχές της Κυρα Παναγιάς και Πάντων των Αγίων της Ζωντανής Ορθόδοξης Πίστης μας, αλληλούιααααα!

Τρισμέγιστη και του Αϊ Γιώργη η Χάρη!

ΤΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Σαλογραία

Κυριακή 9 Μαΐου 2010

Ζητείται επειγόντως Επ-Ανάσταση!(τραγούδι)

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Η μολότοφ, η θέα του φόνου, και η εμπειρία του φόνου


Μια μολότοφ.

Την πέταξες.

Έτσι έβλεπες και στα έργα, να γίνεται.

Την πέταξες.
Ήσουν αρχίβλακας, ή χαζά πληρωμένος φονιάς;

Για πες μου
τώρα
π ω ς ν ι ώ θ ε ι ς;
Για πες μου
τώρα
απ' τις Ερινύες
π ώ ς θα γλιτώσεις;

Μια μολότοφ

Την πέταξες.

Έτσι έβλεπες και στα έργα να γίνεται.

Άλλο η σκέψη, άλλο η πράξη.

Με την εμπειρία σου πια, στο Έ ρ ε β ο ς, μοναχός, παραδόθηκες.

Μη κρεμαστείς σαν Ιούδας.

Αν μπορείς... αν θέλεις...
ΘΑΝΑΤΩΣΕ την καρδιά σου με τη ΜΕΤΑ-ΝΟΙΑ...

Σαλογραία

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

Αφιερωμένο σε τρείς μανάδες...ποίημα Ν.Βρεττάκου


Χορικό

Υπάρχουνε λύπες που κανείς δεν τις ξέρει.
Υπάρχουνε βάθη που δεν τ'ανιχνεύει
ο ήλιος. Όρη σιωπής, περιβάλλουν τα χείλη.
Και σιωπούν και όλοι οι μάρτυρες. Τα μάτια δε λένε.

Δεν υπάρχουνε σκάλες τόσο μεγάλες
να κατέβει κανείς ως εκεί που ταράζεται
του ανθρώπου ο πυρήνας.

Αν μιλούσεν η σιωπή,
αν φυσούσε, αν ξέσπαγε-θα ξερίζωνεν όλα
τα δέντρα του κόσμου.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Ασύλληπτη τρεπτότητα ή αλλιώς...πόσο εύκολα σπάει της ψυχής το τζαμάκι;


-Πόσο εύκολα σπάει της ψυχής μας το τζάμι;

-Πάνυ εύκολα, αγαπημένο μου!

Πολύ εύκολα και συχνά απροσδόκητα, σπάει η ψυχή μας, και από ανεπαίσθητη πετριά κακού λογισμού, μπάζοντας ξαφνικά, ψυχρό, δαιμονικό αέρα στο εσωτερικό μας, το
(πριν λίγο, ζεστό, φωτισμένο χαρούμενα) δώμα.

Εκεί που δεν το περίμενες, τρώς την Επίθεση, εκεί που δεν το περίμενες γίνεται το στραπάτσο, θέλω να με πιστέψεις!

Είσαι σε μικρή ηλικία ακόμη, με αρνητικές ε μ π ε ι ρ ί ε ς ελάχιστες- όπως σοφά σχολιάζει και ο Αριστοτέλης- γι αυτό αδυνατείς να το νιώσεις.

Βρίσκεσαι ακόμη στου βίου την άνοιξη, διαθέτοντας ικανά αποθέματα ψευδαισθήσεων σταθερότητας, επαναληψιμότητας, διάρκειας.

Δε σου συμβήκαν(ακόμα) α ι φ ν ί δ ι α σκηνικά, σωματικής ή υλικής απώλειας, αστροπελέκια συμβάντων προδοσίας ή αποκαλύψεων φ ρ ι χ τ ή ς εκμετάλλευσης, κοιμάσαι προστατευμένο -ακόμη- στη γονεΪκή θερμή προστασία και α γ ν ο ε ί ς τη φ ύ σ η του ανθρώπου πόσο εύθραυστη, πόσο α π ί σ τ ε υ τ α (δεν θα κουραστώ να το γράφω)
ευάλωτη είναι!

Σου ζήτησα μια εικόνα για τούτη την πραγματικότητα και αρνήθηκες να μου δώσεις.

Με διακατέχει η βάσιμη υποψία πως θεωρείς την ανθρώπινη φύση σαν κάτι το συμπαγές, το αμετακίνητο, σαν τσιμεντόπλιθα, άντε και σαν άθραυστο τζάμι σε ένα παράθυρο.

Τα φαντάζεσαι έτσι, επειδή τούτο, αποτελεί τη μέχρι σήμερα ε μ π ε ι ρ ί α σου, το τόνισα και πιο πάνω.

-Λάθος, ωστόσο, τρισμέγιστο, που κρίνουμε εξ ιδίων, τα άλλα!

-Μήπως τα παραλέτε κυρία μου;
-Τα παραλέω;

Ας γελάσω πικρότατα!

Και συ εξακολουθείς να εκπλήττεσαι, πώς...έγινε η προδοσία της Αίρεσης από εκείνο το συγκεκριμένο το πρόσωπο, μα...

ο ...άγιος, συγγραφεύς πατήρ τάδε που κατάπληκτος άκουσες ότι υποκλίθηκε στον παπικό καρδινάλιο Καίνιχ, και έβαλε και τα καλογέρια του,κάποτε, στο γνωστό Αγιορείτικο μοναστήρι, να λάβουν τη μιαρή αλογία από τα αιρετικά του χέρια, άνθρωπος είναι και κείνος!


Τι θα πεί άνθρωπος;
Θα πει όν με τρεπτότητα ασύλληπτη!
Θα πει πλάσμα που ανά πάσα ώρα μπορεί να το κυριέψει ο πνευματικός και ο σωματικός θάνατος!


Με τον συγκεκριμένο τι έγινε;
Από το πολύ λιβάνισε -λιβάνισε των υποτακτικών, των αναγνωστών, των αυλοκολάκων, ε! το παθε το κακό!
Ψήλωσε ο νους του!

Κλάπηκε με -εκ δεξιών (στην καλή περίπτωση αυτό)-λογισμούς και εκεί που στεκόταν ενώπιον των Αγίων με παρρησία, ξαφνικά τυλίχτηκε από της αιρετίζουσας διάθεσης, το μαύρο σκοτάδι.

-Να ξέρεις, στην κόψη του ξυραφιού ακροβατούνε όσο ζούνε οι άγιοι! μου είπε, τις προάλλες, ο ξαδερφός σου ο Στέφανος!

Και απόρησα.

Πώς ξέρει αυτός την εμπειρία των αγίων αφού δραστηριοποιείται, τόσο μακριά από το δικό τους τον ίσκιο;

Και θαύμασα.

Το κατάλαβε ο άσχετος Στέφανος και εσύ που εντρυφάς στα ιερά και τα όσια παιδιόθεν, έχοντας φάει τα συναξάρια με το εξώφυλλο, ακόμα εκπλήττεσαι;

-Ξ ύ π ν α !

Είναι ασύλληπτη η τ ρ ε π τ ό τ η τ α της ανθρώπινης φύσης,
στο κ ά θ ε
κ λ ά σ μ α
του χ ρ ό ν ο υ.

Είναι α π ί σ τ ε υ τ η!

Σου θυμίζω τον Εωσφόρο:
Το ένα δευτερόλεπτο ήταν Αρχάγγελος, πανέμορφος, Φωτεινότατος.

Το επόμενο δευτερόλεπτο, συγκατιθέμενος πλήρως σε κακό λογισμό, αστραπιαία,
α μ α υ ρ ώ θ η κ ε η λεπτότατη φύση του, και βυθίστηκε μέσα στο Χάος.

Μπορώ να υποθέσω ότι δυσκολεύεσαι σε αυτή την επίγνωση πάλι κρίνοντας -από τα δικά σου- τα των άλλων βιώματα.

Βλέπεις οι άνθρωποι, δεν φαινόμαστε να αλλοιωνόμαστε με τέτοιες ταχύτητες.

Φαίνεται να καθυστερεί η δική μας αλλοίωση και προς το Φως και προς το Σκότος.

Ίσως το χωμάτινο της κατασκευής μας, ευθύνεται γι αυτή τη σωτήρια(συχνάκις) βραδύτητα.

Όσο πιο πρωτόγονη η συσκευή, τόσο οι αντοχές της, υφίστανται μεγαλύτερες.

Ο πρώτος υπολογιστής, ήταν μεγάλος ίσα με ένα δωμάτιο.

Αργούσε μια μέρα να κάνει μια πράξη, όμως ήταν συμπαγής σαν ένας δεινόσαυρος.

Σήμερα οι υπολογιστές κοντεύουν να πάρουν σχεδόν αιθέρια μορφή, και έχουν μικρύνει σε σημείο που είναι αόρατοι.

Γι αυτό πολύ πιο εύκολα -από ένα σχεδόν άυλο πρόγραμμα ιών-, μπορούν να χαλάσουν.

Το ίδιο και η ψυχή η ανθρώπινη.

Η συγκατάθεση είτε στο ηθικό κακό είτε στην αίρεση, όπως σωστά το παρατήρησε και κάποιος ρίψασπης μοναχός, ένα κλικ μονάχα απόσταση είναι!

Για τούτο οι άγιοι όσο ζούσαν ένηφαν εν π ά σ ι και π ο τ έ
και για τ ί π ο τ α δεν ξεθαρρεύονταν!

Και π ο τ έ και σε τ ί π ο τ α του εαυτού τους, ΔΕΝ του χαρίζονταν!

Γι αυτό και η Εκκλησία,επισήμως, μόνο μ ε τ ά θάνατον ανακηρύσσει τις αυθεντίες και τους Αγίους που στα χωμάτινα μάτια μας, είναι αιώνια στηρίγματα και οι μόνοι αληθινοί Οδοδείκτες!

Πράττει έτσι,διότι των ζώντων -ακόμα- αγωνιζομένων πιστών, φοβάται το επώδυνο σπάσιμο!
Για άλλη μια φορά ας πούμε μαζί με τον Ταξιάρχη!

ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ!
ΣΤΩΜΕΝ ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ!

Επειδή ο πόλεμος του Αιώνιου Εχθρού των ψυχών μας, τελειώνει μονάχα και πέντε λεπτά
(ναι, δεν υπερβάλλω)
έ π ε ι τ α
από τον προσωπική μας την κοίμηση εν Κυρίω!

Συ λοιπόν, νήφε εν π ά σ ι , κακοπάθησον ως καλός στρατιώτης Χριστού- όπως διαβάζουμε και στην ακολουθία του Αγγελικού Μοναχικού Σχήματος-

ίνα μηδείς λάβη
τον άφθαρτο Στέφανόν σου!

ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ

Ο Φιλοπαίγμων Μύθος-Κική Δημουλά


...............................
Με ρωτούν συχνά γιατί προσωποποιώ ή και σωματοποιώ έννοιες και λέξεις,και αν αυτό γίνεται με υπόδειξη της έμπνευσης.

Για να τις ελέγχω, απαντώ.

Επειδή οι περισσότερες είναι φοδραρισμένες με έναν Ιούδα.
Η κρυψίνους πολυσημία τους πολλές φορές με παρέδωσε δι ασπασμού
στην αστοχία.
......................
Ένα αγωνιώδες ερώτημα, που συχνά τίθεται, είναι αν στην εποχή μας, ωφελεί η ποίηση.

Πιστεύω ότι βοηθάει, όσο το κερί που ανάβουμε μπαίνοντας σ'ένα έρημο καταργημένο ξωκλήσι, με φευγάτους όλους τους αγίους.

Ωφελεί όσους την αγαπούν, επειδή βρίσκουν εντός της, μικρά κομματάκια από σκισμένες φωτογραφίες του ψυχισμού τους.

Περισσότερο και πιο σωστά ωφελεί εκείνους που πιστεύουν στη μαγεία της.
Που δεν θέλουν να θέσουν τον δάχτυλό τους επί τον τύπον της κατανόησής της.

Ωφελεί υπερκόσμια εκείνον που την ασκεί και μ ό ν ο ν κατά τη διάρκεια της άσκησης, επειδή τότε μ ό ν ο τον βγάζει από το σώμα του, τον σταθεροποιεί σε μια αιώρηση απ' όπου αυτός παρακολουθεί σαν σε χειρουργείο, τον προσωρινό θάνατο της μικρότητάς του.

Ωφελεί κυρίως τη γλώσσα.

Την περισυλλέγει από τους μεγάλους κάδους της βιασύνης και τη μεταγγίζει με σέβας στο τόσο δα μπουκαλάκι του αγιασμού, μια γουλιά,όσο ακριβώς χρειάζεται να πιεί η ουσία.

Τέλος, η ποίηση ωφελεί όσο μια παυσίπονη σταγόνα σε έναν ωκεανό λύπης.

Δεν είναι λίγο.

Πριν πολλά χρόνια μαθητές σχολίου με ρώτησαν ποια είναι η αφορμή για ένα ποίημα, πώς τη διακρίνουμε, πώς την υποδεχόμαστε.
Με υπακοή στη φαντασίωση, απάντησα.
Και για να περιορίσω κάπως την αοριστία, έφερα τούτο το παράδειγμα.

Περπατώ, όπως όλοι μας, σε μιαν έρημο απόλυτη.

Εάν μου φανεί ότι άκουσα κελαηδισμό πουλιού, ας μου λέει η λογική ότι παραφέρομαι, εγώ, νιώθω υποχρεωμένη να ετοιμάσω σ'αυτό το πουλί ένα δέντρο...

Κική Δημουλά

(Ο Φιλοπαίγμων μύθος, Ίκαρος 2004)

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

Ότι κραταιά ως θάνατος αγάπη...

Αγάπη-ποίηση Ν.Βρεττάκος



Αφήνω ανοιχτή τη σελίδα
του Ομήρου, σηκώνομαι,βγαίνω,
να ρίξω ένα βλέμμα
και στα άλλα βιβλία μου.

Συλλαβίζω αντικρύ μου
μια λέξη -εντολή

Η πλαγιά

είναι ολόλευκη.

Οι μικρές μαργαρίτες
μια κάθετη πλάκα
που κατέβασε ο Μάης
απ'το Όρος Σινά.

(Νικηφόρος Βρεττάκος)