Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009

Και οι τρίχες απ' τα μαλλάκια σας, είναι μετρημένες...(Ματθ.κεφ.ι στ.30)


Όταν πάω να αποτρελαθώ, περιστεράκι μου,

νομίζοντας πως η αφεντιά μου- με την πρόνοιά της και την οργάνωσή της- θα τα προλάβει όλα τα στραβά και τα ανάποδα, θυμούμαι το λόγο του Κυρίου μας Ιησού, που μας βεβαίωσε κάποτε ότι και οι τρίχες της κεφαλής μας, είναι μετρημένες από Εκείνον που τρέφει για μας, την Άφατη Αγάπη
(Ματθ.κεφ.ι, στ.30)

Δεν πέφτει-είπε- ούτε φύλλο κάτω από δέντρο , ούτε σπουργίτι στο χώμα, ούτε τρίχα από τα μαλλάκια μας, χωρίς ο Παντοδύναμος Θεός, να έχει γνώση για το ζήτημα αυτό, και χωρίς να έχει παραχωρήσει την άδεια για τη μεταβολή ετούτη.

- Επομένως;

- Επομένως, δε δικαιούμαι να αγωνιώ...

Δε δικαιούμαι να αρχίσω να μπαινοβγαίνω περιπλανώμενη- μετά την κηδεία, του - περισσότερο απ' όσο φανταζόμουν- αγαπημένου, πατέρα- στις ατελείωτες -και συνάμα τρομακτικές- σπηλιές με τα <άν>...

-Αν ετούτο... αν το άλλο ...αν το παράλλο... ο καρκίνος δε θα εξαπλωνόταν και ο πατέρας, θα ζούσε ακόμα...

-Μανδάμ, κομμένη η μίρλα, τελεία και παύλα!

Ή πιστεύεις, μανδάμ, στη θεία Πρόνοια και ηρεμείς ή δεν πιστεύεις και βουρλίζεσαι!


Μέσος δρόμος δε βρίσκεται, θα συμφωνούσε μαζί σου και ο Θεοφιλέστατος, έτσι δεν είναι;

-Όπως τα λέτε , τέκνον μου, άρα;

- Άρα,το <ράβουμε>, ευχαριστούμε εκ καρδίας τον Κύριο και προχωράμε...

Όταν ο Χριστούλης, θέλει να κρατήσει κάποιον επάνω στη Γη, φέρνει τις μύριες καλές συμπτώσεις προκειμένου να τον κρατήσει!

Όταν ΔΕ θέλει, μέσ' στους καλύτερους γιατρούς του κόσμου να βρίσκεται, θα γίνουν <λάθη> που θα τον <στείλουν>...

Ακαταμέτρητα, τα παραδείγματα!

-Αυτή η ζωή δεν είναι για χόρταση, μανδάμ, πάρτο χαμπάρι!

Η Αιώνια Ζωή, έχει την αξία, ξυπνήστεεε!

Αγιούτε γειτόνοι!

Ας πούμε, ένα γνωστό μου, ενώ έτρεχε-δίχως κράνος και με μια βαριά μηχανή- τον χτύπησαν- ούτε μία, ούτε δύο αλλά- τρεις νταλίκες!

- Το πιστεύεις;

Τρείς νταλίκες!
Του άνοιξαν το κεφάλι!
Και όμως ΕΖΗΣΕ!


Και ενώ έπεσε αιμόφυρτος με θανατηφόρο κάταγμα στο κρανίο, <έτυχε>- λέει- να περνάει γιατρός, με το βαλιτσάκι του,δίνοντας αμέσως τις ενδεικνυόμενες πρώτες βοήθειες, και επίσης, <έτυχε>, να υπάρχει σταθμευμένο- παραπλεύρως στο χώρο του ατυχήματος-κοντά σε ένα χωριό της Αχαίας το συμβάν πριν λίγα χρόνια- και ένα αυτοκίνητο Πρώτων Βοηθειών, και από την κατεύθυνση της Χαλανδρίτσας- από όπου τον έφερναν με ιλιγγιώδη ταχύτητα- <έτυχε> να εφημερεύει το νοσοκομείο του Αγίου Ανδρέα- που τότε δεν είχε πάθει τη μεγάλη ζημιά από τους σεισμούς, ώστε να είναι κλειστό, όπως είναι σήμερα.

Αν εφημέρευε το Πανεπιστημιακό του Ρίου, και έπρεπε να τον πάνε μέχρι εκεί, ο άνθρωπος, δεν θα άντεχε, θα είχε εκμετρήσει το ζην, τουτέστιν, θα είχε πεθάνει.

<Έτυχαν> όλες αυτές οι συγκυρίες και ο φίλος έζησε, και με την ευχή της Κυρά Παναγιάς και της μάνας του, είναι γερός σαν την Παλιοβούνα που βλέπω απέναντι.

Έζησε,διότι, για λόγους ανεξερεύνητους από την ανθρώπινη λογική μας, έπρεπε να ζήσει, δεν είχε εκδοθεί το προσκλητήριο της αναχώρησης, ή όπως λέει ο λαός μας, υπήρχε ακόμη λάδι στο καντήλι του βίου του.

Θυμούμαι, πριν χρόνια, σε τρένο, ενώ ταξίδευε - νέος ακόμη και ανυποψίαστος για πολλά - ο πατέρας μου- ένας άγνωστος που καθόταν δίπλα του στο κάθισμα, του μίλησε σε κάποια στιγμή λέγοντας:

-Κύριε μου, είμαι γιατρός και ακούγοντάς σας εδώ και ώρα να βήχετε, από τον τρόπο που βήχετε, καταλαβαίνω ότι μάλλον έχετε πρόβλημα με την καρδιά σας.
Να πάτε να την κοιτάξετε!

Ο πατέρας, παρότι ένιωθε υγιέστατος,δίνοντας βάση στο λόγο τού άγνωστου γιατρού- θα μπορούσε και να αδιαφορήσει- την κοίταξε.

Πράγματι, ανακάλυψε εξαιρετικά σοβαρό πρόβλημα, παίρνοντας, όμως, τα κατάλληλα φάρμακα, συντήρησε την καρδιά σε καλή κατάσταση για τα 30 επόμενα χρόνια του.

Θα μπορούσε να είχε συμβεί το έμφραγμα- επειδή ήταν και καπνιστής εκ νεότητος-θα μπορούσε να είχε πάθει τα μύρια άλλα, πλην, δεν τα έπαθε.

Τον κράτησε ο Θεός στη ζωή,για τους λόγους που Εκείνος μόνο γνωρίζει.

Των αδυνάτων αδύνατον -και όσο νωρίτερα αυτό το χωνέψουμε, τόσο καλύτερα για την ψυχοσωματική μας ισορροπία- να εισέλθουμε στη Σκέψη του Κυρίου, των αδυνάτων αδύνατον, να γίνουμε σύμβουλοί Του, όπως σοφά αναφέρει η Γραφή η Αγία.

Εκείνος,και μόνον Εκείνος, σε κάθε περίπτωση, γνωρίζει τι είναι το καλύτερο για τον καθένα και το επιτρέπει.

Εκείνος είναι ο αδιαφιλονίκητος, κάτοχος πάσης Γνώσεως και πάσης Πληροφορίας και τη διαχειρίζεται- είτε το κατανοούμε είτε όχι- ανά πάν δευτερόλεπτο, προς ωφέλεια της αιώνιας ψυχής μας.

Εμείς- αν επιθυμούμε το καλό των υπάρξεών μας,αν θέλουμε να μη συντριβούμε απ' την οδύνη, αν επιθυμούμε να μη μας τυλίξουν σε δαιμονικούς ζουρλομαντύες-οφείλουμε ειρηνική υποταγή σε ό,τι μάς έρχεται μέσα απ' τα αναπόφευκτα γεγονότα...

Αποδοχή το λένε αυτό οι ψυχίατροι, με το πολιτισμένο τους ύφος.

- Και όταν μια πόρτα κλείνει, μια άλλη ανοίγει, αρκεί να γυρίσουμε τα μάτια να τη βρούμε, να την κοιτάξουμε...

Όποιος, αρνείται να αποδεχτεί κάποια οδυνηρά- για τη συνείδησή του- συμβάντα, θα διαλυθεί αργά ή γρήγορα, από την παράκρουση και το σκοτισμό του ιδίου θέληματος -αδύνατον να γλιτώσει, και κανένα αντικαταθλιπτικό χάπι, μακροχρονίως δε θα μπορέσει να του προσφέρει βοήθεια, εφόσον οι εσωτερικοί λογισμοί του, δε φωτισθούν από το Φώς του Θείου Λόγου που ελευθερώνει...

Η ζωή-στην καθημερινότητά της, στη διαχρονικότητά της- είναι απίστευτα σκληρή και απρόβλεπτη.

Για ένα έκαστο- ας είναι και παρίας ας είναι και Άρχοντας πολλών Δαχτυλιδιών- καταφθάνει, ως κεραυνός εν αιθρία -συχνά- η ώρα δυνατής, προσωπικής δοκιμασίας του.

Το ξέρω ότι ακόμη δεν είσαι σε θέση να το χωνέψεις, όμως...χωρίς δοκιμασία, η ψυχή δεν κατακτά εν Αγίω Πνεύματι, την αρετή, τής εν Κυρίω Ιησού, Ταπεινοφροσύνης, άνευ της οποίας, ουδείς στην Ουράνιο Βασιλεία, θα εισέλθει, ως -εις το διηνεκές- ευφρόσυνος,των αγίων, συμπολίτης...
(προς Εφεσ.κεφ.β, στ.19)

Σε ώρες δύσκολες, θυμάμαι συχνά, την εμπιστοσύνη την απερίγραπτη, του Πατριάρχη Αβραάμ, που ξεκίνησε - χωρίς συζήτηση- για τη θυσία του μονογενούς του και λατρεμένου Ισαάκ, επειδή αντήχησε στα πνευματικά του αυτιά, κατηγορηματική η Εντολή του Κυρίου της Δόξης.

Αυτή την απίστευτη, αδιαπραγμάτευτη εκ μέρους του Πατριάρχη Αβραάμ, εγκατάλειψη στο Άγιο Θέλημα, τη θαύμασαν αμέτρητες καλοπροαίρετες ψυχές, δια μέσου των αιώνων.

Έγραψε με αφορμή τον Αβραάμ και ο φιλόσοφος Κίργκεγκωρ τα δικά του κατεβατά- αναφερόμενος στο υπέροχο άλμα, στο υπέρ-λογο της Πίστεως- και απαρασάλευτη αλήθεια παραμένει, ότι όποιος εμπιστεύεται αταλάντευτα, τις αποφάσεις-παραχωρήσεις του Τριαδικού, Παναγίου Θεού, αποκαλύπτεται ως ο σοφός,ο νηφάλιος, ο ήρωας, ο κεκαθαρμένος από τα προσωπικά του πάθη, και ο αληθινά κερδισμένος και μακάριος οδοιπόρος, στους δρόμους της ανθρώπινης Ιστορίας.

Ακόμα και σήμερα, υπάρχουν τέτοιες μορφές.

Ευτύχησα, κάποιες, να συναντήσω...

Σαλογραία

Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009

Το τραγούδι του Γιώργη-Ποίηση Ν.Βρεττάκος



Πώς τα κατάφερες, καημένε Γιώργη, και δεν μπόρεσες

να μείνεις πίσω από την πέτρα του βουνού να μη σε βρούνε

αυτοί με τα μακριά μαχαίρια , με τους σκύλους

και τα σχοινιά. Σε κρέμασαν, γιόμισαν το κορμί σου τρύπες,

έφαγαν, ήπιαν, χόρεψαν. Και την άλλη μέρα,

ένα πουλάκι που φτερούγισε από τα δημοτικά τραγούδια

κάθισε πάνω στο κεφάλι σου, ακριβώς εκεί

που έφτιαχνες τη χωρίστρα σου, και σάμπως να 'ταν

γιομάτος Γιώργηδες και Αι-Γιώργηδες

γύρω σου ο τόπος, κελαιδούσε.

(Νικηφόρος Βρεττάκος)

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

Συνέντευξη του αστροφυσικού π. Νικολάου Χατζηνικολάου(Ι.Μ.Σίμωνος Πέτρας)




Βρίσκομαι μακριά από Πάτρα, αλλά ένας ηλεκτρονικός φίλος, μου έστειλε την παρακάτω συνέντευξη που νομίζει, αξίζει τον κόπο να την διαβάσουν και οι αγαπημένοι επισκέπτες αυτής της σελίδας.
Την παραθέτω:
.............................................
ΖΗΤΗΜΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ Συνέντευξη του -αστροφυσικού- π. Νικολάου Χατζηνικολάου
(Ι. Μ. Σίμωνος Πέτρας), προέδρου του «Κέντρου Βιοηθικής» «Κυριακάτικη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» 11-ΜΑΡ-2001

Όταν ήταν 30 ετών, δεν μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του κληρικό. Τώρα, στα 46 του, δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του κάτι άλλο. Σπούδασε φυσική στην Ελλάδα και μετά αστροφυσική στο Χάρβαρντ. Σύμβουλος στο Διαστημικό Κέντρο της NASA(!), ο πατήρ Νικόλαος Χατζηνικολάου δεν είναι αυτό που λέμε «κλασσικός μοναχός». Απεχθάνεται τη δημοσιότητα. Κι ίσως αυτός να ήταν ο βαθύτερος λόγος που αρνήθηκε να γίνει εκπρόσωπος του αρχιεπισκόπου. Η αγάπη του όμως «προς τα θαύματα του Θεού, όπως είναι η ζωή», ίσως τον έκανε να ασχοληθεί με την βιοηθική, καθώς είναι πρόεδρος της αρμόδιας επιτροπής της Εκκλησίας και του Κέντρου Βιοηθικής που στεγάζεται στην Ανάληψη, μετόχι της Σιμωνόπετρας του Αγίου Όρους -εκεί όπου ανήκει και ο π. Νικόλαος-, στον Βύρωνα Αττικής. -------------------------------------------------------------------------------------------------
ΕΡ: Πώς έρχεστε σε επαφή με τους ανθρώπους;

ΑΠ: Δεν θέλω να πείσω τους ανθρώπους. Δεν θέλω να τους σώσω. Ούτε κάν να τους βοηθήσω. Η επαφή μου με τους ανθρώπους είναι προσπάθεια κοινωνίας: Να μοιραστώ!
Γιατί βοηθώ σημαίνει είμαι ο ισχυρός, ο κατέχων και ο βοηθούμενος είναι ο ασθενής, ο στερούμενος, οπότε έχω ένα αίσθημα υπεροχής.
Κι αυτό είναι καταστροφή για το Χριστιανισμό.
Κοινωνώ και μοιράζομαι σημαίνει είμαι στο ίδιο επίπεδο.
Ζούμε σε μια κοινωνία που στηρίζεται σε δύο πόδια: το λόγο και την εικόνα.
Έχουμε πολλή ραδιοφωνία και τηλεόραση.
Σε μια εποχή που είναι πληθωρική στο λόγο, η ανάγκη για σιωπή είναι μεγαλύτερη.
Πιστεύω στη μαρτυρία της Εκκλησίας.
Οι θησαυροί του Θεού κρύβονται και σιωπούν. Η αλήθεια όταν φανερώνεται ξοδεύεται και υποβαθμίζεται.
Η Εκκλησία ομιλεί διότι ξέρει να αγαπά τη σιωπή και την αφάνεια. Από κεί πηγάζει ο πλούτος της αλήθειάς της.
Η κύρια δύναμή της δεν είναι ο λόγος και το κήρυγμά της, αλλά η προσευχή της.
Ο Θεός την ενδιαφέρει πρωτίστως και έπειτα ο λαός.
Ο λαός, το πλήθος, συχνά αλλοιώνει το πρόσωπο.
Ο Θεός το αναδεικνύει.
Η προσευχή, περισσότερο, είναι σιωπηλός αναστεναγμός παρά λόγος και επιχειρήματα στο Θεό.

ΕΡ: Για όλ’ αυτά, αρνηθήκατε τη θέση του εκπροσώπου του αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου;

ΑΠ: Όχι ακριβώς. Για την Εκκλησία υπάρχει ο καιρός του σιγάν και ο καιρός του λαλείν.
Απλά νομίζω ότι τύποι σαν το δικό μου, δεν κάνουν για το γραφείο τύπου.
Εγώ ούτε τηλεόραση βλέπω, ούτε ραδιόφωνο ακούω, ούτε εφημερίδες διαβάζω.
Ζημιά θα προκαλούσα
.
Βέβαια και οι υποχρεώσεις μου στην Επιτροπή Βιοηθικής λειτούργησαν απαγορευτικά για κάτι τέτοιο.
ΕΡ: Πώς κρίνετε την εικόνα των μητροπολιτών που λειτουργούν ντυμένοι με πολυτελή άμφια;

ΑΠ: Δεν μ’ αρέσει αισθητικά.
Επειδή αυτή η παρέλαση των μιτροφόρων αρχίζει να είναι κάτι το υπερβολικό, παύει να είναι σεμνό. Καταστρέφει το κατανυκτικό. Σίγουρα, ο πειρασμός της επίδειξης με κοσμικά κριτήρια είναι πολύ μεγάλος.
Η αμφίεση των κληρικών δεν πρέπει να θυμίζει τους αυτοκράτορες του Βυζαντίου, αλλά την θεόμορφη ταπείνωση του Χριστού και των Αγίων.
Αν και η δόξα του παρελθόντος και η ιστορική συνέπεια επιβάλλουν κάποια μεγαλοπρέπεια, η Εκκλησία πρέπει να στρέφεται περισσότερο στο βάθος της αλήθειας και το μέλλον, την προοπτική μας. Σεβόμαστε την ιστορία και τους συμβολισμούς.
Αλλά εμπνεόμαστε από το πνεύμα και την ουσία.

ΕΡ: Ποιός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζει σήμερα η Ορθοδοξία;

ΑΠ: Δεν κινδυνεύει από τίποτε.
Η σκέψη όμως μιάς Εκκλησίας, που από σώμα Χριστού και κιβωτός σωτηρίας και αλήθειας, γίνεται επίγειος οργανισμός με εφήμερη νοοτροπία και αντίληψη, προκαλεί βάναυσα την πίστη. Αυτός είναι ο κίνδυνος να χάσουμε εμείς την Ορθοδοξία. Νομίζω ότι κινδυνεύουμε από την εκκοσμίκευση. Δηλαδή, όταν η Εκκλησία αποκτά υπερβολική εφημερότητα, επιγειότητα, τότε χάνει την αληθινή έκφραση και ομορφιά της.

Γυμνώνεται από το μεγαλείο της.
Ο ιερέας δεν είναι υπηρέτης του λαού, αν είναι υπηρέτης τότε είναι μόνον του Θεού.
Όταν η εκκλησία εξαντλεί το μήνυμά της στο σήμερα, στο εδώ και στο τώρα, τότε φράζει τους ορίζοντες της ψυχής στο αιώνιο, στο θεϊκό, στο υπερβατικό.
Το μοντέλο της Εκκλησίας δεν είναι ο καλός, ηθικός, σωστός, τίμιος, ενάρετος άνθρωπος.
Αλλά ο Άγιος. Κι ο Άγιος είναι θεόμορφος. Τον βλέπεις και χωρίς ν’ ανοίξει το στόμα του λές: Ναι, υπάρχει Θεός
.
ΕΡ: Ποιός είναι ο στόχος σας, π. Νικόλαε; Η αγιότητα;

ΑΠ: Οι αμαρτίες είναι ένα τίποτα μπροστά στη χάρη του Θεού. Υπάρχουν απλώς για να ταπεινώνουν. Εγώ βάζω τον πήχυ όσο πιο ψηλά γίνεται.
Και, φυσικά στην Εκκλησία, δεν περιμένουμε να περάσουμε πάνω απ’ αυτόν, γιατί κινδυνεύουμε από αλαζονεία. Περνώντας κάτω απ’ αυτόν, μας μένει η ταπείνωση.

ΕΡ: Είστε μοναχός, αλλά ζείτε μέσα στον κόσμο;
ΑΠ: Είμαι μισός μοναχός και μισός παπάς. Αλλά προσπαθώ να τιμώ το μισό πετραχείλι μου και το μισό κουκούλι μου.
ΕΡ: Δεν νομίζετε ότι μερικές φορές ο Θεός είναι άδικος;
ΑΠ: Ο Θεός είναι πάντοτε και σε όλους άδικος. Αλλά με πολύ διαφορετικό τρόπο από αυτόν που η πεζή ανθρώπινη λογική υπαγορεύει
. Όταν επικαλούμαστε το έλεός Του, ζητούμε να ξεχάσει τη δικαιοσύνη Του. Με το «Κύριε ελέησον», ρουσφέτι ζητάμε. Η σωτηρία μας στηρίζεται στην αδικία του σταυρού και του ελέους Του.
ΕΡ: Τι πιστεύετε για την επίσκεψη του πάπα;
ΑΠ: Έχω μεγάλη δυσκολία να κατανοήσω τι θα πεί «εκκλησιαστική πολιτική», «εκκλησιαστικός ηγέτης» και τι θα πεί «θρησκευτική επίσκεψη».

Εγώ καταλαβαίνω τι θα πεί Θεός Πατέρας, όχι ηγέτης, και τι χάρις, όχι πολιτική. Όσο για τον όρο επίσκεψη, αυτός μου θυμίζει κονφορμισμό, τουρισμό, συμβατικότητα.
Στην Εκκλησία μια επίσκεψη γνωρίζουμε, αυτήν του Αγίου Πνεύματος. Δεν κάνουμε επισκέψεις. Δεχόμαστε «επισκέψεις». Πάντως, αν ο πάπας είχε αληθινή αγάπη, θα καταλάβαινε ότι κανέναν δεν θα ωφελήσει η δική του επίσκεψη στην Ελλάδα.
Αυτό που όλοι χρειαζόμαστε είναι η επίσκεψη του Θεού στις καρδιές μας.

Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2009

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον πατέρα μου που ολοκλήρωσε νικηφόρα την πορεία του...


Ένα ποίημα:
Ο κύκλος της πορείας
(του Νικηφόρου Βρεττάκου)

Δεν είμαι γενναίος. Δεν είμαι αφού
δεν ξέρω από φόβο. Πήρα μια φούχτα
σκοτάδι και τό ψαξα, είδα,
δε βρήκα σκοτάδι.Βλέποντας πριν
αστράψει το φως, κατόπιν το φως,
δεν κλείνω τα μάτια μου όταν αστράφτει.
Έχω στα χείλη μου χίλια σπαθιά,
που ανοίγοντας σκίζουν σε χίλιες ασύνδετες
νησίδες τη νύχτα. Όλες τις διαταγές μου
τις γράφω σε ένα χαμόγελο.

Πιο γενναίος απ' την άγνοια -όπως το φως
που πέφτει στο βάραθρο κάτω, χρυσώνω
το στόμιο του Άδη. Δεν είμαι γενναίος.

Μαζί με τ' αστέρια, γράφω τον κύκλο μου...
..........................................
Και ένα τραγούδι: Ο αετός πεθαίνει στον αέρα:
http://www.youtube.com/watch?v=_1T2AzA-QJc

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, η Αιώνια Ζωή και η μαύρη τρύπα του Θανάτου



Θέλω να σου εξομολογηθώ,περιστεράκι μου, ότι όταν επέλεγα τoν Κύριο Ιησού , στα δεκαοχτώ μου τα χρόνια, ως τον Ήλιο του βίου μου όλου, δεν ήταν διότι φοβόμουν το θάνατο.

Δεν είχα εμπειρία, ασθένειας ή θανάτου, ώστε να τον φοβούμαι.

Στα δεκαοχτώ μου, διάλεξα- ενσυνειδήτως- το Χριστό, επειδή έπρεπε να αποφασίσω αν θα πορευτώ, ακολουθώντας τις ενίοτε αιματηρές εντολές Του, ή αν θα προχωρούσα με βάση τις προσωπικές μου διαθέσεις και παρορμήσεις.

Η λογική μου ήταν απλή και πρακτική.

Επειδή επιθυμούσα - του σκοτωμού επιθυμούσα- να κάνω του κεφαλιού μου, και ο Κύριος Ιησούς, είχε τις δικές Του Εντολές,που τις έβαζε απέναντί μου να με κοιτάνε σιωπηλά και ..παραπονιάρικα, αποφάσισα να ερευνήσω ενδελεχώς, το ζήτημα της Θεότητας και της Ανάστασής Του.

Η λογική μου μουρμούριζε, ξεσκονίζοντας τα επιχείρηματά της, ότι αν ο Χριστός αναστήθηκε, υπήρξε απείρως σημαντικότερος από οποιονδήποτε σπουδαίο άνθρωπο, που ως πνευματικός διάττων αστήρ, ολοκλήρωσε την τροχιά του στις συνειδήσεις των κατοίκων της Γαίας.

Αν ο Χριστός αναστήθηκε, ίσως, πράγματι, να ήταν και Θεάνθρωπος, όπως κατέγραψαν οι Άγιοι Απόστολοι στα Ευαγγέλια και στις επιστολές τους- αυτά τα ιερότατα και έμπλεα φωτός κείμενα τα οποία σφράγισαν με της καρδιάς τους το αίμα- μια και όλοι, κακήν κακώς εφονεύθησαν από τους Αντίχριστους των καιρών τους- μόνη εξαίρεση ο μαθητής της αγάπης Άγιος Ιωάννης ο Θεολογος- καλά το θυμάσαι...

Αν υπήρξε Θεάνθρωπος, ο Ιησούς, ανασταίνοντας εαυτόν από επώδυνο θάνατο, στις τρεις ημέρες- ακριβώς όπως ο ίδιος το είχε προφητεύσει στους μαθητές του- τότε αυτός ήταν ο δυνατότερος και αληθινότερος και υπεροχότερος πασών των ανά τους αιώνες αναφανεισών υπάρξεων, και σίγουρα στις Εντολές Του, κρυβόταν σοφία, δύναμη, προστασία και τρυφή ατελεύτητη!

Αν στις εντολές Του, κρύβονταν αυτές οι ευλογίες, έπρεπε - ανυπερθέτως- να κόψω τα λαιμά μου, προσπαθώντας αυτές τις εντολές να τις εφαρμόσω- όσο στενός κορσές ενίοτε και αν μου φαίνονταν- όσο κόστος αυτή η εφαρμογή και αν- κατ' όψιν- απαιτούσε.

Επειδή παραμένω με τη συνείδηση και τους κολλητούς μου, ειλικρινής μέχρι αηδίας θα σου εξομολογηθώ ντροπαλά, επαναλαμβάνοντας, ότι εξ αιτίας αυτής της δυσκολίας εφαρμογής των εντολών, θα ήθελα πάρα πολύ να ΜΗΝ έχει αναστηθεί ο λατρεμένος Χριστούλης , α! πόσο θα το επιθυμούσα, η κουρούνα!

Όμως, τα διαβάσματα, τα στοιχεία, η έρευνά μου, οι εμπειρικές μου παρατηρήσεις, πληροφορούσαν το αντίθετο τη νεανική μου, έντιμη σκέψη, που είχε παιδιόθεν μέγα πάθος-κόλλημα θα το χαρακτηρίζαν κάποιοι κακεντρεχώς- με την Αλήθεια.

Ακολούθησα τελικά, ενσυνειδήτως, τον Κύριο Ιησού και Σωτήρα του γένους των θνητών, με μια άλλη σοβαρότητα, στα δεκαοχτώ μου, επειδή ήμουν βέβαιη ότι ο Χριστός ειναι η μόνη Γνήσια Θεανθρώπινη ύπαρξη όλων των αιώνων, και το κατεξοχήν Πρόσωπο της Αγάπης- το ομολόγησε -χωρίς να μου φαίνεται καθόλου για χαζός τύπος του κατηχητικού- και ο Δημήτρης ο Ήμελλος, ο κουλτουριάρης ηθοποιός,απαντώντας σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου-αν πιστεύει στην αγάπη:

-Για ποια αγάπη μού μιλάτε;
Στην ιστορία της ανθρωπότητας, Ένας μόνος αγάπησε αληθινά και τον κάναν Θρησκεία!

Από αυτή τη φράση και μόνο, τον έγραψα στην καρδιά μου τον κύριο Ήμελλο και ας μην- προσωπικά- τον γνωρίζω.

Επί σειρά ετών,λοιπόν, αυτή η αναζήτηση της Αλήθειας, αποτελούσε το κυρίαρχο κίνητρό μου.

Στη συνέχεια και αφού η ψυχολογία και η τέχνη φάνηκαν στα μάτια μου, εξαιρετικά ανεπαρκείς προκειμένου να δώσουν τις απαντήσεις που γύρευα, ένιωσα, μέσα από εκπληκτικές για μένα εμπειρίες- ποικίλες, ότι ο Χριστός, εκτός από Αλήθεια, ήταν και η Οδός!

Η Οδός που περπάτησαν τόσο οι Απόστολοι, όσο και οι Καππαδόκες Πατέρες, ο Αγιος Γρηγόριος Παλαμάς,ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος,ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ , ο Άγιος Νεκτάριος και ο Ιωάννης Μαξιμόβιτς, ο μέγας Νικόλαος Βελιμίροβιτς και μύριοι άλλοι...

Ακριβώς η ίδια Οδός, και όσοι την περπατούν, γνωρίζουν καλά για ποιο πράγμα μιλάω.

Ο Χριστός αποκαλύφθηκε ενώπιόν μου, με όλο και μεγαλύτερη ευκρίνεια ως Οδός που όφειλα να ακολουθώ-και στην οποία έπρεπε να πατώ με σεβασμό και άγρυπνη προσοχή- αν επιθυμούσα να έχω στην καρδιά μου, Φως και Ειρήνη.

Τελευταία τελευταία- επιτέλους- κατάλαβα βαθιά μου, ότι ο Χριστός, είναι και Ζωή!

Το κατάλαβα ότι ο Χριστός είναι Ζωή, αισθανόμενη, πόση Μαυρίλα και ΟΔΥΝΗ έχει ο θάνατος για κείνους που ζουν χωρίς αληθινή εμπιστοσύνη στην Παρουσία του Λυτρωτή μας.

Παρατηρώντας τα ψυχοφάρμακα και τις αυτοκτονίες ανθρώπων που έχασαν λατρεμένα τους πρόσωπα,
μού 'ρθε μια μέρα φλασιά- έλλαμψη, επί το λογιότερον- και ένιωσα, ένιωσα σου λέω- θέλω να με πιστέψεις- συνειδητοποίησα μέχρι μυελού των οστέων μου, του Κυρίου την παμμέγιστη δύναμη!

Και τότε,ενώ περιχαρής, σου τα εμπιστευόμουν αυτά, το βρήκες πάλι το αντίχριστο επιχείρημα, μικρό αετόπουλο:

-Καλά! Και δεν ντρέπεσαι να πηγαίνεις με τη μεριά του πιο δυνατού;

Γούρλωσα ψιλοθυμωμένη τα μάτια.

-Από πότε, χρυσούλι μου, πρέπει να ντρεπόμεθα για τα καλά και συμφέροντα των αιωνίων ψυχών μας;
Δεν πα να λες, όμως, ό,τι θες;
Δεν πα να κουρεύεσαι;

Όχι! Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ζωντανός ο Χριστός και ότι αναστήθηκε.
Όχι! Δεν το πιστεύω!

Θα απαντήσω με το λόγο του γέρο Καρλ Γιουνγκ σε σχετική ερώτηση:

- Δεν το πιστεύω ότι υπάρχει Θεός!

-Το γνωρίζωωω!


Το βλέπωωω!

Το ψηλαφώωω!

- Ο Χριστός είτε το εγκολπώνεσαι είτε όχι - και συ θα χάσεις πολλά αν δεν...- είναι ο Λαμπροφόρος Νικητής του θανάτου!

Με την Αγία Του Χαρμόσυνη Ανάσταση, νίκησε το φόβητρο του θάνατου, ως απελπισία, ως ερωτική απώλεια, ως απόλυτο μορμολύκειο, ως σκότος, ως μοναξιά, ως έσχατη απειλή...του γένους των ανθρώπων...

- Διατί συμβαίνει αυτό;

Διότι πράγματι...όποιος βαπτίζεται στο Όνομα της Παναγίας Τριάδος και εντάσσεται στο Σώμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας,όποιος νιώθει την Απανταχού Παρουσία Του Ιησού και ενώνεται μαζί Του, δια των Μυστηρίων που μας παρέδωσε, γίνεται σιγά σιγά, και στο μέτρο του προσωπικού του αγώνα, μικρός Χριστός κατά Χάρη, παίρνει μέσα του, από τη δύναμη Εκείνου, και έτσι μπορεί με ελπίδα και εγκαρτέρηση να υπομείνει το θάνατο των προσφιλών του, να υπομείνει με ειρήνη και γενναιότητα την Επίσημη Ώρα, την Ά-τροπο, του προσωπικού του θανάτου...

Όποιος πιστεύει στο Θεό - Λόγο, Χριστό και τον έχει ως τον πρώτιστο φλογερό εραστή της ψυχής του, καταλαβαίνει πολύ καλά, γιατί ο μέγας Σεραφείμ του Σαρώφ, κάθε που έβλεπε έναν πιστό- οποιονδήποτε άνθρωπο στο δρόμο του- τον χαιρετούσε με άφατη αγαλλίαση, αναφωνώντας:

- Χριστός Ανέστη, Χαρά μου!
Η τελεία Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη,στον Αναστημένο Ιησού, έξω βάλλουν τον φόβο του θανάτου.

Μακάριοι οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες...

Μακάριοι οι αποθνήσκοντες εν Κυρίω που θα ξανασυναντήσουν όλους, τους εν Κυρίω κοιμηθέντας αγαπημένους τους, μέσα στην πιο μεγάλη ευφροσύνη!

Στην κηδεία της αγιότατης Μητέρας Ειρήνης Μυρτιδιώτισσας των Οινουσσών, έψαλλαν άπαντες, με βαθύτατη συγκίνηση ιεροπρεπώς την ωδή τη Νικητήρια!...

- Χριστός Ανέστη ...χαρά μου!

- Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!


Σταματήστε τα απαρηγόρητα κλάματα!

Αληθώς οι ελπίζοντες στη δική Του απερίγραπτη Αλήθεια και

Αγάπη και Δύναμη, εν Εσχάτη Ημέρα, θα αναστηθούν εν Αγαλλιάσει!

Σαλογραία

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Ο Θεός ενδυναμώνει άτομα με αναπηρία




Nick Vujicic is a giant of a man
http://www.youtube.com/watch?v=0DxlJWJ_WfA&feature=player_embedded

Η εκπληκτική ιστορία του Nick Vujicic. Του ανθρώπου χωρίς χέρια και πόδια.

Η 3η Δεκεμβρίου έχει καθιερωθεί ως παγκόσμια ημέρα των ατόμων με αναπηρία.

Παρακάτω θα διαβάσετε την εκπληκτική ιστορία του NickVujicic.
Του ανθρώπου που γεννήθηκε χωρίς πόδια και χέρια, αλλά η πίστη του στον Χριστό είναι τέτοια, που μέσα από το παράδειγμά του, διδάσκει τους χριστιανούς πως να ξεπερνούν τις δοκιμασίες αντλώντας κι αυτοί δύναμη από τονΧριστό.

Το άρθρο είναι μετάφραση από τα αγγλικά

Σελίδες για τα άτομα με αναπηρία

http://i-diadromi.blogspot.com/
http://www.disabled.gr/

Standing On Faith Alone

Στηριζόμενος στην Πίστη μόνο

Κάνει σέρφινγκ. Κολυμπάει. Θα συμμετάσχει στον Μαραθώνιο του Λος Άντζελες τον επόμενο Μάρτιο. Και μεταδίδει μία αισιοδοξία για την ζωή. Και παρόλα αυτά δεν έχει πόδια και χέρια!

Ο 26χρονος (με σερβικές ρίζες),Nick Vujicic, που γεννήθηκε χωρίς άκρα, έχει γίνει γνωστός σε όλο τον κόσμο σαν ένας κήρυκας του ευαγγελίου και εμπνευσμένος ομιλητής ξεσηκώνοντας 100.000άτομα σε θέατρα και άλλα στάδια σε όλη την υφήλιο. Ιδρυτής της οργάνωσης «Ζωή χωρίς άκρα» που έχει βάση της την Καλιφόρνια, βρίσκεται τώρα σε παγκόσμια περιοδεία και πρόκειται να εκδώσει το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Χωρίς Άκρα, Χωρίς Περιορισμούς» (No Limbs, No Limits).

Ο Vujicic, γεννημένος στην Μελβούρνη της Αυστραλίας, που πρόσφατα μετακόμισε στην Καλιφόρνια, λέει πώς νιώθει ότι τον έχει καλέσει ο Θεός να μοιραστεί το πώς ξεπέρασε σχεδόν αξεπέραστες καταστάσεις και να φέρει ελπίδα και έμπνευση στους ανθρώπους. ''Γνωρίζω ποιος είναι ο σκοπός που υπάρχω και αυτός είναι το να πω στους ανθρώπους για την ελπίδα που έχω στο Χριστό και με ενδυναμώνει'', λέει ο Vujicic.

''Δεν ζω με δική μου δύναμη. Βασικά περπατάω στο νερό. Αυτό είναι το θαύμα. Για έναν άνθρωπο χωρίς χέρια και πόδια το να χαμογελάει, είναι όπως ένας άνθρωπος που περπατάει στο νερό''.

Αν και μπορεί να φαίνεται σε όσους είδαν τον Vujicic να κάνεισέρφινγκ στη Χαβάη ότι μπορούσε να περπατήσει στο νερό, το γεγονός ότι ένας άνθρωπος χωρίς χέρια και πόδια μπορούσε να κάνει ακόμα και αυτό, είναι, σύμφωνα με τα λεγόμενα του, ένα θαύμα. Και η ιστορία της πίστης του που τον στήριξε, διαλαλείται από τον Vujicic σε όλο τον κόσμο σαν μέρος της διακονίας του.

''Δεν είμαι ένας υπερφυσικός τύπος'', λέει ο Vujicic ο οποίος έχει συναντήσει αρχηγούς κρατών και έχει εμφανιστεί στην εκπομπή 20/20 του ABC. ''Δεν είναι κάτι που έχει σχέση με εμένα. Έχει σχέση με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος μέσα μου, αυτή που μου δίνει τη δυνατότητα να ζήσω μια υπερφυσική νικηφόρα ζωή''. Αυτή είναι η δύναμη μέσα στην οποία ζω. Είμαι κάτι παραπάνω από ένας άνθρωπος χωρίς χέρια και πόδια. Είμαι ένα παιδί του Θεού.''

Ο Vujicic που άρχισε να μιλάει δημόσια όταν ήταν έφηβος, μετακόμισε στην Καλιφόρνια το 2005, όταν κάποιοι συγγενείς του από την Αυστραλία μετακόμισαν στις ΗΠΑ. Αρχικά, ο JoniEarekson Tada, ένας παγκοσμίου φήμης συγγραφέας και καλλιτέχνης που έμεινε τετραπληγικός μετά από ένα ατύχημα σε κατάδυση το 1967, του έδωσε χώρο σε ένα γραφείο στο ''Διεθνές Κέντρο Αναπηρίας του Joni και Φίλων'' (Joni and FriendsInternational Disability Center) στην Agoura Hills της Καλιφόρνια.

Ο Steve Bundy, διευθύνων σύμβουλος του Χριστιανικού Ινστιτούτου για τις Αναπηρίες (Christian Institute on Disabilities), λέει πως οι άνθρωποι στρέφονται στον Vujicic γιατί εκπέμπει ένα ''πνεύμα πρωταθλητή'' και δίνει στον κόσμο ελπίδα. Νομίζω ότι η ζωή του Nick δείχνει την αγαθότητα του Θεού'', λέει ο Bundy. ''Εδώ έχεις έναν άνθρωπο χωρίς χέρια και πόδια αλλά γεμάτο με χαρά και ευτυχία γιατί έχει μια αιώνια προοπτική. ''


Στην Ελευθέρα Ευαγγελική Εκκλησία του Conejo Valley στοNewbury Park της Καλιφόρνια, η υπεύθυνη της υπηρεσίας αναπήρων, Rhonda Cattley, έχει ακούσει τον Vujicic να μιλάει πάρα πολλές φορές. ''Έχει πολύ δυνατό μήνυμα του να μην λυπάσαι για τον εαυτό σου και ότι ο Θεός έχει ένα σχέδιο για τη ζωή σου όποιες και αν είναι οι συνθήκες ή οι φυσικές σου αδυναμίες'', λέει η Cattley. ''Ξέρει ότι ο Θεός είναι κυρίαρχος, ότι ο Θεός το επέτρεψε για κάποιο λόγο.''

Ο κόσμος φυσικά αναρωτιέται πως ο Vujicic περνάει την ημέρα χωρίς να χρησιμοποιεί χέρια και πόδια. Μέσα από βίντεο αναρτημένα στοYouTube δείχνει πώς καταφέρνει απλές καθημερινές εργασίες όπως να χτενίζει τα μαλλιά του ή να βουρτσίζει τα δόντια του.


Η Cattley λέει ότι ένα βίντεο που τον δείχνει να περπατά προς μια πισίνα, να πηδά μέσα και να κολυμπά ύπτιο χρησιμοποιώντας τα ''μικροσκοπικά πόδια'' του είναι καταπληκτικό. ''Μπορείς σχεδόν να ακούσεις τους ανθρώπους να κρατούν την ανάσα τους''.

Κάποτε μίλησε σε περισσότερους από 100.000 ανθρώπους στηνΙνδία , σε 18.000 σε μια αρένα ταυρομαχιών στην Κολομβία και σε 8.000 κατά τη διάρκεια καταιγίδας στην Ουκρανία. Σε ένα πρόσφατο ταξίδι στην Αφρική συνάντησε το πρόεδρο τηςΛιβερίας, την πρώτη γυναίκα πρόεδρο αφρικανικού έθνους. Σε μια χώρα που ακόμα αναρρώνει από τον εμφύλιο πόλεμο και με το ποσοστό των ανέργων να φτάνει το 80%, ο Vujicic μίλησε σε περισσότερους από 18.000 ανθρώπους και χιλιάδες αποφάσισαν να γίνουν χριστιανοί.


''Μια ομιλία του έλαβε χώρα στην ίδια τοποθεσία όπου πριν από 4 - 5 χρόνια, οι Μουσουλμάνοι σκότωναν τους Χριστιανούς με χαντζάρες'', λέει η Tayloe. ''Περίμεναν μόνο 350 με 400 ανθρώπους να εμφανιστούν, αλλά τελικά εμφανίστηκαν 8.000! Οι άνθρωποι κρέμονταν από δέντρα και σκαρφάλωναν στις στέγες.''

Κατά τη διάρκεια αυτών των ταξιδιών, ο Vujicic προσπαθεί να κινήσει το ενδιαφέρον των ανθρώπων για την αξία που έχουν τα άτομα με αναπηρία. Σε ορισμένα μέρη της Ινδίας, Αφρικής αλλά και της Ευρώπης υπάρχει η πεποίθηση ότι τα μωρά που γεννώνται με αναπηρίες δεν θα έπρεπε να ζουν. Κάποιες φορές παιδιά θανατώνονται χωρίς να ασκούνται διώξεις.


'' Κάποιες φορές, κλειδώνουν ένα τέτοιο παιδί σε ένα δωμάτιο, δεν το ταίζουν, το φωνάζουν ''αυτό'' και περιμένουν μέχρι να πεθάνει'', λέει ο Vujicic.


''Γι΄ αυτό συνεργαζόμαστε με την '' Joni and Friends'' ώστε να ενημερώσουμε και να αφυπνήσουμε όλο τον κόσμο.''

Γιος Σέρβων μεταναστών, ενός ιερέα και μιας νοσοκόμας που ακόμα ζουν στην Αυστραλία, ο Vujicic γεννήθηκε στη Μελβούρνη στις 4 Δεκεμβρίου 1982. Οι υπέρηχοι που έκανε η μητέρα του δεν μπόρεσαν να δείξουν ότι τα άκρα του δεν αναπτύσσονταν έτσι ο γιατρός και οι γονείς του ήταν εντελώς σοκαρισμένοι όταν γεννήθηκε.

Οι γιατροί δεν μπόρεσαν να προσφέρουν καμία ιατρική εξήγηση για την κατάσταση του, η οποία επηρεάζει μόνο 15 άτομα παγκοσμίως τα οποία έχει υπόψη του ο Vujicic.


'' Κανένας δεν έχει ιδέα γιατί, λέει οVujicic. '' Είπαν ότι ο γιος σας μπορεί να μην έχει καλή ζωή και να μην μπορεί να περπατά, να μην μπορεί να κινείται και το πιο πιθανό θα είναι ένα βάρος για σας.''


Στην αρχή οι γονείς του και η εκκλησία αναρωτιόντουσαν γιατί ο Θεός επέτρεψε ο γιος του ιερέα να γεννηθεί χωρίς άκρα. Αλλά με το χρόνο πίστεψαν ότι ο Θεός τα είχε υπό έλεγχο.


Αν και συχνά τον πείραζαν, τον απειλούσαν και τον απέρριπταν στο σχολείο έμαθε να χρησιμοποιεί το πηγούνι του για να χειρίζεται αντικείμενα και τα ''μικροσκοπικό του πόδι'' με τα δύο δάχτυλα για να περπατάει, να παίζει βόλους, να κολυμπάει, να κάνει σκείτμπορντ και να παίζει ποδόσφαιρο. Επίσης έμαθε να χρησιμοποιεί τα δάχτυλα των ποδιών του για να γράφει, να δαχτυλογραφεί και να οδηγεί το καροτσάκι του.

''Τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα'' λέει ο Vujicic. ''Αλλά οι δάσκαλοι ήταν πολύ καλοί στο να διδάξουν τα παιδιά για εμένα. Και αφότου άρχισα να μιλάω ξέχασαν ότι δεν έχω χέρια ούτε πόδια αι μπορούσαν να δουν ότι είμαι σαν όλους τους άλλους.''

Παρά την ενεργητική ζωή του, ο Vujicic έπαθε κατάθλιψη στην ηλικία των 8 ετών όταν η οικογένεια του μετακόμισε στο Brisbaneτης Αυστραλίας. Είδε τον εαυτό του σαν βάρος για τους άλλους , απίθανο να πάει στο κολλέγιο, να έχει μια σύζυγο ή ακόμα να αγκαλιάσει τα παιδιά του. Μια φορά προσπάθησε να πνιγεί.

Αλλά στην ηλικία των 13 η μητέρα του έδωσε ένα άρθρο από μία εφημερίδα που άλλαξε τη ζωή του. Η ιστορία -ενός ανθρώπου που ξεπέρασε τις αναπηρίες του- τον ενέπνευσε να είναι ευγνώμων για την οικογένεια του, την υγεία του και τα ''μικροσκοπικά του πόδια''.

''Συνειδητοποίησα ότι είχα μια επιλογή'', λέει ο Vujicic. '' Μπορούσα είτε. να λυπηθώ τον εαυτό μου ή να ευχαριστήσω το Θεό για ό,τι έχω.''

Αλλά ακόμα ένιωθε ότι ο Θεός του χρωστούσε μια εξήγηση. ''Δεν παίζει ρόλο ποιοι είμαστε, όλοι ρωτάμε τον εαυτό μας τρεις ερωτήσεις: Ποιος είμαι; Γιατί είμαι εδώ; Πού θα πάω όταν δεν θα είμαι πλέον εδώ;

'' Δεν ήξερα ποιος θα έπρεπε να είμαι. Δεν ήξερα γιατί ήμουν εδώ και δεν ήξερα πού θα πήγαινα όταν δεν θα ήμουν εδώ'', λέει οVujicic. ''Ήταν τρομακτικά. Και αυτός ο φόβος ήταν χειρότερος από το να μην έχεις χέρια και πόδια. Ο φόβος και η ενοχή παραλύουν τους ανθρώπους περισσότερο από το να μην έχουν άκρα.''

Στα 15, διάβασε στο κατά Ιωάννη κεφάλαιο 9 ότι ο Χριστός έδωσε όραση σε ένα τυφλό ώστε τα έργα του Θεού να αποκαλυφτούν μέσα από αυτόν. Βρίσκοντας την απάντηση που έψαχνε ο Vujicicέδωσε την καρδιά του στο Χριστό.

'' Όταν το διάβασα, ένα κύμα πίστης με διαπέρασε και αυτή η ειρήνη, αυτή η κατανόηση ότι ζητούσα μια απάντηση στο γιατί όταν η απάντηση είναι να μην ξέρεις το γιατί'', λέει.'' Η απάντηση είναι ότι ο Θεός ξέρει γιατί. Αν ο Θεός χρησιμοποίησε έναν τυφλό τότε Αυτός έχει ένα σχέδιο και για μένα.''

Δύο χρόνια αργότερα, οι νέοι σε μία ομάδα που μελετούσαν την Αγία Γραφή, του ζήτησαν να μιλήσει. Η ομολογία του έφερε δάκρυα σε όλο το δωμάτιο. Σύντομα, είχε δεκάδες προσκλήσεις. Όταν μιλούσε σε ένα Γυμνάσιο 19χρονων κατάλαβε ότι ο Θεός τον καλούσε να γίνει ένας ομιλητής που εμπνέει.


Καθώς άρχισε να μιλάει, μια έφηβη άρχισε να τον αποδοκιμάζει δυνατά κοροϊδεύοντάς τον''. Ο Vujicic σταμάτησε και την κοίταξε. Ντροπιασμένη αυτή σήκωσε το χέρι της και ρώτησε αν μπορούσε να τον αγκαλιάσει.


''Μπροστά σε όλους, ήρθε και με αγκάλιασε και ψιθύρισε στο αυτί μου: ''Κανένας δεν μου είπε ποτέ ότι με αγαπούσε. Κανένας δεν μου είπε ότι ήμουν όμορφη'', λέει ο Vujicic. ''Μετά με κράτησε και έκλαψε. Και αυτό μου έδωσε μια γεύση του αντίκτυπου που μπορεί η ζωή μου να έχει σε ένα άτομο.''


''Από εκείνη την ημέρα σιγουρεύτηκα ότι αυτό ήμουν πλασμένος να κάνω: να δίνω ελπίδα, ελπίδα ανεκτίμητη, ελπίδα που ο κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει, ελπίδα μιας άνευ όρων αγάπης που έρχεται μόνο από τον Ουρανό. Και ήταν τότε που αφιέρωσα την διακονία μου στο Θεό.''


Ήταν τότε επίσης που ο Vujicic αποφάσισε να αγκαλιάζει και να μιλάει στους ανθρώπους μετά τις ομιλίες του. Μετά από κάθε ομιλία καλεί τους ανθρώπους να του δώσουν μια αγκαλιά. Συχνά εκατοντάδες άνθρωποι στέφονται στη ''σειρά της αγκαλιάς''.

Σήμερα ο Vujicic έχει μιλήσει περισσότερες από 1500 φορές σε σχολεία, εκκλησίες, ορφανοτροφεία, φυλακές και νοσοκομεία σε 19 χώρες. Υπολογίζει ότι περισσότεροι από 30.000.000 άνθρωποι έχουν ακούσει την ομολογία του. Έχει κερδίσει ακόμα και μεταπτυχιακό.

Αλλά το πιο εκπληκτικό ήταν ότι πρόσφατα εμφανίστηκε στο περιοδικό Surfer ανάμεσα στους κορυφαίους σέρφερς του κόσμου!

Κατά τη διάρκεια μιας πρόσφατης ομιλίας του στη Χαβάη, οVujicic έζησε την επόμενη καλύτερη εμπειρία από το περπάτημα στα κύματα: το σέρφινγκ.

Ένας ιερέας στη Χονολουλού τον σύστησε στην BethanyHamilton, πρωταθλήτρια του σέρφινγκ η οποία έχασε το ένα της χέρι μετά από επίθεση καρχαρία το 2003.

Ο Vujicic λέει ότι η Hamilton τον είχε εμπνεύσει χρόνια πριν όταν την είδε στην εκπομπή τηςOprah Winfrey.


''Την παρακολουθήσαμε στηνOprah και είπα ''ουάου, να χάνεις κάτι και να μπορείς να συνεχίζεις τη ζωή σου είναι διαφορετικό από εμένα που γεννήθηκα έτσι'', λέει ο Vujicic.


Όταν η Hamilton έμαθε ότι ένα διακαές όνειρο του Vujicic ήταν να μάθει σέρφινγκ, του προσέφερε ένα μάθημα στην ακτή τουWaikiki. Συγκέντρωσε γρήγορα ένα περίεργο και κατάπληκτο κοινό. Χρησιμοποιώντας τα μικροσκοπικά πόδια του, ο Vujicic όχι μόνο σηκώθηκε όρθιος και έπιασε μερικά κύματα αλλά έκανε και μια στροφή 360 μοιρών και πήδησε από σανίδα σε σανίδα. Οι εκδηλωτικοί θεατές επευφημούσαν και σφύριζαν.

«Αυτός ο τύπος σε εμπνέει», λέει ο John Rogers, πάστορας της εκκλησίας στη Χονολουλού που μίλησε ο Vujicic.


''Το πως βλέπει τον σκοπό που έχει η ζωή του – όπως ο Θεός του έδειξε - είναι ότι στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν όρια. Και αυτό το εκπέμπει τέλεια. Είναι φαινόμενο''.

http://redskywarning.blogspot.com/2009/12/nick-vujicic.html

Πρωτότυπο άρθρο:

Born with no arms and no legs, Nick Vujicic is teaching the church how to overcome challenges by finding true strength in Christ.

He surfs. He swims. He’s going to be in the Los Angeles Marathon in March. He has a contagiously optimistic outlook on life. And yet he has no arms or legs.

Born without limbs, 26-year-old Nick Vujicic (pronounced voy-a-chich) is becoming known worldwide as an evangelist and motivational speaker, drawing up to 100,000 people at stadiums and other venues around the globe. The founder of California-based Life Without Limbs, he is now on a world tour and will release his first book, No Limbs, No Limits, later this year.

Vujicic, a native of Australia who recently relocated to California, says he feels called by God to share how he overcame nearly insurmountable circumstances to bring hope and inspiration to people. “I know what I’m here to do, and that’s to tell people about the hope in Christ that strengthens me,” Vujicic says.

“I’m not living on my own strength. I’m basically walking on water. That’s the miracle. For a guy without arms or legs to smile, that’s a man walking on water.”

Although it may seem to those who recently saw Vujicic surf in Hawaii that he can walk on water, the fact that a man born without arms or legs can do so much is, in his words, a miracle. And the story of the faith that inspired him is one Vujicic is taking around the globe as part of his ministry.

“I’m not a supernatural guy,” says Vujicic, who has met with world leaders and appeared on ABC’s 20/20. “It’s not about me. It’s about the power of the Holy Spirit in me that gives me the ability to live a supernatural life of victory. That’s the power I live in. I’m more than a man without arms or legs. I’m a child of God.”

Vujicic, who began speaking publicly as a teenager, moved to California in 2005 after some Australian relatives immigrated to the U.S. Initially, Joni Eareckson Tada, a world-famous author and artist who was left a quadriplegic after a 1967 diving accident, gave him office space at the Joni and Friends International Disability Center in Agoura Hills, California.

Steve Bundy, managing director of the Christian Institute on Disabilities at the center, says people are drawn to Vujicic because he exudes a “champion spirit” and gives people hope. “I think Nick’s life displays the goodness of God,” Bundy says. “Here you have a man with no arms or legs, but he’s filled with joy and happiness because he has an eternal perspective.”

At the Evangelical Free Church of the Conejo Valley in Newbury Park, California, disability ministry director Rhonda Cattley has heard Vujicic speak several times. “He has such a powerful message of not feeling sorry for yourself; believing God has a plan for your life, no matter what your circumstances are or what your physical disabilities are,” Cattley says. “He knows that God is sovereign ... that God has allowed this for a reason.”

People naturally wonder how Vujicic gets through a day without the use of arms or legs. Through videos posted on YouTube, he demonstrates how he manages simple, everyday tasks such as combing his hair or brushing his teeth (to watch the videos, go tovujicic.charismamag.com).

Cattley says one video showing him walking toward a swimming pool, jumping in and swimming on his back using his “little foot” is stunning. “You can almost hear people hold their breath [when it’s shown publicly],” she says.

Jim Govatos, pastor of the Indian River City United Methodist Church in Titusville, Florida, says Vujicic recently spoke to more than 4,400 youth and adults in the area. After hearing him speak, many youth gave their lives to Christ, including the “big man on campus” and nearly the entire volleyball team.

“I think he has that anointed presence,” Govatos says. “It’s beyond his personal charisma. There is something that speaks to the spirit and calls forth in people the deepest longing from God. Billy Graham was able to do that. It’s a far different style. But he has a true charisma of the Holy Spirit in an anointed fashion.”

Giving Hugs and Hope

After spending a couple of years at Joni and Friends, Vujicic opened his own office in late 2007 and expanded the number of staff to a dozen. Although he plans to focus on speaking in the U.S. this year, he usually spends about half the year traveling to other countries, including ones where he encounters “horrific poverty” and “tin shack cities,” says Heather Tayloe, a ministry communications representative for lifewithoutlimbs.org.

He once spoke to more than 100,000 people in India, to 18,000 at a bullring in Colombia and to 8,000 during a thunderstorm in Ukraine. On a recent trip to Africa, he met the president of Liberia, the first female president of an African nation. In a country recovering from civil war and beset by 80 percent unemployment, Vujicic spoke to more than 18,000 people, and thousands gave their lives to Christ.

“One speech took place in the same location where Muslims were killing Christians with machetes four or five years ago,” Tayloe says. “They were only expecting 350 to 400 people to show up, but 8,000 turned out. People were hanging from trees and were on the rooftops.”

During these trips, Vujicic tries to raise awareness about the value of disabled people. In parts of India, Africa and Eastern Europe, there is an unspoken belief that babies born with deformities should not live. Infanticide is practiced without repercussion.

“Sometimes, they lock it in a room, won’t feed it, call it an ‘it’ and wait until it dies,” Vujicic says. “That’s why we’re partnering with Joni and Friends to spearhead education and awareness throughout the world.”

The son of Serbian immigrants—a pastor and a nurse who still live in Australia—Vujicic was born in Melbourne on December 4, 1982. Ultrasound tests performed on his mother failed to reveal that his limbs were not developing, and his doctor and parents were completely shocked when he was born.

Doctors couldn’t offer any medical explanation for his condition, one that has affected only 15 people worldwide that Vujicic is aware of.

“No one has any idea why,” Vujicic says. “They said, ‘Your son may not have a good life, and he may not be able to walk; he may not be able to move, and he may very well be a burden to you.”

At first, his parents and church family questioned why a God of love would allow the pastor’s son to be born without limbs. But in time, they came to trust that God was in control.

Although he was often teased, bullied and rejected in school, he learned to use his chin to manipulate objects and his “little foot” with two toes to walk, play marbles, swim, skateboard and play soccer. He also learned to use his toes to write, type and drive his wheelchair.

“The first few years were very difficult,” Vujicic says. “But the teachers were very good about educating the kids about me. And once I started talking, they forgot that I have no arms or legs and could see that I’m just like anybody else.”

Despite his active life, Vujicic became depressed at age 8 when his family moved to Brisbane, Australia. He saw himself as a burden to others, unlikely to go to college, have a wife or even be able to hug his children. Once, he attempted to drown himself.

But at age 13 his mother gave him a newspaper article that changed his life. The story—about a man who overcame his disabilities—inspired him to be thankful for his family, his health and his “little foot.”

“I realized I had a choice,” Vujicic says. “I could either ... feel sorry for myself or thank God for what I have.”

But he still felt God owed him an explanation. “No matter who we are, we always ask ourselves three questions: Who am I? Why am I here? And where am I going when I’m not here?

“I didn’t know who I was supposed to be. I didn’t know why I was here, and I didn’t know where I was going when I was not here,” Vujicic says. “It was scary. And that fear was worse than having no arms or legs. Fear and guilt paralyze people more than having no limbs.”

At 15, he read in John 9 that Jesus gave sight to a blind man so the works of God might be revealed through him. Finding the answer he was seeking, Vujicic gave his life to Christ.

“When I read that, a wave of faith came over me and this peace, this realization that I’m looking for an answer why, but the answer is not knowing why,” he says. “The answer is that God knows why. If God can use a blind man ... then He’s got a plan for me.”

A couple years later, teenagers in his Bible study group asked him to speak. His testimony brought the room to tears. Soon, he had dozens of invitations. While speaking at a high school at age 19 he realized God was calling him to be an inspirational speaker.

As he started speaking, a teenage girl began “bawling her eyes out.” Vujicic stopped and looked at her. Embarrassed, she raised her hand and asked if she could give him a hug.

“In front of everybody, she came and hugged me, and she whispered in my ear: ‘No one ever told me that they loved me. No one ever told me that I was beautiful,’ ” Vujicic says. “And she held me, and she cried. And that gave me a glimpse of the impact my life can have on one person.

“And that day I was sure this is what I was made for—to give hope: hope that is priceless, hope that the world cannot understand, hope in an unconditional love that is only from heaven. And that’s when I committed my ministry to God.”

That’s also when Vujicic decided to hug and talk to people after speaking to them. After each event he invites people to give him a hug. Often, hundreds of people will get in the “hug line.”

Walking on Water

Today Vujicic has spoken more than 1,500 times at schools, churches, orphanages, prisons and hospitals in 19 countries. He estimates that more than 30 million people have heard his testimony. He even earned a bachelor’s degree.

But most surprising, he recently appeared in Surfer magazine alongside some of the world’s top surfers.

During a recent speaking tour in Hawaii, Vujicic got to experience the next best thing to walking on water—surfing. A Honolulu pastor introduced him to Bethany Hamilton, a surfing champion who lost an arm after a shark attack in 2003. Vujicic says Hamilton inspired him after he saw her on The Oprah Winfrey Show several years ago.

“We watched her on Oprah, and I’m like, ‘Wow, being able to lose something and then keep on going in life is different than me being born this way,’ ” Vujicic says.

When Hamilton found out that one of Vujicic’s lifelong dreams was to learn to surf, she offered him a lesson at Waikiki Beach. He caught on quickly, amazing a curious crowd. Using his little foot, Vujicic not only stood up and caught some waves but also did a 360-degree spin and leaped from long board to long board.The exuberant onlookers cheered and whistled.

“This guy is so inspirational,” says John Rogers, senior associate pastor at First Assembly of God, the Honolulu church where Vujicic spoke.

“His view of his purpose in life—what God has showed him—is that there really are no limits; He just exudes that. It’s phenomenal.”


Troy Anderson is a freelance writer based in Los Angeles.

http://www.charismamag.com/index.php/features/18495-standing-on-faith-alone
Αναρτήθηκε από SkyWatcher στις 1:55 πμ
Ετικέτες Θαυμαστές ιστορίες

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Στον Άλκη πού έφυγε...


Η στιγμή

(Του Νικηφόρου Βρεττάκου)

Χτες βράδυ σταμάτησε ο ήλιος να δύει,

τα φύλλα να φθείρονται. Ιστοί, ίνες, βουνά,

σταματήσανε, ανάψανε, μείνανε

όλα μετέωρα, μες στη στιγμή.

Διαλυθήκαν

μονομιάς και ταυτίστηκαν με το φως οι διαστάσεις μου.

Παραμέρισαν όλα ξαφνικά κ'η καρδιά μου,

χτύπησε μέσα στο άπειρο ελεύθερη.

Πρώτη φορά μου δόθηκε χάρισμα-
το χέρι μου κράταγε όλο το φως
όπως ένα ποτήρι. Και τώρα,
σκέφτομαι αν είναι ποτέ δυνατό
να νιώσω πιο αιώνιος. Έρχεται κάποτε
μια στιγμή που εκπορθεί τους φράχτες του κόσμου
έξω και μέσα μας, που τα χτίσματα πέφτουν
ή γίνονται φως-

Μια στιγμή,

που είναι όλος ο χρόνος. Που ο χώρος

φωτίζεται ολόκληρος και είναι παρόντα

-τόσο κοντά που αγγίζουν τα δάκρυα μας-

όλα τα θαύματα...

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Ο πάγος της λογικής και τα βαθιά νερά τού συναισθήματος


Μια και έθιξες, πάλι το θέμα των συναισθημάτων, περιστεράκι μου, ας σχολιάσουμε με αφορμή την εικόνα...
Ας ορίσουμε-άλλη μια φορίτσα- τι εννούμε όταν μιλάμε για συναίσθημα.
Τα λεξικά λένε διάφορα.
Προσωπικά, και πολύ απλά, θα σου πώ: ως συναίσθημα εννοώ οτιδήποτε με κάνει να χαίρομαι, να αγαπώ, να ερωτεύομαι, να μισώ, να λυπούμαι, να αγχώνομαι, να νευριάζω,να προσεύχομαι, να βρίζω, να μνησικακώ, να ζηλεύω, να τσιγκουνεύομαι, να είμαι γενναιόδωρη, να θυσιάζομαι για τους άλλους δίνοντας -αν χρειαστεί- και τη ζωή μου ακόμη...

Στο εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο τού Γκόλμαν(το έχω ξαναπεί) με τίτλο <Καταστροφικά Συναισθήματα>(εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα) διάβασα ότι κάποιοι ερευνητές έχουν μετρήσει 89.000 αποχρώσεις ποικίλων συναισθημάτων, να το πιστέψω;

-Μανδάμ, δεν θα μιμηθούμε τον άπιστο Θωμά, τώραααα!
Άμα μιλάει η επιστήμη, και τα σκυλιά δεμέναααα!
Το είπαμε!
Και ο Στανισλάφσκι, θα συμφωνούσε μάλλον μαζί τους!

Η βασική κλίμακα, λοιπόν, των συναισθημάτων, τόσο η αρνητική, όσο και η θετική, είναι περίπου γνωστή σε όλους.

Εκείνο που σίγουρα μας εκπλήσσει είναι τα νούμερα, τα οποία μας δείχνουν το βάθος των βιωμάτων, με ένα πολύχρωμο,και πολυδιάστατο τρόπο, στις μέρες τής καλπάζουσας -ίδια ξαμολυμένο άλογο κούρσας - επιστήμης μας.

Λέγοντας λογική, εννοώ, τόσο τους συλλογισμούς της τυπικής λογικής -που μπορεί να εμφανίζονται και ως παραλογισμοί ή ως σοφίσματα από τη μεριά του χρήστη του λόγου- αλλά και τα συλλογιστικά επιχειρήματα που αναπτύσσει ο οποιοσδήποτε μιλάει ή γράφει, προσπαθώντας μέσω συγκεκριμένου αριθμού προτάσεων και συμπερασμάτων, να θεμελιώσει μία πραγματικά ορθή άποψη.
Τη λογική τη θεωρεί ο πολύς κόσμος, ότι είναι απαλλαγμένη από συναισθήματα κάθε είδους, ότι είναι κάτι σαν σκέψη καθαρή, κάτι σαν μαθηματική εξίσωση, που οφείλεις να τη δεχτείς είτε σου αρέσει είτε όχι.

-Είναι έτσι, άραγε;

-Μπορεί να ισχύει όταν πρόκειται για πρακτικές κατασκευές, αντικειμένων κάθε λογής.

Όταν πρόκειται για αξιολογήσεις ανθρώπων, θρησκειών, πολιτικών συστημάτων, σχέσεων κοινωνικών, πόσο η λογική μας, ανεπηρέαστη από συναισθήματα, παραμένει;

-Φοβούμαι πώς δεν μένει!

Φοβούμαι ότι τελικά, σε σχέση με τα ανθρώπινα, τόσο το συναίσθημα,όσο και η λογική μας, είναι οι δυο όψεις, ενός και του αυτού νομίσματος:

Της εσωτερικής μας προαίρεσης, της προσωπικής μας επιλογής δηλαδή, ανάμεσα σε ό,τι θεωρεί έκαστος ως καλό ή κακό, ωραίο ή άσχημο,αληθινό ή επίπλαστο.

Και τελικά, για να μη σε κουράσω περισσότερο, αγαπημένο μου, θα κρατήσω τόσο για τη λογική όσο και για το συναίσθημα, την εικόνα που σου έδωσα στην αρχή αυτού του κειμένου.

-Το συναίσθημα, είναι η βαθιά λίμνη που διαποτίζει ή και αναζωογονεί την ύπαρξή μου, σιωπηλά και επί έτη.

Η λογική μου, φαντάζει σαν κομμάτια πάγου, στην επιφάνεια αυτής της λίμνης.

Καμιά φορά τα κομμάτια πάγου, φαίνονται τόσο δυνατά, τόσο γερά που αντέχουν και παγοδρομίες!

Μοιάζουν άθραυστα!

Μοιάζουν. Και όλοι λένε:

-Ναι, είναι ένας πολύ δυνατός χαρακτήρας!

- Σε γελάσανε!

Αρκεί ένα απότομο ανέβασμα της θερμοκρασίας, αρκεί μια πρόσκρουση δυνατή, και ο πάγος αρχίζει να λιώνει, κινδυνεύει να σπάσει, και τότε ο ανέμελος χορευτής- το Εγώ μου- ο ανυποψίαστος άνθρωπος- κινδυνεύει να βυθιστεί σε σκοτεινά και κρύα ύδατα που μπορούν να τον θανατώσουν...

Και διαφωνούσα για χρόνια με κάποιους, πάνω στο ερώτημα:

- Η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κοτούλα;

Έφτιασε η λογική μας το συναίσθημα ή τα συναισθήματα, δομήσαν τις λογικές μας;

Κι αν η λογική μας είναι παγωμένο συναίσθημα;

Κι αν το συναίσθημά μας, είναι ρευστοποιημένη λογική, που εκτρέπεται σε σκολιούς δρόμους, σαν ένα μικρό, ή μεγάλο, τρελαμένο ποτάμι;

Από το βύθισμα, στα κρύα, σκοτεινά νερά των αρνητικών μας συναισθημάτων ποιος θα μας σώσει;

-Ισχυρή μου προσωπική εμπειρία: Μόνο ο Χριστός σώζει!

Για τα θετικά συναισθήματα εν Κυρίω, για τα Δώρα του Παναγίου Πνεύματος :αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθωσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια
(προς Γαλάτας, κεφ.5, στ.22) γι αυτά, ούκ έστι νόμος που λέει η Γραφή, δηλαδή, δεν υπάρχουν κακές συνέπειες.

Όλα τα άλλα, τα εν τω κόσμω, ψευδοσυναισθήματα, που είναι απομιμήσεις των ΑγιοΠνευματικών Δωρεών, αποτελούν επίπλαστη παρηγοριά και αλίμονο σε όποιον αυτό, δεν μπορεί να το καταλάβει...

Σαλογραία

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

Νανοϋλικά και η τεράστια σημασία της λεπτομέρειας


Αγαπημένο μου,

η γενιά μου, είναι γενιά ανθρώπων, που μεγάλωσε με τις φιλοσοφικές προεκτάσεις του θετικισμού-εμπειριοκρατίας του δέκατου ένατου αιώνα(ναι ναι είμαι τόσον γραία!) ο οποίος έλεγε ότι υπάρχει μόνο ό,τι βλέπω, ό,τι πιάνω, ό,τι αισθάνομαι και πέραν τούτου...μπαρμπούτσαλααα!


Επί πολλούς αιώνες,στη Δύση, ελάχιστοι μάθαιναν κάποια γράμματα.

Η μόρφωση ήταν πλεονέκτημα των πλουσίων ή των ανώτερων κληρικών, που μπορούσαν να πληρώνουν δασκάλους στο σπίτι.

Όταν μετά τη βιομηχανική επανάσταση(18ος-19ος αι.) φτιάχνονται τα πρώτα δημόσια σχολεία προκειμένου να αποκτήσουν οι βιομηχανίες εγγράμματους εργάτες για καλύτερο χειρισμό των όλο και πολυπλοκότερων μηχανημάτων τους,τότε άρχισαν να πολλαπλασιάζονται και οι απανταχού της γής μορφωμένοι έως και ...παραμορφωμένοι επιστήμονες, οι οποίοι πήραν στα περίεργα χεράκια τους το για αιώνες απαρασάλευτο κοσμοείδωλο και... του ...άλλαξαν τα ..πετρέλαια!

Μας το ερμήνευσαν δηλαδή- έστω με αργά βήματα στην αρχή, ταχύτερα έπειτα- κάτω από ένα καινούργιο, ασύλληπτο φως!
Και δεν ήταν πια μόνο η γνώση για τη γνώση, ούτε η γνώση για το ιλιγγιώδες κέρδος των εχόντων τα μέσα παραγωγής που θα 'λεγε και ο μακαρίτης ο Μαρξ- οι οποίοι έκτοτε αρμέγουν τους απανταχού της γης επιστήμονες για ένα κομμάτι ψωμί, ενώ οι ίδιοι από εξουσία και χρήμα, έχουνε τα κερατά τους τα τράγια -κατά δήλωση της ετοιμόλογης Λιάνας, σε κάποια απολαυστική, τηλεοπτική της συνέντευξη- αλλά πλέον η αποκομιζόμενη γνώση, μετέθετε όρια αρχαία και άλλαζε τις αντιλήψεις των ανθρώπων για τη ζωή, το Θεό, την υγεία, την ασθένεια, τη δημιουργία, το θάνατο...
Δεν ξέρω για τη δική σου τη γενιά, αγαπημένο μου, που βίωσε άλλα ερεθίσματα αλλά η ίδια -δεν θα κουραστώ να το γράφω- ανάμεσα στα αμέτρητα κουσούρια που κουβαλούσα, ήταν και αυτό της αδιαφορίας για τη λεπτομέρεια,τόσο γενικότερα, όσο και ιδιαίτερα για τα δογματικά- εκκλησιαστικά τα ζητήματα.

Mετά τα επιτεύγματα της βιομηχανικής επανάστασης με την είσοδο της Επιστήμης στην επανάσταση Υψηλής Τεχνολογίας, οι εξελίξεις φάνηκαν ραγδαίες και για το περιβάλλον και για τις συνειδήσεις οπωσδήποτε.

Δεν θα ασχοληθώ εδώ με κοινωνιολογία ή ηθική.

Μιλώ μόνο για την προσωπική μου- αρχόμενη- αφύπνιση, από μια χρόνια υπνοβασία.

Το πόσο σημαντική τελικά είναι η λεπτομέρεια, το συνειδητοποίησα εσχάτως, πάλι με τη βοήθεια του απόηχου της σύγχρονης έρευνας, τον οποίο, μέσα από εκλαϊκευμένα διαβάσματα, ή συζητήσεις με ειδικούς, μπόρεσα λιγάκι να ακούσω...

Ας πούμε

(το αναφέρω και κάπου στο ξεκίνημα αυτού του μπλογκακιού - η επανάληψη είναι αναπόφευκτη πάνω σε ορισμένα θέματα, καθώς λέει και η αγαπημένη μου Μάρω Βαμβουνάκη)

έμεινα με το στόμα ανοιχτό για ακόμη μία φορά, μαθαίνοντας πώς- ανά παν κλάσμα του δευτέρου-κρέμεται πάνω από χάος αβεβαιότητας, η συνέχεια της ίδιας της ζωής μας, δεν πα να κάνει ο καθένας μας κάθε μέρα, τα τσεκάπ της αρκούδας.

Λένε π.χ. οι σεβαστοί επιστήμονες ότι αν διαταραχτεί η ισορροπία των ηλεκτρολυτών, π.χ. του νατρίου κατά ένα εκατομμυριοστό του γραμμαρίου (δηλαδή κατά ένα μικρογραμμάριο) στα κύτταρα του σώματός μας- από κάποια αιτία- επέρχεται ο θάνατος, λόγω της διακοπής, τής αναπνευστικής αλυσίδας.

-Τόση ευαισθησία, μανδάμ, στο σώμα μας;

-Τόση, αγαπητέ μου, κουρέα και χαίρομαι που παρακολουθείς αυτή τη σελίδα!

Και στο σώμα των άλλων πλασμάτων, συνέχεια η επιστήμη σήμερα, ανακαλύπτει, θαυμαστές ισορροπίες που αναδεικνύουν την τεράστια σημασία της λεπτομέρειας, εκείνου, δηλαδή, του φαινομενικά ασήμαντου-σχεδόν αόρατου με γυμνούς οφθαλμούς- στοιχείου που δεν είναι εύκολο κάποιος, με ούτε με πρώτη, ουτε με δεύτερη ούτε με τρίτη ούτε με τέταρτη ματιά, ορθά να το αξιολογήσει.

Το απλό σαμιαμίδι π.χ. που το βλέπουμε να τριγυρνάει και στα ταβάνια, ισορροπεί, διότι έχει στα πόδια του, εκατομμύρια νανοσωματίδια-νανο-ίνες.

Σε μικροσκοπικές διαστάσεις οι δυνάμεις που ασκούνται μεταξύ νανοΪνιδίων και επιφάνειας είναι πολύ μεγάλες(δυνάμεις var der Waals)διότι οι δυνάμεις στη νανοκλίμακα είναι εντελώς διάφορες από τις δυνάμεις που ασκούνται σε μακροσκοπικά σώματα(μακροσκοπικά σώματα είναι αυτά που μπορούν να εξεταστούν δια γυμνού οφθαλμού κατά το λεξικό του Μπαμπινιώτη).

Με παρατηρήσεις σαν αυτή και άλλες παρόμοιες, κατασκευάζονται σήμερα νανοϋλικά, που έχουν ιδιότητες πολύ διαφορετικές από τα υλικά των οποίων τα στοιχειώδη σωματίδια βρίσκονται στη μικροκλίμακα και όχι στη νανοκλίμακα (ένα μικρό, ισούται με ένα εκατομμυριοστό του μέτρου ενώ το ένα νάνο ισούται με ένα δισεκατομμυριστό του μέτρου).

Έχοντας, λοιπόν, συνειδητοποιήσει και αξιοποιήσει πρακτικά, την αξία της λεπτομέρειας σε τέτοιο ελάχιστο επίπεδο μεγεθών, φτιάχνουν π.χ. ενισχυμένες κατασκευές με νανο-ίνες άνθρακα που έχουν ισχύ μεγαλύτερη από χάλυβα.

(Τα υπέροχα επίσης χρώματα στα φτερά των πεταλούδων οφείλονται σε κάποια νανοσωματίδια που έχουν τα φτερά και ανακλούν διαφορετικά το φως, και όχι σε κάποια υπάρχουσα-επί των φτερών-χρωστική ουσία).


Αυτές οι μικρές, διάσπαρτες, εν χρόνω, συνειδητοποιήσεις, αγαπημένο μου, δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο με βοήθησαν κάποια ωραία πρωία, να αρχίσω να σέβομαι τη λεπτομέρεια που η συχωρεμένη η μανούλα μου-μέσα στη δική της άγνοια- με είχε μάθει να την προσπερνώ ως ασήμαντη.

Ναι, το ομολογώ.

Προσπερνούσα τις λεπτομέρειες στην εφαρμογή συμπεριφορών, συναισθημάτων, πράξεων, ως άνευ αξίας και κορόιδευα κάποιους που τους έβλεπα να τις σέβονται, ως νευρωτικούς, σπαστικούς, σχολαστικούς ή ως διαθέτοντες περιδεή συνείδηση...

Μετά από τούτα και από κείνα, όμως, τα διαβάσματα, ή τα επιστημονικά ντοκυμαντέρ -του ΣΚΑΙ αν θες- το πνεύμα του επιπόλαιου χλευασμού , φιμώθηκε μέσα μου και ανανοήθηκα:

-Βρε ...ΜΗΠΩΣ;

Μήπως, κάποιοι παλιότεροι, που από φώτιση περισσότερο παρά από επιστημονική διευρεύνηση επέμεναν επί του πρακτέου είχανε δίκιο;

Μήπως η τυφλή- η θεότυφλη, μέχρι αυτήν ταύτην την στιγμήν ήτο η αφεντιά μου, που όλα τα ισοπέδωνα, γιατί έτσι έβλεπα να κάνουν και όλοι όσοι παίζανε στο σινεμά και στην τηλεόραση;


Μήπως, αφού είναι τόσο σημαντική η λεπτομέρεια στα του υλικού κόσμου, είναι απείρως σημαντικότερη στα του πνευματικού, που έχουν να κάνουν και με της ψυχής μου, το αιώνιο μέλλον;


Βρε μήπως και ξέραν κάτι παραπάνω δια του Φωτισμού του Αγίου Πνεύματος, όλα τα σκεύη της Χάριτος, που ήταν τόσο προσεκτικοί και αυστηροί με τους προσωπικούς βίους τους;

-Ω ναι!

Μετά από πολύ ψάξιμο και εμπειρίες μπορώ να σε βεβαιώσω!


-Όχι μόνο επί του καθαρά σωματικού και υλικού, αλλά και επί παντός του πνευματικού, λατρεμένο μου, είναι τεράστια, ανυπολόγιστα σημαντική, η σημασία της λεπτομέρειας!

Ευλογία και Χάρις σε όποιον εγκαίρως-όσο βρίσκεται ακόμη εν ζωή-το καταλάβει και ζητήσει από τον Κύριο Ιησού, σε οδούς βαθύτερης επίγνωσης- σωτηριωδώς- την ύπαρξή του, να κατευθύνει...

ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

Τηλεόραση-γάμος- καλοπέραση- διαζύγιο



Η Κόλαση της Εικονικής Πραγματικότητας-κατά την ταπεινή μου άποψη- ευθύνεται για μεγάλο αριθμό ψυχολογικών προβλημάτων και διαζυγίων.
Ακολουθούν μερικές ακόμη σκέψεις περί γάμου, πρωτοδιατυπωμένες στα Νέα on line από τη Σαλογραία τον περασμένο Νοέμβρη...
.................................................................................

Εκτός από την οικονομική ανεξαρτησία των γυναικών για τα διαζύγια φταίει ο σινεμάς και η τηλεόραση, πάντα βέβαια μέσα στο πλαίσιο της αναζήτησης ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΗΣ!

Σχετικά πρόσφατα που παντρεύτηκε μια σοβαρή φίλη μου, όταν την ρώτησα πώς ήταν η πρώτη νύχτα του γάμου της
(μη στραβομουτσουνιάζετε μερικοί, οι γυναίκες μεταξύ μας παίρνουμε όλα τα θάρρητα...)
μού απάντησε με μια γκριμάτσα απογοήτευσης:

- ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΟΠΩΣ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ!

Έμεινα άναυδη! (Κάγκελο εντελώς!)
Λοιπόν, όταν στα μυαλά σοβαρών κοριτσιών, η τηλεόραση, λειτουργεί σαν τέτοιο μέτρο σύγκρισης, από κει και μετά, για τις πιο χαζοχαρούμενες, η Κόλαση έχει αρχίσει...

Όταν αρχίζει η σύγκριση, η διάλυση ήδη έχει επέλθει...

Αλλά νομίζω ότι το αποκορύφωμα της κρίσης, έρχεται με την αναζήτηση ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΗΣ.

Αυτός είναι ο ΜΕΓΑΣ Δαίμων του Δυτικού Κόσμου, σήμερα.

Οι μανάδες μας, τέτοιο δαίμονα δεν τον είχανε στο κεφάλι τους.

Γι αυτό και οι γάμοι αντέχανε.

Διότι ως γνωστόν, οι γ ά μ ο ι κρατιούνται ή δ ι α λ ύ ο ν τ α ι από τις γυναίκες
(είτε είναι αυτές σύζυγοι,είτε ερωμένες).

Οι άντρες είναι σ χ ε δ ό ν εκ φύσεως ανίκανοι να κρατήσουνε γάμο, εντάξει, δεν τους κακιώνουμε γι αυτό...

Το θέμα είναι πώς <<την παλεύουμε>> τη δουλειά οι γυναίκες...

Αυτά που ακούω πάντως και λένε οι ψυχολογοι σε κάτι εκπομπές σαν της αγαπητής κυρίας τάδε,μου φαίνονται απίστευτες αφέλειες,κατάλληλες μόνο για ευρεία λαική κατανάλωση...

Φίλτατοι, μέσα από την καλοπέραση, κανείς δεν γίνεται καλύτερος.

Έχετε δει αθλητή, να καλοπερνάει μέχρι να ανεβεί στο βάθρο του Ολυμπιονίκη;

Έχετε δει χορεύτρια μπαλέτου,τι ζόρια τραβάει με ατέλειωτες ώρες προπόνησης- και πείνας, κάθε μέρα, επί χρόνια, μέχρι να χορέψει ανάερα τη Λίμνη των Κύκνων;

Έχετε δει τον οποιονδήποτε επιτυχημένο, οπουδήποτε, να μην έχει κουραστεί χρόνια και χρόνια είτε για να κατακτήσει στόχους είτε για να τους διατηρήσει;

Γιατί θέλετε γάμους, γεμάτους απο ροζ συννεφάκια, υπέροχα καθαριστικά και χαμόγελα αστραφτερά της νοικοκυράς που την έκανε τόσο ευτυχισμένη αυτή η υπέροχη ζύμη;

Ο γάμος είναι ζοριλίκι, είναι σκληρό και ισόβιο φανταριλίκι, στο όνομα της προσφοράς και της αγάπης, και το μεγαλύτερο βάρος, ΠΑΝΤΟΤΕ θα πέφτει στους ώμους της γυναίκας, γιατί αυτή έχει την πλουσιότερη συναισθηματική φύση σε σχέση με το σύζυγο...

Ναι! Οι καημένοι οι άντρες, εκτός ελαχίστων-μετρημένων στα δάχτυλα- φωτεινών εξαιρέσεων, είναι συναισθηματικά μπούφοι!

Ο Πώλ Ευδοκίμωφ, γράφει ότι στον Παράδεισο, ο διάβολος δεν πλησίασε πρώτο τον Αδάμ, πλησίασε πρώτη την Εύα, επειδή ήξερε ότι αν ρίξει την Εύα, η πτώση του Αδάμ,ήταν ήδη τετελεσμένη...

Η σημερινή έπαρση των γυναικών, να θέλουν να ανατρέφουν μόνες τα παιδιά τους- ειδικά τους γιους- που τους χρησιμοποιούν σαν τα συναισθηματικά υποκατάστατα του αντρός που τους λείπει σε πάμπολλες περιπτώσεις- μόνο δυστυχία για τις ψυχές των παιδιών ετοιμάζει, επειδή η ανθρώπινη φύση, βρίσκεται σε αρμονία , όταν λαμβάνει συνεχώς τροφοδοσία και από τους δυο γονείς , τους ευρισκόμενους σε ισόβια προσπάθεια αγάπης, επειδή χρειάζεται και προσπάθεια η αγάπη κάποιες ώρες, και εκεί σώζουν οι as if συμπεριφορές που σοφά, λέει και ο π. Βασίλειος Θερμός, ο παιδοψυχίατρος.

Η Γαλλίδα ψυχαναλύτρια Φρανσουάζ Ντολτό, σημειώνει κάπου ότι το σχήμα του κόσμου προάγεται Τριαδικά: - Πατέρας, Μητέρα, Παιδί (σε μία ευλογημένη ενότητα).
Χωρίς αυτήν την Αγία Τριάδα, ματαίως, κοπιώμεν...και ατέρμονη εργασία θα βρίσκουν οι καημένοι οι ψυχοθεραπευτές που θα λύνουν -δήθεν- εδώ ένα πρόβλημα, και δέκα θα ξεπετιούνται απο την άλλη πλευρά, επειδή η ανθρώπινη ψυχή είναι σαν τη Λερναία Ύδρα, αν δεν οριοθετηθεί μέσα σε πολύ συγκεκριμένα ηθικά-πνευματικά πλαίσια η ζωή της.

Αν δεν μπούν όρια (και η παιδεία η προάγουσα την ελεύθερη σκέψη και πράξη, σκοπίμως καταργεί τα όρια διότι από αυτό κάποιοι έχουν κέρδη τεράστια)

η χαοτική συμπεριφορά, όλων των ανθρώπων και όλων των οικογενειών, όσο θα περνάει ο καιρός, στο Δυτικό κόσμο, όλο και θα κραταιούται, με συχνά, απίστευτα τραγικές κορυφώσεις...

ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ 3.11.2008 ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ "ΤΑ ΝΕΑ"

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Πραγματικότητα και εικονική πραγματικότητα



Όταν σου είπα, νεαρέ μου, ότι φτύνει αίμα ο παππούς, το άκουσες απόλυτα ψύχραιμος και σχολίασες - εκ του μακρόθεν:

-Δεν είναι τίποτα,μάνα!
Και ο Κλίνταρος στο τελευταίο του έργο, το <Γκραν Τορίνο>, έφτυνε αίμα.
Εντάξει.
Γέρος είναι, θα πεθάνει, δεν είναι τίποτα.
Σβήνει ήσυχα....ως μεγάλος άνθρωπος!

Αυτή ήταν η ψύχραιμη ετυμηγορία σου.
Από μακριά.
Έπειτα,επί δέκα μέρες, έτρεξα στα νοσοκομεία για εξετάσεις μαζί του, και έμεινα ώρες, ακούγοντάς τον, πώς έβηχε, πώς δεν μπορούσε να πάρει ανάσα και αποζητούσε εναγώνια τις μάσκες οξυγόνου,(καταραμένα τσιγάρα της νιότης, ακόμα ασκείτε το καταστροφικό έργο σας, και ας έκοψε το φουμάρισμα, χρόνια...) ενθυμούμενη,λοιπόν, την κουβέντα σου -δια του συνειρμού- πετάχτηκα σε μια φράση από βιβλίο με τίτλο: <Τηλεόραση ένας ξένος στο σπίτι> που διάβασα κάποτε,σε ανύποπτο χρόνο.
Όσοι μεγαλώνουν- έλεγε το βιβλίο- με εικόνες τηλεόρασης από τα γεννοφάσκια τους, έχουν την τηλεόραση ως πρωταρχική αναφορά των εμπειριών τους, και -τούτου ένεκεν- διαθέτουν μια στρεβλωμένη εικόνα του κόσμου, επειδή τα προσλαμβανόμενα βιώματα δια της οθόνης, δεν είναι πραγματική εμπειρία, αλλά μίμηση πραγματικής εμπειρίας, η οποία μέσ' στα μυαλά των ανθρώπων πάει και θρονιάζεται με αξιώσεις πραγματικής εμπειρίας, του στυλ:

- Α ναι...το είδα στο σινεμά...ξέρω πώς είναι ...ξέρω πώς νιώθει...

-Ξέρεις πώς είναι;
Ξέρεις πώς νιώθει;

-Μην ξεράσω!

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ!
Την τύφλα σου, ξέρεις!

Επρεπε να μείνεις δίπλα του, με τις ώρες, σε πραγματικό τόπο και χρόνο και όχι σε κινηματογραφικό τόπο και χρόνο, για να πάθεις το ταράκουλο της ζωής σου από το σοκάρισμα, και να κραυγάσεις:

-Θεέ μου, Θεέ μου...γιατί δεν μας λέει κανείς, πόσο μαύρη είναι η Κόλαση-τιμωρία, των όποιων καταχρήσεων;

-Να σου πώ γιατί;

Διότι είναι τεράστια τα κέρδη!
Και κανείς επί της ουσίας δεν επιθυμεί να προσφέρει ΑΛΗΘΙΝΗ πρόληψη, σαν και αυτή που φρόντιζε να παρέχει ακριβό αμερικάνικο ιδιωτικό νηπιαγωγείο στον Καναδά,που έγραφα και σε προηγούμενη ανάρτηση.


Τελικά, έχει αβυσσαλέα διαφορά η Πραγματικότητα από την Απομίμησή της, από την Εικονική τοιαύτη, όσο τέλεια(από σκηνοθέτες και ηθοποιούς) και αν παρουσιάζεται...

Ο αληθινός θάνατος, το αληθινό διαζύγιο, ο αληθινός έρωτας, ο αληθινός πόνος, η αληθινή αρρώστια,η αληθινή χρήση ουσιών, δεν έχει καμία σχέση με εκείνα που βλέπουμε ακόμα και στους καλύτερους σινεμάδες.

Υπήρξα στη ζωή μου, τόσο μα τόσο υπνωτισμένος από ωραία λόγια και ωραίες εικόνες,βλάκας, που τ ώ ρ α, μόλις, το κατάλαβα και αυτό λατρεμένο μου...

Σαλογραία

Υπάρχουν τέσσερα είδη ανθρώπων...



Νομίζω σε ένα βιβλίο με τίτλο: Το Γαλάζιο Βιβλίο της Επίγνωσης, διάβασα κάποτε αυτή τη φράση:

-Υπάρχουν τέσσερα είδη ανθρώπων:

Αυτοί που δεν γνωρίζουν και δεν γνωρίζουν ότι δεν γνωρίζουν.

Αυτοί που δεν γνωρίζουν αλλά γνωρίζουν ότι δεν γνωρίζουν.

Αυτοί που γνωρίζουν αλλά δεν γνωρίζουν ότι γνωρίζουν και...

Αυτοί που γνωρίζουν και γνωρίζουν ότι γνωρίζουν...

Εσύ, αγαπημένο μου, πού θα κατέτασσες τον εαυτόν σου;

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Το σεξ, ο ηγούμενος Σάββας(+1821)και η συνεχής Θεία Μετάληψη


Και επειδή τα γράφω για σένα αγαπημένο μου,

που μου λές ότι το πάθος το σεξουαλικό δεν μπορείς να το δαμάσεις και ότι σε σέρνει πέρα δώθε- όπως το αφηνιασμένο άλογο το μισολιπόθυμο αναβάτη του- θα προσθέσω ότι ναι, το πιστεύω πως δεν υπάρχει δεν μπορώ, μόνο υπάρχει δε θέλω!

Αν θέλει ο άνθρωπος, μπορεί να νικήσει- με τη δύναμη του Κυρίου και τα όπλα της Ορθόδοξης Εκκλησίας- όλα ανεξαιρέτως τα πάθη που τον παιδεύουν.

Οι νέοι από τα σεξουαλικά, σέρνονται στη δουλεία- κυρίως.

Αυτά τα ισχυρά σαρκικά πάθη, όσο και να επιθυμεί ο νέος δεν μπορεί μόνος του, να τα φέρει κάτω από τον έλεγχο που ο Κύριος προστάζει.

Με τη δύναμη όμως και την παρουσία του Κυρίου Ιησού, και αυτά τα πάθη νικιούνται...

- Πώς νικιούνται;

- Με τη συνεχή θεία Μετάληψη.

Αυτή είναι η ΜΟΝΗ οδός βοηθείας την σήμερον, και αν σου ακούγεται σκληρός ο λόγος μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι είναι πάσης αποδοχής άξιος.

Εις επίρρωσιν των γραφομένων μου, θα σου αντιγράψω μια αληθινή ιστορία
(τρελαίνομαι για αληθινές ιστορίες που δείχνουν τη δύναμη του Χριστούλη)η οποία βρίσκεται στο βιβλίο υπ.αριθμ. 4, της σειράς Αγιορείτες Πατέρες του 19 αιώνος- του ιερομονάχου Αντωνίου- εκδόσεις Ίνδικτος, Αθήνα 2005)
....................................................................
Στις αρχές του ΙΘ αιώνος, η Μονή του Αγίου Παντελεήμονος, το Ρωσικό, που την εποχή αυτή είχε Έλληνες μοναχούς, ήταν πλήρως εγκαταλελειμμένη.
Η Ιερά Κοινότης, λοιπόν, το έτος 1803, αποφάσισε να διαγράψει το μοναστήρι από τον αριθμό των αγιορειτικών μονών, και απευθύνθηκε στον οικουμενικό πατριάρχη Καλλίνικο με ανάλογη αίτηση.
Ο πατριάρχης απέρριψε αποφασιστικά τέτοια πρόταση και έδωσε εντολή να φροντίσουν αμέσως για την εξεύρεση εμπείρου και πνευματικού ηγουμένου, στου οποίου τα χέρια θα παρέδιδαν όσο το δυνατόν γρηγορώτερα το κοινόβιο για να το ανασυγκροτήση.
Μόλις η Ιερά Κοινότης έλαβε γνώση της Πατριαρχικής αποφάσεως, επέλεξε και πρότεινε τον Έλληνα π. Σάββα, ηλικιωμένο ιερομόναχο της Σκήτης Ξενοφώντος, ο οποίος κατά τη γνώμη τους ήταν ικανός να αντεπεξέλθη στο έργο που επρόκειτο να του ανατεθή.

(Ο π. Σάββας τελικά με εντολή του Πατριάρχη πάει στην Κωσταντινούπολη και το κείμενο συνεχίζει ως ακολούθως) :

Μεταξύ των πιστών της Κωνσταντινουπόλεως, από τους οποίους πολλοί εγνώριζαν τκαι προσωπικώς το Γέροντα, γρήγορα διαδόθηκε η είδησις για τον ερχομό του.................
............................
Ο π. Σάββας έμεινε τελικά τέσσερα χρόνια στην Κωνσταντινούπολη για τη συγκέντρωση δωρεών και γνωρίστηκε με πολλές ευλαβείς ελληνικές οικογένειες.
Ο μαθητής του, ο αρχιμανδρίτης Προκόπιος(1848+)διηγήθηκε ως αυτόπτης μάρτυς το εξής γεγονός:Σε κάποια από τις ελληνικές οικογένειες, του ανέφεραν για ένα συγγενή τους νεαρό έμπορο, ο οποίος σχετιζόταν με τους αντιπροσώπους των σουλτανικών χαρεμιών και προμήθευε στο προσωπικό τους ποικίλα εμπορεύματα.
Πέραν τούτου όμως, ο νεαρός έμπορος δημιούργησε και άλλου είδους σχέσεις με τις φυλακισμένες, τις οποίες επισκεπτόταν καθημερινώς.
Οι συγγενείς του, μιλώντας περί αυτού στον π.Σάββα, είπαν ότι θα τιμωρηθή αυστηρά από τους Τούρκους σε περίπτωση που αυτό γίνη γνωστό.
Ετσι, τον παρεκάλεσαν να λυτρώσει με τη μεσολάβησή του, το νεαρό από τέτοιο κίνδυνο.
Ο π. Σάββας, με πίστι στη βοήθεια της Χάριτος του Θεού και τη συνεργία της Θείας Κοινωνίας, άρχισε το έργο.
Μετά από μακρές και ανεπιτυχείς προτροπές προς τον φιλήδονο νέο να εγκαταλείψη τις αμαρτωλές σχέσεις με τις μουσουλμάνες, πρότεινε εν τέλει ευκολώτερους όρους από την πλευρά του, υποσχόμενος ότι δεν θα τον ενοχλήση πλέον για να τον αποτρέψη από την αμαρτία.
Τον παρακάλεσε, λοιπόν, να μην πάη στο χαρέμι μία ημέρα και κατά τη διάρκειά της να νηστεύση, μετά να του αναγνωσθή η συγχωρητική ευχή, να κοινωνήση των αχράντων Μυστηρίων και κατόπιν ας κάνη ό,τι θέλει!
Ο δυστυχής....ελκόμενος από την αμαρτία όπως ο σίδηρος από τον μαγνήτη δυσκολεύτηκε αλλά δέχθηκε τη συμβουλή.
Ίσως εξ αιτίας ντροπής ενώπιον του Γέροντος και των συγγενών του, περισσότερο όμως επειδή ο σοφός Γέροντας δεν του ζητούσε παραίτηση από την αμαρτία, αλλά στέρηση μόνο για μία ημέρα.
Ενήστευσε εκείνη την ημέρα, έλαβε τη συγχώρηση δια της ευχής και τη θεία Κοινωνία και μετά τη θεία Λειτουργία γευμάτισε με τον π.Σάββα και με τους συγγενείς.
Κατά τη διάρκεια του γεύματος και δήθεν τυχαίως, ο Γέροντας πρότεινε να προσπαθήση εκείνη την ημέρα να μην πάη στο χαρέμι και να κοινωνήση πάλιν την επόμενη.
Επειδή δεν έβλεπε καμία αντίδρασι, άρχισε εγκαρδίως να τον παρακαλή, υποσχόμενος εκ νέου ότι μετά τη Θεία Κοινωνία θα τον αφήση ελεύθερο να πράξη κατά την επιθυμία του.
Αφού έλαβε την συγκατάθεσι τον κοινώνησε και την άλλη ημέρα.
Πρότεινε να τον ξανακοινωνήση με τους ίδιους όρους,δηλαδή και εκείνη την ημέρα να μην πάει στο χαρέμι, και τον κοινώνησε και την τρίτη ημέρα.
Τότε φάνηκε πώς ενήργησε σωτηριωδώς η χάρις του Θεού, κατά την ζώσαν πίστιν του Γέροντος και τις προσευχές των συγγενών. Η καρδιά του νέου μαλάκωσε και άρχισε σιγά σιγά μέσα του να αισθάνεται τη νέκρωσι των φλογισμένων παθών.
Ο π. Σάββας συνέχισε να τον κοινωνή επί σαράντα ημέρες και την τελευταία φορά του είπε:
- Πήγαινε τώρα όπου επιθυμείς, ακόμη και στο χαρέμι δεν σε εμποδίζω!

Αλλά στην ψυχή του νέου είχε ήδη συντελεσθή η μεταστροφή.

- Ας κάνουν μαζί μου, ό,τι θέλουν , είπε. Μπορούν και να με κατακόψουν. Για τίποτε στον κόσμο δεν θα δεχτώ να πηγαίνω εκεί όπου νωρίτερα έτσι ασυγκράτητα έτρεχα!

Με αυτόν τον τρόπο ο φιλεύσπλαγχνος Κύριος....έσωσε το...πρόβατό Του.
Όταν ο π. Σάββας συγκέντρωσε αρκετές δωρεές, επέστρεψε στο Αγιο Όρος και στην ακτή της θάλασσας άρχισε να κτίζη το μοναστήρι.
Ο Γέροντας εκοιμήθη το 1821
(Αναδημοσίευση από το αναφερθέν βιβλίο του ιερομόναχου Αντωνίου)
.......................................
Αυτή είναι η λιτότατη αφήγηση, αγαπημένο μου.
Την παρέθεσα με κάποιες περικοπές για να μη σε κουράσω.
Αν μπορούσε ο άνθρωπος να νικάει τα κρυφά και φανερά πάθη του, μόνο με τη δύναμη της θέλησής του, δεν θα ήταν ανάγκη να έρθει ο Κύριος, να Σταυρωθεί, να Αναστηθεί και να μας αφήσει τα Θεραπευτικά φάρμακα του Αγίου του Αίματος και το Τιμίου Του Σώματος, που διαφυλάσσει η Νύμφη Του, η Ορθόδοξη Εκκλησία.
Σου θυμίζω ότι και ο Άγιος Ιωάννης Μαξιμόβιτς ο Θαυματουργός, λειτουργούσε και κοινωνούσε επί σαράντα συναπτά έτη, κάθε ημέρα!
Το ίδιο συμβούλευε και τα πνευματικοπαίδια του να κάνουν...
Κάτι ήξερε και κείνος ο ευλογημένος, ας έχουμε τις ευχές του...

Ευανθία η Σαλογραία

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

Δεν μπορώ ή δε θέλω;



Θυμάμαι κάτι παλιούς δασκάλους- πριν έρθουν αυτοί οι καινούργιοι οι πολυπολιτισμικοί και κουλτουριάρηδες που είναι πεσμένοι στα ίδια και χειρότερα πάθη με τους μαθητές τους- θυμάμαι λέω, κάτι παλιούς δασκάλους, με άψογο ήθος, με σιδηρά αυτοπειθαρχία στον προσωπικό τους βίο και στη διαχείριση των οικογενειακών τους υποθέσεων, που συχνά πυκνά, μἀς έλεγαν τη φράση:

<Δεν υπάρχει δεν μπορώ! Υπάρχει δε θέλω!>.

Το έλεγαν, το ξανάλεγαν σε κάθε ευκαιρία, κανονικό κλύσμα μἀς τό καναν - στα μισόκουφα αυτάκια μου, αντηχεί μέχρι σήμερα!

- Ποιος, αδαής, ισχυρίστηκε ότι η επανάληψη δεν είναι μήτηρ μαθήσεως;

Μωρέ και μήτηρ μαθήσεως είναι και γιαγιά και προγιαγιά και απ'όλα!

Λοιπόν, μετά τους δασκάλους, παρατήρησα και το λατρεμένο μας Χριστούλη στο Ευαγγέλιο που στις πολλές και διάφορες θεραπείες που έκανε- πριν τις κάνει- ρωτούσε:

- Θέλεις υγιής , γενέσθαι;

-Μα τι ερωτήσεις είναι αυτές , Κύριέ μου;

Ποιος στραβός δεν θέλει το φως του;

Ποιος παράλυτος δεν θέλει να ξαναπερπατήσει;

- Και όμως, και όμως!

Πολλοί στραβοί δε θέλουν το φως τους, πολλοί παράλυτοι δε θέλουν να περπατήσουν, θα σου έλεγε ένα ψυχαναλυτάκος που γνωρίζω...

-Και διατί παρακαλώ;

-Διότι- θα ξανάλεγε ο ψυχαναλυτάκος- συχνά από μια δυσάρεστη κατάσταση, το πάσχον υποκείμενο, αποκομίζει κάποια δευτερεύοντα ψυχολογικά κέρδη, τα οποία το ακινητοποιούν στη λάθος επιλογή της ασθένειας, το πιστεύεις;

- Ε! Για να το λένε οι ειδικοί το πιστεύω!

-Επομένως;

-Επομένως, πιάσ'το αυγό και κουρεφ' το!

Είναι ζόρικη η κατάσταση.

- Γιατί είναι ζόρικη;

- Εξ αιτίας του στενοτάτου δεσμού ψυχής και σώματος.

Η ψυχή ζωοποιεί με την ενέργειά της, το κάθε μας κύτταρο.
Από την άλλη μεριά, η χημεία που υπάρχει μέσα στην ύλη του κυττάρου, επηρεάζει ροπές και στάσεις της ψυχής.
Η σχέση υφίσταται απίστευτα ισχυρή, πολύ πιο ισχυρή από ό,τι ένας απλός άνθρωπος μπορεί να βάζει με το μυαλό του.

- Το θέμα τώρα, ποιο είναι;

Το θέμα είναι ότι οι επιλογές υφίστανται σε κάθε περίπτωση πάντοτε δύο:
Ή μηδέν, ή ένα!

Έτσι προχωρεί ο κοσμικός υπολογιστής του επίγειου βίου μας,τα γράφαμε και σε παλιότερες αναρτήσεις.

Και υπάρχουν μέσα στο μυστικό -της ψυχής- σύμπαν, μόνο δυο θελήματα:

Το θέλημα του Θεού, το πάνσοφο και τέλειο και το θέλημα της λάθος επιλογής- Αμαρτίας.

Το θέλημα του Θεού, προστατεύει τη ζωή και την υγεία από δω και μέχρι την Αιωνιότητα.

Το θέλημα της Αμαρτίας, καταστρέφει την ψυχή και την υγεία από δω και μέχριτην Αιωνιότητα, βυθίζοντας τον άνθρωπο που θα κάνει τη λάθος επιλογή σε απαραμύθητο σωματικό και ψυχικό πόνο, εκείνο που οι παλιότεροι θεολόγοι ονομάζουν, Αιωνιότητα Κόλασης...

- Ούτως εχόντων των πραγμάτων, τι με συμφέρει να επιλέξω;

Με συμφέρει να επιλέξω το Θέλημα του Θεού, αρκεί να καταλάβω ότι είμαι βλάκας όσο κολλάω στα δευτερεύοντα κέρδη, και δεν επιλέγω τα πρωταρχικά που είναι και μεγαλύτερα...

- Πως θα το καταλάβω ότι είμαι βλάκας, αν κολλάω στα δευτερεύοντα;

-Μέσα από την εμπειρία της ασθένειας του σώματος και του ανυπόφορου ψυχολογικού πόνου που όλο προκύπτει...

Και θυμάμαι τώρα, ένα φίλο που ήθελε να εκδικηθεί άγρια, πρόσωπα τα οποία τον αδίκησαν και τον πλήγωσαν.
Είναι σχεδόν αντανακλαστική κίνηση, η κίνηση της εκδίκησης για την πεπτωκυία ανθρώπινη φύση- καλά το γνωρίζεις.
Όμως, ο νόμος του Θεού- ως σοφότερος- από αυτή την επιλογή, επιζητεί να μας αποτρέψει, επειδή, δεν γίνεται να πληγώσουμε τον άλλον, χωρίς παράλληλα να πληγώνουμε και τη δική μας ψυχοσωματική υπόσταση.

Ο φίλος μου αυτό δεν το καταλάβαινε.

Επιζητούσε- θυμωμένος επί μακρόν- την εκδίκηση.

Όταν διατύπωνα τη σκέψη ότι θα ήταν ωφελιμότερο να συγχωρήσει τους αδικούντας,οργισμένος, μου φώναζε:

-Δεν ΜΠΟΡΩ! Το καταλαβαίνεις;
ΔΕΝ μπορώ!
Μου κουρέλιασαν την αξιοπρέπεια!
Με πρόδωσαν!
Θέλω να πάω και να τους κατεβάσω - σαν λιοντάρι- τις σάρκες κάτω!
Τότε μονάχα θα ησυχάσω!
Όταν λάβουν και αυτοί τον πόνο που μου έδωσαν.
Μη μου ξαναπείς να συγχωρήσω.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ!
Και δεν θέλω!

Αυτός ο αληθινός διάλογος, διαμειβόταν μεταξύ μας, κάπου δυο χρόνια.

Και μετά τι συνέβη;

Μετά ήρθε στο σώμα του φίλου μου, ένας τρομακτικός επισκέπτης.

Ενας καρκίνος!

Και τότε, ο φίλος- ενώ περίμενα να τρελαθεί, να τρέξει στον ψυχίατρο για τα αντικαταθλιπτικά του-πώς αντέδρασε;

Ξαφνικά, ηρέμησε απολύτως!

Σου φαίνεται απίστευτο;

Και μένα το ίδιο!

Και όμως, το είδα να συμβαίνει, αγαπημένο μου!

Ο φίλος μου, είναι ευφυής.
Διαβασμένος.
Γνωρίζει ότι ο καρκίνος αποτελεί ψυχοσωματική νόσο που σε ένα μεγάλο της βαθμό, προκύπτει από αρνητικά συναισθήματα.
Για να βοηθήσει, λοιπόν, στο έργο της ελπιζόμενης θεραπείας του, αποφάσισε να ανοίξει την αποθήκη της καρδιάς του, και να πετάξει στα σκουπίδια, όλα τα αρνητικά -δικαιολογημένα, με την τρέχουσα λογική του-συναισθήματα.

Ξαφνικά, και μέσα σε ελάχιστες μέρες, συγχώρησε εκ βάθους ψυχής, τους αναίσθητους οφειλέτες του.

Αναπλαισίωσε όλα του τα παράπονα του παρελθόντος και σχεδόν τα εκμηδένισε μέσα στο καινούργιο τους πλαίσιο...

Για μένα, αυτή η ταχύτατη, ανέλπιστη, αντίδραση υπήρξε Η έκπληξη του βίου μου.

Για τα πρόσωπα που μέχρι πριν λίγο, έλεγε ότι θα τα κατασπαράξει άμα τα βρει μπροστά του, ξαφνικά, μαλάκωσε και αναφώνησε:

-Έλα μωρέ! Και τι έκανε ο έρμος! Κάτι βλακείες ναρκισσιστικές έκανε, νομίζοντας και αυτός οτι είναι σπουδαίος, ενώ είναι για λύπηση! Μακάρι να τον φωτίσει ο Θεός να δει τα λάθη του!

Αυτά είπε, και δεν ασχολήθηκε με τα πρόσωπα που τον θύμωναν, πλέον!

Έκτοτε, συνεχίζει τη ζωή του, ο φίλος μου, σαν να μην υπάρχει η ασθένεια, για την οποία βεβαίως πράττει τα δέοντα από ιατρική άποψη, αναθέτοντας τα πάντα στου Θεού το Θέλημα, στο οποίο επιτέλους και παραδόθηκε.

Με τη δύναμη που δωρίζει η Πίστη και η Ορθόδοξη Εκκλησία αντιμετωπίζει την απειλή του καρκίνου ηρωικά, ψύχραιμα και, μέχρι στιγμής- νικηφόρα.

Και πες μου εσύ, αναγνώστη αυτής της σελίδας, μετά από αυτό το μικρό αληθινό σκηνικό που σου περίγραψα, ο άνθρωπος δεν μπορεί ή δε θέλει να μεταβάλει τη συναισθηματική του κατάσταση προς μια θετικότερη κατεύθυνση;

Η ίδια κατέληξα στο συμπέρασμα πώς-αλίμονο-δεν το θέλει!

Σαλογραία

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Nαρκωτικά και νηπιαγωγείο- μικρή, αληθινή ιστορία, πρόληψης.


Αγαπημένο μου, τους βλέπεις κάθε μέρα να σωριάζονται δίπλα σου, στη μεγαλούπολη, οι δυστυχισμένοι που τα ναρκωτικά, τούς κατέστρεψαν.
Και θλίβεσαι.
Κομμάτια γίνεται η καρδιά σου.
Και αναρωτιέσαι:
- <Γιατί; >
- Για άπειρους λόγους.
Ένας από τους άπειρους, έχει να κάνει με το γεγονός ότι κανείς από τους δημόσιους φορείς, επί της ουσίας, δεν επιθυμεί να προσφέρει ΑΛΗΘΙΝΗ πρόληψη, σαν και αυτή που φρόντιζε να παρέχει ακριβό αμερικάνικο ιδιωτικό νηπιαγωγείο στον Καναδά, σύμφωνα με τη μαρτυρία μιας φίλης, η οποία, εκεί- όταν υπήρξε νήπιο- φοίτησε.

Οι σοφοί διευθυντές του, δεν κατηγορούσαν υποκριτικά τα τσιγάρα, από τη μία, επιτρέποντας από την άλλη- ως γονείς, ή παιδαγωγοί-στα πιτσιρίκια, να υπνωτίζονται από τους αστέρες του σινεμά - αρειμανίως καπνίζοντες στις ταινίες τους, προκειμένουν να πεθάνουν λίγα μέτρα φιλμ παρακάτω- ειδυλλιακά- και με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση,υποκρινόμενοι τους αρρώστους.

Οι ιδιοκτήτες του ακριβοπληρωμένου νηπιαγωγείου που φοίτησε η φίλη μου, ήξεραν ότι τίποτα δεν μπορεί να διδάξει όσο η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Τι μέτρο πρόληψης χρησιποιούσαν, λοιπόν;

Το Φόβο, μέσα από τη βίωση του γεγονότος.

Αυτό το φόβο, που υπάρχει και σε όλη τη φύση, από πλάσμα σε πλάσμα, από είδος σε είδος και διευκολύνει την αυτοσυντήρηση, πριν έρθουν οι δήθεν ψυχολόγοι της καταναλωτικής αποβλακωμένης κοινωνίας μας και μας πιπιλίσουν τα αυτιά με το σοβαροφανές ύφος τους, λέγοντας:

- Όου ντήαρ! Πάψε να φοβείσαι! Ο φόβος δημιουργεί νευρώσεις!
Θέλεις να σε κακοχαρακτηρίσω, ως νευρωτικό , αγαπητέ μου;

- Μωρ' δεν πάτε να κουρεύεστε, λέω εγώ, όλοι μαζί, ομοθυμαδόν οι ψυχοτέτοιοι μήπως και σωθούμε με καν' αποτελεσματικότερο τρόπο;

Στο καναδέζικο, λοιπόν, ακριβό νηπιαγωγείο, μια ωραία πρωία, πήραν τα πεντάχρονα πιτσιρίκια(ακούστε το και φρίξετε, ω κουλτουριάρηδες )και πού τα πήγανε τσάρκα - τα χρυσά μου;

- Μαντεύεις;

Δεν θα το βρεις όσο και αν ψάξεις!

Τα πήγανε,αγαπημένο μου, τα πεντάχρονα, σε κέντρο απεξάρτησης από βαρέα ναρκωτικά - του αλκοόλ συμπεριλαμβανομένου.

Τα έβαλαν τα νήπια, να κοιτάζουν πίσω απο καθρέφτη- αόρατα αυτά- τους τοξικομανείς σε στέρηση- αυτούς που φέραν μέσα στην αίθουσα...

Λοιπόν, τα παιδάκια, με τεντωμένα διάπλατα, τα αθώα ματάκια τους, παρατήρησαν επί χρόνο ικανό, την υστερία, την ποικιλόμορφη κρίση του στερητικού σύνδρομου, τη φρίκη που εξέπεμψαν με την οδύνη τους, επί πραγματικού τόπου και χρόνου, εκείνοι οι αιχμαλωτισμένοι-κατεστραμμένοι χημικά άνθρωποι.

Τα νήπια, στην κυριολεξία, είδαν το Χάρο με τα μάτια τους.

Φοβήθηκαν τις μαστουρωτικές ουσίες, εφάπαξ δια βίου!


(Τον βρίσκετε βλαβερό αυτό το σωτήριο φόβο, αγαπητοί έλληνες ψυχολόγοι;
Να υποθέσω, τον βρίσκετε το ίδιο βλαβερό με το φόβο του Θεού, κάνοντας ό,τι μπορείτε, ώστε από τις ψυχές των ανθρώπων, να τον ξεριζώσετε...)

Η οδυνηρή εικόνα της καταστροφής ψυχής και σώματος- χωρίς τη γκλαμουριά του σινεμά και τα αντικρουόμενα- διπλά μηνύματά του- σαφής και ξεκάθαρη, χαράχτηκε ανεξίτηλη μέσα τους.

Επέστρεψαν στα σπίτια τους συγκλονισμένα, τρομοκρατημένα.

Μίλησαν για τα γεγονότα στις μανάδες, στους πατεράδες τους.

Τα ουρλιαχτά των δυστυχισμένων, ακόμα και τώρα - που σαραντάρησαν- ηχούνε στα αυτιά τους.

Έγιναν τα νήπια με τη σειρά τους, οικογενειάρχες, μια χαρά ενήλικες, χωρίς προβλήματα νυχτερινής ενούρησης, ή ονυχοφαγίας-αγαπητέ Ζήκο, σε διαβεβαιώνω.

Το μόνο κακό - για τις βιομηχανίες- ήταν ότι:


-Δεν διανοήθηκαν έκτοτε, να δοκιμάσουν ποτέ των ποτών, ούτε από την παραμικρότερη βλακώδη περιέργεια, ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ!


(Και αν αρνείσαι να δοκιμάσεις τσιγάρο, δεν θα πας στα βαρύτερα, γιατί όλοι κλιμακωτά, πάνε στα βαρύτερα, με μικρά, καλά προετοιμασμένα από τις δυνάμεις του Σκότους βηματάκια)


Συνέβη το τοιούτον, διότι οι άνθρωποι δεν μαθαίνουν από τα μπλα μπλα των γονέων τους, τόσο, όσο από εμπειρίες που τους βάζουν σε συναγερμό το νευρικό σύστημά τους.

Και αυτό μονάχα τα ακριβοπληρωμένα σχολεία(στη σημερινή εποχή) είναι διατεθειμένα να το πετύχουν, δια των κατευθυνόμενων βιωμάτων - Θεός σχωρέσ'την ψυχούλα και του Παυλώφ, κάτι τα πειράματά του,για τα εξαρτημένα αντανακλαστικά, μάς εδίδαξαν.

Κατέθεσα - ως αφορμή προβληματισμού- αυτή την αληθινή εμπειρία των φίλων μου και... ο σώζων εαυτόν, σωθείτω!

Σαλογραία

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

Άλλο ο αμαρτωλός και άλλο η αμαρτία του...



Άλλο ο αμαρτωλός και άλλο η αμαρτία του.

Θα έπρεπε να αγαπούμε μέχρι θανάτου την κάθε ύπαρξη και να αποφεύγουμε μέχρι θανάτου την αμαρτία σε όλες τις εκφάνσεις της.

Άλλο η γή ως πλανήτης, άλλο η μόλυνση που ζώνει τον πλανήτη...

Βοήθα μας, Κύριε, να δ ο ύ μ ε!

Σαλογραία

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Ο νους του ανθρώπου μπορεί να φτιάξει έναν Παράδεισο από μια Κόλαση και μια Κόλαση από έναν Παράδεισο. Τζ.Μίλτον


Αν με ρωτήσεις ποια θεωρώ ως μία από τις μεγαλύτερες παγίδες του Εξαποδού, λατρεμένο μου, θα σου πώ:

-Το κυνήγι της ευτυχίας από το σημερινό, δυτικό, επηρμένο άνθρωπο.

Από τότε που μας προέκυψε αυτή η καΐλα της ευτυχίας, μέσα στην αχαριστία και στην κατάθλιψη και τη δυστυχία, έχουμε πέσει άπαντες.

Το βλέπεις αυτό το καταχαρούμενο κοριτσάκι της φωτογραφίας;

Δεν έχει πόδια!

Και υπάρχει περισσότερη ελαφράδα μέσα του, απ' όση διαθέτουμε εσύ και γω και όλοι όσοι αυτήν την ώρα, διαβάζουμε τις οθόνες μας!
Σαλογραία